Του Δημήτρη Τζουβάνου (απόσπασμα απο το άρθρο "στάχτες και σπίθες" )
Το μεταναστευτικό, είναι μια εκφραση των δημογραφικων και πολιτικοοικονομικων εντασεων που διαμορφωνουν την ιστορια από χιλιετίες. Στο συγχρονο ιμπεριαλιστικό κοσμο, στο ιδιο γενικο πλαισιο, αποτελει συνισταμενη δυο βασικων διεργασιων.
α) της πιεσης του 3ου κοσμου (ή και της ημι-περιφερειας) προς τις χωρες του καπιταλιστικού κεντρου, απ' τις οποίες ζητα να αποσπάσει τμημα της ποιοτητας ζωης που ο ιδιος στερειται. Με μια εννοια εδώ εχουμε μια μορφη «εκδικησης» του καταληστευμένου 3ου κοσμου κι ένα δρομο «αποκαταστασης ισορροπιας σε παγκοσμια κλιμακα». Η πιεση-διεκδικηση αυτή, η οποία αφορα οικονομικα ζητηματα (εργασια, αμοιβες κτλ - οικονομικοι προσφυγες) αλλά και πολιτικα (ασφάλεια, πολιτικη ελευθερια - πολιτικοι προσφυγες), έχει χαρακτηρα αυθορμητης κοινωνικης ροης, ενώ κατά περιπτωση ενισχύεται από εγχωριες πολιτικές «εξαγωγης προβληματων» καθως κι από υποστηρικτικα κυκλωματα δουλεμποριας. Ειδικη μορφή της διεκδικησης-αποσπασης αυτης, είναι αυτή που συντελειται υπο κρατικη καθοδηγηση με σαφεις γεωπολιτικους στόχους, αποτελωντας ετσι καθαρα μια μορφη πολεμου. Ένα τετοιο «μεταναστευτικο πολεμο» διεξάγει από χρόνια η Τουρκια σε βάρος της Ελλαδας με στοχο την πληθυσμιακη της αλλοιωση, την οικονομικη της πιεση, την κοινωνικη-πολιτισμική της αποσυνθεση και την ευκολοτερη προωθηση των διεκδικησεων της. Διαφορετικης μορφης είναι η εμπορικη-μεταναστευτικη «επιθεση» που διεξαγει η Κινα προς την Ευρωπη, στο πλαισιο της παγκοσμιας γεωπολιτικης της.
β) των αναγκων του αναπτυγμενου καπιταλισμου (δηλ. ωριμου για πολιτικη αμφισβητηση και οικονομικες κρισεις υπερσυσσωρευσης) για «αλλαγή λαου», δηλ. δημιουργια πλεονασματος εργασιας ανταγωνιστικου στο εγχωριο δυναμικο, και εισαγωγη πολιτικης στηριξης ανταγωνιστικης προς την απειλητικη εγχώρια. Κατά περιπτωση, οι ανω βασικες διεργασιες εχουν ειδικοτερα χαρακτηριστικα. Ετσι πχ. σε συγκυριες που η οικονομοπολιτικη συσσωρευση-ωριμοτητα έχει υποχωρησει και η φαση συσσωρευσης είναι εντονα ανοδικη (πχ. η πολεμικη καταστροφη και η μεταπολεμικη γερμανικη ανοικοδομηση) οι αντιστοιχες ανάγκες αφορουν εισαγωγη ελλείπουσας κι όχι πλεοναζουσας εργασιας, γινεται δηλ. όχι ως «αλλαγη» αλλά ως «συμπληρωμα» λαου.
Οι δυο ανω βασικες διεργασίες (και οι τυχον ειδικοτερες ως ανω μορφες τους) συναιρουνται από πλευρας χωρων υποδοχής σε μια λιγο-πολύ ασταθη μεταναστευτικη πολιτικη που περιλαμβανει αφ' ενός την ενθαρρυνση αλλά και τον αριθμητικο-ποιοτικο ελεγχο της ροης εισοδου μεταναστων, και αφ' ετερου την ειδικοτερη πολιτικη «ενσωματωσής» τους στους ανω οικονομικους και πολιτικους στοχους του συστήματος. Η κατευθυνση κι αποτελεσματικοτητα των πολιτικων αυτων, όχι μονο διαφέρει κατά χωρα (αναλογα με την ενταση των πιεσεων που δεχεται και την εν γένει δυνατότητά της) αλλά αποτελει βασικο πλέον εσωτερικο πολιτικο και κομματικο επίδικο, αφου επηρεαζει σημαντικα, και σ' ορισμένες περιπτωσεις όπως στην Ελλαδα πχ, καθοριστικα τις κοινωνικοπολιτικες εξελίξεις.
Η μεταπολεμικη Ευρωπη ενσωματωσε στο ανω πλαισιο ένα μικρο τμημα του αποικιακου πληθυσμου, καθως κι ένα μικρο ποσοστο του πληθυσμου του ευρωνοτου στο βιομηχανικο βορρα. Την τελευταια 20 ετια ομως, οι μεταναστευτικες πιέσεις στην Ευρωπη ενταθηκαν πολύ περισσότερο απ' τις αναγκες «εισαγωγης λαου» που η ΕΕ ειχε προσδιορισει. Οι μικροτερες πιεσεις και δυσκολίες ενσωματωσης προερχονταν απ' τις σοβιετίες που κατερρευσαν, αφου εδώ υπηρχε μεγαλη πολιτισμικη συγγενεια, ενώ τη διευκόλυνε πιο πολύ και η πολιτικη ανοικοδομηση και συνδεσή τους με την Ευρωπη, που προχωρησε εκει σχετικα γρηγορα σε ανεκτα επιπεδα. Οι πιέσεις όμως απ' τον 3ο κοσμο, και μάλιστα σε εποχή ανοδου του ισλαμικου φουνταμενταλισμου, υπηρξαν πολύ μεγαλες, ιδιαίτερα στο μαλακό υπογάστριό της τον ευρωνότο. Στη χειρότερη θέση βρέθηκε η χώρα μας, όχι μόνο ως η πιο εκτεθειμενη γεωγραφικα, γεωπολιτικά και γεωμορφολογικα, αλλά κι ως ιδιαιτερα εκτεθειμένη (ακριβως όπως και στα οικονομικά) στην πολιτικη-διαχειριστικη της αθλιότητα. Η αθλιότητα αυτή περιλάμβανε τη γνωστη αχρηστία (ακριβως όπως και στα οικονομικα) αλλά και την ιδιαίτερα επιθετική υπερμεταναστευτική πολιτικη, μια πολιτική εκμαυλισμου-βιασμού της κοινωνίας και συστημικης πολιτικης αναπαραγωγής συστήματος (ακριβως όπως και στα οικονομικα), την οποία και διαμόρφωσε κι εφάρμοσε η αιχμή του συστήματος, δηλ. το ΠΑΣΟΚ. Την πολιτική αυτή, ως ένα σημειο στηριζε η ΕΕ και η ελληνικη ΚΔ, και πέραν κάθε σημείου, ο ψευδοπροοδευτισμος και η αριστερα, ιδίως η αγριαριστερά.
Οι ειδικότεροι στόχοι του ΠΑΣΟΚ ηταν συγκεκριμένοι :
α) δημιουργια εργατικου πλεονασματος και συμπιεσης του εργασιακου κόστους του κυριως παραγωγικου τομεα (α' & β' γενούς) . Η σχετικη «αναπτυξιακη» λογική, προβλέπει την εκτεταμενη ανάθεση της χειροναξιας στην εισαγόμενη εργασία ενώ υπολογίζει ότι η δημιουργούμενη εγχώρια ανεργία, μερικως απορροφάται από τον παράλληλα διογκούμενο γ' γενη τομέα και η υπολοιπη περιθωριοποιείται κι εξαθλιώνεται, χωρίς να αποτελεί πολιτική απειλή. Η «αναπτυξη» αυτή, ηδη καταδεικνύεται στρεβλωτικη και τερατογενετικη ως προς τις παραγωγικές διαρθρωσεις, φρούδα στην τριτογενη φούσκα της, και εγκληματική ως προς την αποδοχή της δημιουργίας κι ογκωσης ενός νεοπτωχου εως αθλιου περιθωρίου. Την πολιτικη του αυτή το ΠΑΣΟΚ, οργανωσε και προώθησε συστηματικά, εξασφαλίζοντας πρωτα τη συμμαχια της βιοτεχνιας, των κατασκευων, των αγροτων, των μεσοστρωμάτων της οικιακης βοηθου, ακόμα και των μικρομεσαιων του περιστασιακου αλβανικου μεροκάματου. Αυτό εγινε διατηρωντας τους καταλληλους ορους ομηριας των μεταναστων κι αντιστοιχη υψηλή προσφορά φτηνης εισαγομενης εργασιας.
