Ενα σχόλιό μου στό "Πόντος και αριστερά", μετά από ένα σχόλιο τού doukas στό περιεχόμενο της προηγούμενης ανάρτησης μου, για τα επεισόδια στην Παναγία Σουμελά τού Πόντου:
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Η Παναγία Σουμελά τού Πόντου, δέν είναι μνημείο ακαθορίστου προελέυσεως καί σκοπού
Η Παναγία Σουμελά τού Πόντου, δέν είναι άχρωμο μουσείο, όπως θέλουν να μας τό παρουσιάσει τό Τουρκικό κράτος καί η τραμπούκος Διευθύντριά του.
Είναι θρησκευτικό κέντρο τού Ποντιακού Ελληνισμού, καί σαν τέτοιο πρέπει να επιδεικνύεται, και σαν τέτοιο πρέπει να ξαναλειτουργήσει..
Κάναμε εμείς κανένα τζαμί της Ξάνθης ή της Κομοτηνής Μουσείο;
Απαγορεύσαμε ποτέ μουσουλμανική θρησκευτική τελετή στην Ξάνθη, την Κομοτηνή;
Παρ' 'ολο που οι προσκυνητές επεχείρησαν να κάνουν την λειτουργία ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΊΒΟΛΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ (όσοι έχουμε πάει, τό καταλαβαίνουμε απο το βίντεο), η διευθύντρια απέσπασε βίαια τό κερί.
Πώς τόλμησε να προσβάλλει έτσι τα θρησκευτικά αισθήματα 3000 προσκυνητών;
Γιά 1600 χρόνια, αυτός ό τόπος αποτελούσε θρησκευτικό προσκύνημα των Ελλήνων.
Εχει την αξίωση τό Τουρκικό κράτος να τού αλλάξει χαρακτήρα μέσα σέ 90 χρόνια;
Σάν μεγάλο ιστορικό θράσσος δέν επιδεικνύουν;
Μπράβο στον Ιβάν Σαββίδη, μπράβο στον Παπαθεμελή, μπράβο στον Ψωμιάδη.
Στην συγκεκριμένη στιγμή, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ΑΓΩΝΊΣΤΗΚΑΝ κατά της παραποίησης της Ιστορίας τών Ελληνικών μνημείων στόν Πόντο.
Μπορεί να διαφωνώ σε εκατό άλλα θέματα μέ τούς προαναφερθέντες, αλλά θά τους πώ ξανά μπράβο για την στάση τους.
Ο τίτλος τού προοδευτικού και τού πατριώτη δέν απονέμεται από επιτροπές και ιερατεία.
Κερδίζεται στά μέτωπα των αγώνων....
Αν αυτό πού έκαναν είναι "αντιδραστικό", λυπούμαι γιά την κατάντια κάποιων "προοδευτικών"....
Σάββατο 15 Αυγούστου 2009
Ο Μπάρμπα Σαλίχ από την Λιβερά της Ματσούκας της Τραπεζούντας τού Πόντου
Στό παραπάνω ντοκιμαντέρ της ΕΤ 3 θά δείτε τόν Μπάρμπα Σαλίχ από την Λιβερά. Πέθανε πανω από 100 ετών. Ηταν φίλος τού προπάππου μου Στυλιανού Πεϊμανίδη, πού ηταν μουχτάρης (πρόεδρος) στην Κοσπιδί, πού ηταν αμιγές Ελληνικό χωριό.
Ο μπάρμπα Σαλίχ, νέος τότε, κατέβαινε από την Λιβερά στην Κοσπιδί, καί παράνομα, μαζί με τον προπάππου μου, κόβανε μέ τό χαβάν καπνό καί καπνίζανε.
Ο Σαλίχ είτανε φίλος καί τού παππού μου τού Γιάννη. Οταν γύρισε ο παππούς μου από τά τάγματα εργασίας, απ' όπου απολύθηκε ως ανταλλάξιμος, βρήκε άδειο καί έρημο τό χωριό του την Κοσπιδί.
Οι κάτοικοι βρίσκονταν στήν Τραπεζούντα, περιμένοντας τό πλοίο πού θά τούς έπαιρνε γιά την Ελλάδα. Τότε ο παππούς μου ανέβηκε στην Λιβερά καί βρήκε τόν φίλο του τόν Σαλίχ, πού εν μεσω αγκαλιών καί δακρύων τού είπε τά νέα: Οι δικοί μας βρίσκονταν στόν μητροπολιτικό ναό τού Αγίου Γρηγορίου της Τραπεζούντας. Ο Σαλίχ δέν άφησε τόν φίλο του τόν Γιάννη μόνο του. Κατέβηκε μαζί του στήν Τραπεζούντα γιά νά βρούν τούς δικούς μας.
