π. Γρηγόριος Γρηγοριάτης «Τα αίτια της μικρασιατικής καταστροφής και του ξεριζωμού»

Ανοκτή επιστολή (καί κατ᾿ ιδίαν) στόν Μίκη Θεοδωράκη

 Η επιστολή μου αυτή, δημοσιεύθηκε τόν Ιανουάριο τού 2010 στό παρόν ιστολόγιό μου, σαν απάντησή  στα περί "Ιμπεριαλιστικής ΜΙκρασιατικής εκστρατείας" που ανέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης σε επιστολή του στήν τότε Γ. Γ. τού υπουργείου Παιδείας, κ. Δραγώνα. Λόγω απώλειας των πρό τού Ιανουαρίου του 2010 αναρτήσεων του παρόντος ιστολογίου, αναδημοσιεύω εδώ την επιστολή.






Αγαπητέ μου Μίκη


Λέγομαι Γιώργος Πολυχρονίδης, είμαι 47 ετών, γιατρός παθολόγος στην Ροδόπολη Αττικής, Ποντιακής καταγωγής, απο την Καβάλα.
Σας στέλνω σύνδεσμο για το μπλόγκ μου "Ου παντός πλείν ες πόντον".
Θά ήθελα, ταπεινά, να δηλώσω μία μικρή ένσταση, στήν πατριωτική σας απάντηση, στην κυρία Θάλεια Δραγώνα.
Θεωρώ, πώς η Μικρασιατική εκστρατεία, ήταν η τελευταία πράξη της Επανάστασης του 1821.
Ήταν τόσο ιμπεριαλιστική, όσο ιμπεριαλιστικοί ήταν και οι πόλεμοι του 12-13: Ενσωμάτωναν στό Ελληνικό κράτος-έθνος περιοχές κατά κύριο λόγο κατοικούμενες απο Έλληνες.
Αν δεν ήταν η Ιωνία Ελληνική (οι Τούρκοι μας λέν Γιουνάν, δηλαδή Ίωνες), τότε πια περιοχή ήταν;
Με την συνθήκη των Σεβρών, δεν διαμελίζονταν τό Τουρκικό κράτος-Έθνος, η σημερινή Τουρκία, αλλά η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενα καταπιεστικό των μη μουσουλμάνων, στρατογραφειοκρατικό καθεστώς.
Ενα ξεπερασμένο πολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, για το οποίο η Ρόζα Λουξεμπουργκ, έλεγε, πώς το καλύτερο που θα μπορούσε να τού συμβεί ήταν να διαλυθεί και να παραχωρήσει την θέση του στα νέα προοδευτικά Εθνη-Κράτη.
Τά αστικά στρώματα αυτού του κράτους, ηταν οι Χριστιανοί (Ελληνες και Αρμένιοι) και οι Εβραίοι.
Οι Χριστιανοί, υπέστησαν γενοκτονία, απο το 1914-1922, αρχικά απο τους νεότουρκους και μετα απο τον Κεμάλ.
Με τις λεηλατημένες περιουσίες αυτών, προσπάθησε ο Κεμάλ να στήσει την κρατοεξαρτώμενη και στρατοεξαρτώμενη Τουρκική αστική τάξη...
Ο Κεμάλ δεν εκπροσωπούσε καμιά ντόπια Τουρκική αστική τάξη, γιατί τέτοια δεν υπήρχε. Η ντόπια αστική τάξη, ήταν οι Χριστιανοί πού εξόντωνε και οι Εβραίοι.
Η συνθήκη των Σεβρών, έδινε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ανατολίας, στο υπό δημιουργίαν Τουρκικό Εθνος-κράτος.
Τα εδάφη που δόθηκαν στην Ελλάδα, ηταν πολύ λιγότερα απο το 20% που αντιστοιχούσαν στα 2000000 Ελληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηταν γύρω στο 6%.
Ως έλληνες της Μικρας Ασίας, είχαμε εδαφικό δικαίωμα επι της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τουλάχιστον, ανάλογο με το πληθυσμιακό μας ποσοστό επι του συνόλου των κατοίκων της.
Αρα, ήμασταν και αδικημένοι...
Η αντίληψη περί "Ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής Εκστρατείας", θεωρώ ότι προσβάλλει την μνήμη των συγγενών μου, Μικρασιατών Ποντίων, που άφησαν τα κόκκαλά τους στα τάγματα Εργασίας και στίς πορείες θανάτου.
Μας ρωτήσατε εμάς, που περιμέναμε πώς και πώς την Ελλάδα να μας γλυτώσει απο την συνέχιση της γενοκτονίας του 1914-1918, αν θέλαμε ή όχι τον Ελληνικό Στρατό στην Μ.Ασία;
Εμείς, όχι μόνον δεν θεωρούμε την Μικρασιατική εκστρατεία "Ιμπεριαλιστική", αλλα επιθυμούσαμε να αποβιβαστεί Ελληνικός στρατός και στον Πόντο, να ενωθεί με το Ποντιακό αντάρτικο, (αντάρτικο σωτηρίας, που κουβαλούσε μαζί του γυναικόπαιδα) για ΝΑ ΣΩΘΟΥΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΊΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ, ΤΗΝ ΚΕΜΑΛΙΚΉ ΤΟΥ 1919-1922.
Αλλά, η Γιακωβίνικη "φωτισμένη" αριστερή «πρωτοπορία» του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ, ούτε μας ρώτησε ποτέ τι θέλαμε, ουτε νοιαζόταν για το αν θα μας σφάξουν ή όχι οι Τούρκοι.
Οργάνωσε μαζί με τους Λαϊκούς, το "μεγαλειώδες" συλλαλητήριο, πρίν απο τις εκλογες του 1920, με το περίφημο σύνθημα "σφυρί-δρεπάνι, ελιά-στεφάνι"
Αφού συνέβαλε, κατά τις δυνάμεις της, στην ήττα του Ελληνικού Στρατού, έπειτα, επένδυσε κομματικά, επανω στην δυστυχία των προσφύγων, στο πτώμα, δηλαδή, 3000 χρόνων Ελληνικού Μικρασιατικού Πολιτισμού.