β) πολιτική στηριξη της ΚΑ, δηλ. του εαυτού του. Η σχετική πολιτική προέβλεπε την ανανεωση της ψηφοδεξαμενης του ΠΑΣΟΚ που ηδη εξαντληθηκε τη δεκαετία του 80, μαζι με την αποκάλυψη του «σοσιαλισμου» του. Εδώ οι προσδοκίες αφορούσαν :
β1) την προοδευτικη «αναβαπτισή» του στα θολά του «αντιρατσιστικου» κι «ανθρωπινου» λόγου που επιβεβαιωνε στρατηγικα την «ανθρωπινη» ιδεολογία του, αποδίδοντας στα κακά της συγκυρίας το προηγηθέν ξεβράκωμά της. β2) τη διαπλοκη του ανανεούμενου «προοδευτικου λόγου» με τα εκμαυλιστικά κι αναπτυξιακά του ανω σημειου (α) στο πλαίσιο της εγχωριας ΚΑ ηγεμονικής προσπάθειας, δηλ. της προσπάθειας για την εξελιξη-παγιωση ενός ηγεμονικου ηθικου-πρακτικου λογου με πλατεια κοινωνικη στηριξη. β3) τη δορυφοριοποίηση της αριστερας, αναγκασμένης να στηρίζει ιδεολογοπολιτικά μια πολιτική πού δικαίωνε το ιδιο, κι ακινητοποιημένης μεσα απ' την αλλοπρόσαλλη «προοδευτική» κριτική της, ανάμεσα στις δικές του πρωτοβουλίες και τις κοινωνικές αμυνες αυτοπροστασίας. β4) την ευθεία ψηφοφορική στήριξη από μεταναστευτικούς ψηφους που, ως εκ της ιδιας της πολιτικής του, μπορουσε να εξασφαλισει σχεδον στο σύνολό τους. Δεν χρειαζονται (εξ αρχης, τουλαχιστον) ψηφοι 1,5 εκ. μεταναστων. Αρχικα αρκουσαν οι ψηφοι των ελληνικης καταγωγης (βορειοηπειρωτων, ελληνορωσων κτλ - δικαιολογημένοι βεβαίως αυτοι) αλλά και των πλαστών ελληνοποιήσεων, ωσπου να παλιωσουν οι ασιατες κτλ. και να προστεθουν στην ψηφοδεξαμενη. Ας σημειωθει, ότι ~ 50.000 ψηφοι αντιστοιχουν σε 1% εθνικο εκλογικο ποσοστο (και μεγαλυτερο, σε συνθηκες αυξημένης αποχής), αρα είναι κρισιμοι για οριακες εκλογες. Ετσι πχ. κριθηκαν οι εκλογές του 2000 (που κάποτε πρέπει να διερευνηθουν), κι ακομα οι προσφατες ΤΑ στις οριακες περιπτωσεις (Αθηνα, Αττικη, Θεσσαλονικη κ.α). Ας σημειωθει εδώ, ότι ο φετεινος περι ιθαγενείας νομος με τον οποιο πολλοι μεταναστες συμμετειχαν στις εκλογες αυτες, ενας νόμος ακριβως στα μέτρα της τετοιας πολιτικης του ΠΑΣΟΚ, ακυρωθηκε ως αντισυνταγματικος απ' το ΣΤΕ, εγείροντας ετσι, μαζι με την αγανακτηση των καθεστωτικων ΜΜΕ, και μειζον πολιτικο θέμα. Ας σημειωθει ακόμα, ότι εδώ δεν προκειται απλως για νικες 4ετίας, αλλά για τη δι αυτων επανασταθεροποίηση του ετοιμορροπου κομματικου συστήματος και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που μετα την πρωτη του 10ετια, επιζει ετοιμορροπο επι 2 ακομα 10ετιες (και μαζι του όλο το σάπιο συστημα) κυβερνωντας μαλιστα τον κατήφορο της χώρας.
γ) αλλοιωση της πολιτισμικης ταυτοτητας της χωρας. Η ΚΑ οπτικη του ΠΑΣΟΚ, ειτε ευρωσημιτικη ειτε γιωργαμερικανική, στόχευσε στρατηγικα και συστηματικά στην εθνολογικη και πολιτισμικη ταυτότητα της χώρας. Το ελληνας-ορθοδοξος, ηταν εχθρικό για τις κοινωνικοπολιτικες και νοοτροπικές προσαρμογές-υποταγές που η ΚΑ θεωρούσε απαραίτητες για τη χωρα, στο πλαίσιο της νεοταξικης παγκοσμιοποίησης και του βαρειά συνένοχου εγχώριου ΚΑ «ρεαλισμού». Οι ταυτότητες έπρεπε να χαθούν, οι καθημερινές εικόνες να αμερικανοποιηθουν, οι αξίες να χρηματαποτιμηθουν, η εθιμικη διασταση της συνειδησης να πληγει, τα βιβλία να πλαστογραφουν πραγματικοτητες κι οριζοντες, τα βιοτικά ρίσκα των αλλότριων επιλογων να γίνουν αποδεκτά, οι τάσεις πολυχρωμης μονοδρομησης να κυριαρχήσουν πάνω στην απειθαρχητη συμπόρευση, το αντι-κρατικο μονομπλοκ να μεταλλαχθει σε υπο-κρατικο διπολο, οι αντι-κρατικές αντιστασεις να αλληλοακυρωθουν ως μοριακες αλληλοσυγκρουσεις, η ακαμψια της μέσης να γινει ευπρεπης υποκλιση, η πλαστικοτητα της αυτο-αναδυσης να γινει μανατζίριαλ διαχειρίσιμη, οι ανθρωποι να γίνουν περαιτερω εργατες και καταναλωτες. Εδώ, ως αρχιμηδειο στηριγμα ανατροπης και προσχημα, χρησιμοποιηθηκαν τα πολλά νεοελληνικα στραβα, απ' τον επαρχιωτισμο ως την κουτοπονηρια, αλλά και πάλι αυτό δεν έφτανε. Η χώρα επρεπε να υποστει το σόκ του βιασμού που μόνο μια αλαλούμ πολιτισμική εισβολή μεγάλης κλίμακας θα εξασφάλιζε. Κι αυτό μεταφρασθηκε σε 10 - 15 % εισαγωγή μεταναστων με κάθε τρόπο, μεσα σε 2 δεκαετιες, σ' ένα ρυθμο των 100.000 ετησιως τα τελευταία χρόνια, ένα ρυθμο που συνεχίζεται. Στις πρωϊμες αντιστάσεις και την αναδυόμενη ανησυχία της κοινωνίας αντιπαρατάχθηκαν θεσμικά (ή κι από-θεσμικα) και βαρειά ιδεολογικά οπλα. Η φιλο-ξενη Ελλαδα της γειτονιάς, κατηγορηθηκε απ' τους εν Κολωνακιω κι Εκαλη ηγέτες της (και τη μείζονα διανόησή της) για ρατσισμο και ξενοφοβια - τα δυο ταυτίσθηκαν υπουλα στην πλαστογραφική ιδεολογική απαξίωσή τους. Η χώρα της απ' αρχαιότητας κοσμοπολιτειας από Ατλαντικου εως Ινδικου, της βυζαντινης πολυεθνικης ελληνικότητας, της πρωτοθωμανικης και υστεροθωμανικης Εσπερίας κι Οδησσου, της προπολεμικης μετανάστευσης στο νέο κόσμο και της μεταπολεμικης μεταναστευσης στη γηραια ευρώπη, η χωρα των ελλήνων κι αρβανιτων ελλήνων κι εβραίων ελλήνων και αρμενίων ελλήνων κτλ. ως σήμερα, κατηγορήθηκε για ρατσισμο και ξενοφοβία. Στην πολυεθνικη διαλυση των σχολείων αντιπαρατεθηκε η κολλεγιακή διαφυγή, στην πασιφανη εκρηξη της εγκληματικότητας οι ψευδεις στατιστικές, στην καταστροφη των βιουμενων οικονομιων η «συνεισφορα στην εθνικη οικονομια», στο αβατο του περι την Ομόνοια κέντρου οι κοσμοπολιτιές των περί το Κολωνάκι μπαροβιων παρα-πολιτικών, στις κραυγές των απελπισμένων συνοικιών οι κραυγές του «προοδευτισμου» και οι συναυλίες του Νταλάρα. Είναι χαρακτηριστική εδώ η προσφατη προκλητικη, παμφρουρουμενη κι εντος ναου (στο κέντρο της πληγης, στον Αγ. Παντελεήμονα) «αντιρατσιστικη συναυλια» του ακατονόμαστου, που λεει κι ο Τζίμης ο Πανούσης, στην οποία συνεπραξαν Παπουλιας και Ιερωνυμος. Η μετ' ολίγες ημέρες απαντητική τοπική συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν και χρυσαυγίτες (γιατι όχι, δημοκράτες-δειμοκράτες μου ;), πνιγηκε στο δακρυγονο και στα κρότου-λάμψης που ριχτηκαν ακομα και μεσα στην εκκλησία οπου κατεφυγε το δερόμενο πλήθος.
Όλα αυτά βεβαίως τα προοδευτικα, αναπαράγουν και βαθαίνουν τα κοινωνικά κι εθνο-διχαστικα αδιέξοδα, με την ειδικότερη συνδρομή της αριστερας και της προόδου, ενω δημιουργουν κι ενθαρρύνουν μια νέα κοινωνική απειλή. Την απόδειξη έδωσε η κατάληψη της Νομικης από εκατονταδες λαθρομετανάστες 10ετους θητείας, και τα οσα επονται σαν συνέχεια. Εδώ ενέχεται αμεσα η κυβερνητικη πολιτική η οποία και προσμετρά το επι πλέον όφελος της ευκαιρίας για κατάργηση του πανεπιστημιακου ασύλου (βλ. πιο κατω Κ.4) καθως κι αυτό της αποσυρσης απ' την ατζέντα του φιάσκου Ζημενς. Ενέχονται όμως επι πλέον σύριζα κι οσοι επιμενουν να αντιλαμβάνονται το πρόσφατο γιαούρτωμα ως θυσία υπερ της κοινωνίας. Εδώ αγνοειται μια βοουσα πραγματικότητα. Στη χωρα, τα μεγέθη, οι ρυθμοι και τροποι της μετανάστευσης καθως και οι μετεπειτα πρακτικές των μεταναστων, οι σχέσεις που εχουν διαμορφώσει με τις κοινωνίες υποδοχής και οι παραπέρα απειλές, προσδίνουν στη μεταναστευση αυτή καθαρά το χαρακτήρα Εισβολής.
Η αντιμετώπιση της μεταναστευτικής εισβολής, δεν είναι εύκολη. Η χλιαρή διπλωματία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της διασπαρείσας αθλιότητας και οι οψιμοι φράχτες, λίγα μπορουν να κάνουν για το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα. Αλλά και κάθε ειδικότερου μέτρου κι αναζήτησης, προέχει ένα βασικο ηθικο-πολιτικο ξεκαθάρισμα των πραγμάτων. Σ' αυτό, βασική παραμένει η γενικότερη κατανόηση της συστημικής μεταναστευτικής πολιτικής, όπως την επιχειρήσαμε πιο πάνω. Δε φτάνει όμως αυτό. Ο αυτόνομος κοινωνικός λόγος απαιτεί και την αναμέτρηση με τον ιδιο τον εαυτό του, απαιτει απαντήσεις και θεμελίωση στα ίδια τα ανθρωπιστικα και κοινωνητικά του στοιχεία.
Αυτό που πρεπει να γινει πρωτα σαφές, είναι ότι η μεταναστευση (κι οπωσδηποτε η υπερ-μεταναστευση) δεν αφορα μονομερη αναβαθμιση ζωης των μεταναστων, αλλά αντιστοιχη επιβαρυνση της ζωης των ντόπιων στις χωρες υποδοχης. Σε οριακες και υπο ορους περιπτωσεις (πχ. μεταπολεμικη Γερμανια, βλ. και πιο πανω) η ορισμένη καπιταλιστικη ανάπτυξη βελτιώνει και το επιπεδο ζωης στις χωρες υποδοχης. Και πάλι όχι χωρίς ασυμμετρες αρνητικές επιπτωσεις, εξ ου και οι σχετικες κοινωνικες αντιδρασεις, που ανεξάρτητα απ' την πολιτικη τους εκφραση ή κι εκτροπή, εχουν πίσω τους στοιχεία αρνητικής αναδιανομής στην ποιότητα ζωής. Ετσι, οποιαδήποτε λόγος στο θέμα οφείλει να έχει υπ' οψη του αυτή την απλή αλήθεια, την αλήθεια για την πραγματική ανταγωνιστική βιοτική θέση ντόπιων και μεταναστών κι όχι τα συστημικα ψεύδη και ιδεολογήματα. Το πραγματικο ηθικο-πολιτικο θεμα είναι το μετα απ' αυτή την πραγματικότητα, όπως εγείρεται κι απ' την κοινη πια διαπιστωση, ότι η χώρα δεν χωρά πια άλλους μετανάστες. Δεν πρόκειται για απλή μετρική, αλλά για ηθικο-πολιτικη απάντηση στο ερώτημα. Ο κόσμος οφείλει να χωρεσει την παγκόσμια δυστυχία στο σπίτι του ; Μηπως να την αποδιώξει (πώς ;) ενοχλημένος ή να την αγνοήσει κλεισμένος σε μια ψευτικη ησυχία ; Η τι να κάνει τέλος πάντων ;
Κανεις δεν δικαιουται φυσικα, να υπερασπιζει τη μικρη και φρουδα ευημερία του, αδιάφορος για τη δυστυχία γύρω του. Κι αυτό αφορά όχι μόνο τον καθενα χωριστα αλλά και τη χώρα συνολικά και τη συλλογική εθνικη συνειδηση. Μια χώρα αλλωστε, που η ίδια της η ελευθερία-προοπτική είναι ανέκαθεν στενά δεμένη με τις εκφράσεις και περιφορές της παγκοσμιας δυστυχιας, που ολο και τριγυρνουν εδώ για απαντήσεις, απειλώντας αλλοιως να επιστρέψουν . Η δυστυχία αυτή και η επιθετική εκφρασή της, έχει από πολλούς αιώνες κι επανειλημμενα διαλεχθεί με το ελληνικό εθνος, αποτελώντας ετσι οργανικό στοιχείο στην εθνικη ηθικη-πολιτικη σταση. Έχει καταγραφεί ως αλληλεγγυο οικουμενικο κι εκπολιτιστικό πνευμα, αλλά και ως ως αμυντική-απωθητική- ελευθερωτική αποφασιστικότητα. Ως οψη που μετράει τη γη, κι ως κόψη τρομερή. Απέναντι σε κάθε επιθετική δυστυχία, όπως αυτή των μηδικών σατραπειών, αυτή των μογγολικων ορδων, κι αυτή της νεωτερης ευρωπαϊκής κοινωνικής αιχμαλωσίας, η ελληνική στάση ειχε αυτό το διπλό χαρακτήρα. Την υπερασπιση των πατρωων αλλά και την ιδιαίτερη ανθρωπιστική ελευθερωτική συμβολή της ή αλλοιως τον εκπολιτισμο των απειλητικων ορδών.
Πρέπει εδώ να ξεκινήσουμε απ' τον ανθρωπισμό, όπως υπεισερχεται στα ανόητα αριστερά επιχειρήματα, αλλά κυρίως όπως οντως απασχολει συνειδησιακά την ίδια την πληττόμενη και συκοφαντούμενη κοινωνία. Ο ανθρωπισμός δεν αφορα ουτε περιστασιακή ελεημοσύνη, ουτε παρεκκλησιαστικές ή παραπολιτικές-ΜΚΟ εργολαβίες, ούτε ισόβια και πλήρη ερυθροσταυρίτικη αφιέρωση, ούτε μια ανάλογη διαρκή αυτοθυσία. Κι αυτό, διότι ένας τέτοιος ανθρωπισμός απλώς αναπαράγει την ανάγκη του και τον εαυτό του, ενώ ηθικά, οταν δεν αφορα το ευθέως εργολαβικό αζημίωτο, συνδέεται με την ψυχοπονιάρα, ψυχοσωστική, στενο-κοσμη, απέπλιδα, στενοπροσωπικη ακτιβιστική δραπέτευση απ' το κοινωνικό δράμα. Ο ανθρωπισμός δεν αφορα μεν ψευδοφιλάνθρωπα προσχηματα και λόγια, μα ούτε αφορα ένα ακτιβιστικό αλτρουϊσμό, στον αντίποδα δηθεν του τρέχοντος ατομισμού. Οσο κι αν εκδηλώνεται (και) με αλτρουϊστικές πρακτικές, οσο κι αν οι πρακτικές αυτές κατά περίπτωση (συγκυρια) μπορεί να αποτελουν την κύρια έκφρασή του, οσο κι αν έχει ηθικη-πρακτικη αξια η θεραπεια ενός πάσχοντος μεσα σε εκατομμύρια άλλους, ο ανθρωπισμός, δεν εξαντλειται στα ψυχοπονιάρικα και τα προσκοπικά. Κι αυτό φαίνεται καθαρά, όταν ο προσκοπικός ακτιβισμός δεν αντιπαρατίθεται απλώς στην πλεονεξια των «δυο χιτώνων» αλλά αναδεικνυει διλλήματα ανταγωνιστικής επιλογής - στη Μπιάφρα ή στο δίπλα υπόγειο να πάει ο χιτώνας ; Φυσικά, εδώ ελλοχεύει μια απάντηση ότι οι οριακές περιπτώσεις δε μπορει να είναι προσχήματα σχολαστικου στρίβειν δια του αρραβωνος. Αμ δε.
Πρωτον, ετσι κι αλλοιως καλά είναι και τα προσκοπικά και κανείς δεν τα ξορκίζει. Δευτερον, οι περιπτωσεις αυτές δεν είναι οριακές, αλλά ο κανόνας. Τριτον, ετσι κι αλλοιως εν προκειμενω, για ανταγωνιστικές επιλογές συζητουμε - να ταϊσω την Ασία ή το Πέραμα ; Τεταρτον, τα οριακά και τα δύσκολα, τα δίνει ο θεος όχι για σχολαστικο πασατέμπο ή για ψευδο-αντισχολαστικη παράκαμψή τους, μα για υπερβάσεις των «προφανών» του τρέχοντος κοινου λόγου, δηλ. για σταυρόλεξα (= σταυρος + λογος) ανιόντος ανθρωπισμού, πράμα που ξεπερνά και «πρακτικιστικά» και «θεωρητικά» τον αλτρουϊστικό ακτιβισμό.
Κι ενώ η ως τώρα καταστρωση του θέματος, δεν αποφεύγει - ευτυχως - τα της προσωπικής επιλογής και φώτισης «στο κάτω-κάτω», αυτού του είδους η «τελικη» επιλογή είναι πράξη κι όχι πραξεολογία. Που θα πει ότι η «στο κάτω-κάτω» αποστολή του χιτώνα εναλλακτικά στη Μπιάφρα ή την Αϊτή, καλώς μεν εγινε αφού ετσι με φώτισε, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή ορθοπραξίας υπέρ Μπιάφρας πχ. και κατά της Αϊτής. Ενώ βεβαίως, στην περίπτωση που προτείνεται ως τέτοια συνταγή, καταδεικνυεται αυτομάτως ότι τα αλτρουϊστικά είναι προσχήματα εγωιστικής (υποκειμενιστικης) «ψυχοπονιαρας» προ-επιλογης, και αντιστοιχης κατευθυντηριας αξίωσης.
Πέραν όμως της «κάτω-κάτω» διάστασης του ανθρωπισμου, παραμένει το σταυρόλεξό του, ο αναβαθμιστέος κοινος λόγος για το θέμα. Εδώ, κι αφου στα περί αλτρουιστικού ακτιβισμου αναφερθήκαμε πιο πάνω, πρέπει περαιτέρω και χωρίς πολλά-πολλά, να απορριφθουν όλα τα αριστερα κριτηρια κι απαντήσεις του γνωστου τύπου, δηλ. ότι ανθρωπισμος είναι ο σωστος ανθρωπισμος, και σωστος είναι αυτός που μάθαμε ότι είναι, και που περιλαμβανει την καλη ανταπόκριση στα παλαιοσοβιετικα κριτηρια, την θορυβωδη-αντιπαιδευτικη-μισαλλοδοξη υπαρξιακή κοινωνική προκλητικότητα, διάφορα πιασιάρικα στοιχεια εξωτικου διεθνισμου και τέλος αποκρισιμότητα στο ιδιαίτερο νταραβέρι της γκρούπας μας. Βέβαια, αν πεταχτούν όλα αυτά δεν μένει και τίποτα για την αριστερα. Κι όμως, της μένει ολόκληρος αναπροσανατολισμός, τοσο στο συγκεκριμένο ζήτημα, οσο και στα γενικότερα που εχουμε αλλού αναφέρει. Κι οπωσδήποτε μένουν, τα πολυτιμα στοιχεία του βαθέως ψυχοπυρήνα των ανθρώπων της, που τώρα παραμιλούν και παραπράττουν μέσα απ' τα αριστερά ιδεολογήματα.
