ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ

29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΟΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΣΙΑ
Στις 13 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τις βίαιες μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία. Η σκληρή αυτή μεταχείριση που επιφύλαξε ο σταλινισμός στις ελληνικές κοινότητες, κατάστρεψε τη σημαντική ελληνική παρουσία στην περιοχή. Κατάστρεψε όλες τις ελληνικές δομές και μεταξύ τους και τον ελληνικό σοβιετικό πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί το Μεσοπόλεμο.
Μ’ αφορμή αυτή τη θλιβερή επέτειο της νεοελληνικής ιστορίας, ο ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΠΟΕ) διοργανώνει εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο Διάδοσης και Διατήρησης Ποντιακή Κουλτούρας – Εστία Ποντίων «Ο Φάρος», Μεγάλου Αλεξάνδρου 169, Αγία Βαρβάρα Αττικής, τηλ. 6972429362.
Η εκδήλωση περιλαμβάνει:
-έκθεση φωτογραφιών και ντοκουμέντων,
-προβολή ντοκυμαντέρ για τις σταλινικές διώξεις,
-επιστημονικό συμπόσιο.
-κατάθεση μαρτυριών.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Α) 6.00 μ.μ. Έναρξη με προβολή των ντοκιμαντέρ
-«Γράμμα στη μητέρα-πατρίδα» του Τάσου Ψαρρά και
-«Στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης» των Παπαχελά-Τέλογλου

Β) 8.30 μ.μ. Επιστημονικό Συμπόσιο
Συμμετέχουν:
-Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός-συγγραφέας, «Η διαμόρφωση του ελληνικού σοβιετικού πολιτισμού κατά το Μεσοπόλεμο στην ΕΣΣΔ»
-Ιβάν Τζουχά, ερευνητής-συγγραφέας, «Οι εκτοπίσεις του ‘49 στην Κεντρική Ασία μέσα από τα σοβιετικά αρχεία»
-Δημήτρης Καταϊφτσής, ιστορικός, «Οι εκτοπίσεις του ’49 στην Κεντρική Ασία μέσα από τα αρχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών»
-Βασίλης Τσενκελίδης, ιστορικός, «Οι συνέπειες των σταλινικών διώξεων στις ελληνικές παροικίες της Σοβιετικής Ένωσης»
Θα συντονίσει ο Γιάννης Σαββίδης, πρόεδρος του ΣΠΟΣ ν. Ελλάδας και Νήσων
Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με την κατάθεση μαρτυριών εκτοπισμένων.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ: ΣΕΡΑΝΤΑ ΜΗΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ (ΟΜΑΛ ΚΑΡΣ)

Ρωτάτε, γιατί αυτή η νοσταλγία των Ποντίων;
Γιατί αυτή η απελπισμένη εμμονή να θυμούνται ακόμα;
ΔΙΟΤΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΠΟΝΤΙΟ ΠΡΟΣΦΥΓΑ ΤΟΥ 1922, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΠΟΝΤΙΟΣ ΣΦΑΓΜΕΝΟΣ, ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΣ Ή ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Διότι ξεριζώθηκαν από την Πατρίδα τους 2500 χρόνια μετά,
και από την ημέρα τού ξεριζωμού δεν πέρασαν παρά 90 χρόνια..

Καί για την μεγάλη αδικία:

Αυτόν τόν όλεθρο, καμία σχολική Ιστορία, κανένα Ελληνικό κράτος, καμία Δεξιά και καμία αριστερά δεν τόν ανέδειξε...
Η ευαισθησία της αριστεράς δέν περίσσευε για μας..
Η δική μας γενοκτονία φάνταζε "Εθνικιστική"....
Γι αυτό εκθείαζαν τόν σφαγέα μας, τον Κεμάλ, τον φασίστα Εθνικιστή....
Μεταξας, Βενιζέλος, Αριστερά, λιβάνιζαν τόν Κεμάλ..
Μέχρι και ο "ευαίσθητος" γιά τούς άλλους λαούς Μίκης Θοδωράκης..


"Ο Μίκης Θεοδωράκης συγκίνησε το κοινό των διανοούμενων που είχε συγκεντρωθεί στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου αναφερόμενος στον ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας ως τον μεγάλο μεταρρυθμιστή που δημιούργησε μια νέα σύνθεση Ανατολής-Δύσης εμφυτεύοντας στην Ανατολή στοιχεία από τον πολιτισμό της Δύσης.
Η ισορροπία αυτή των στοιχείων της Ανατολής με τη Δύση, οδήγησε πάντα σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας"
ΕΞΠΡΕΣΣ 20-6-09


Ελλάδα, έχεις τους πολιτικούς, τούς Ιστορικούς και τούς διανοούμενους πού σου αξίζουν...

Αλέξης Παρχαρίδης: Μοιρολόι

Το μοιρολόι αναφέρεται στην γενοκτονία των Ποντίων από τόν Τουρκικό Εθνικισμό των νεοτούρκων και του Κεμάλ, από τό 1914-1922, και στην προσφυγιά.
Τό αφιερώνω στην 13η Ιουνίου, ημέρα μνήμης τού σταλινικού ξεριζωμού των Ποντίων της Σοβιετικής Ενωσης, και της εξορίας τους στα βάθη της Ασίας, την 13η Ιουνίου 1949, μόνο και μόνο γιατί επέμεναν να δηλώνουν Ελληνες....