Μέ αγάπη και σεβασμό, αλλα και με απογοήτευση


Πολυχρονίδης Γιώργος

Πώς στήθηκε η προδοσία της παράδοσης του Οτζαλάν στους Τούρκους

του Σάββα Καλεντερίδη
Πριν από 40 ημέρες, κρίθηκε η αξιοπιστία μας από τις δηλώσεις Μεσούτ Γιλμάζ για τις πυρκαγίες στα ελληνικά δάση. Τώρα, κρίνεται και πάλι από το βιβλίο του Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.
Από τα αποσπάσματα που διάβασα, όσον αφορά στα διαδραματισθέντα στην Κένυα, ο Μπιράντ γράφει ανακρίβειες. Για τα της Άγκυρας, σχεδόν ταυτίζονται με όσα έγραψα στο βιβλίο.
Ποια είναι η διαφορά;
Ότι για το δικό μου βιβλίο έγιναν ελάχιστες αναφορές από τα ελληνικά ΜΜΕ και από τους Έλληνες δημοσιογράφους.
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, για την κατάντια της Ελλάδος και των Ελλήνων!!!


Και εννοώ κι εκείνους που τον παρέδωσαν, κι εκείνους, ειδικά τους δημοσιογράφους, που έκαναν γαργάρα την αλήθεια και κάλυπταν τους συνεργάτες της CIA και των Τούρκων τόσα χρόνια!
Για τους "δημοσιογράφους", που προσπαθούσαν να με δολοφονήσουν ηθικά, παίρνοντας στη συνέχεια μαύρο χρήμα για τα "περιοδικά" τους ή δωράκια εκπομπές από τη δημόσια τηλεόραση, έχω να πως ότι πράγματι, είναι "άξιος ο μισθός τους" και τους αφήνω στη χλεύη των συναδέλφων τους. Αυτοί ξέρουν!
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο "Παράδοση Οτζαλάν: Η Ώρα της Αλήθειας"
10. Πως στήθηκε η προδοσία
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει ένας απολογισμός. Ο Άπο βρέθηκε στα χέρια των Τούρκων και κάποιοι από την ελληνική κυβέρνηση έπαιξε τον πλέον καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό. Πως όμως φθάσαμε ως εδώ;