Τωρα, σε μερικως καθαρισμένο τοπίο, ίσως στο ανθρωπιστικό ερώτημα - και χωρίς φυσικα να το εξαντλει - να χωράει και η συνακόλουθη των ανω, διαπίστωση. Το ανθρωπιστικό ζήτημα, δεν αφορα μια διμερη σχεση ελεημοσύνης-αλληλεγγύης, αλλά μια τριμερή σχεση επιπτώσεων - κοινώνησης, αποτελει δηλ. ένα Πολιτικό ζήτημα, και μάλιστα πέραν του (εγγενως ανεπαρκούς) ανθρωπιστικου ακτιβισμου καθως και πέραν του (αντι-κοινωνικου) αριστερου μετωπισμου, δηλ. σε ανάλογη οσμωση-ρήξη με τις εκδοχές του αυτές.
Αλλά η πολιτική φύση του ανθρωπιστικου ζητήματος, δεν υπονοει αυτομάτως την α' ή β' στρατηγική ή πλατφορμίστικη εκφρασή του, αφου τα πολιτικοστρατηγικα ζητήματα αναζητούν τις δικές τους συνθετες απαντήσεις, ζήτημα εκτος του θέματος αυτου. Δεν είναι όμως και ζήτημα ασχετο, αφου στις απαντήσεις αυτές η ανθρωπιστική διασταση οφείλει να είναι παρουσα, και δή κυρίαρχη, ως ανθρώπινη κι όχι ως απλως ψυχοπονιάρα.
Το συμπερασμα εδώ είναι ότι το ανθρωπιστικο ζητημα αφορα μιαν ανθρωπινη πολιτική, που σημαίνει μια πολιτική που αξιωνει τον ανθρωπο - στο τώρα του και στη σχεση του τώρα με το αύριο, μ' όλα τα σχετικά ζητούμενα - δηλ. που αξιώνει το Υποκείμενο της πολιτικής αυτής, ενώπιον του Αντικειμένου του δηλ. του Αλλου Εαυτου του ή αλλοιως, ενώπιον θεου κι ανθρωπων. Αν το συμπέρασμα αυτό είναι σωστο, μ' ολο που μια σειρά πολιτικά επιδικα κι ερευνητέα παραμένουν, και μ' ολο που η πολιτική έχει το καλο και το κακο να μην είναι τυφλοσούρτης - αρα δεν δίνει μιαν «αντικειμενικη» απάντηση εδώ, υπερ της Μπιάφρας και κατά της Αϊτής - προσφέρει ένα κρίσιμο στοιχείο. Χωρίς ψευδαντικειμενισμους και χωρις να απαξιώνει την προσωπικη «στο κάτω-κατω» επιλογη, η πολιτική διαμορφώνει το κοινό εδαφος της συλλογικης υποκειμενικής-αξιωτικης απάντησης, όταν φυσικά είναι τέτοια που οντως να το διαμορφώνει. Και τέτοια είναι όταν έχει θεμελιακη πραγματική και ιδεολογική αναφορά σ' ένα τέτοιο κοινο-διαμορφωτικό τόπο, στο μείζονα ειδοποιό πολιτισμικό τόπο, στον κύριο ταυτοτικό τόπο στον οποίο η ανθρώπινη ταυτότητα πλαθεται κι επάγεται, δηλ. στον ειδοποιό εθνικό τόπο.
Ετσι, το εθνικο, δεν αντιπαρατίθεται αλλά μορφοποιει το ανθρωπινο σε μια διαρκη αλληλεπαγωγη, χιλιετίες τώρα (και κατά την εως σημερα κατά περιπτωση εθνική ιστορική ποιότητα κι αντοχή του), ενώ ως προς το θέμα μας το εθνικο εμπεριέχει το ανθρωπιστικο, κι αντίστροφα το ανθρωπιστικο εμπεριέχεται στο εθνικό. Αυτό θα πει ότι το ανθρωπιστικό ζήτημα (ως μετ-ακτιβιστικο και μετ-αριστερο) υπακούει στην (αναγκαία) εθνική-πολιτικη συλλογικοτητα (και τις αντιστοιχες υποκειμενικότητες) η οποία και κοινωνει ιδεο-πρακτικα με τα Νυν κι Αιεν Ανθρωπινα.
Η προκυπτουσα σειρα, πέρα απ' τα εξειδικευτικά κενά της είναι. Ελληνεθνικό το Πατρώως επαγόμενο Ανθρώπινο κι Ανθρωπιστικό παρ' ημιν, το Εθνικοπολιτικό ανιόν των Ελλήνων.
Η ιεράρχηση αυτή, εμπεριέχει το γνωστο «πρώτα η Ελλαδα», που ‘λεγε κι ο Σημίτης, αλλά πιο ουσιαστικά.
Πρωτον, δεν ταυτίζεται με το «Γκρίκχελαντ ύμπερ άλες», όπως ισως θα το διάβαζαν πολλοί, με την εθνικιστικη δηλ. αυτο-αξιωση (ερημην του πατρώως επαγόμενου Ανθρωπινου στοιχειου) και τις σχετικές αξιώσεις επιβολής.
Δευτερον, δεν είναι προσχηματικη μονον προτεραιότητα στα καθ' εκαστα, δεν συνοδευεται δηλ. απ' το ετερον του Σημιτισμου ρητο, ότι «δεν θελουμε μια χωρα φρούριο» και τις ανάλογες πασοκόφουσκες.
Τριτον, στο βαθμο που ο κοινος τοπος-λογος εντοπίζει εθνική πίεση προερχόμενη απ' όποια παγκόσμια δυστυχία ή άλλη βουλιμία, η ηθικοπολιτικη προτεραιότητα είναι σαφής, αποτελώντας και το αντίστοιχο πλαίσιο αναζήτησης εξειδικευτικων μετρων, εκ του συνόλου του εθνικοπολιτικού οπλοστασίου, κατά την αναγκαία πολιτική οικονομία και σειρά. Ο ανθρωπισμός, ως ανω, δεν είναι λόγος για να υποδεχτεί η χώρα τα αφρασιατικα μιλιούνια, ουτε λόγος η λιμοκτονούσα εισβολή να μετονομασθει σε κοινωνική-ανθρωπιστικη ανάγκη. Αυτό καθόλου δεν υπαγορεύει την εχθρότητα στο λαθρομετανάστη, ούτε απαγορεύει την οριακή του περιθαλψη. Υπαγορευει όμως την αποφασιστικη αντιπαλότητα στην εισβολή του - ως εισβολή και χωρίς καλλιτεχνικές φιοριτουρες - σ' αγαπώ, σε συμπονώ, να δουμε και πως θα σε συμπονεσω κι εμπράκτως ως εκεί που μπορω, αλλά συγκάτοικο δεν θα σε δεχτω. Στην ανθρωπινη μοίρα κι επιδίωξή μας, τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζι και πάνε χώρια. Υπαγορευει βεβαίως, στο πλαίσιο και της εμπρακτης κατανόησης, και την οριακή διερεύνηση των αντοχών κι ανοχών - μήπως στα 10 εκ. χωρανε κι 100.000 μετανάστες (~ 1%), και δη Αλβανοι κατά προτεραιότητα από κάθε άποψη ; Αν μάλιστα αυτό απαντά και σε ειδικότερες κοινωνικες-αναπτυξιακές αναγκες (όχι αυτές της ΚΑ που αναφέραμε πιο πάνω), τόσο το καλύτερο.
Τεταρτον, τα σωστα κι αγια (κι ελληνοχρωστουμενα αλλωστε) ασυλοπολιτικά, δε μπορουν να υπακουουν απλως σε συμβατικους δικαιϊκούς κανονες, αλλά οφείλουν στην ουσιαστική δικαιϊκή λογική τους να συνυπολογίζουν αριθμούς - πχ. τι σημαινει 1% πολιτικά διωκόμενοι ασιάτες κτλ.
Πεμπτον, οι σαφείς εθνοπροτεραιότητες, δεν αποτελούν λόγο-τρόπο για παρακαμψη του μεγάλου κοινωνικού θέματος «δυστυχια-μεταναστευση», ουτε ευσχημο εγκλεισμο στην όποια «εθνικη ευδαιμονια». Αντιθετα, η ίδια η ένταξη του ζητήματος στην αναγκαία εθνική πολιτική, αποτελεί μια απ' τις εθνοπροτεραιότητες. (Φυσικα, εξω απ' τη βιούμενη πίεση υπάρχει πάντα η τάση όχι για εθνική οικουμενικότητα αλλά για (αντ)εθνικό-εγωιστικό χαζοευδαιμονισμό, σε συγκρουση με τον αντίπερα προοδευτικο αγρι-ανθρωπισμο. Πάντα ετσι η εμπειρία, πικρη ή γλυκια, έχει την αξία της, όμως η εμπειρία έχει και την ιστορική καθώς και τη θεωρησιακή εκφρασή της). Οι βασικοί αξονες μιας τέτοιας πολιτικής είναι ουσιαστικα οι εξης δύο, πέρα απ' τις εξειδικεύσεις τους. α) ο εκδημοκρατισμος και η κοινωνικη - αναπτυξιακη πολιτικη στον τριτο κόσμο, αποτελεί σταθερό εθνικό στόχο, απαιτώντας κι αντιστοιχες συστηματικες εθνικές και διεθνείς παρεμβάσεις, πολιτικές, οικονομικες και τεχνικες. β) το κυριο βάρος του σχετικού αγώνα εχουν οι ίδιοι οι ιθαγενεις πληθυσμοι, οι οποιοι μαλιστα πρεπει να κατευθυνουν εκει την εγχωρίως δημιουργουμενη κοινωνική και πολιτική πιεση, κι όχι στην μεταναστευτική εκτόνωση και μεταφόρτωσή της.
