Από τό βιβλίο της μάνας μου, Δέσποινας Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου "Τό χρέοσ ιμ'"
Διήγημα : "Τά τέσσερα χρυσά λίρας", μέρος 4ο
1. Το τρίτον την ημέραν επήγαμε σα παρχάρεα ΄μουν με τα παιδία τη Σοφίας. Εκείνον την ημέραν ελύεν τ’ απέσ’ ιμ ας ση στενοχωρίαν και την αροθυμίαν.
Ο αετόν επέτανεν ψηλά. Τά πεταλούδας, τα μελεσσίδεα επέηναν κι έρχουσαν απαγκέσ’ σα τσιτσέκεα, σα βουτυρίτσας, σα θύμπιρεα, σή Παναΐας τα δάκρεα και σα χορτάρεα ντό εσκουντούλιζαν με τα τσιτσάκεα εντάμαν.
1. Την Τρίτη την ημέρα πήγαμε στα παρχάρια μας(ορεινά λιβάδια και τόποι παραθερισμού ) με τα παιδιά της Σοφίας. Εκείνη την ημέρα ένιωθα συγκλονισμένος από την στενοχώρια και την νοσταλγία.
Ο αετός πετούσε ψηλά. Οι πεταλούδες, οι μέλισσες πηγαινοερχόντουσαν πάνω από τα λουλούδια, τις βουτυρίτσες (είδος φυτού), τα θυμάρια, τα αμάραντα και στα χορτάρια πού ευωδίαζαν μαζί με τα λουλούδια.
2. Εκεί το καλοκαίρ΄εβόσκιζαν τα χτήνεα ΄μουν οι ρομάνες…Τά πουλία εκελάηδηναν απέσ’ σ’ ορμάνεα, τά ραχία τα ίδια άμον ντ εφέκαμ’ ατα.
Τα νερά εσορσόριζαν , το΄ποτάμ’ εδαβαίνεν κα’και τα ραχία, τα κοιλάδα εβόαναν.
Τ’ εμόν ο νους επάρθεν. Εγώ αβζής έμ’νε σ’ατά τ’ ορμάνεα και καμίαν να σκοτώσω αγρέλαφον ‘κι εθέλεσα.
2. Εκεί το καλοκαίρι βοσκούσαν τις αγελάδες μας οι γυναίκες βοσκοί… Τα πουλιά κελαηδούσαν μέσα στα δάση, τα βουνά ίδια, όπως τα αφήσαμε.
Τά νερά έρρεαν θορυβωδώς, το ποτάμι έτρεχε προς τα κάτω και τα βουνά, οι κοιλάδες βοούσαν.
Το μυαλό μου συνεπάρθηκε. Εγώ ήμουν κυνηγός σ’ αυτά τα δάση και ποτέ δεν θέλησα να σκοτώσω άγριο ελάφι.
3. Ενούνιζα: Αδακά επορπάτεσα, ακαικά έτρεχα κι ερούξα κι αιματώθεν το γόνατο ‘μ, ακαικά έσαν τα καλύβεα μουν , ακέσ’ εβόσκιζα τα ζα με την ρομάναν τη μάνα μ’ και ατώρα τιδέν τεμόν ‘κι ελέπω…
Νε ανθρώπ’, νέ καλύβεα και νέ κοπάδεα χτήνεα τα’ εμέτερα πουδέν ‘κι λαταρίζ’ νε.
Εδέβαν σεράντα χρόνεα ασσού έφυγαμε ας σόν Παράδεισον εμουν και τ’ αχνάρεα ‘μουν όλεα εβζήγαν κι εχάθαν.
3. Σκεφτόμουν: Εδώ περπάτησα, εκεί έτρεχα κι έπεσα και μάτωσε το γόνατό μου, εκεί ήσαν οι καλύβες μας, εκεί εβοσκα τα ζώα με την βοσκό την μάνα μου , και τώρα τίποτε δικό μου δεν βλέπω…
Ούτε δικοί μας άνθρωποι, ούτε καλύβες, ούτε δικά μας ζώα πουθενά δεν αργοσαλεύουν.
Πέρασαν σαράντα χρόνια αφότου φύγαμε από τον Παράδεισό μας, και τα ίχνη μας όλα σβήστηκαν και χάθηκαν………
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου