Γι αυτήν την σημαία, που "θα έπαιρνε ο άνεμος" στα Ίμια....

Η αιματοβαμμένη Γαλανόλευκη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στα χέρια των μεχμετσίκ.







Αυτή η αιχμάλωτη σημαία, πρόλαβε να δεί ογδόντα ¨Ελληνες στρατιώτες να πεθαίνουν για να την υπερασπιστούν.
Εκείνο το κολασμένο τριήμερο του Αυγούστου, οι υπερασπιστές του Στρατόπεδου της ΕΛΔΥΚ, ΜΟΝΟΙ ΚΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΈΝΟΙ, με τα ατομικά τους όπλα και ελάχιστους όλμους και αντιαρματικά, σφυροκοπούνταν ΣΥΝΕΧΩΣ απο τα τουρκικά αεροπλάνα, τα τάνκς και τούς χιλιάδες στρατιώτες.
Με την ελπίδα της εμφάνισης των Ελληνικών αεροπλάνων, που δεν ήλθαν ποτέ, χωρίς την διοίκησή τους, που κρύβονταν δέκα χιλιόμετρα πιό πίσω, με μοναδικούς ανώτερους αξιωματικούς τον αντισυνταγματάρχη Σταυρουλόπουλο, στρατοπεδάρχη, και τον ταγματάρχη Δελή, διοικητή του λόχου διοίκησης, απέκρουσαν, επι τρεις ημέρες αλλεπάλληλες τουρκικές επιθέσεις.
Χωμένοι σαν τους τυφλοπόντικες μέσα στα ορύγματά τους, με θερμοκρασία 40 βαθμών,  με τις βόμβες ναπάλμ να κατακαίνε τα πάντα στην επιφάνεια, με τους συνεχείς αεροπορικούς βομβαρδισμούς να φτάνουν στα άκρα το τέντωμα των νεύρων και την ψυχική  αντοχή, ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΑΝ.
Μέχρις ότου, την τρίτη ημέρα, στις 16 Αυγούστου, το τάνκς που αποκεφάλισε με μια ριπή του πολυβόλου του τον λοχαγό Σταυριανάκο, πέρασε πάνω απο τα ορύγματά τους...



Αρκετοί απο αυτούς τους πολεμιστές ζουν ακόμα.
 Καί περιμένουν, ακόμα,  τους δάσκαλους να τους καλέσουν στα σχολειά την 25η Μαρτίου.
Αυτούς, τους τελευταίους Έλληνες πολεμιστές, που ταπείνωσαν επί τριήμερο τις χεσμένες απο τον φόβο ορδές του βάρβαρου Αττίλα..
Αυτά τα νέα παιδιά, που η "Δημοκρατία" του "εθνάρχη" και του Παπατζή, προσποιούνταν πως δεν υπήρξαν κάν, αφου τους αναγνώριζε ως πολεμιστές ...του 1940 !
Πού όταν το 1975 πήγαν να παρακαλέσουν τον Αβέρωφ να νοσηλεύονται στο στρατιωτικό νοσοκομείο για τα τραύματά τους, τους πέταξε έξω.
Πού μαράζωσαν αβοήθητοι και ψυχικά τραυματισμένοι, με την πίκρα της αισχρής συμπεριφοράς του κράτους απέναντί τους.
 Σήμερα είναι γύρω στα εξήντα. Οι τελευταίοι Έλληνες που πολέμησαν Τούρκους στις Θερμοπύλες του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ..

Δάσκαλοι, όταν την 25η Μαρτίου θα μιλήσετε για Λευτεριά, μην πείτε πολλά. Φέρτε στα σχολεία σας τους ΕΛΔΥΚάριους.  Αφήστε τα παιδιά να τους ρωτήσουν.


Και μετα δείξτε τους αυτήν την φωτογραφία με την σκλαβωμένη σημαία.
Καί ρωτείστε τα εάν θα άφηναν ποτέ να την πάρει  ο αέρας..