Πρώτον, αν και του είχε διαμηνυθεί με κάθε τρόπο να μην το κάνει, ο Άπο επέλεξε και ήλθε στην Ελλάδα, κάτω από καθεστώς τεράστιας πίεσης που ασκήθηκε σ’ αυτόν από τη Ρωσία, η οποία με τη σειρά της πιέσθηκε από τις ΗΠΑ, αν η Μόσχα δεν συμμετείχε συνειδητά στην όλη επιχείρηση, ειδικά μετά την κορύφωση των πιέσεων της Ουάσιγκτον προς την ιταλική κυβέρνηση, τα μέσα Δεκεμβρίου 1998.
Δεύτερον, μπροστά στην ατυχή επιλογή απελπισίας ενός κατατρεγμένου ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, ενός αγωνιστή της ελευθερίας, η ελληνική κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει ψύχραιμα την κατάσταση και να κάνει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αντέδρασε τουλάχιστον σπασμωδικά και στην ουσία παραδόθηκε στις εξελίξεις. Ο Άπο, είναι ηγέτης, είναι αγωνιστής, αλλά είναι και άνθρωπος, ενώ η Ελλάδα είναι κράτος, με αρχές, παραδόσεις και ιστορία. Ένα κράτος, μάλιστα, που χτίστηκε εκτός των άλλων και πάνω στο αίμα εκατοντάδων Φιλελλήνων, που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών του 1821, τρομοκρατών, σύμφωνα με τη λογική της Άγκυρας, των ΗΠΑ και δυστυχώς ορισμένων Ελλήνων. Μπροστά στο λάθος ενός απελπισμένου και κυνηγημένου ανθρώπου, όμως, το ελληνικό κράτος συμπεριφέρθηκε και αυτό σαν άνθρωπος και δεν αντέδρασε απλά με ένα άλλο λάθος. Κάτι χειρότερο. Υπέκυψε στις εξωφρενικές πιέσεις των ΗΠΑ και της Άγκυρας και δεν πρόδωσε μόνο τον Άπο, πρόδωσε και την ίδια την ιστορία του.
Τρίτον, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία που παρατέθηκαν σε αυτό το βιβλίο, κατά πάσα πιθανότητα οι ΗΠΑ ήσαν αυτές που υπέδειξαν στην ελληνική κυβέρνηση το Ναϊρόμπι, έδρα της CIA και των άλλων αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, για να πάρουν στη συνέχεια από εκεί τον Άπο και να τον παραδώσουν στους Τούρκους.
Τέταρτον, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τουλάχιστον την πρόνοια να χειριστεί την υπόθεση πολιτικά, σύμφωνα με την πρόταση του Αλέκου Παπαδόπουλου, που ζητούσε τη σύλληψη του Άπο και την αντιμετώπιση του θέματος μέσα από τους θεσμούς και τους νόμους. Έτσι, δέχτηκε να αναθέσει την υπόθεση στις μυστικές υπηρεσίες, να γίνει δηλαδή υποχείριο της CIA και της ΜΙΤ, εμπλέκοντας μάλιστα με τρόπο καταστροφικό δύο εν ενεργεία διπλωμάτες και εμένα.
Πέμπτον, ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης Οτζαλάν, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, ήταν ο πρωθυπουργός. Η παράδοση Οτζαλάν δεν ήταν κάτι στιγμιαίο, για να το φορτωθεί ένας υπουργός ή ένας Καλεντερίδης. Ήταν μια υπόθεση που εξελίχτηκε επί 15 μέρες, υπό τον συντονισμό του πρωθυπουργού. Ο Σωκράτης Κοσμίδης ήταν αυτός που ενημέρωνε τον πρωθυπουργό για τις εξελίξεις.
