Η Σφαγή στό Φουλαντζίκι της Νικομήδειας. 21 Ιουνίου 1920

Τού Ιστορικού Ερευνητή Νικόλαου Φουτσιτζόγλου, από το βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη "Έχω όπλο την αγχόνη", εκδόσεις Ερωδιός
" Εξακόσιοι και πλέον άτακτοι (τσέτες) και στρατός, με διοικητή το Ντζεμάλ μπέη, (ο ίδιος πού κατακρεούργησε τούς Έλληνες της Νίκαιας), στρατιωτικό αρχηγό τού Καραμουρσάλ, και τον οπλαρχηγό Χατζή Μεχμέτ, διοικητή χωροφυλακής του Καραμουρσάλ, ακολουθούμενοι και από αμέτρητους Τούρκους κατοίκους των γύρω χωριών, πολιόρκησαν τό Φουλαντζίκι, από τα χαράματα της 21ης Ιουνίου 1920.
Αφού προηγήθηκε ωμή λεηλασία όλων των ελληνικών σπιτιών και άγρια σφαγή των γυναικόπαιδων, το χωριό παραδόθηκε στις φλόγες. Οι άνδρες και τα αγόρια άνω των 14 χρόνων, περίπου 300 άτομα, οδηγήθηκαν βίαια στην εκκλησία τού χωριού.
Εκεί, ο Τούρκος διοικητής βασάνισε με απερίγραπτη βαρβαρότητα τον εβδομηντάχρονο ιερέα παπά-Φίλιππο.
Τού πέρασε καπίστρι με χαλινάρι στο λαιμό, του έβγαλε με μαχαίρι το ένα του μάτι, τον έσυρε στο ιερό, κι εκεί τον κατακρεούργησε σαν αρνί, πάνω στην Αγία Τράπεζα. Έπειτα έσυραν το σώμα του έξω, με το κεφάλι να κρέμεται, τον έδεσαν πίσω από ένα άλογο, το έσυραν στους δρόμους του χωριού και στη συνέχεια το πέταξαν σε μια χαράδρα.
Τούς συγκεντρωθέντες στο ναό τούς έκαψαν εκεί μέσα . Όσοι σπάζοντας την πόρτα βγήκαν από την πύρινη κόλαση, βρήκαν οικτρό θάνατο στο προαύλιο από πυροβολισμούς και μαχαιρώματα. Ελάχιστοι, μέσα στο γενικό εκείνο πανδαιμόνιο, ελάχιστοι κατάφεραν να σωθούν πέφτοντας στην παρακείμενη χαράδρα.
Όσοι γλίτωσαν έτρεχαν τρομαγμένοι στα βουνά, γυμνοί, ξυπόλητοι και πεινασμένοι.
Είκοσι νέες γυναίκες, πέταξαν τα μωρά τους στις γύρω χαράδρες και αλλόφρονες, σαν αγρίμια έτρεχαν στα δάση για να γλιτώσουν το κυνηγητό του τουρκικού όχλου και των ατάκτων.
Άλλες, ωσάν νέες Σουλιώτισσες, πήδηξαν με τα μωρά τους στο γκρεμό κι ελευθερώθηκαν με τον τίμιο θάνατό τους.
Όσοι επιβίωσαν, περιπλανώμενοι επί 45 μέρες στα βουνά , έφτασαν σε άθλια κατάσταση στη Νικομήδεια.
Το ελληνικό Φουλαντζίκι, τό βυζαντινό "Ατύμηλο", τό Κιουτσούκ Γιουνανιστάν (Μικρή Ελλάδα), με τα 400 σπίτια και τούς 2000 κατοίκους του, έσβησε οριστικά σε μια μέρα..."