Μοιρολόι
αηλί εμέν, να βάι εμέν
Τα οματεα μ ντο ελέπνε;
Ωχ, ώωφ, ώφ.
Και μη ζωντάντς εφέκανε
Ωχ ώωφ, ‘ωφ.
Και μη ζωνταντς εφέκανε
Και το ντό Ποντ’ εγενέθαν
Ωχ ώωφ, ωφ
Και μη ζωνταντς εφέκανε
Και το ντό Πόντ’ εγενέθαν ώφ
Και ν’ εφορτώθαν τα στενά αχ,
Τα νεκρικά κασέλας ωωωωωχ
Και ν’ εφορτώθαν τα στενά αχ
Τα νεκρικά κασέλας
Ωχ ωφ, ωφ
Και ν’ εφόρεσαν τα σάβανα ‘χ
Και ν’ εσέβαν σην στράταν, όι
Σην στράταν την αγύριστον
Ντό πάει κι οπίς κι έρτεειιιιι
Αχ σην στραταν την αγύριστον,
Ντο πάει κι οπίς κι έρτε, ωω.

Μοιρολόι
Ναηλί εμένα και βάι εμένα,
Τά μάτια μου τι βλέπουν;
Ωχ, ώωφ, ώφ.
Και μήπως άφησαν ζωντανούς;
Ωχ, ώωφ, ώφ
Και μήπως άφησαν ζωντανούς,
Αυτούς πού Πόντιοι γεννήθηκαν;
Ωχ, ώωφ, ώφ
Και μήπως άφησαν ζωντανούς,
Αυτούς πού Πόντιοι γεννήθηκαν;
Και φορτωθήκαν τις στενές ,αχ
Τις νεκρικές κασέλες, ώωχ
Και φορτωθήκαν τις στενές ,αχ
Τις νεκρικές κασέλες,
Ωχ, ώωφ, ώφ
Και φόρεσαν τα σάβανα
Και μπήκανε στη στράτα,
Στην στράτα την αγύριστη,
Πού πάει και πίσω δεν έρχεται,
Αχ, στην στράτα την αγύριστη,
Πού πάει και πίσω δεν έρχεται…

Τά τέσσερα χρυσά λίρας, μέρος 5ο.

Aπό τό βιβλίο της μάνας μου Δέσποινας Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου "Το χρέος ιμ'"
(συνέχεια)
1962: Ο παππούς μου, πατέρας της μάνας μου, συνταξιούχος δάσκαλος, επιζήσας από τα τάγματα εργασίας, επιστρέφει στόν Πόντο, αλίμονο ως τουρίστας στα χώματα πού τον γέννησαν...Βρίσκεται στα Παρχάρια (ορεινά βοσκοτόπια καί τόποι θερινού παραθερισμού, χιλιοτραγουδισμένα απο την ποντιακή μούσα)

παιδικές αναμνήσεις, σε κάθε βήμα

1. Ενούνιζα: Αδακά επορπάτεσα, ακαικά έτρεχα κι ερούξα κι αιματώθεν το γόνατο ‘μ, ακαικά έσαν τα καλύβεα μουν , ακέσ’ εβόσκιζα τα ζα με την ρομάναν τη μάνα μ’ και ατώρα τιδέν τεμόν ‘κι ελέπω… Νε ανθρώπ’, νέ καλύβεα και νέ κοπάδεα χτήνεα τα’ εμέτερα πουδέν ‘κι λαταρίζ’ νε. Εδέβαν σεράντα χρόνεα ασσού έφυγαμε ας σόν Παράδεισον εμουν και τ’ αχνάρεα ‘μουν όλεα εβζήγαν κι εχάθαν.

1. Σκεφτόμουν: Εδώ περπάτησα, εκεί έτρεχα κι έπεσα και μάτωσε το γόνατό μου, εκεί ήσαν οι καλύβες μας, εκεί έβοσκα τα ζώα με την βοσκό την μάνα μου , και τώρα τίποτε δικό μου δεν βλέπω…
Ούτε δικοί μας άνθρωποι, ούτε καλύβες, ούτε δικά μας ζώα πουθενά δεν αργοσαλεύουν.
Πέρασαν σαράντα χρόνια αφότου φύγαμε από τον Παράδεισο μας, και τα ίχνη μας όλα σβήστηκαν και χάθηκαν………

προσκλητήριο νεκρών για χορό στά πάτρια εδάφη

2. Πού είσ'νε ανθρώπ; Πού είσ'νε ρομάνες;
Ελάτε ας τραγουδούμε καί χορεύουμε αδά σ' ομάλεα τα παρχάρεα , απάν' ση κεμεντζές τη λαλίαν, εναν Κοδεσπαινιακόν, έναν Τικ, έναν Διπάτ, να αποσπάνε τα ψήα μουν κ' επεκεί ας πάει ο καθένας σ' αποσκάλ'ν ατ'...