Έκτον, στον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης του Οτζαλάν από τον πρωθυπουργό, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το σύνδρομο των Ιμίων, για το οποίο έχω κάνει πιο πάνω σύντομη ειδική αναφορά. Δηλαδή, ο Σημίτης, πίσω από το θέμα της έλευσης του Άπο, από την πρώτη στιγμή που το έμαθε, είδε μια κίνηση κάποιων εξ αντικειμένου προβοκατόρων να τον εκθέσουν στην πίεση των Αμερικανών. Έτσι εγωιστικά είδε το θέμα και δεν κατάφερε να το δει σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αυτό καθόρισε την παραπέρα στάση και αποφάσεις του.
Έβδομον, ο Πάγκαλος, δυστυχώς γι’ αυτόν, για την ιστορία του και την προσφορά του στο έθνος και την πατρίδα, που είναι μεγάλη, δεν είδε μακριά και δέχτηκε να παίξει τον άχαρο ρόλο που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Το ίδιο ισχύει και για τον Σταυρακάκη.
Όγδοον, όσοι έπαιξαν στην ουσία το ρόλο του καταδότη στους Αμερικανούς και στους Τούρκους, κατά την άποψή μου αιχμαλωτίστηκαν πολιτικά και φαλκίδευσαν το πολιτικό τους μέλλον, γιατί οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Τους έχουν ομήρους. Άσχετα με το αν τους προστάτεψε ο Ετζεβίτ δηλώνοντας δημόσια την επόμενη της σύλληψης του Άπο: «Δεν μπορώ να πω ποιοι είναι αυτοί που μας βοήθησαν. Πρέπει να τους προστατέψω, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση».
Ένατον, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Ναϊρόμπι ήταν αδύνατον να σωθεί ο Άπο. Αποτελεί περίπου απόδειξη το γεγονός ότι Τούρκοι και Αμερικανοί δεν έκαναν κανέναν διάβημα στην Ελλάδα από τη στιγμή της προσγείωσής μας στο Ναϊρόμπι μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, μέρα που συνέλαβαν τον Άπο. Απλά περίμεναν να βγάλουμε τον Οτζαλάν από την πρεσβεία, για να τον παραλάβουν. Η λύση του ΟΗΕ ήταν, ίσως, η μόνη λύση. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν απασχολούσε την Αθήνα, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα την απασχολούσε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε εμείς μια τέτοια πρωτοβουλία. Ίσως θα έπρεπε.
Δέκατον, ο Κωστούλας, ο Διακοφωτάκης κι’ εγώ προσπαθήσαμε να χειριστούμε μια κατάσταση, που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος υπονομευμένη από το ίδιο το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση. Από την αρχή μέχρι το τραγικό τέλος βαδίζαμε πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Αυτή η λαϊκή έκφραση στην κυριολεξία τα λέει όλα. Εύχομαι να μην τύχει τέτοια εμπειρία σε κανέναν υπάλληλο του ελληνικού κράτους και μάλιστα σε αξιωματικό.
