Αντιδρούν οι Γάλλοι σοσιαλιστές στην είσοδο ΛΑ.Ο.Σ. στη κυβέρνηση

Εκτιμούν ότι δεν μπορεί να βοηθήσει τον ελληνικό λαό να βγει από την κρίση
Η είσοδος της άκρας δεξιάς στη νέα ελληνική κυβέρνηση συνασπισμού, για πρώτη φορά μετά την επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974, προκάλεσε «σοκ» στο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), αναφέρεται σε σημερινή του δήλωση.


Το κυριότερο κόμμα της γαλλικής αντιπολίτευσης σημειώνει σε ανακοίνωσή του: «Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί συνεχάρη την κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, οι Γάλλοι σοσιαλιστές αρνούνται να το κάνουν».

Το σοσιαλιστικό κόμμα εκτιμά ότι ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ηγέτης του κόμματος της ακροδεξιάς ΛΑΟΣ, «πρώην επικεφαλής ενός κινήματος νεολαίας που στήριζε τους συνταγματάρχες που επέβαλαν τη δικτατορία στη χώρα αυτή, δεν μπορεί καθόλου να βοηθήσει τον ελληνικό λαό να βγει από την κρίση».

«Να που οδηγεί η Ευρώπη όταν γυρίζει την πλάτη της στους λαούς, με την επιβολή σκληρής και τυφλής λιτότητας, χωρίς να δίνει τη δυνατότητα και τον χρόνο για την ανόρθωση (των οικονομιών τους) και παρεμβαίνοντας στη δημοκρατική λειτουργία των κρατών μελών. Στην οικονομική και κοινωνική κρίση προστίθεται μια κρίση πολιτική και δημοκρατική» προσθέτουν οι Σοσιαλιστές.
Newsbeast

Σχόλιο δικό μου:


Η κεντροαριστερά, διεθνώς, έχει περιέλθει σε δεινό υπαρξιακό αδιέξοδο. Τώρα πια πού οι οικονομικοί κύκλοι μεταξύ περιόδων Κεϋνσιανών παροχών από την κεντροαριστερά και νεοφιλελεύθερων "στεγνών καθαρισμάτων" από την κεντροδεξιά, δέν συμβαδίζουν με τούς πολιτικούς κύκλους, τώρα δηλαδή πού τό νεοφιλελεύθερο "νοικοκύρεμα" γίνεται και επί κυβερνήσεων κεντροαριστεράς, η κεντροαριστερά βρίσκεται σε χοντρή υπαρξιακή κρίση: Πρέπει να ονομάσει την ανάγκη αρετή, να μετατρέψει λεκτικά τον ζόφο σέ παιδική χαρά, το φίδι σε ψάρι.
Γι αυτό μας ταράζει στο ψέμα, εδώ και διεθνώς.
Από τα λίγα πού της μένει να κάνει, από την στιγμή που πρέπει να απογειωθεί στον τόπο της διαστροφής των νοημάτων, είναι η αναπαραγωγή διχαστικών διλημμάτων παλαιοτέρων εποχών, έντονα φορτισμένων ιδεολογικά, προκειμένου να θεμελιώσει λόγο ύπαρξης στο παρόν με τα φαντάσματα τού παρελθόντος.
Γι αυτό, ό Μπεγλίτης, όταν τον κράζει ο λαός στην Θεσσαλονίκη μιλάει για παρακράτος, και ο Παπουτσής, όταν τον γιαουρτώνουν στην Αθήνα μιλάει πάλι για παρακράτος, καρφίτσα κλπ.


Η δική μου γνώμη:


1. Οι διαχωρισμοί Δεξιά-Αριστερά, Φιλελευθερισμός(Κευνσιανισμός και νεοφιλελευθερισμός) και Κομμουνισμός-Σοσιαλισμός, ανήκουν στην φάση που άρχισε (σχηματικά) με την Γαλλική επανάσταση και έκλεισε με την παγκοσμιοποίηση του 90. Αυτή η φάση, η λεγόμενη και νεωτερικότητα, σήμαινε την έξοδο του Δυτικού ανθρώπου στην ατομική ελευθερία από τό σκοτάδι τής δουλοπαροικίας της Φεουδαρχίας. (Ο Ελληνισμός αποτελεί εξαίρεση, διότι ενώ τελούσε υπό εθνική κατοχή, ποτέ δεν είχε φεουδαρχία: Είχε μεγάλους και μικρούς ελεύθερους αγρότες και κτηνοτρόφους, μεγάλους και μικρούς εμπόρους, μεγάλους και μικρούς βιοτέχνες και βιομηχάνους, επαγγελματικές συντεχνίες. Και επί πλέον είχε πολιτείες αυτοδιοίκησης, που υπέτασσαν το οικονομικό συμφέρον στο συλλογικό,πράγματα άγνωστα ακόμα και τώρα στην Δύση..)
2. Ενώ ο άνθρωπος στην Δύση απελευθερώθηκε ως άτομο, παρέμεινε πολιτικά και κοινωνικά ανελεύθερος: Εκεί που πολιτικά οι Δυτικές κοινωνίες δεσπόζονταν από τον Μονάρχη, τώρα δεσπόζονται από τον θεσμό του κράτους. Εκεί που στον χώρο εργασίας δεσπόζονταν από τον φεουδάρχη, τώρα δεσπόζονταν από τον ιδιοκτήτη της οικονομικής μονάδας, είτε αυτός ήταν το κράτος στον κομμουνισμό, είτε ο ιδιώτης στον φιλελευθερισμό.
3. Τώρα που η ατομική ελευθερία έχει ωριμάσει τούς ανθρώπους στην Δύση, το επόμενο μεγάλο διακύβευμα για τις κοινωνίες, θα είναι η διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων:Η ικανότητα, δηλ. των κοινωνιών, να δεσμεύουν τούς πολιτικούς στο δικό τους θέλημα.Η θέσμιση αυτής της δυνατότητας, θα αποτελέσει την αναγκαία συνθήκη για να έχουν λόγο οι κοινωνίες και στην οικονομία, που καταδυναστεύει όλο τον κόσμο, καθώς δεν υπόκειται σε ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο.
4. Οι πολιτικές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, που θα διαιωνίζουν την σχέση καταδυνάστευσης των κοινωνιών από το παρόν πολιτικό σύστημα- που όχι μόνον δημοκρατία δεν είναι αλλά ούτε καν αντιπροσώπευση (είναι "αισυμνητεία", δηλ. εκλεγμένη ολιγαρχία),- όλες λοιπόν οι συνιστώσες του παρόντος πολιτικού συστήματος είναι από την μια πλευρά του χαρακώματος. Από την άλλη, βρίσκονται οι χειμαζόμενες κοινωνίες που θα πρέπει να συγκροτήσουν θεσμούς συλλογικής έκφρασης, "Δήμους" για να διεκδικήσουν κομμάτι της πολιτικής εξουσίας απο τούς πολιτικούς.
5. Επομένως, θα χρειασθεί η  ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ της πολιτικης, επάνω στα νέα αιτούμενα. Εδώ, οι παλαιοί διαχωρισμοί, λίγα έχουν να δώσουν, αν δεν αποτελούν και τό μείζον εμπόδιο..