Περνάγαμε καλά με τους Τούρκους, καί μ' αφήνατε στο σκοτάδι, ρε;

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ

Εφ. Ταράφ 23-1-2011 αρθρογράφος Μεχμέτ Μπαρανσού

Βασανιστήριο σε λοχία στο στρατόπεδο, με τον κόμπο του γουρουνιού.

O λοχίας Χασάν Καγίκογλου που υπηρετεί στην πόλη Σιρνάκ, εδάρη από τον διοικητή του λόχου–ενώ τον είχαν δέσει με τον κόμπο του γουρουνιού- με τη δικαιολογία ότι είχε πιει ουίσκι. Το Γενικό Επιτελείο διεξάγει έρευνα.

¨Αδερφέ σε παρακαλώ σώσε με. Μόνη μου ελπίδα είσαι εσύ. Οι διοικητές μου με βασανίζουν. Θα με σκοτώσουν από τα βασανιστήρια. Αδερφέ σε παρακαλώ σώσε με. Διαφορετικά θα αυτοκτονήσω. Για χάρη του Θεού βοήθησε με¨

Η φωνή στο τηλέφωνο χωρίς να τρέμει, άλλο πράγμα δεν έλεγε ¨Σώσε με , βοήθησε με αδερφέ μου¨. Το ¨Σώσε με¨ τηλεφώνημα το δέχτηκα 10 μέρες πριν ενώ καθόμουν στο γραφείο μου στην εφημερίδα. Προσπάθησαν να ηρεμήσω την φωνή που άκουγα και να καταλάβω το περιστατικό. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να μου περιγράψει από την αρχή το περιστατικό.

Λέγεται Χασάν Καγίκογλου και υπηρετεί ως επαγγελματίας λοχίας στην βασική περιοχή της 3ης Ταξιαρχίας Ειδικών Δυνάμεων στο βουνό Ναμάζ της περιοχής Σίρνακ. Στις 20 Οκτωβρίου 2010 κατεβαίνει στην πόλη. Αφού τελειώνει τις δουλειές του επιστρέφει στην μονάδα του. Εκ των ανωτέρων του, ο επιλοχίας Ντογουκάν Οζγκούρ Τσελίκ τον ρωτάει ¨¨ήπιες ουίσκι ρε μαλάκα ;¨. Όταν ο Καγίκογλου απάντησε ¨όχι δεν ήπια¨ αυτός του είπε ¨θα σε κάψω¨ και πήγε στον διοικητή του λόχου. Πριν να περάσουν πέντε λεπτά έρχεται ο διοικητής λοχαγός Μουράτ Αρί και πηγαίνοντας δίπλα στον λοχία αρχίζει να τον βρίζει.

Αρχίζει το ξύλο
Ο διοικητής λέγοντας ¨Ποιος είσαι ρε άθλιε μαλάκα¨ αρχίζει να χτυπά τον λοχία με μπουνιές, να τον χτυπά στο κεφάλι. Ο λοχίας Χασάν Καγίκογλου λέει στον διοικητή πως δεν ήπιε ουίσκι και προτείνει να πάνε να τον μετρήσουν είτε στην αστυνομία είτε στο νοσοκομείο. Ο διοικητής του τάγματος λοχαγός Αρί του λέει ¨Μη μιλάς¨ και συνεχίζει να τον δέρνει. Μη αρκούμενος σε αυτό, δένει με ένα σκοινί τα χέρια του λοχία σε ένα κοντέινερ, και τον σηκώνει ψηλά. Σηκώνει προς τα πάνω το σκοινί έτσι ώστε ο λοχίας να πατάει στις άκρες των δαχτύλων των ποδιών του. Αφού τον έχει δέσει έτσι στο κοντέινερ, καλεί αναφορά λόχου. Ο λοχαγός Αρί δείχνοντας τον Καγίκογλου στους 65 παρόντες λέει ¨Κόψτε τις σχέσεις σας με αυτόν, τον έδιωξα από τη δουλειά¨ και τον βρίζει με ακατονόμαστο τρόπο.

Πρώτα κρύο ντους και μετά κόμπος γουρουνιού

Μετά την διάλυση της αναφοράς τοποθετείται σκοπός δίπλα στον λοχία. Τον κρατάνε ακόμη δύο ώρες με τα χέρια δεμένα στο κοντέινερ. Στο μεταξύ ένας φίλος του από τον λόχο, τον βγάζει κρυφά μια φωτογραφία, με τα χέρια δεμένα.