Τέλος, επειδή δεν θέλω να αδικώ κανέναν (ξέρω πολύ καλά πως είναι να σε αδικούν), αν κάποια στιγμή προκύψουν στοιχεία ότι υπήρχε ένα σχέδιο για να σωθεί ο Οτζαλάν από τη στιγμή που προσγειωθήκαμε στο Ναϊρόμπι, σχέδιο το οποίο για οποιονδήποτε λόγο ακυρώθηκε ή τορπιλίστηκε, τότε θα αποδειχτεί ότι τα στοιχεία και, κυρίως, οι εκτιμήσεις αυτού του κεφαλαίου χρειάζονται αναθεώρηση.
Ας δούμε όμως τι γινόταν στην άλλη πλευρά του λόφου, όσο διαρκούσε η επιχείρηση Αθήνα-Μινσκ-Κέρκυρα-Ναϊρόμπι.
10. Η άλλη πλευρά του λόφου
Είναι 28 Ιανουαρίου και βρισκόμαστε στη Ρωσία. Οι Τούρκοι τα έχουν βρει με τους Ρώσους και το μόνο που απομένει είναι να βρεθεί η χώρα που θα υποδεχτεί τον Άπο. Την 29 Ιανουαρίου, μόλις ο Άπο πέταξε για Αθήνα, οι Ρώσοι ενημέρωσαν τους Τούρκους και τους Αμερικανούς. Το ίδιο βράδυ που ο Άπο έφθασε στην Ελλάδα, ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Τατζάν Ιλτέμ τηλεφώνησε στο διευθυντή της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου εξωτερικών, πρέσβη Κώστα Γεροκωστόπουλο, και τον ρώτησε για το θέμα, ενώ την άλλη μέρα το πρωί, 30 Ιανουαρίου, επέδωσε διάβημα στην ελληνική κυβέρνηση για την παρουσία του Άπο στην Αθήνα.
Στις 2 Φεβρουαρίου ο διοικητής της ΜΙΤ Σενκάλ Ατασαγκούν είχε ενημερωθεί από τους Αμερικανούς και ίσως και από κάποιους στην Αθήνα, ότι ο Άπο πετούσε για Ναϊρόμπι. Μετά την ενημέρωση αυτή και με τη βεβαιότητα που του έδινε η επιλογή της αφρικανικής χώρας, δήλωνε στους δημοσιογράφους που είχε καλέσει για γεύμα την ίδια μέρα που φθάσαμε στο Ναϊρόμπι, ότι «θα συλλάβουμε τον Άπο. Έχει κλειδωθεί στο έδαφος».
Στις 4 Φεβρουαρίου ο σταθμάρχης της CIA στην Άγκυρα έκανε πρόταση στο διοικητή της ΜΙΤ Σενκάλ Ατασαγκούν για παράδοση του Άπο στις τουρκικές αρχές. Η πρόταση έγινε αποδεκτή από την τουρκική κυβέρνηση και υπογράφηκε σχετικό πρωτόκολλο, σύμφωνα με το οποίο η Αμερική θα παρέδιδε σώο τον Οτζαλάν στην Τουρκία και αυτή θα αναλάμβανε την υποχρέωση να μην τον σκοτώσει, να τον δικάσει σε μια δίκαια δίκη και να προχωρήσει σε παραχώρηση δικαιωμάτων στους Κούρδους.
Στις 6 Φεβρουαρίου οι Τούρκοι ήδη άρχισαν να ετοιμάζουν τη φυλακή του Ιμραλί, για να φυλακίσουν τον Άπο, που θεωρούσαν ότι τον είχαν ήδη στα χέρια τους. Σύμφωνα με τη λογική τους, δηλαδή, εμείς που τον είχαμε στα χέρια μας στο Ναϊρόμπι, ήμασταν Τούρκοι. Μάλιστα!!!
Στις 7 ή 8 Φεβρουαρίου, ομάδα Τούρκων που αποτελούνταν από στελέχη της ΜΙΤ και της Διεύθυνσης Ειδικών Επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ πέταξε με ιδιωτικό αεροπλάνο για το αεροδρόμιο Έντεμπε της Ουγκάντα, κατόπιν άδειας που έδωσε προσωπικά ο πρόεδρος της Ουγκάντα Μουσεβένι, μετά από παρέμβαση του εκεί σταθμάρχη της CIA.