2. Πού είστε άνθρωποι; Πού είστε βοσκοπούλες;
Ελάτε να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε εδώ στά ισώματα των βουνίσιων λιβαδιών, πάνω στό τραγούδι της λύρας, ένα ήσυχο χορό (πού χορεύουν και οι οικοδέσποινες, οι γυναίκες τού σπιτιού. Έτσι λέγαν στην Ματσούκα και την παραλλαγή τού Διπάτ, πού εδώ την ονομάζουμε Ομάλ Τραπεζούντος), ένα Τίκ, ένα Διπάτ, να ξεσπάσουν οι ψυχές μας, και ύστερα ας πάει ο καθένας να συνεχίσει την δουλειά του.


τό ξέσπασμα (ή "συνωστισμός" συναισθημάτων στην παραλία τής απόγνωσης)

3. Εκείνο την ώραν ο ήλεν εταράεν σα λίβεα και εμαύρισεν καί εγώ εθάρρεσα πως έρθε΄με απ ουρανού λαλίαν κι αντιδόνεσαν ολόερα τά ρασία και τ' ορμάνεα με τ' ελάτεα: "Κρί-μα-α-α-αν!, Φό-νο-ο-ο-ος"
Επήεν να δεαβαίν' ο νους ιμ'.
Εκλίστα κά' κι εφίλεσα τό χώμαν καί τα χορτάρεα.
Εσ'κώθα έφυγα καί οπίσ' άλλο 'κι ετέρεσα. Τά δάκρεα μ' ετσουρώθαν και η καρδία μ' πολλά αιματώθεν.

3. Εκείνη την ώρα ο ήλιος ανακατεύτηκε με τα σύννεφα και μαύρισε καί εγώ νόμισα ότι μού ήλθε φωνή απο τον ουρανό, κι αντιδόνησαν ολόγυρα τα βουνά με τα δάση και τα έλατα:
" Κρί-μα-α-α. Φό-νο-ο-ο-ος" (Κατά τό "Ιστορικόν Λεξικόν της Ποντιακης Διαλέκτου" τού Ανθιμου Παπαδοπουλου, "φόνος, εσκοτισμένη σημ. εις τήν φρ. κρίμαν, φόνος! λεγομένην διά πάσαν βλάβην ή ζημίαν")
Τό μυαλό μου πήγε να φύγει.
Έσκυψα κάτω καί φίλησα τό χώμα και τα χορτάρια.
Σηκώθηκα έφυγα και πίσω δεν ξανακοίταξα. Τά δάκρια μου στέρεψαν και η καρδιά μου μάτωσε πολύ.

(συνεχίζεται)

"Ίμερα ερωθύμεσα" (Νοστάλγησα τά Ιμερα)

Ιμερα ερωθύμεσα (Διπάτ)

Ωχ, ΄Ιμερα ερωθύμεσα
ναηλί εμέν,
ωχ, νελέπω τ΄οσπιτόπα'ς
ώι ναηλί καί βάι ξάν εμέν,
ώχ, ν'ελέπω τ'οσπιτόπα'ς,
ώι ναηλί καί βάι ξάν εμέν

Ωχ, Ιμερα, νοστάλγησα
αλί σε μένα
Ωχ, να ξαναδώ τα σπίτια σου
αλί σε μένα και ξανά βάι σε μένα
Ωχ, να ξαναδώ τα σπίτια σου
αλί σε μένα και ξανά βάι σε μένα


Ωχ, ν' ελέπω τόν καστρόλιθο'ς
ναηλί εμέν,
καί'ν όλια τα παρχαρόπα'ς
ώι ναηλί και βάι ξάν εμέν
έχ κι όλια τα παρχαρόπα'ς
φύγον κι έλα πούλι'μ μέ'τ εμέν

Ωχ, να ξαναδώ τόν καστρόλιθό σου,
αλί σέ μένα,
και όλα τα παρχάρια σου (ορεινά λιβάδια, τόποι θερινού παραθερισμού, χιλιοτραγουδισμένα από την ποντιακή μούσα)
αλί σε μένα και ξανά βάι σε μένα,
εχ, και όλα τα παρχάρια σου,
φύγε πουλί μου κι έλα μαζί μου.


Εχ, απ' ακεί πέρα πού έρται
πουλί'μ, πουλί'μ,
εχ, γιοσμάς με την κουκούλα'τ
ώι ναηλί και βάι ξάν εμέν,
εχ, γιοσμάς με την κουκούλα'τ
ώι ναηλί και βάι ξάν εμέν

Εχ, αυτός πού έρχεται από κει
πουλί μου, πουλί μου,
εχ, παλικάρι με κουκούλα (τό ποντιακό κάλυμμα του κεφαλιού, εδώ ένδειξη παλικαριάς)
αλί σε μένα και ξανά βάι σε μένα,
εχ, παλικάρι με κουκούλα
αλί σε μένα και ξανά βάι σε μένα.

Ει, τυλιμμένος σα φουσέκια,
ναηλί εμέν,
Εχ, Κρωμνέτες ως την γούλαν,
ώι ναηλί και βάι ξάν εμέν'
εχ, Κρωμνέτες ως την γούλαν,
φύγον κι έλα ρίζα' μ μέ τ' εμέν

Ει, τυλιγμένος στά φουσέκια,
αλί σε μένα,
έι, Κρωμνέτης ως τό λαιμό,
αλί σε μένα και ξανά βάι σε μένα,
εχ, Κρωμνέτης ως τό λαιμό,
φύγε, πουλί μου κι έλα μαζί μου.

Ο παππούς μετα απο σαράντα χρόνια βρίσκεται στά βουνα τού Πόντου.

