Το κράτος κατοχής και η δυναστική κομματοκρατία. Τού Γιώργου Κοντογιώργη

'Η πώς η αλλοτρίωση λειτουργεί ως πρόκληση.
Η περίπτωση των "απολαβών" των βουλευτών και των υπουργών

Πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι η κατοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι εξωτερική. Μέγα λάθος. Η εξωτερική κατοχή συμπληρώνει και νομιμοποιεί το καθεστώς της εσωτερικής κατοχής επί της ελληνικής κοινωνίας που συντηρεί η δυναστική κομματοκρατία με όχημα το κράτος της νεοτερικότητας.
Η μεταπολίτευση, ως η ολική επαναφορά στο καθεστώς της απεχθούς φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα, αποτελεί την πρωτογενή αιτία της κρίσης που διάγει την περίοδο αυτή η χώρα. Η διαχείρισή της όμως είναι αποδεικτική της κομματοκρατικής αλλοτρίωσης που οδηγεί την πολιτική τάξη όχι μόνο να μην ομολογεί αλλά και να διαδηλώνει με έπαρση το ρόλο της, ως δυνάστη της ελληνικής κοινωνίας. Η αλλοτρίωση αυτή σε συνδυασμό με την ιδιοποίηση του κράτους τους λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάθε μέτρο διάσωσης της χώρας και φυσικά στην ιδέα μιας στοιχειώδους ανάταξης της συνείδησής τους. Το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν κινητοποιεί τις ενοχές των συντελεστών της καταστροφής της χώρας, αλλ'ούτε καν παράγει φιλοδοξία υστεροφημίας. Η πολιτική τάξη στο σύνολό της συναινεί στη διατήρηση, αντί πάσης θυσίας, των τριών θεμελιωδών πυλώνων της καταστροφής: της δυναστικής κομματοκρατίας, του ιδιοποιημένου κράτους και της νομοθεσίας που συντηρεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Η κοινωνία των πολιτών έχει αναδειχθεί στον μείζονα εχθρό των νομέων του πολιτικού συστήματος.
Ενδείκτης του βαθμού αλλοτρίωσης και, περαιτέρω, της πώρωσης που έχει εσταλλάξει στη λογική του πολιτικού προσωπικού ο εθισμός στην κομματοκρατική ιδιοποίηση του κράτους είναι η επιθετική αλαζονεία με την οποία αντιδρά στο αίτημα να σταθεί αλληλέγγυο στην κρίση με την πάσχουσα, εξ αιτίας του, κοινωνία. Το ενδεχόμενο αυτό το θεωρεί αδιανόητο. Προκύπτει έτσι ότι:
Λαϊκισμός χαρακτηρίζεται η αξίωση του άνεργου ή του μισθωτού των 500 ευρώ να μειωθούν επίσης, λόγω της κρίσης, οι απολαβές, τα προνόμια και η νομιμοποιημένη ασυδοσία των βουλευτών. Αντιθέτως, θεωρείται πατριωτικό καθήκον η υπομονή στην ανεργία ή στη μείωση των δεδουλευμένων μισθών και των εισοδημάτων της κοινωνίας των πολιτών.

Η δυναστική αυτή ύβρις του πολιτικού προσωπικού αντιστοιχείται στον λόγο του Ιωάννη Καποδίστρια προς την Δ' Εθνοσυνέλευση: «Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλά ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.»
«…εφ’όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».


Επισήμανση: Στις κατωτέρω απολαβές δεν υπολογίζονται προφανώς οι υπόγειες χρηματοδοτήσεις και φυσικά το νομικό καθεστώς του κράτους κατοχής που κατοχυρώνεται με το Σύνταγμα. Οι πολιτικοί θεωρούν αυτονόητο ότι μπορούν νομίμως να λεηλατούν το κράτος, να μοιράζονται τα ιμάτιά του από κοινού με τους συγκατανευσιφάγους της πολιτικής παρέας, να πολιτεύονται καταστρέφοντας τη χώρα και να μην υπόκεινται στη δικαιοσύνη. Κατά τα άλλα, το σύστημα αυτό διδάσκεται τόσο από τους νομείς του όσο και από την κρατική διανόηση, ότι είναι δημοκρατικό και ότι οι πολιτικοί αντιπροσωπεύουν, δηλαδή υπόκεινται στη βούληση του ελληνικού λαού και του έθνους!!!....