Οταν τό 1962 ο παππούς μου πήγε στόν Πόντο, βρηκε τόν Σαλίχ. Τό 1989 ο γερολεβέντης Σαλίχ ήλθε στην Ελλάδα ψάχνοντας τόν παπού μου, μόνο πού αυτος πέθανε τό 1968. Φιλοξενήθηκε στό σπίτι μας, καί μοιρολογούσε μπροστά στην φωτογραφία τού παππού μου: "Ε κιτι Γιάννε, έ κιτι Στυλιανέ..Ντό μουχαπέτεα επoίναμε.." .
Αιωνία σου η μνήμη ΑΔΕΛΦΕ μας Σαλίχ...
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009
ΠΑΤΡΙΔΑ Μ'
ΠΑΤΡΙΔΑ Μ’
Ωωωω, πάντα θυμούμαι και πονώ
Τη Πατρίδας τον τόπον (δίς)
Ο νούς ιμ’ επέμνεν εκεί
Κι’ αδά έν τό κορμόπο μ’(δίς)
Πατρίδα μ’ ξάν’ Πατρίδα μ’
Άλλο εσέναν κ’ είδα
Άς επάτνα τα χώματα σ’
Κι εκεί την ψή μ’ εφήνα (δίς)
Ωωωω, τά δάκρυα μ’ τρέχνε σό κατσί μ’
Και λύεται η καρδία μ’(δίς)
Σ’ έρημον την Πατρίδα μου
Κι’ ευρίγουμαι καμίαν (δίς)
Πατρίδα μ’ ξάν’ Πατρίδα μ’
Άλλο εσέναν κ’ είδα
Άς επάτνα τα χώματα σ’
Κι εκεί την ψή μ’ εφήνα (δίς)
Αν αποθάνω θάψτε με
Σή θάλασσας το γούμιν (δίς)
Άς κρούει νταλγάν και παίρ’ κ’ εμέν’
Και στείλ’ με σό Σοχούμιν(δίς)
Πατρίδα μ’ ξάν’ Πατρίδα μ’
Άλλο εσέναν κ’ είδα
Άς επάτνα τα χώματα σ’
Κι εκεί την ψή μ’ εφήνα (δίς)
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Πάντα θυμούμαι και πονώ
Της Πατρίδας τον τόπο
Ο νους μου έμεινε εκεί
Και εδώ είναι το κορμί μου
Πατρίδα μου και πάλι Πατρίδα μου
Άλλο δεν σε ξανάδα
Ας πατούσα τα χώματά σου
Κι άφηνα εκεί την ψυχή μου.
Τα δάκρυά μου τρέχουν στο πρόσωπό μου
Και λιώνει η καρδιά μου
Στην έρημη Πατρίδα μου
Δε βρίσκομαι ποτέ
Πατρίδα μου και πάλι Πατρίδα μου
Άλλο δεν σε ξανάδα
Ας πατούσα τα χώματά σου
Κι άφηνα εκεί την ψυχή μου.
Αν θα πεθάνω θάψτε με
Στις θάλασσας την άμμο
Ας χτυπήσει το κύμα να πάρει και μένα
Και να με στείλει στο Σοχούμι
Πατρίδα μου και πάλι Πατρίδα μου
Άλλο δεν σε ξανάδα
Ας πατούσα τα χώματά σου
Κι άφηνα εκεί την ψυχή μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ε όχι και μπράβο στον Ψωμιάδη και στον Παπαθεμελή. Τσάμπα μαγκιά πουλάνε και καίνε και τους υπόλοιπους που πήγαν εκεί ( όχι τους προσκυνητές από την Ελλάδα αλλά αυτούς που μένουν μόνιμα εκεί.)
Αν έχει τα άντερα ο Ζορό και ο Παπαθεμελής ας πουν στον Καραμανλή ότι δεν θα τον στηρίζουν αν δεν πιέσει την Τουρκία ( μέσω της Ευρωπαικής Ένωσης ) για προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς των μειονοτήτων και για το δικαίωμα γλωσσικού και θρησκευτικού αυτοπροσδιορισμού των Τούρκων υπηκόων. Ο νοών νοείτο
doukas, δεν ξέρω αν έχουν άντερα γι΄αυτό πού λές, πάντως, την συγκεκριμένη στιγμή, στήριξαν τόν Ιβάν Σαββίδη, πού από πέρσυ αγωνίζεται να κατοχυρώσει στην πράξη τό αυτονόητο:
Η Παναγία Σουμελά τού Πόντου είναι τό θρησκευτικό κέντρο τών απανταχού ποντίων. Δέν είναι ένα άχρωμο ουδέτερο μουσέιο.
