Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
Τσάμπασιν 1914, Σμύρνη 1922, Πάτρα 2009. "Εκάεν και τό Τσάμπασιν κι επέμναν τά λιθάρεα"
Παππού, ξέρω, πώς όταν σας ξέβρασε τό καράβι, εσάς τούς ξερριζωμένους,τό 1923, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, θέλατε από κάπου να πιαστείτε....
Περιμένατε έναν παρήγορο λόγο, μιά ματιά συμπάθειας, μιά πρακτική βοήθεια...
Ξερω, πόσο πικράθηκες, εσύ, ο Δάσκαλος, πού σπούδασες Ελλάδα στό Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, όταν, αντ' αυτών, συνάντησες τά επιφυλακτικά βλέμματα, τόν φόβο γιά σένα τόν "ξένο", τόν "Τουρκομερίτη", και την επίκληση "Τουρκόσπορε"....
Παππού, νομίζω πώς σε είδα να κλαίς, χθές, στην πυρκαγιά της Πάτρας....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
κι εμεις κλαιμε για την καταντια μας .. Κλαιμε γαμότο
-----------------------------------
Τον Πόντιο μου τον παππού τον σκότωσαν στο ξύλο
Τον Πόντιο μου τον παππού τον σκότωσαν στο ξύλο
Κι απ’ τη ζωή δεν πρόλαβε να δρέψει ούτε μήλο
Από’ τα βουνά της Λαζικής τον φεραν εδώ πέρα
Τον ρίξαν σ’ άνυνδρη γωνιά μα με βουνίσιο αέρα
Και στους καιρούς του Μεταξά του είπαν : ‘’Βγαλτα πέρα’’
Κι ύστερα ηρθε η κατοχή κι ’έψαχνε τα παιδιά του
Που πήγαν στο αντάρτικο και ράγισε η καρδιά του
Όταν τον γυιο του τον μικρό πήραν στην Γερμανία
Τον έριξαν στην κόλαση να σκάβει στ’ ορυχεία
Και η μεγάλη κόρη του πήγε στους Ελασιτες
Και τον Παππού τον σκότωσαν ματοβαμμένοι Χιτες
Κλαίμε, κλαίμε όλοι εμείς οι τρίτης γενιάς Μικρασιάτες κι ελπίζω όχι μόνο.
Ο παππούς πρωτοπαλίκαρο του Πλαστήρα, που αρνήθηκε γη για τις υπηρεσίες του, που έδωσε παιδιά στο ΕΑΜ, θα αναρωτιόταν για ποιά Ελλάδα πολέμησε για ποιά Ελλάδα θυσίασε παιδιά του.
Καλό μας βράδυ και να δούμε πως θα σταματήσει αυτή η κατρακύλα...
πόσο ξαφνικά μπορείς να κλάψεις τελικά...
Δημοσίευση σχολίου