Από τό βιβλίο της μάνας μου, Δέσποινας Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου "Τό χρέοσ ιμ'"
Διήγημα : "Τά τέσσερα χρυσά λίρας", μέρος 4ο

1. Το τρίτον την ημέραν επήγαμε σα παρχάρεα ΄μουν με τα παιδία τη Σοφίας. Εκείνον την ημέραν ελύεν τ’ απέσ’ ιμ ας ση στενοχωρίαν και την αροθυμίαν.
Ο αετόν επέτανεν ψηλά. Τά πεταλούδας, τα μελεσσίδεα επέηναν κι έρχουσαν απαγκέσ’ σα τσιτσέκεα, σα βουτυρίτσας, σα θύμπιρεα, σή Παναΐας τα δάκρεα και σα χορτάρεα ντό εσκουντούλιζαν με τα τσιτσάκεα εντάμαν.

1. Την Τρίτη την ημέρα πήγαμε στα παρχάρια μας(ορεινά λιβάδια και τόποι παραθερισμού ) με τα παιδιά της Σοφίας. Εκείνη την ημέρα ένιωθα συγκλονισμένος από την στενοχώρια και την νοσταλγία.
Ο αετός πετούσε ψηλά. Οι πεταλούδες, οι μέλισσες πηγαινοερχόντουσαν πάνω από τα λουλούδια, τις βουτυρίτσες (είδος φυτού), τα θυμάρια, τα αμάραντα και στα χορτάρια πού ευωδίαζαν μαζί με τα λουλούδια.


2. Εκεί το καλοκαίρ΄εβόσκιζαν τα χτήνεα ΄μουν οι ρομάνες…Τά πουλία εκελάηδηναν απέσ’ σ’ ορμάνεα, τά ραχία τα ίδια άμον ντ εφέκαμ’ ατα.
Τα νερά εσορσόριζαν , το΄ποτάμ’ εδαβαίνεν κα’και τα ραχία, τα κοιλάδα εβόαναν.
Τ’ εμόν ο νους επάρθεν. Εγώ αβζής έμ’νε σ’ατά τ’ ορμάνεα και καμίαν να σκοτώσω αγρέλαφον ‘κι εθέλεσα.

2. Εκεί το καλοκαίρι βοσκούσαν τις αγελάδες μας οι γυναίκες βοσκοί… Τα πουλιά κελαηδούσαν μέσα στα δάση, τα βουνά ίδια, όπως τα αφήσαμε.
Τά νερά έρρεαν θορυβωδώς, το ποτάμι έτρεχε προς τα κάτω και τα βουνά, οι κοιλάδες βοούσαν.
Το μυαλό μου συνεπάρθηκε. Εγώ ήμουν κυνηγός σ’ αυτά τα δάση και ποτέ δεν θέλησα να σκοτώσω άγριο ελάφι.


3. Ενούνιζα: Αδακά επορπάτεσα, ακαικά έτρεχα κι ερούξα κι αιματώθεν το γόνατο ‘μ, ακαικά έσαν τα καλύβεα μουν , ακέσ’ εβόσκιζα τα ζα με την ρομάναν τη μάνα μ’ και ατώρα τιδέν τεμόν ‘κι ελέπω…
Νε ανθρώπ’, νέ καλύβεα και νέ κοπάδεα χτήνεα τα’ εμέτερα πουδέν ‘κι λαταρίζ’ νε.
Εδέβαν σεράντα χρόνεα ασσού έφυγαμε ας σόν Παράδεισον εμουν και τ’ αχνάρεα ‘μουν όλεα εβζήγαν κι εχάθαν.

3. Σκεφτόμουν: Εδώ περπάτησα, εκεί έτρεχα κι έπεσα και μάτωσε το γόνατό μου, εκεί ήσαν οι καλύβες μας, εκεί εβοσκα τα ζώα με την βοσκό την μάνα μου , και τώρα τίποτε δικό μου δεν βλέπω…
Ούτε δικοί μας άνθρωποι, ούτε καλύβες, ούτε δικά μας ζώα πουθενά δεν αργοσαλεύουν.
Πέρασαν σαράντα χρόνια αφότου φύγαμε από τον Παράδεισό μας, και τα ίχνη μας όλα σβήστηκαν και χάθηκαν………
(συνεχίζεται)

Η Παμποντιακη Ομοσπονδία Ελλάδας ζητάει απο τα κόμματα να διευκρινίσουν την πρόθεσή τους για την διεθνή αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας .

ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Posted: 04 Jun 2009 09:04 PM PDT

Θεσσαλονίκη, 1-6-2009

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, φορέας συνένωσης 370 σωματείων σε όλη την Ελλάδα, ύστερα από την μεγαλειώδη συγκέντρωση της 19ης Μαϊου 2009 στην Πλατεία Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη με κεντρικό ομιλητή τον Υπουργό Δικαιοσύνης της Ν. Αυστραλίας Michael Atkinson με πρόταση του οποίου και ομόφωνη απόφαση της εκεί πολιτειακής Βουλής αναγνώρισε την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, με αίσθημα ευθύνης και σεβασμού στην μνήμη των νεκρών αλλά και την απαίτηση των χιλιάδων πολιτών ποντιακής καταγωγής προχώρησε στην εξής κίνηση:

Απέστειλε υπόμνημα σε όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ζητώντας εν όψει της έκφρασης της πολιτικής βούλησης του ελληνικού λαού στις προσεχείς ευρωεκλογές να διευκρινιστεί από τον πολιτικό κόσμο της χώρας η πρόθεσή του για τη διεθνή αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Το γεγονός αυτό λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία ύστερα από τις τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Τούντσε Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος έκρινε ως αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης την εκδίωξη από τα πατρικά τους χώματα (δημοκρατία της Τουρκίας) των πολιτών που είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα.