Ακολούθως με εντολή του διοικητή λύνονται τα χέρια του. Ο λοχαγός Αρί λέει ¨Αυτό δεν σε συμμόρφωσε¨ και ζητά να του φέρουν δύο κουβάδες νερό. Αυτή τη φορά ο λοχίας καθισμένος κάτω στο τσιμέντο, περιλούζεται από πάνω ως κάτω με το νερό. Ο λοχαγός Αρί πρόσεξε ότι το νερό ήταν χλιαρό και δίνει εντολή ¨Φέρτε νερό από την βρύση¨. Τους δύο παγωμένους κουβάδες με νερό που του έφεραν τους ρίχνει πάνω στον λοχία. Μη αρκούμενος σε αυτό του φοράει και τον κουβά στο κεφάλι. Πάλι συνοδεία βρισιών και προσβολών. Μέχρι τις 23.00 έτσι τον είχαν, ενώ αργότερα με εντολή του διοικητή λόχου τον δένουν στο κοντέινερ με τον κόμπο του γουρουνιού και τον βάζουν κάτω. Μέχρι το πρωί έτσι τον κρατάνε.

Ο λοχίας που εθελοντικά εντάχθηκε στον επαγγελματικό στρατό, μετά από αυτό το περιστατικό , χαλάει η ψυχολογία του. Παίρνε αναφορά. Μεταφέρει το θέμα στον Διοικητή του στρατοπέδου. Γράφει αναφορά παραπόνων. Παρά το ότι όμως του λένε πως ¨Θα το ψάξουμε, θα το ρυθμίσουμε¨, το βασανιστήριο και οι προσβολές συνεχίζονται.

Οι αξιωματικοί το διαψεύδουν
Όταν βγήκε στην αγορά, έβγαλε χρήματα, έπιασε δικηγόρο και μετά αποφάσισαν μαζί να με αναζητήσουν. Μια εβδομάδα μετά την συνομιλία μου με τον Χασάν Καγίκογλου, ο δικηγόρος του μου έστειλε την φωτογραφία του με δεμένα τα χέρια. ¨όταν ήρθε και μετά η φωτογραφία αναζήτησα τον επιλοχία Ντογουκάν Οζγκούρ Τσελίκ.

Ο επιλοχίας μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα λέγοντας πως ¨Δεν ασχολούμαι με τέτοιες ανοησίες. Αυτό είναι παράνομο. Δεν μπορείτε να με αναζητείτε. Εδώ είναι στρατιωτική υπηρεσία. Δεν μπορώ να απαντήσω. Ακολούθως αναζήτησα και τον λοχαγό Αρί που είχε κάνει και τα σοβαρά βασανιστήρια. Ο Αρί με μια πιο ευγενική γλώσσα από τον επιλοχία μου είπε πως ¨Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι ψέμα. Ούτε έχει γίνει μήνυση σε βάρος μου. Ούτε υπάρχει περίπτωση να σας δώσω πληροφορία σχετικά με το αν υπάρχει ή όχι τέτοιος στρατιωτικός στην μονάδα μας.

Γενικό Επιτελείο : Διεξάγουμε έρευνα
Μετά από αυτές τις συνομιλίες, συνομίλησα με τρεις στρατιωτικούς που υπηρετούνε στην μονάδα. Και οι τρεις μου επιβεβαίωσαν τα βασανιστήρια. Μετά επικοινώνησα με την Διεύθυνση Επικοινωνιών του Γενικού Επιτελείου. Μετέδωσα τις πληροφορίες μου στον ταξίαρχο Ταγιάρ Σουνγκού. Μου είπε πως θα το ψάξει και το συντομότερο θα μου έλεγε. Μια εβδομάδα μετά με πήρε τηλέφωνο. Ο Σουνγκού μου είπε πως μετά το λίγο τηλεφώνημα που τους είχα κάνει ενημερώθηκαν για το γεγονός, πως δεν έχει γίνει μήνυση και πως έκαναν την απαραίτητη έρευνα. Ο Σουνγκού μου είπε πως ¨Το περιστατικό έγινε όπως σας το περιέγραψαν, και για τους δύο αξιωματούχους διεξάγεται η αναγκαία έρευνα¨.