Πριν φθάσουν οι Τούρκοι στην Ουγκάντα, σύμφωνα με τον έγκυρο δημοσιογράφο Μουράτ Γετκίν της εφημερίδας Ραντικάλ, οι Αμερικανοί έδειξαν να υπαναχωρούν από την υλοποίηση του σχεδίου. Οι Τούρκοι όμως ήδη ήξεραν ότι ο Άπο βρίσκεται την κατοικία του Έλληνα πρέσβη. Δεν γνωρίζω τι ήταν αυτό που έκανε τους Αμερικανούς να υπαναχωρήσουν, έστω και προς στιγμήν. Θα είχε ενδιαφέρον όμως κάποια στιγμή να μάθουμε. Επίσης, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πως οι Τούρκοι ήξεραν συγκεκριμένα ότι ο Άπο κρύβεται στην κατοικία του πρέσβη.
Μετά την εμπλοκή στο Ναϊρόμπι και την άρνηση του Άπο να βγει από την πρεσβευτική κατοικία, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε ένα ξενοδοχείο, κοντά στο αεροδρόμιο του Έντεμπε, περιμένοντας εμάς (τον Κωστούλα, τον Διακοφωτάκη και μένα), να εκτελέσουμε τις εντολές που παίρναμε από την Αθήνα και στη συνέχεια να πετάξουν στο Ναϊρόμπι και να παραλάβουν τον Άπο. Είπαμε, να μην το ξαναζήσει κανένας αξιωματικός αυτό που έζησα.
Σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του προέδρου Μουσεβένι στον Κωστούλα και στον Πάνο Παναγιωτόπουλο, λίγες μέρες μετά τους Τούρκους, η αγγλική ΜΙ6 ζήτησε άδεια να σταθμεύσει στο Έντεμπε ένα αεροπλάνο με Άγγλους ένοπλους πρώην κομάντο. Η ομάδα αυτή ήταν ο άλλος «θίασος», που είχαν νοικιάσει Άγγλοι, Αμερικανοί και Τούρκοι και τους προόριζαν για μας. Ήταν οι μέρες που δεχόμασταν τις αφόρητες πιέσεις από την Αθήνα. Ο Μουσεβένι το αρνήθηκε.
Μετά, οι Τούρκοι ετοιμάστηκαν να πετάξουν για Ναϊρόμπι. Τους είχαν πει από την Άγκυρα ότι θα παραλάμβαναν τον Οτζαλάν από ένα ξενοδοχείο. Ήταν τότε που είχε πει ο Παπαϊωάννου στον Διακοφωτάκη ότι θα έλθει ο «θίασος» από την Αθήνα, θα βάλει τον Άπο σε ένα σεντόνι και «θα τον αφήσει σε ένα ξενοδοχείο». Μάλιστα.
Όταν στράβωσε κι’ αυτό το σχέδιο και δεν υπήρχε άλλη λύση, τότε, τη Δευτέρα, 15η Φεβρουαρίου, κλήθηκε επιτακτικά ο Κωστούλας στο κενυατικό υπουργείο εξωτερικών και εκεί έγινε η «συμφωνία», για να μας βοηθήσει το κενυατικό κράτος και να πάει ο Άπο όπου θέλει.
Οι Τούρκοι που περίμεναν τόσες μέρες στο Έντεμπε, πέταξαν την ίδια μέρα για το Ναϊρόμπι. Εκεί περίμεναν πάνω στο αεροπλάνο και απλά παρέλαβαν τον Οτζαλάν από Κενυάτες και Αμερικανούς.
Όλα τα παραπάνω που αφορούν την άλλη πλευρά του λόφου, έχουν γραφεί στον τουρκικό τύπο και έχουν διασταυρωθεί από τα πιο επίσημα στόματα. Η μαρτυρία Μουσεβένι έγινε το 2002 στον Κωστούλα και τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, όταν ο πρόεδρος της Ουγκάντα επισκέφθηκε επίσημα τη χώρα μας.
Μπορεί να χάσαμε τον Άπο στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, η υπόθεση όμως δεν έχει τελειώσει. Ας δούμε τι έγινε στη συνέχεια.