Το μεταναστευτικό, είναι μια εκφραση των δημογραφικων και πολιτικοοικονομικων εντασεων που διαμορφωνουν την ιστορια από χιλιετίες. Στο συγχρονο ιμπεριαλιστικό κοσμο, στο ιδιο γενικο πλαισιο, αποτελει συνισταμενη δυο βασικων διεργασιων.
α) της πιεσης του 3ου κοσμου (ή και της ημι-περιφερειας) προς τις χωρες του καπιταλιστικού κεντρου, απ' τις οποίες ζητα να αποσπάσει τμημα της ποιοτητας ζωης που ο ιδιος στερειται. Με μια εννοια εδώ εχουμε μια μορφη «εκδικησης» του καταληστευμένου 3ου κοσμου κι ένα δρομο «αποκαταστασης ισορροπιας σε παγκοσμια κλιμακα». Η πιεση-διεκδικηση αυτή, η οποία αφορα οικονομικα ζητηματα (εργασια, αμοιβες κτλ - οικονομικοι προσφυγες) αλλά και πολιτικα (ασφάλεια, πολιτικη ελευθερια - πολιτικοι προσφυγες), έχει χαρακτηρα αυθορμητης κοινωνικης ροης, ενώ κατά περιπτωση ενισχύεται από εγχωριες πολιτικές «εξαγωγης προβληματων» καθως κι από υποστηρικτικα κυκλωματα δουλεμποριας. Ειδικη μορφή της διεκδικησης-αποσπασης αυτης, είναι αυτή που συντελειται υπο κρατικη καθοδηγηση με σαφεις γεωπολιτικους στόχους, αποτελωντας ετσι καθαρα μια μορφη πολεμου. Ένα τετοιο «μεταναστευτικο πολεμο» διεξάγει από χρόνια η Τουρκια σε βάρος της Ελλαδας με στοχο την πληθυσμιακη της αλλοιωση, την οικονομικη της πιεση, την κοινωνικη-πολιτισμική της αποσυνθεση και την ευκολοτερη προωθηση των διεκδικησεων της. Διαφορετικης μορφης είναι η εμπορικη-μεταναστευτικη «επιθεση» που διεξαγει η Κινα προς την Ευρωπη, στο πλαισιο της παγκοσμιας γεωπολιτικης της.
β) των αναγκων του αναπτυγμενου καπιταλισμου (δηλ. ωριμου για πολιτικη αμφισβητηση και οικονομικες κρισεις υπερσυσσωρευσης) για «αλλαγή λαου», δηλ. δημιουργια πλεονασματος εργασιας ανταγωνιστικου στο εγχωριο δυναμικο, και εισαγωγη πολιτικης στηριξης ανταγωνιστικης προς την απειλητικη εγχώρια. Κατά περιπτωση, οι ανω βασικες διεργασιες εχουν ειδικοτερα χαρακτηριστικα. Ετσι πχ. σε συγκυριες που η οικονομοπολιτικη συσσωρευση-ωριμοτητα έχει υποχωρησει και η φαση συσσωρευσης είναι εντονα ανοδικη (πχ. η πολεμικη καταστροφη και η μεταπολεμικη γερμανικη ανοικοδομηση) οι αντιστοιχες ανάγκες αφορουν εισαγωγη ελλείπουσας κι όχι πλεοναζουσας εργασιας, γινεται δηλ. όχι ως «αλλαγη» αλλά ως «συμπληρωμα» λαου.
Οι δυο ανω βασικες διεργασίες (και οι τυχον ειδικοτερες ως ανω μορφες τους) συναιρουνται από πλευρας χωρων υποδοχής σε μια λιγο-πολύ ασταθη μεταναστευτικη πολιτικη που περιλαμβανει αφ' ενός την ενθαρρυνση αλλά και τον αριθμητικο-ποιοτικο ελεγχο της ροης εισοδου μεταναστων, και αφ' ετερου την ειδικοτερη πολιτικη «ενσωματωσής» τους στους ανω οικονομικους και πολιτικους στοχους του συστήματος. Η κατευθυνση κι αποτελεσματικοτητα των πολιτικων αυτων, όχι μονο διαφέρει κατά χωρα (αναλογα με την ενταση των πιεσεων που δεχεται και την εν γένει δυνατότητά της) αλλά αποτελει βασικο πλέον εσωτερικο πολιτικο και κομματικο επίδικο, αφου επηρεαζει σημαντικα, και σ' ορισμένες περιπτωσεις όπως στην Ελλαδα πχ, καθοριστικα τις κοινωνικοπολιτικες εξελίξεις.
Η μεταπολεμικη Ευρωπη ενσωματωσε στο ανω πλαισιο ένα μικρο τμημα του αποικιακου πληθυσμου, καθως κι ένα μικρο ποσοστο του πληθυσμου του ευρωνοτου στο βιομηχανικο βορρα. Την τελευταια 20 ετια ομως, οι μεταναστευτικες πιέσεις στην Ευρωπη ενταθηκαν πολύ περισσότερο απ' τις αναγκες «εισαγωγης λαου» που η ΕΕ ειχε προσδιορισει. Οι μικροτερες πιεσεις και δυσκολίες ενσωματωσης προερχονταν απ' τις σοβιετίες που κατερρευσαν, αφου εδώ υπηρχε μεγαλη πολιτισμικη συγγενεια, ενώ τη διευκόλυνε πιο πολύ και η πολιτικη ανοικοδομηση και συνδεσή τους με την Ευρωπη, που προχωρησε εκει σχετικα γρηγορα σε ανεκτα επιπεδα. Οι πιέσεις όμως απ' τον 3ο κοσμο, και μάλιστα σε εποχή ανοδου του ισλαμικου φουνταμενταλισμου, υπηρξαν πολύ μεγαλες, ιδιαίτερα στο μαλακό υπογάστριό της τον ευρωνότο. Στη χειρότερη θέση βρέθηκε η χώρα μας, όχι μόνο ως η πιο εκτεθειμενη γεωγραφικα, γεωπολιτικά και γεωμορφολογικα, αλλά κι ως ιδιαιτερα εκτεθειμένη (ακριβως όπως και στα οικονομικά) στην πολιτικη-διαχειριστικη της αθλιότητα. Η αθλιότητα αυτή περιλάμβανε τη γνωστη αχρηστία (ακριβως όπως και στα οικονομικα) αλλά και την ιδιαίτερα επιθετική υπερμεταναστευτική πολιτικη, μια πολιτική εκμαυλισμου-βιασμού της κοινωνίας και συστημικης πολιτικης αναπαραγωγής συστήματος (ακριβως όπως και στα οικονομικα), την οποία και διαμόρφωσε κι εφάρμοσε η αιχμή του συστήματος, δηλ. το ΠΑΣΟΚ. Την πολιτική αυτή, ως ένα σημειο στηριζε η ΕΕ και η ελληνικη ΚΔ, και πέραν κάθε σημείου, ο ψευδοπροοδευτισμος και η αριστερα, ιδίως η αγριαριστερά.
Οι ειδικότεροι στόχοι του ΠΑΣΟΚ ηταν συγκεκριμένοι :
α) δημιουργια εργατικου πλεονασματος και συμπιεσης του εργασιακου κόστους του κυριως παραγωγικου τομεα (α' & β' γενούς) . Η σχετικη «αναπτυξιακη» λογική, προβλέπει την εκτεταμενη ανάθεση της χειροναξιας στην εισαγόμενη εργασία ενώ υπολογίζει ότι η δημιουργούμενη εγχώρια ανεργία, μερικως απορροφάται από τον παράλληλα διογκούμενο γ' γενη τομέα και η υπολοιπη περιθωριοποιείται κι εξαθλιώνεται, χωρίς να αποτελεί πολιτική απειλή. Η «αναπτυξη» αυτή, ηδη καταδεικνύεται στρεβλωτικη και τερατογενετικη ως προς τις παραγωγικές διαρθρωσεις, φρούδα στην τριτογενη φούσκα της, και εγκληματική ως προς την αποδοχή της δημιουργίας κι ογκωσης ενός νεοπτωχου εως αθλιου περιθωρίου. Την πολιτικη του αυτή το ΠΑΣΟΚ, οργανωσε και προώθησε συστηματικά, εξασφαλίζοντας πρωτα τη συμμαχια της βιοτεχνιας, των κατασκευων, των αγροτων, των μεσοστρωμάτων της οικιακης βοηθου, ακόμα και των μικρομεσαιων του περιστασιακου αλβανικου μεροκάματου. Αυτό εγινε διατηρωντας τους καταλληλους ορους ομηριας των μεταναστων κι αντιστοιχη υψηλή προσφορά φτηνης εισαγομενης εργασιας.