Επίσης η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος παίρνοντας θέση στην δημόσια συζήτηση που αναπτύσσεται τις τελευταίες ημέρες και αφορά την Κεμαλοφιλία δηλώνει ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η έκφραση συμπάθειας από οποιονδήποτε προς ιστορικά πρόσωπα που κρίθηκαν και στιγματίστηκαν από την συνείδηση του ποντιακού ελληνισμού ως γενοκτόνοι και «παραγωγοί φασιστοειδών αντιλήψεων».

Το Γραφείο Τύπου


ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
Λ.ΝΙΚΗΣ 1
Τ.Κ. 54624
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΤΗΛ:2310227822
FAX:2310227213
www.poe.org.gr
info@poe.org.gr

Να ένας καλός λόγος για ΝΑ ΠΑΣ να ψηφίσεις!

Αναδημοσίευση από τόν ΑΝemo

Published by ANemos on Παρασκευή, Ιούνιος 05, 2009

Το οτι τα σκουπίδια σε προτρέπουν να ΜΗΝ ΠΑΣ!

Δεν σου φτάνει;

Οι φιλοι των Σκοπιανων μεγαλοϊδεατών Εθνικιστών και η Φασιστική βία εναντίον τους.

Από σχόλιό μου στό "Πόντος και Αριστερά":

1. Τα ανθρωποειδή φοβούνται τήν ΕΝΛΟΓΗ αντιπαράθεση.
   Ξέρουν μόνο να γρυλίζουν και να τραμπουκίζουν.
   Εκείνος πού έχει επιχείρηματα, δεν φοβάται τά επιχειρήματα τού διαφωνούντος με αυτόν.
   Τά αντιμετωπίζει με τόν ΛΟΓΟ.
   Διαφωνώ με τούς φιλοσκοπιανούς Εθνικιστές και με τούς συμμάχους τους Έλληνες πολίτες “αντιεθνικιστές”.
   Αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι τέλους τό δικαίωμα τους να διαδίδουν τα επιχειρήματά τους, εφ όσον κινούνται μεσα στα πλαίσια της δημοκρατικής νομιμότητας.
   Οποιος σήμερα συμβάλλει ή ανέχεται την δαιμονοποίηση της διαφορετικης άποψης, να μην εφυσηχάζει, ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ

   Σχόλιο από vripol | Ιουνίου 3, 2009

2. Εδω βλέπουμε τό εξής:
   Τόν φασισμό της πλειοψηφίας απέναντι στίς μειοψηφίες.
   Δέν συμφωνώ με τόν Τρεμόπουλο, αλλά με ανατριχιάζει αυτή η πλειοψηφική ομόνοια εναντίον του..
   Γι αυτό Ομέρ δέν είπα “καλα να πάθει, τό άξιζε”
   Στενοχωρήθηκα και τό “κρίμα” τό έγραψα με θλίψη..
   Αμέσως μού ρχεται στό μυαλό η ομόνοια τού Σοβιετικού λαού εναντίον των κατηγορουμένων στίς μεγάλες δίκες τής Μόσχας,
   Η Ομόνοια των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας κατα την σφαγή της Υπατίας,
   Η ομόνοια της Γερμανικής κοινωνίας κατα των Εβραίων, επι Χίτλερ,
   η ομόνοια τού Οχλου κατά τον διαμελισμό τού Χρυσόστομου Σμύρνης,
   η Ομόνοια τών αγωνιστών κατα την σφαγή των Μουσουλμάνων στην Τριπολιτσά,
   η Ομόνοια τών Μουσουλμάνων κατα την Σφαγή των Αρμενίων τό 1915,
   η Ομόνοια των Τσετών όταν έσφαζαν τούς 4000 Ελληνες τού Αϊδινίου, το 1919, και άλλα, ών ουκ έστιν αριθμός.
   Φοβούμαι τα πρόσωπα πού μεταμορφώνονται σε φανατική μάζα, είτε είναι δεξιά είτε αριστερά, είτε είναι “δικά μας”, είτε των άλλων…

   Σχόλιο από vripol | Ιουνίου 3, 2009

3. Η φασιστική βία τού παραπάνω Βίντεο, παραβιάζει την δημοκρατική νομιμότητα,
   Οπως, την δημοκρατική νομιμότητα παραβιάζει κι αυτός πού χτίζει την πόρτα τού γραφείου τού Πανεπιστημιακού Καθηγητή.
   Αυτός, που σε προσωπικό επίπεδο, όταν είναι τέτ α τέτ με κάποιον, μπορεί να είναι πολύ ευαίσθητος και ευγενικός καί στα πλαίσια της Ομάδας συμπεριφέρεται αγενέστατα…
   Τό πρόβλημα είναι η ΜΑΖΑ πού λειτουργεί ΑΓΕΛΑΙΑ,
   πού μεθά απο την δύναμή της και ξεπερνα τίς αναστολές πού ο Πολιτισμός καταφερε να επιβάλλει στην ζωώδη φύση μας.

   Σχόλιο από vripol | Ιουνίου 3, 2009

SABAH : Γιατί να θυμίζουμε συνεχώς πως είμαστε ξένοι στην Πόλη;

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθο, που δημοσιέυεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardiç, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης.

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει μία σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεμαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί το πλήρες κείμένο το οποίο το πρωτότυπο μπορεί στην συγκεκριμένη διεύθυνση: SABAH

«Μην το θυμίζετε αυτό στους μη μουσουλμάνους!
ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»…

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη…

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω…

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης…

ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό…

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα σας άρεσε; Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό;

Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την άλωση) σαν να ήταν χθες;
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία».
Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατομμυρίων και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν. Αυτό το όνειρο το βλέπουν μια χούφτα βλάκες μόνο. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις μέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή κατακτημένη.

Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ισταμούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια…Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς πολλές φαμφάρες…».

Τμήμα ειδήσεων www.defencenet.gr και SABAH

Αναρτήθηκε από andpik στις 4:01 μμ

Καμιά επιείκεια για τον Βορειοηπειρώτη

Ο 18χρονος μαθητής νυκτερινού λυκείου Σταύρο Βαγγελάκι από την Αλβανία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το σκάνδαλο της Siemens.
Ο 18χρονος αναφέρει στην αίτηση αποφυλάκισης που κατέθεσε: «... Η συμμετοχή μου στα επεισόδια του Δεκεμβρίου υπήρξε ένα μεμονωμένο περιστατικό... Εχοντας ήδη συμπληρώσει 5 μήνες στη φυλακή έχω απολύτως συνειδητοποιήσει τις καταστροφικές συνέπειες και τα αδιέξοδα στα οποία με οδήγησε η επιπόλαιη συμπεριφορά μου... βλέπω διαφορετικά την πορεία της ζωής μου... Η βορειοηπειρώτικη καταγωγή μου υπήρξε πάντοτε η αιτία δημιουργίας έντονου συναισθήματος κατωτερότητας έναντι των Ελλήνων συμμαθητών μου, οι οποίοι με αντιμετώπιζαν δυστυχώς με αρνητική και απομονωτική διάθεση...».
Δεν γνωρίζει τις ύποπτες συμβάσεις του ΟΤΕ, δεν συμμετείχε στο πάρτι των μιζών με τα εκατομμύρια μάρκα που διοχετεύθηκαν στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και φυσικά δεν είχε την... ευκαιρία να το σκάσει στο εξωτερικό.

Είχε απλώς την... ατυχία, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, να πάρει μέρος στα επεισόδια που συντάραξαν την Ελλάδα τον περασμένο Δεκέμβριο, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους ειδικούς φρουρούς στα Εξάρχεια. Συνελήφθη από αστυνομικούς έξω από το Πολυτεχνείο, κατηγορήθηκε για ρίψη μολότοφ (ο ίδιος το αρνείται) και προφυλακίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Εδώ και τέσσερις μήνες παραμένει στις φυλακές Αυλώνα καθώς οι δικαστικές αρχές τον θεωρούν επικίνδυνο για την κοινωνική ειρήνη!

Ο νεαρός μαθητής είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον άνισο κοινωνικά τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το δικαστικό σύστημα στη χώρα. Ηρθε σε ηλικία 4 ετών από την Αλβανία με την οικογένειά του. Η μητέρα του έχει μίνι μάρκετ και ο πατέρας του καφενείο. Μένει με την οικογένειά του σε ιδιόκτητο διαμέρισμα στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών. Ο ίδιος είναι μαθητής της Α' Λυκείου στο ΕΠΑΛ Περιστερίου, αλλά ο εισαγγελέας τον αναφέρει απλώς ως υδραυλικό!

Πριν από τη σύλληψή του εργαζόταν τα πρωινά στο μίνι μάρκετ της μητέρας του και το απόγευμα πήγαινε στο νυχτερινό σχολείο. Ο λυκειάρχης του κατέθεσε στον 31ο τακτικό ανακριτή ότι ήταν καλός μαθητής, ήσυχος και δεν δημιουργούσε προβλήματα στο σχολείο. Ομως ο εισαγγελέας δεν αξιολογεί ως σοβαρή την κατάθεση αυτή.

Λίγο μετά το Πάσχα ένας άλλος Ελληνας 18χρονος συγκρατούμενός του αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος. Για τον νεαρό που ήρθε από την Αλβανία, ωστόσο, ο εισαγγελέας παραμένει αρνητικός. Στην πρότασή του επικαλείται τη μαρτυρία δύο αστυνομικών (ο ένας καταθέτει ότι πετούσε μόνο πέτρες) και το γεγονός ότι όταν συνελήφθη φορούσε πλαστικά γάντια. Ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι παρασύρθηκε από συμμαθητές του να συμμετάσχει στις διαμαρτυρίες και ότι το μόνο που έκανε ήταν να πετάξει κάποια πέτρα κατά των αστυνομικών και όχι βόμβες μολότοφ, αφού δεν ξέρει πώς κατασκευάζονται.

Χωρίς δεύτερη σκέψη απορρίπτεται και ο ισχυρισμός ότι «τα πλαστικά γάντια του τα είχαν δώσει τα παιδιά», δηλαδή οι σύντροφοί του, προσθέτει αυτοβούλως ο εισαγγελέας, για να απωθεί τα δακρυγόνα.

Ο 18χρονος αναφέρει στην αίτηση αποφυλάκισης που κατέθεσε: «... Η συμμετοχή μου στα επεισόδια του Δεκεμβρίου υπήρξε ένα μεμονωμένο περιστατικό... Εχοντας ήδη συμπληρώσει 5 μήνες στη φυλακή έχω απολύτως συνειδητοποιήσει τις καταστροφικές συνέπειες και τα αδιέξοδα στα οποία με οδήγησε η επιπόλαιη συμπεριφορά μου... βλέπω διαφορετικά την πορεία της ζωής μου... Η βορειοηπειρώτικη καταγωγή μου υπήρξε πάντοτε η αιτία δημιουργίας έντονου συναισθήματος κατωτερότητας έναντι των Ελλήνων συμμαθητών μου, οι οποίοι με αντιμετώπιζαν δυστυχώς με αρνητική και απομονωτική διάθεση...».

Ο νεαρός είχε παρακολουθηθεί από ειδικούς λόγω κάποιας παραβατικής συμεριφοράς σε μικρότερη ηλικία, την οποία ο εισαγγελικός λειτουργός επικαλείται εναντίον του, αποκαλώντας τον «άτομο με βεβαρημένο ποινικό παρελθόν ως ανήλικος»!
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Από τόν ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟ

Άλλη μιά χρονιά πέρασε..

του Αριστείδη Τσιλφίδη
Μελβούρνη, Αυστραλία

Άλλη μια χρονιά πέρασε, και δεν είδαμε παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας. Οι δύο μόνο χώρες του κόσμου που αναγνώρισαν την "Γενοκτονία των Ποντίων" είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Δύο χώρες που όπως ξέρει όλος ο κόσμος, αλλάζουν 12 πόντους μεταξύ τους στη Eurovision. Δηλαδή, καμιά ουσιαστική αλλαγή.

Αλλά γιατί;
Δεν έγινε η Γενοκτονία την ίδια περίοδο με την Γενοκτονία των Αρμενίων;
Πώς μπορεί η Γενοκτονία των Αρμενίων να αναγνωρίζεται σε πάνω απο 20 χώρες του κόσμου και η δική μας πουθενά;

Για πάνω απο 20 χρόνια τώρα, εμείς οι Πόντιοι διαβάζουμε για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού σε πολλά και διάφορα βιβλία γραμμένα στα Ελληνικά. Οι περισσότεροι ιστορικοί που ερεύνησαν την Γενοκτονία ήταν και είναι Έλληνες. Και οι περισσότεροι απ'αυτούς Πόντιοι. Πώς μπορεί τότε μια μη-ελληνική χώρα να αναγνωρίσει μια γενοκτονία της οποίας όσες έρευνες έχουν γίνει είναι όλες στα ελληνικά; Πολύ δύσκολο. Να ζητήσουμε από την Αμερική να αναγνωρίσει την Γενοκτονία δίνοντας της συγγράμματα γραμμένα μόνο στα ελληνικά;

Το παραπάνω όμως πρόβλημα δεν είναι, κατά την γνώμη μου, και το μοναδικό. Γιατί ...και ποιοι ήταν αυτοί οι Πόντιοι θα μας πούνε. Έλληνες ήταν και μιλούσαν μια αρχαία ελληνική διάλεκτο θα απαντήσουμε. Εντάξει θα πούνε. Άλλα εμείς διαβάσαμε ότι κι'άλλοι Έλλήνες ήταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τότε. Και ότι αυτοί έπαθαν ακριβώς το ίδιο με σας. Και τι θα απαντήσουμε; Ότι ο πόνος μας ήταν μεγαλύτερος από αυτόν των Σμυρνιών και των Θρακιωτών; Θα πούμε ότι υπήρχε ανταρτικό στον Πόντο; Ότι μιλούσαμε διαφορετικά απ'τους άλλους Έλληνες; Ή μήπως να τους πούμε ότι ήμασταν "σα μακρά". Δηλαδή μακριά από τους άλλους Έλληνες και έτσι θέλουμε ξεχωριστή αναγνώριση.

Έχουν γίνει αναγνωρίσεις σε περίπου 7 πόλεις των Η.Π.Α. Το 2005 στην πόλη της Albany των Η.Π.Α, αναγνώρισαν την Γενοκτονία που έγινε στον Πόντο και την Μικρά Ασία θεωρώντας ότι 353.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους. Μα είναι σωστό αυτο; Μόνο στον Πόντο χάθηκαν 353.000 ψυχές. Πώς ανάφεραν και την Μικρά Ασία χωρίς να ανεβάσουν το σύνολο των θυμάτων; Ποιος ιστορικός τους έδωσε αυτό το λάθος στοιχείο;

Στο Senate της Pensylvannia στις Η.Π.Α το 2003, αναγνώρισαν τα 353.000 θύματα των Έλληνων, Αρμενίων και Ασσυρίων που ζούσαν στον Πόντο. Κι εμείς εδώ και χρόνια γνωρίζουμε ότι 353.000 θύματα ήταν μόνο οι Ελληνόφωνοι Πόντιοι. Ποιος ιστορικός έδωσε λάθος στοιχεία;

Τα λάθη αυτά εξακολουθούν να γίνονται. Μπορώ να αναφέρω κάποια άλλη στιγμή τα λάθη που γράφτηκαν στην κίνηση που έγινε στη Νότια Αυστραλία τον περασμένο μήνα. Δηλαδή, δεν κοροϊδεύουμε μόνο τον εαυτό μας και τα θύματα, αλλα και ολόκληρο τον κόσμο.