Εκδόσεις-Βιβλιοπωλείο ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ: Φιλελλήνων 14, Τ.Κ. 10557, Σύνταγμα, Αθήνα, 210 3316036, bookstore@infognomon.gr, http: /infognomonpolitics.blogspot.com/2012/02/blog-post_8651.html#more

Τονιαλήν παιδίν είμαι... Ο Πόντος δεν πέθανε, ζει ! Απολάς Λερμί

 Από τον "Ινφογνώμονα πολιτικά"

Καλό Παράδεισο, Θόδωρε..

" Τελικά , το Μετέωρο Βήμα της Ύπαρξης βρίσκει το Τέλος της.     Περνάει το όριο μετά το οποίο συμπυκνώνεται στο Τίποτε.     Ενίοτε αφήνει πίσω της εικόνες, ήχους, λόγο...."  Από το ιστολόγιο του  "Ανέστιου"

Κατά μια άλλη εκδοχή- δουλεμένη επί 2000 χρόνια, κυρίως εδώ, στα Βαλκάνια, πού τόσο αγάπησε ο Θόδωρος,- όταν η παρούσα ύπαρξη περάσει το όριο του φυσικού θανάτου, όχι μόνο δεν βρίσκεται στό Τίποτε, αλλά βρίσκεται στό Αληθές Πάντοτε, καί εκεί της ξεδιαλύνεται το μυστήριο της ουσίας του ανθρώπου, όταν γνωρίζει την ουσία του θεού, του οποίου αποτελεί τον κατ εικόναν, και δυνητικά το κατ ομοίωσιν.
  Κι αυτήν την εκδοχή, την ξέρουν καλά οι Ρωμιοί των Βαλκανίων, που Άγιαζαν συλλήβδην, λίγο πριν σφαγούν μεταξύ τους, εκατό χρόνια, αλλά και είκοσι χρόνια πρίν..
 Κατ'αυτήν την εκδοχή, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, αυτήν την στιγμή, όχι μόνο δεν περνά στήν ανυπαρξία, αλλά τώρα αρχίζει να ζεί τήν άφατη και ατελεύτητη χαρά, την Όντως ζωή, την δοσμένη μέσα από « άρρητα ρήματα» ακατανόητα για τούς ανυπόμονους θετικιστές, σαν τά ανυπόφορα για τους βιαστικούς ιστορικιστές πλάν σεκάνς του..
 Γιατί κάτω απ την κρούστα της αριστερής του αμηχανίας και μελαγχολίας, πίσω απ την νοσταλγία ενός χαμένου νοήματος, εσαεί υπαινισσόμενου και μηδέποτε σαφώς δηλούμενου, κρύβεται η αναζήτηση τού απολεσθέντος μεγάλου Άλλου, που δεν είναι πια ούτε η φυσική του μάνα, ούτε η μάνα Πατρίδα, ούτε ο Ζαχαριάδης και ο Στάλιν.
 Είναι η προσπάθεια του Θόδωρου, να βρει το χαμένο νόημα, στο Όλον της Οικουμένης, της Βαλκανικής τουλάχιστον.
 Κι ο πόνος του Θόδωρου δεν είναι κανένας χαζοχαρούμενος γιάπικος οικουμενισμός.
 Είναι ο πόνος τού αφουγκρασμού της αλήθειας του άλλου.
 Τί άλλο είναι αυτό, αν όχι ό,τι ονομάζει ο Γρηγόριος Παλαμάς " μετά παντός είδους κτήσεως", -άρα αγκαλιά με τον άλλον μαζί- άνοδο, στόν μεγάλο αυτοθυσιαζόμενο Πατέρα;   Τι άλλο σημαίνει, εκτός από την " περιχώρηση" του άλλου εντός μου;  Δεν είναι αυτό η " ανάκρασις" του Γρηγόριου Παλαμά;  Δηλαδή ο πλήρης εναγκαλισμός και η συνομιλία μου με την αλήθεια του άλλου, χωρίς να χάνω την δική μου,  αλλά και χωρίς να την κραταω στα δόντια σαν αδιαπραγμάτευτο φονταμενταλιστικό θέσφατο;
 Δέν πιστέυω ότι τελείωσε ο Θόδωρος.
 Τώρα, το βήμα του πελαργού του, βρήκε τον αληθινό προορισμό του:
 Την ατελεύτητη επουράνια αγάπη, που δίνει ο Πατέρας, στα σκεπτόμενα και αγωνιζόμενα παιδιά του που δεν ανακυκλώνονται στον αυτάρεσκο ατομικό και ομαδικό, εθνικό ή πολιτικό  ναρκισσισμό τους αλλά του δίνουν μια κλωτσιά για να ανέβουν λίγο πιο πάνω, αγκαλιά με τον χθεσινό " αντίπαλο" ..
 Καλό Παράδεισο Θόδωρε. Σε ευχαριστούμε. Και θα τα ξαναπούμε, αργά η γρήγορα, από πολύ κοντά και υπό διαφορετικές συνθήκες.

Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι - Γέροντας Παϊσιος

 Από τό "Γεροντικό"


- Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;
- Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι. Ας πούμε, όταν πετάη κανείς ένα βαρύαντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξη, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέση κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι φυσικός νόμος.
Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφανείας του θα συντριβή.
Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του – «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται». Αυτός είναι πνευματικός νόμος.

Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους:
Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη, οι
πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξη, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό.
Αν δηλαδή καταλάβη αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πη: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του.
Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε.
Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης», που λέει το
Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα. Όταν όμως συναισθάνωμαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνη η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.
Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζη ο Θεός,
όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορή ο άνθρωπος να αλλάξη την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σου δίνει ευλογίες.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου – Λόγοι Δ΄ – Οικογενειακή Ζωή

Ἱκεσία ὑπὲρ τῆς Κύπρου

Από τον ιστότοπο "Προσευχαί"

Γιὰ τὴν Κύπρο μας, Κύριε, ἀγωνιοῦμε, πονοῦμε, Σὲ ἱκετεύουμε. Δὲς τοὺς Ἄρχοντες τῶν Ἐθνῶν, ποὺ χωρὶς τὸν φόβο Σου κινοῦνται καὶ βυσοδομοῦν, δὲς πὼς «συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτό» καὶ σχεδιάζουν τὸ ἄδικο καὶ πιέζουν μὲ κάθε εὐκαιρία, μὲ κάθε πρόφαση, μὲ κάθε ἀφορμή.
Ἐμεῖς, ὁ λαός Σου, ἀνήμποροι παραγκωνισμένοι ἁπλοὶ θεατές. Κανένας δὲν μᾶς λογαριάζει. Τὸ νησί μας ἁλυσσόδετο σέρνεται στὴ σκληρή του «μοίρα», στὸ ἀτέλειωτο δράμα του. «Ἐγενήθημεν ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡμῶν, μυκτηρισμὸς καὶ χλευασμὸς τοῖς κύκλῳ ἡμῶν».
Ὦ Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων «ἕως πότε ὀργίζῃ ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν δούλων Σου»; Πέφτουμε στὰ γόνατα καὶ Σὲ παρακαλοῦμε, μὰ Ἐσὺ παραδόξως ... αὐξάνεις τὴ δοκιμασία μας, μοιάζεις νὰ δυναμώνεις τὴν ὀργή Σου! Μᾶς ταΐζεις συνεχῶς «ἄρτον δακρύων» καὶ μᾶς ποτίζεις «ἐν δάκρυσιν ἐν μέτρῳ».
Ναί, ἁμαρτήσαμε σὲ πολλά. Μὰ καὶ μετανοοῦμε καὶ καταφεύγουμε στὸ Ἐλεός Σου.
Ἂς ἔλθει μπροστὰ τὸ θεῖο θρόνο Σου, δεόμεθα, ἔστω «ὁ στεναγμὸς τῶν πεπεδημένων», ὁ ἀσίγητος λυγμὸς τῶν ἐκπατρισμένων, καθὼς καὶ ἡ ἐναγώνια ἱκετευτικὴ κραυγὴ «τοῦ αἵματος τῶν δούλων Σου τοῦ ἐκκεχυμένου». Πόσοι τὸ 1955-59, πόσοι τὸ 1964, πόσοι τὸ 1974 πότισαν μὲ τὸ ἄλικο αἷμα τους αὐτὸ τὸ χῶμα, ἄφησαν τὴν τελευταία τους πνοή, σὰν προσευχὴ καυτή.
Κύριε, «ἐπίστρεψον ἡμᾶς», γύρισέ μας πίσω στὴν ἀγκάλη Σου καὶ τὴν προστασία Σου, στὴ γαλήνη, τὴν εὐσέβεια, τὴν ὁμόνοια, τὴν ἀρετή, τὴν προκοπή. Γύρισε τὰ παιδιὰ τῆς Κύπρου, ποὺ ἔχουν σκορπίσει στοὺς πέντε ἀνέμους, γύρισέ τα στὸν εὐλογημένο τόπο τους. Ἕνωσέ τα, ἐλεύθερα πιά.
«Ἐπίφανον τὸ Πρόσωπόν Σου». Δεῖξε μας τὴν εὐμένεια καὶ τὴν πατρικὴ στοργή Σου, χάρισέ μας τὸ Φῶς τῆς δόξας Σου, συγχωρώντας ὅλα τὰ σφάλματά μας. «Καὶ σωθησόμεθα». Θὰ δοῦμε τὴν ποθητὴ ἡμέρα τῆς σωτηρίας. Καὶ θὰ Σὲ δοξάζουμε.