β) πολιτική στηριξη της ΚΑ, δηλ. του εαυτού του. Η σχετική πολιτική προέβλεπε την ανανεωση της ψηφοδεξαμενης του ΠΑΣΟΚ που ηδη εξαντληθηκε τη δεκαετία του 80, μαζι με την αποκάλυψη του «σοσιαλισμου» του. Εδώ οι προσδοκίες αφορούσαν :
β1) την προοδευτικη «αναβαπτισή» του στα θολά του «αντιρατσιστικου» κι «ανθρωπινου» λόγου που επιβεβαιωνε στρατηγικα την «ανθρωπινη» ιδεολογία του, αποδίδοντας στα κακά της συγκυρίας το προηγηθέν ξεβράκωμά της. β2) τη διαπλοκη του ανανεούμενου «προοδευτικου λόγου» με τα εκμαυλιστικά κι αναπτυξιακά του ανω σημειου (α) στο πλαίσιο της εγχωριας ΚΑ ηγεμονικής προσπάθειας, δηλ. της προσπάθειας για την εξελιξη-παγιωση ενός ηγεμονικου ηθικου-πρακτικου λογου με πλατεια κοινωνικη στηριξη. β3) τη δορυφοριοποίηση της αριστερας, αναγκασμένης να στηρίζει ιδεολογοπολιτικά μια πολιτική πού δικαίωνε το ιδιο, κι ακινητοποιημένης μεσα απ' την αλλοπρόσαλλη «προοδευτική» κριτική της, ανάμεσα στις δικές του πρωτοβουλίες και τις κοινωνικές αμυνες αυτοπροστασίας. β4) την ευθεία ψηφοφορική στήριξη από μεταναστευτικούς ψηφους που, ως εκ της ιδιας της πολιτικής του, μπορουσε να εξασφαλισει σχεδον στο σύνολό τους. Δεν χρειαζονται (εξ αρχης, τουλαχιστον) ψηφοι 1,5 εκ. μεταναστων. Αρχικα αρκουσαν οι ψηφοι των ελληνικης καταγωγης (βορειοηπειρωτων, ελληνορωσων κτλ - δικαιολογημένοι βεβαίως αυτοι) αλλά και των πλαστών ελληνοποιήσεων, ωσπου να παλιωσουν οι ασιατες κτλ. και να προστεθουν στην ψηφοδεξαμενη. Ας σημειωθει, ότι ~ 50.000 ψηφοι αντιστοιχουν σε 1% εθνικο εκλογικο ποσοστο (και μεγαλυτερο, σε συνθηκες αυξημένης αποχής), αρα είναι κρισιμοι για οριακες εκλογες. Ετσι πχ. κριθηκαν οι εκλογές του 2000 (που κάποτε πρέπει να διερευνηθουν), κι ακομα οι προσφατες ΤΑ στις οριακες περιπτωσεις (Αθηνα, Αττικη, Θεσσαλονικη κ.α). Ας σημειωθει εδώ, ότι ο φετεινος περι ιθαγενείας νομος με τον οποιο πολλοι μεταναστες συμμετειχαν στις εκλογες αυτες, ενας νόμος ακριβως στα μέτρα της τετοιας πολιτικης του ΠΑΣΟΚ, ακυρωθηκε ως αντισυνταγματικος απ' το ΣΤΕ, εγείροντας ετσι, μαζι με την αγανακτηση των καθεστωτικων ΜΜΕ, και μειζον πολιτικο θέμα. Ας σημειωθει ακόμα, ότι εδώ δεν προκειται απλως για νικες 4ετίας, αλλά για τη δι αυτων επανασταθεροποίηση του ετοιμορροπου κομματικου συστήματος και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που μετα την πρωτη του 10ετια, επιζει ετοιμορροπο επι 2 ακομα 10ετιες (και μαζι του όλο το σάπιο συστημα) κυβερνωντας μαλιστα τον κατήφορο της χώρας.
γ) αλλοιωση της πολιτισμικης ταυτοτητας της χωρας. Η ΚΑ οπτικη του ΠΑΣΟΚ, ειτε ευρωσημιτικη ειτε γιωργαμερικανική, στόχευσε στρατηγικα και συστηματικά στην εθνολογικη και πολιτισμικη ταυτότητα της χώρας. Το ελληνας-ορθοδοξος, ηταν εχθρικό για τις κοινωνικοπολιτικες και νοοτροπικές προσαρμογές-υποταγές που η ΚΑ θεωρούσε απαραίτητες για τη χωρα, στο πλαίσιο της νεοταξικης παγκοσμιοποίησης και του βαρειά συνένοχου εγχώριου ΚΑ «ρεαλισμού». Οι ταυτότητες έπρεπε να χαθούν, οι καθημερινές εικόνες να αμερικανοποιηθουν, οι αξίες να χρηματαποτιμηθουν, η εθιμικη διασταση της συνειδησης να πληγει, τα βιβλία να πλαστογραφουν πραγματικοτητες κι οριζοντες, τα βιοτικά ρίσκα των αλλότριων επιλογων να γίνουν αποδεκτά, οι τάσεις πολυχρωμης μονοδρομησης να κυριαρχήσουν πάνω στην απειθαρχητη συμπόρευση, το αντι-κρατικο μονομπλοκ να μεταλλαχθει σε υπο-κρατικο διπολο, οι αντι-κρατικές αντιστασεις να αλληλοακυρωθουν ως μοριακες αλληλοσυγκρουσεις, η ακαμψια της μέσης να γινει ευπρεπης υποκλιση, η πλαστικοτητα της αυτο-αναδυσης να γινει μανατζίριαλ διαχειρίσιμη, οι ανθρωποι να γίνουν περαιτερω εργατες και καταναλωτες. Εδώ, ως αρχιμηδειο στηριγμα ανατροπης και προσχημα, χρησιμοποιηθηκαν τα πολλά νεοελληνικα στραβα, απ' τον επαρχιωτισμο ως την κουτοπονηρια, αλλά και πάλι αυτό δεν έφτανε. Η χώρα επρεπε να υποστει το σόκ του βιασμού που μόνο μια αλαλούμ πολιτισμική εισβολή μεγάλης κλίμακας θα εξασφάλιζε. Κι αυτό μεταφρασθηκε σε 10 - 15 % εισαγωγή μεταναστων με κάθε τρόπο, μεσα σε 2 δεκαετιες, σ' ένα ρυθμο των 100.000 ετησιως τα τελευταία χρόνια, ένα ρυθμο που συνεχίζεται. Στις πρωϊμες αντιστάσεις και την αναδυόμενη ανησυχία της κοινωνίας αντιπαρατάχθηκαν θεσμικά (ή κι από-θεσμικα) και βαρειά ιδεολογικά οπλα. Η φιλο-ξενη Ελλαδα της γειτονιάς, κατηγορηθηκε απ' τους εν Κολωνακιω κι Εκαλη ηγέτες της (και τη μείζονα διανόησή της) για ρατσισμο και ξενοφοβια - τα δυο ταυτίσθηκαν υπουλα στην πλαστογραφική ιδεολογική απαξίωσή τους. Η χώρα της απ' αρχαιότητας κοσμοπολιτειας από Ατλαντικου εως Ινδικου, της βυζαντινης πολυεθνικης ελληνικότητας, της πρωτοθωμανικης και υστεροθωμανικης Εσπερίας κι Οδησσου, της προπολεμικης μετανάστευσης στο νέο κόσμο και της μεταπολεμικης μεταναστευσης στη γηραια ευρώπη, η χωρα των ελλήνων κι αρβανιτων ελλήνων κι εβραίων ελλήνων και αρμενίων ελλήνων κτλ. ως σήμερα, κατηγορήθηκε για ρατσισμο και ξενοφοβία. Στην πολυεθνικη διαλυση των σχολείων αντιπαρατεθηκε η κολλεγιακή διαφυγή, στην πασιφανη εκρηξη της εγκληματικότητας οι ψευδεις στατιστικές, στην καταστροφη των βιουμενων οικονομιων η «συνεισφορα στην εθνικη οικονομια», στο αβατο του περι την Ομόνοια κέντρου οι κοσμοπολιτιές των περί το Κολωνάκι μπαροβιων παρα-πολιτικών, στις κραυγές των απελπισμένων συνοικιών οι κραυγές του «προοδευτισμου» και οι συναυλίες του Νταλάρα. Είναι χαρακτηριστική εδώ η προσφατη προκλητικη, παμφρουρουμενη κι εντος ναου (στο κέντρο της πληγης, στον Αγ. Παντελεήμονα) «αντιρατσιστικη συναυλια» του ακατονόμαστου, που λεει κι ο Τζίμης ο Πανούσης, στην οποία συνεπραξαν Παπουλιας και Ιερωνυμος. Η μετ' ολίγες ημέρες απαντητική τοπική συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν και χρυσαυγίτες (γιατι όχι, δημοκράτες-δειμοκράτες μου ;), πνιγηκε στο δακρυγονο και στα κρότου-λάμψης που ριχτηκαν ακομα και μεσα στην εκκλησία οπου κατεφυγε το δερόμενο πλήθος.
Όλα αυτά βεβαίως τα προοδευτικα, αναπαράγουν και βαθαίνουν τα κοινωνικά κι εθνο-διχαστικα αδιέξοδα, με την ειδικότερη συνδρομή της αριστερας και της προόδου, ενω δημιουργουν κι ενθαρρύνουν μια νέα κοινωνική απειλή. Την απόδειξη έδωσε η κατάληψη της Νομικης από εκατονταδες λαθρομετανάστες 10ετους θητείας, και τα οσα επονται σαν συνέχεια. Εδώ ενέχεται αμεσα η κυβερνητικη πολιτική η οποία και προσμετρά το επι πλέον όφελος της ευκαιρίας για κατάργηση του πανεπιστημιακου ασύλου (βλ. πιο κατω Κ.4) καθως κι αυτό της αποσυρσης απ' την ατζέντα του φιάσκου Ζημενς. Ενέχονται όμως επι πλέον σύριζα κι οσοι επιμενουν να αντιλαμβάνονται το πρόσφατο γιαούρτωμα ως θυσία υπερ της κοινωνίας. Εδώ αγνοειται μια βοουσα πραγματικότητα. Στη χωρα, τα μεγέθη, οι ρυθμοι και τροποι της μετανάστευσης καθως και οι μετεπειτα πρακτικές των μεταναστων, οι σχέσεις που εχουν διαμορφώσει με τις κοινωνίες υποδοχής και οι παραπέρα απειλές, προσδίνουν στη μεταναστευση αυτή καθαρά το χαρακτήρα Εισβολής.
Η αντιμετώπιση της μεταναστευτικής εισβολής, δεν είναι εύκολη. Η χλιαρή διπλωματία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της διασπαρείσας αθλιότητας και οι οψιμοι φράχτες, λίγα μπορουν να κάνουν για το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα. Αλλά και κάθε ειδικότερου μέτρου κι αναζήτησης, προέχει ένα βασικο ηθικο-πολιτικο ξεκαθάρισμα των πραγμάτων. Σ' αυτό, βασική παραμένει η γενικότερη κατανόηση της συστημικής μεταναστευτικής πολιτικής, όπως την επιχειρήσαμε πιο πάνω. Δε φτάνει όμως αυτό. Ο αυτόνομος κοινωνικός λόγος απαιτεί και την αναμέτρηση με τον ιδιο τον εαυτό του, απαιτει απαντήσεις και θεμελίωση στα ίδια τα ανθρωπιστικα και κοινωνητικά του στοιχεία.
Αυτό που πρεπει να γινει πρωτα σαφές, είναι ότι η μεταναστευση (κι οπωσδηποτε η υπερ-μεταναστευση) δεν αφορα μονομερη αναβαθμιση ζωης των μεταναστων, αλλά αντιστοιχη επιβαρυνση της ζωης των ντόπιων στις χωρες υποδοχης. Σε οριακες και υπο ορους περιπτωσεις (πχ. μεταπολεμικη Γερμανια, βλ. και πιο πανω) η ορισμένη καπιταλιστικη ανάπτυξη βελτιώνει και το επιπεδο ζωης στις χωρες υποδοχης. Και πάλι όχι χωρίς ασυμμετρες αρνητικές επιπτωσεις, εξ ου και οι σχετικες κοινωνικες αντιδρασεις, που ανεξάρτητα απ' την πολιτικη τους εκφραση ή κι εκτροπή, εχουν πίσω τους στοιχεία αρνητικής αναδιανομής στην ποιότητα ζωής. Ετσι, οποιαδήποτε λόγος στο θέμα οφείλει να έχει υπ' οψη του αυτή την απλή αλήθεια, την αλήθεια για την πραγματική ανταγωνιστική βιοτική θέση ντόπιων και μεταναστών κι όχι τα συστημικα ψεύδη και ιδεολογήματα. Το πραγματικο ηθικο-πολιτικο θεμα είναι το μετα απ' αυτή την πραγματικότητα, όπως εγείρεται κι απ' την κοινη πια διαπιστωση, ότι η χώρα δεν χωρά πια άλλους μετανάστες. Δεν πρόκειται για απλή μετρική, αλλά για ηθικο-πολιτικη απάντηση στο ερώτημα. Ο κόσμος οφείλει να χωρεσει την παγκόσμια δυστυχία στο σπίτι του ; Μηπως να την αποδιώξει (πώς ;) ενοχλημένος ή να την αγνοήσει κλεισμένος σε μια ψευτικη ησυχία ; Η τι να κάνει τέλος πάντων ;
Κανεις δεν δικαιουται φυσικα, να υπερασπιζει τη μικρη και φρουδα ευημερία του, αδιάφορος για τη δυστυχία γύρω του. Κι αυτό αφορά όχι μόνο τον καθενα χωριστα αλλά και τη χώρα συνολικά και τη συλλογική εθνικη συνειδηση. Μια χώρα αλλωστε, που η ίδια της η ελευθερία-προοπτική είναι ανέκαθεν στενά δεμένη με τις εκφράσεις και περιφορές της παγκοσμιας δυστυχιας, που ολο και τριγυρνουν εδώ για απαντήσεις, απειλώντας αλλοιως να επιστρέψουν . Η δυστυχία αυτή και η επιθετική εκφρασή της, έχει από πολλούς αιώνες κι επανειλημμενα διαλεχθεί με το ελληνικό εθνος, αποτελώντας ετσι οργανικό στοιχείο στην εθνικη ηθικη-πολιτικη σταση. Έχει καταγραφεί ως αλληλεγγυο οικουμενικο κι εκπολιτιστικό πνευμα, αλλά και ως ως αμυντική-απωθητική- ελευθερωτική αποφασιστικότητα. Ως οψη που μετράει τη γη, κι ως κόψη τρομερή. Απέναντι σε κάθε επιθετική δυστυχία, όπως αυτή των μηδικών σατραπειών, αυτή των μογγολικων ορδων, κι αυτή της νεωτερης ευρωπαϊκής κοινωνικής αιχμαλωσίας, η ελληνική στάση ειχε αυτό το διπλό χαρακτήρα. Την υπερασπιση των πατρωων αλλά και την ιδιαίτερη ανθρωπιστική ελευθερωτική συμβολή της ή αλλοιως τον εκπολιτισμο των απειλητικων ορδών.
Πρέπει εδώ να ξεκινήσουμε απ' τον ανθρωπισμό, όπως υπεισερχεται στα ανόητα αριστερά επιχειρήματα, αλλά κυρίως όπως οντως απασχολει συνειδησιακά την ίδια την πληττόμενη και συκοφαντούμενη κοινωνία. Ο ανθρωπισμός δεν αφορα ουτε περιστασιακή ελεημοσύνη, ουτε παρεκκλησιαστικές ή παραπολιτικές-ΜΚΟ εργολαβίες, ούτε ισόβια και πλήρη ερυθροσταυρίτικη αφιέρωση, ούτε μια ανάλογη διαρκή αυτοθυσία. Κι αυτό, διότι ένας τέτοιος ανθρωπισμός απλώς αναπαράγει την ανάγκη του και τον εαυτό του, ενώ ηθικά, οταν δεν αφορα το ευθέως εργολαβικό αζημίωτο, συνδέεται με την ψυχοπονιάρα, ψυχοσωστική, στενο-κοσμη, απέπλιδα, στενοπροσωπικη ακτιβιστική δραπέτευση απ' το κοινωνικό δράμα. Ο ανθρωπισμός δεν αφορα μεν ψευδοφιλάνθρωπα προσχηματα και λόγια, μα ούτε αφορα ένα ακτιβιστικό αλτρουϊσμό, στον αντίποδα δηθεν του τρέχοντος ατομισμού. Οσο κι αν εκδηλώνεται (και) με αλτρουϊστικές πρακτικές, οσο κι αν οι πρακτικές αυτές κατά περίπτωση (συγκυρια) μπορεί να αποτελουν την κύρια έκφρασή του, οσο κι αν έχει ηθικη-πρακτικη αξια η θεραπεια ενός πάσχοντος μεσα σε εκατομμύρια άλλους, ο ανθρωπισμός, δεν εξαντλειται στα ψυχοπονιάρικα και τα προσκοπικά. Κι αυτό φαίνεται καθαρά, όταν ο προσκοπικός ακτιβισμός δεν αντιπαρατίθεται απλώς στην πλεονεξια των «δυο χιτώνων» αλλά αναδεικνυει διλλήματα ανταγωνιστικής επιλογής - στη Μπιάφρα ή στο δίπλα υπόγειο να πάει ο χιτώνας ; Φυσικά, εδώ ελλοχεύει μια απάντηση ότι οι οριακές περιπτώσεις δε μπορει να είναι προσχήματα σχολαστικου στρίβειν δια του αρραβωνος. Αμ δε.
Πρωτον, ετσι κι αλλοιως καλά είναι και τα προσκοπικά και κανείς δεν τα ξορκίζει. Δευτερον, οι περιπτωσεις αυτές δεν είναι οριακές, αλλά ο κανόνας. Τριτον, ετσι κι αλλοιως εν προκειμενω, για ανταγωνιστικές επιλογές συζητουμε - να ταϊσω την Ασία ή το Πέραμα ; Τεταρτον, τα οριακά και τα δύσκολα, τα δίνει ο θεος όχι για σχολαστικο πασατέμπο ή για ψευδο-αντισχολαστικη παράκαμψή τους, μα για υπερβάσεις των «προφανών» του τρέχοντος κοινου λόγου, δηλ. για σταυρόλεξα (= σταυρος + λογος) ανιόντος ανθρωπισμού, πράμα που ξεπερνά και «πρακτικιστικά» και «θεωρητικά» τον αλτρουϊστικό ακτιβισμό.
Κι ενώ η ως τώρα καταστρωση του θέματος, δεν αποφεύγει - ευτυχως - τα της προσωπικής επιλογής και φώτισης «στο κάτω-κάτω», αυτού του είδους η «τελικη» επιλογή είναι πράξη κι όχι πραξεολογία. Που θα πει ότι η «στο κάτω-κάτω» αποστολή του χιτώνα εναλλακτικά στη Μπιάφρα ή την Αϊτή, καλώς μεν εγινε αφού ετσι με φώτισε, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή ορθοπραξίας υπέρ Μπιάφρας πχ. και κατά της Αϊτής. Ενώ βεβαίως, στην περίπτωση που προτείνεται ως τέτοια συνταγή, καταδεικνυεται αυτομάτως ότι τα αλτρουϊστικά είναι προσχήματα εγωιστικής (υποκειμενιστικης) «ψυχοπονιαρας» προ-επιλογης, και αντιστοιχης κατευθυντηριας αξίωσης.
Πέραν όμως της «κάτω-κάτω» διάστασης του ανθρωπισμου, παραμένει το σταυρόλεξό του, ο αναβαθμιστέος κοινος λόγος για το θέμα. Εδώ, κι αφου στα περί αλτρουιστικού ακτιβισμου αναφερθήκαμε πιο πάνω, πρέπει περαιτέρω και χωρίς πολλά-πολλά, να απορριφθουν όλα τα αριστερα κριτηρια κι απαντήσεις του γνωστου τύπου, δηλ. ότι ανθρωπισμος είναι ο σωστος ανθρωπισμος, και σωστος είναι αυτός που μάθαμε ότι είναι, και που περιλαμβανει την καλη ανταπόκριση στα παλαιοσοβιετικα κριτηρια, την θορυβωδη-αντιπαιδευτικη-μισαλλοδοξη υπαρξιακή κοινωνική προκλητικότητα, διάφορα πιασιάρικα στοιχεια εξωτικου διεθνισμου και τέλος αποκρισιμότητα στο ιδιαίτερο νταραβέρι της γκρούπας μας. Βέβαια, αν πεταχτούν όλα αυτά δεν μένει και τίποτα για την αριστερα. Κι όμως, της μένει ολόκληρος αναπροσανατολισμός, τοσο στο συγκεκριμένο ζήτημα, οσο και στα γενικότερα που εχουμε αλλού αναφέρει. Κι οπωσδήποτε μένουν, τα πολυτιμα στοιχεία του βαθέως ψυχοπυρήνα των ανθρώπων της, που τώρα παραμιλούν και παραπράττουν μέσα απ' τα αριστερά ιδεολογήματα.