Όπως και να έχει, η αναγνώριση δεν θα έρθει εύκολα από χώρες που δεν μας γνωρίζουν. Αλλά το κάνουμε το θέμα πολύ πιο δύσκολο όταν ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τους άλλους Έλληνες-πρόσφυγες που και αυτοί ένιωσαν τον πόνο του ξεριζωμού και του διωγμού . Παγκόσμια μας ξέρουν όλοι ως Έλληνες. Ήμασταν Έλληνες του Πόντου και ακόμα σήμερα έχουμε τον Πόντο μέσα μας. Αλλά είμαστε Έλληνες. Και αυτοί που ζούσαν στη Σμύρνη ήταν Έλληνες. Ζούσαμε όλοι μαζί "σα μακρά". Το ότι μιλούσαμε Ελληνικά σε διαφορετικές διαλέκτους, δεν έχει καμιά σχέση με την αναγνώριση της Γενοκτονίας μας.

Οι Αρμένιοι το έχουν θέσει το ζήτημά τους πολύ πιο απλά. Έγινε Γενοκοτονία των Αρμενίων λένε. Δεν διαχωρίζουν έναν Αρμένη που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη με τον άλλον που ζούσε στην Αμάσεια ή στην Σμύρνη. Ενωμένοι και ισχυροί. Και τα αποτελέσματα τους δείχνουν την ενότητά τους.

Αλλά δεν είναι μόνο η ενότητα που έχει αποφέρει αποτελέσματα. Οι Αρμένιοι έχουν ερευνήσει την Γενοκτονία των Αρμενίων σοβαρά και αυτή την σοβαρή τους προσπάθεια θέλησαν να την γνωστοποιήσουν και προς τα έξω. Για παράδειγμα αν θελήσει κανείς που μένει στο εξωτερικό να ενημερωθεί για την γενοκτονία των Αρμενίων, θα βρει εκατοντάδες βιβλία σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα. Καθένας που επέζησε έχει γράψει το δικό του βιβλίο. Και αν όχι αυτός ο ίδιος, ο απόγονός του. Με αυτό τον τρόπο, ο ιστορικός μπορεί να ενημερωθεί για τα πραγματικά γεγονότα και να γράψει στη συνέχεια ένα βιβλίο για την Γενοκτονία των Αρμενίων, το οποίο θα παρέχει με την σειρά του σημαντικές πληροφορίες στον αναγνώστη για το συγκεκριμένο θέμα.

Με τον όρο "Γενοκτονία των Ποντίων", δείχνουμε ότι θεωρούμε τον πόνο μας μεγαλύτερο από αυτόν των άλλων Ελλήνων. Η Γενοκτονία στον Πόντο ήταν η ίδια με αυτήν που έλαβε χώρα και σε άλλα μέρη που υπήρχαν Έλληνες. Ο σκοπός ήταν ένας. Να μην υπάρχει το ελληνικό στοιχείο στο "Τουρκικό" έδαφος. Γι'αυτό το λόγο, πρέπει να αναγνωριστεί η Γενοκτονία ως ένα ενιαίο γεγονός, ως Γενοκτονία δηλαδή των Ελλήνων.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς σκληρή και οργανωμένη δουλειά, η Γενοκτονία μας δεν θα αναγνωριστεί από καμία χώρα εκτός των δύο παραπάνω κρατών που το αναγνώρισαν μέχρι σήμερα, δεν θα πετύχουμε αναγνώριση. Μέχρι να καταλάβουμε ότι μόνο ενωμένοι θα φέρουμε αποτελέσματα, μόνο τότε θα πετύχουμε στον αγώνα μας, η Γενοκτονία των Ελλήνων δεν θα αναγνωριστεί παγκοσμίως.

Προκειμένου να γίνει παγκοσμίως γνωστή η "Γενοκτονία των Ελλήνων" , όπως η "Γενοκτονία των Αρμενίων", θα χρειαστεί να προηγηθεί πρώτα ένα απλό γεγονός. Οι Έλληνες απο τις διάφορες οργανώσεις που εκπροσωπούν τους απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας πρέπει να αφήσουν τον εγωϊσμό τους στο πλάϊ και να ορίσουν μια κοινή μέρα κατά την οποία θα τιμάται η μνήμη όλων τον Ελλήνων της Γενοκτονίας. Έτσι θα γνωρίζει ο μη-Έλληνας ιστορικός ότι η γενοκτονία ήταν μία. Η Γενοκτονία των Ελλήνων.

Μας περιμένουν οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι.

Ένα ιστορικό γεγονός.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων.

Η Γενοκτονία των Ασσυρίων.

Και η Γενοκτονία των Ελλήνων.