Ο Ψωμιάδης; Ναί, από την μιά καραγκιόζης Ζορό, γελοίος υπηρέτης ενός κρατους πού ενώ προσποιείται ότι εκπροσωπεί την κοινωνία, την στέλνει να ιδιωτεύει, βολεύοντας με αισχρό τρόπο τό προσωπικό του, και προσβάλλoντας την προσφυγική μνήμη με καταθέσεις στεφανιών στόν Κεμάλ..
Κι από την άλλη, την συγκεκριμένη στιγμή, μαχητικός εκφραστής ενός κοινωνικού-προσφυγικού αιτήματος, τελείως έξω από τις ανοχές τού Ελλαδικού και Ισλαμοκεμαλικού κρατους.
Τί να κάνουμε; Είτε μας αρέσει, είτε όχι, οι άνθρωποι είναι “συναμφότεροι” όπως λέει ο Ζουράρις.
Αγγελοι και Διάβολοι, σέ μία συσκευασία…
Ο Σαββίδης; Θέλεις να τόν πούμε μαφιόζο; Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι. Δέν γνωρίζω..
Αλλά, να, πού γίνεται μπροστάρης σέ μία προσπάθεια, πού αν ευοδωθεί, θά είναι μιά νίκη της ιστορίας απέναντι στην παραχάραξή της.
Μιά νίκη της μνήμης απέναντι στην λήθη….
Νά σού φέρω κι άλλα παραδείγματα;
Ο Αρης Βελουχιώτης; Βίαιος, σκληρός και άδικος, πολλές φορές. Δηλωσίας καί λούμπεν κατα περιόδους..
Κι από την άλλη, η ψυχή τού “νέου 21″.
Αυτός πού μέ τον βολονταρισμό του, σώζει την τιμή του Ελληνισμού, εκπροσωπόντας εκείνη την στιγμη τό συστατικό του στοιχείο, την πεμπτουσία του: Αντίσταση και αγώνας για Λευτερίά..
Οι μισοί λένε ότι ήταν δαίμονας και οι άλλοι μισοί ότι ήταν άγγελος. Εγώ λέω ότι ήταν και τα δύο..
Ο Μακρυγιάννης; Σαράφης από την μιά, καί 7 τραύματα χαίνοντα από την άλλη, στον αγώνα γιά την λευτεριά..
Ο Καποδίστριας; Εκφραστης της Τσαρικής πολιτικής, στην πιό μαύρη περίοδο της Ιεράς συμμαχίας, κι από την άλλη, θυσία γιά να ορθοποδήσει η πατρίδα, όπως αυτός τέλος πάντων τό αντιλαμβάνεται..
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός; Δυσιδαίμονας θρησκόληπτος κι από την άλλη, κρεμιέται από τούς Τούρκους από ένα δένδρο, γιατί ξαναγεννά την ξεχασμένη Ελλάδα, ανοίγοντας 200 καί πλέον σχολεία.
Ο Βενιζέλος; Επαναστάτης καί αναμορφωτής από τό 1910-1920, θαυμαστής τού Κεμάλ και τού Μουσολίνι, και κινηματίας για δικτατορία τό 1930-1935..
Ο Μεταξάς; Βασιλικό σκυλάκι στά νιάτα του, ΟΧΙ τό 1940 (κι άς λέμε ότι τό Οχι τό είπε ο λαός. Ο λαός κοιμόταν 3 η ώρα εκείνη την νύχτα..).
Γ. Παπανδρέου: Τσιράκι των Αγγλων καί της Αντίδρασης τό 1944, ο “γέρος της Δημοκρατίας” στούς δύο ανένδοτους.
Ηλίας Τσιριμώκος: Ο “Ηλίας τού βουνού” το 42-44, γίνεται ο κατάπτυστος αποστάτης τού 65.
Στρατηγός Κατσιμήτρος: Ο ήρωας στρατηγός της νίκης στά Αλβανικά βουνά, συνεργάτης των Γερμανών, αργότερα. Ο Πεταίν, κάτι αντίστοιχο..
Εγώ; Αντιφατικός, ρευστός καί υπό συνεχή διαμόρφωση. Από την μία χριστοπαναγίες κι από την άλλη, έκλαιγα όταν πήγα στην Παναγία Σουμελά, στόν Πόντο..
Ευτυχώς, εσύ φαίνεσαι σταθερός κι αμόλυντος από τετοια “συναμφότερα”