Τωρα, σε μερικως καθαρισμένο τοπίο, ίσως στο ανθρωπιστικό ερώτημα - και χωρίς φυσικα να το εξαντλει - να χωράει και η συνακόλουθη των ανω, διαπίστωση. Το ανθρωπιστικό ζήτημα, δεν αφορα μια διμερη σχεση ελεημοσύνης-αλληλεγγύης, αλλά μια τριμερή σχεση επιπτώσεων - κοινώνησης, αποτελει δηλ. ένα Πολιτικό ζήτημα, και μάλιστα πέραν του (εγγενως ανεπαρκούς) ανθρωπιστικου ακτιβισμου καθως και πέραν του (αντι-κοινωνικου) αριστερου μετωπισμου, δηλ. σε ανάλογη οσμωση-ρήξη με τις εκδοχές του αυτές.
Αλλά η πολιτική φύση του ανθρωπιστικου ζητήματος, δεν υπονοει αυτομάτως την α' ή β' στρατηγική ή πλατφορμίστικη εκφρασή του, αφου τα πολιτικοστρατηγικα ζητήματα αναζητούν τις δικές τους συνθετες απαντήσεις, ζήτημα εκτος του θέματος αυτου. Δεν είναι όμως και ζήτημα ασχετο, αφου στις απαντήσεις αυτές η ανθρωπιστική διασταση οφείλει να είναι παρουσα, και δή κυρίαρχη, ως ανθρώπινη κι όχι ως απλως ψυχοπονιάρα.
Το συμπερασμα εδώ είναι ότι το ανθρωπιστικο ζητημα αφορα μιαν ανθρωπινη πολιτική, που σημαίνει μια πολιτική που αξιωνει τον ανθρωπο - στο τώρα του και στη σχεση του τώρα με το αύριο, μ' όλα τα σχετικά ζητούμενα - δηλ. που αξιώνει το Υποκείμενο της πολιτικής αυτής, ενώπιον του Αντικειμένου του δηλ. του Αλλου Εαυτου του ή αλλοιως, ενώπιον θεου κι ανθρωπων. Αν το συμπέρασμα αυτό είναι σωστο, μ' ολο που μια σειρά πολιτικά επιδικα κι ερευνητέα παραμένουν, και μ' ολο που η πολιτική έχει το καλο και το κακο να μην είναι τυφλοσούρτης - αρα δεν δίνει μιαν «αντικειμενικη» απάντηση εδώ, υπερ της Μπιάφρας και κατά της Αϊτής - προσφέρει ένα κρίσιμο στοιχείο. Χωρίς ψευδαντικειμενισμους και χωρις να απαξιώνει την προσωπικη «στο κάτω-κατω» επιλογη, η πολιτική διαμορφώνει το κοινό εδαφος της συλλογικης υποκειμενικής-αξιωτικης απάντησης, όταν φυσικά είναι τέτοια που οντως να το διαμορφώνει. Και τέτοια είναι όταν έχει θεμελιακη πραγματική και ιδεολογική αναφορά σ' ένα τέτοιο κοινο-διαμορφωτικό τόπο, στο μείζονα ειδοποιό πολιτισμικό τόπο, στον κύριο ταυτοτικό τόπο στον οποίο η ανθρώπινη ταυτότητα πλαθεται κι επάγεται, δηλ. στον ειδοποιό εθνικό τόπο.
Ετσι, το εθνικο, δεν αντιπαρατίθεται αλλά μορφοποιει το ανθρωπινο σε μια διαρκη αλληλεπαγωγη, χιλιετίες τώρα (και κατά την εως σημερα κατά περιπτωση εθνική ιστορική ποιότητα κι αντοχή του), ενώ ως προς το θέμα μας το εθνικο εμπεριέχει το ανθρωπιστικο, κι αντίστροφα το ανθρωπιστικο εμπεριέχεται στο εθνικό. Αυτό θα πει ότι το ανθρωπιστικό ζήτημα (ως μετ-ακτιβιστικο και μετ-αριστερο) υπακούει στην (αναγκαία) εθνική-πολιτικη συλλογικοτητα (και τις αντιστοιχες υποκειμενικότητες) η οποία και κοινωνει ιδεο-πρακτικα με τα Νυν κι Αιεν Ανθρωπινα.
Η προκυπτουσα σειρα, πέρα απ' τα εξειδικευτικά κενά της είναι. Ελληνεθνικό το Πατρώως επαγόμενο Ανθρώπινο κι Ανθρωπιστικό παρ' ημιν, το Εθνικοπολιτικό ανιόν των Ελλήνων.
Η ιεράρχηση αυτή, εμπεριέχει το γνωστο «πρώτα η Ελλαδα», που ‘λεγε κι ο Σημίτης, αλλά πιο ουσιαστικά.
Πρωτον, δεν ταυτίζεται με το «Γκρίκχελαντ ύμπερ άλες», όπως ισως θα το διάβαζαν πολλοί, με την εθνικιστικη δηλ. αυτο-αξιωση (ερημην του πατρώως επαγόμενου Ανθρωπινου στοιχειου) και τις σχετικές αξιώσεις επιβολής.
Δευτερον, δεν είναι προσχηματικη μονον προτεραιότητα στα καθ' εκαστα, δεν συνοδευεται δηλ. απ' το ετερον του Σημιτισμου ρητο, ότι «δεν θελουμε μια χωρα φρούριο» και τις ανάλογες πασοκόφουσκες.
Τριτον, στο βαθμο που ο κοινος τοπος-λογος εντοπίζει εθνική πίεση προερχόμενη απ' όποια παγκόσμια δυστυχία ή άλλη βουλιμία, η ηθικοπολιτικη προτεραιότητα είναι σαφής, αποτελώντας και το αντίστοιχο πλαίσιο αναζήτησης εξειδικευτικων μετρων, εκ του συνόλου του εθνικοπολιτικού οπλοστασίου, κατά την αναγκαία πολιτική οικονομία και σειρά. Ο ανθρωπισμός, ως ανω, δεν είναι λόγος για να υποδεχτεί η χώρα τα αφρασιατικα μιλιούνια, ουτε λόγος η λιμοκτονούσα εισβολή να μετονομασθει σε κοινωνική-ανθρωπιστικη ανάγκη. Αυτό καθόλου δεν υπαγορεύει την εχθρότητα στο λαθρομετανάστη, ούτε απαγορεύει την οριακή του περιθαλψη. Υπαγορευει όμως την αποφασιστικη αντιπαλότητα στην εισβολή του - ως εισβολή και χωρίς καλλιτεχνικές φιοριτουρες - σ' αγαπώ, σε συμπονώ, να δουμε και πως θα σε συμπονεσω κι εμπράκτως ως εκεί που μπορω, αλλά συγκάτοικο δεν θα σε δεχτω. Στην ανθρωπινη μοίρα κι επιδίωξή μας, τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζι και πάνε χώρια. Υπαγορευει βεβαίως, στο πλαίσιο και της εμπρακτης κατανόησης, και την οριακή διερεύνηση των αντοχών κι ανοχών - μήπως στα 10 εκ. χωρανε κι 100.000 μετανάστες (~ 1%), και δη Αλβανοι κατά προτεραιότητα από κάθε άποψη ; Αν μάλιστα αυτό απαντά και σε ειδικότερες κοινωνικες-αναπτυξιακές αναγκες (όχι αυτές της ΚΑ που αναφέραμε πιο πάνω), τόσο το καλύτερο.
Τεταρτον, τα σωστα κι αγια (κι ελληνοχρωστουμενα αλλωστε) ασυλοπολιτικά, δε μπορουν να υπακουουν απλως σε συμβατικους δικαιϊκούς κανονες, αλλά οφείλουν στην ουσιαστική δικαιϊκή λογική τους να συνυπολογίζουν αριθμούς - πχ. τι σημαινει 1% πολιτικά διωκόμενοι ασιάτες κτλ.
Πεμπτον, οι σαφείς εθνοπροτεραιότητες, δεν αποτελούν λόγο-τρόπο για παρακαμψη του μεγάλου κοινωνικού θέματος «δυστυχια-μεταναστευση», ουτε ευσχημο εγκλεισμο στην όποια «εθνικη ευδαιμονια». Αντιθετα, η ίδια η ένταξη του ζητήματος στην αναγκαία εθνική πολιτική, αποτελεί μια απ' τις εθνοπροτεραιότητες. (Φυσικα, εξω απ' τη βιούμενη πίεση υπάρχει πάντα η τάση όχι για εθνική οικουμενικότητα αλλά για (αντ)εθνικό-εγωιστικό χαζοευδαιμονισμό, σε συγκρουση με τον αντίπερα προοδευτικο αγρι-ανθρωπισμο. Πάντα ετσι η εμπειρία, πικρη ή γλυκια, έχει την αξία της, όμως η εμπειρία έχει και την ιστορική καθώς και τη θεωρησιακή εκφρασή της). Οι βασικοί αξονες μιας τέτοιας πολιτικής είναι ουσιαστικα οι εξης δύο, πέρα απ' τις εξειδικεύσεις τους. α) ο εκδημοκρατισμος και η κοινωνικη - αναπτυξιακη πολιτικη στον τριτο κόσμο, αποτελεί σταθερό εθνικό στόχο, απαιτώντας κι αντιστοιχες συστηματικες εθνικές και διεθνείς παρεμβάσεις, πολιτικές, οικονομικες και τεχνικες. β) το κυριο βάρος του σχετικού αγώνα εχουν οι ίδιοι οι ιθαγενεις πληθυσμοι, οι οποιοι μαλιστα πρεπει να κατευθυνουν εκει την εγχωρίως δημιουργουμενη κοινωνική και πολιτική πιεση, κι όχι στην μεταναστευτική εκτόνωση και μεταφόρτωσή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου