Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
ΚΟΤΥΛΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ (ΓΚΙΟΥΜΟΥΖΧΑΝΑΣ).
Από Αριστερά πρός τά Δεξιά: Ο υπέροχος οδηγός μας Mehmet Kucuk, τά δύο πρόθυμα νά μας εξυπηρετήσουν εγγόνια τού Ali Duran, ο Ali Duran, η σύζυγός του καί η μάνα μου Δέσποινα Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου, στήν πλατεία τών Κοτυλιών, τόν Αύγουστο τού 2008.
Οι τωρινοί κάτοικοι μάς είπαν ότι τό Ελληνικό σχολείο ήταν εκεί πού βρίσκεται η αποθήκη μέ τίς λαμαρίνες. Εγώ ήξερα ότι τό σπίτι τού παπού μου βρισκόταν δίπλα στό σχολείο, αλλά δέν μπόρεσα νά προσδιορίσω ποιό ακριβώς ήτανε...
Από αριστερά πρός τά δεξιά: Ο Hayredin,τεχνικός στόν Δήμο Τραπεζούντος, ο Ali Duran, ο Γιώργος Πολυχρονίδης, καί ένας συγγενής τού Ali τόν Αύγουστο τού 2008. Φέτος ο Ali χειρουργήθηκε στόν εγκέφαλο γιά αιμάτωμα πού δημιουργήθηκε καθώς έπεσε καί κτύπησε στίς τουαλέτες τού Νοσοκομείου τής Τραπεζούντος όπου νοσηλευόταν γιά νά χειρουργηθεί στόν προστάτη. Τώρα ευτυχώς είναι πολύ καλά αλλά τρώει ελάχιστα πιστεύοντας ότι τό φαΐ είναι η απαρχή όλων τών δεινών.
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008
ΚΟΤΥΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ (ΓΚΙΟΥΜΟΥΖΧΑΝΑ)
Καθ οδόν γιά τά Κοτύλια, η μάνα μου μαζεύει τής Παναγιάς τά δάκρυα (αμάραντα). Στό βάθος, τά Τουρκικά Κοτύλια(Gudul). Αύγουστος 2007.
Η θέα τής περιοχής τού χωριού μας, από τό Τουρκικό. Μεσολαβούν τρεις κυματοειδείς πτυχώσεις τού εδάφους. Αν κάνετε κλίκ στήν φωτογραφία καί τήν μεγενθύνετε, στή μέση θά διακρίνετε τήν λαμαρινένια στέγη πού σήμερα σκεπάζει τήν άλλοτε εκκλησία τής Παναγίας, καί νύν Τζαμί. Τό χωριό σχεδόν κρύβεται στήν άκρη τής κοιλάδας, μάλλον σκόπιμα. Απ οτι έλεγε η γιαγιά μου, γύρω στά 1910, ένας τσομπάνος 100 χρονών τούς έλεγε πώς ήταν ο πρώτος κάτοικος τού χωριού ( περίπου 1820-1830). Οι κάτοικοι τού χωριού ήταν φυγάδες από τά Πλάτανα της Τραπεζούντας, μετά από επιδρομή Λαζών πειρατών. Οι Λαζοί είναι αρχαίο φύλο, πού ζεί μέχρι καί σήμερα ανατολικά της Τραπεζούντας, κυρίως στήν περιοχή τού Ριζαίου. Είναι Γεωργιανής καταγωγής, εκμουσουλμανισμένοι, τραχείς καί πολεμόχαροι. Τά τελευταία χρόνια άρχισαν νά γράφουν τήν γλώσσα τους, καί νά συγκροτούνται σέ συλλόγους, αναπτύσσοντας τήν δική τους εθνική συνείδηση.
Τά Τουρκικά Κοτύλια(Gudul), πού απέχουν τρία χιλιόμετρα από τό Ρωμαίικο χωριό. Τό Ρωμαίικο χωριό ήταν μετζιρές (συνοικισμός) τού Τουρκικού. Είχαν άριστες σχέσεις. Μέ κίνδυνο τής ζωής τους οι Τούρκοι έρχονταν στό χωριό μας καί ειδοποιούσαν τούς δικούς μας όταν εμφανίζονταν ληστές. Οταν έφευγαν μέ τήν ανταλλαγή οι δικοί μας, οι Τούρκοι έκλαιγαν..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)