Μια ιστορία που άρχισε με ένα τηλεφώνημα, τέλειωσε επίσης με ένα τηλεφώνημα από το Γενικό Επιτελείο. Ελπίζω ο λοχίας που με πήρε τηλέφωνο να μην ξαναπεράσει βασανιστήρια και ανάκριση. Να πούμε από τώρα ότι αυτό θα το παρακολουθήσουμε.http://tourkikanea.gr/2011/01/28/asker-4/

Νίκος Μπίστης...Μώ την πίστη σ'......

Από το "Πόντος και αριστερά"

-Νίκος Μπίστης: γελοίος ρατσιστής ή απλώς… μ@λ@κ@ς ;

Περιφρονήστε τους ρατσιστές αρνητές της Γενοκτονίας

Με έκπληξη διαβάσαμε το δημοσίευμα στο καλό περιοδικό “Άμαστρις” για τις θέσεις του Νίκου Μπίστη. Τον θυμάστε τον κύριο; Στυλοβάτης του σημιτισμού στην εποχή των μεγάλων σκανδάλων, των λαμογιών και των μιζών! Με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολιτική πορεία, που ξεκίνησε από την κομμουνιστική Αριστερά, δημιούργησε τη ροζ ΑΕΚΑ την οποία και τελικά αντάλλαξε έναντι υπουργικού θώκου, και έτσι κατέληξε στη νεοφιλελεύθερη σημιτική σοσιαλδημοκρατία. (Και είναι μέχρι σήμερα απολογητής εκείνης της σημιτικής αθλιότητας -πρόγονος της καραμανλικής τοιαύτης- που βίωσε αυτός ο τόπος.)

Αποτελεί τυπικό δήγμα μέτριου, ημιμαθούς, φανατικού Νεοέλληνα, που την τυχαία αντίληψη και τη συγκυριακή ιδεοληψία τη μετατρέπει σε σημαία, ορκίζεται σ’ αυτήν και στιγματίζει όσους διαφωνούν με τις προκαταλήψεις του….  Γλοιώδης πολιτικός που σερνόταν κατά τις προεκλογικές περιόδους πίσω από τους Πόντιους πρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ, πετώντας  κανένα κοκαλάκι στους ”δυνητικούς ψηφοφόρους” του, μπας και εισπράξει καμιά ψήφο τους…  Και αυτή η ημιμάθεια, μαζί με ρατσισμό και  θράσος, διατυπώνεται με σαφήνεια στις θέσεις του που αναδημοσιεύονται παρακάτω…

Ο Ν. Μπίστης υπήρξε ένας από εκείνους τους αντιπρόσφυγες ρατσιστές που επιφύλαξαν στον προσφυγικό ελληνισμό τη μέγιστη προσβολή με την προσπάθεια που καταβλήθηκε το 2001 να αλλάξει πραξικοπηματικά η ομόφωνη απόφαση (1998) της Βουλής των Ελλήνων  και να απαλειφθεί ο όρος “Γενοκτονία” για να μην ενοχληθούν οι εθνικιστές φίλοι της γείτονος. Και το χειρότερο δεν ήταν αυτό, αλλά ότι και Ο ΙΔΙΟΣ ΑΠΟΔΕΧΟΤΑΝ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΘΥΤΗ. Γι αυτό υπήρξε βασιλικώτερος του βασιλέως και  εθνικιστικότερος του Τούρκου εθνικιστή. Και γι αυτό επέλεξε να προσβάλλει με τον άθλιο τρόπο του τα θύματα του τουρκικού εθνικισμού.

Για να καταλάβετε τι συνέβη τότε με τον Μπίστη και όλη την αναθεωρητική συμμορία, διαβάστε ένα κείμενο του 2001 απ’ την “Καθημερινή” με τίτλο: Νέο ατόπημα κατά του μικρασιατικού ελληνισμού…

Πριν αναδημοσιεύσουμε το απόσπασμα από το “Άμαστρις” με τις αθλιότητες του σημιτάνθρωπου Νίκου Μπίστη, ας φιλοξενήσουμε και πάλι το απόσπασμα εκείνο του αληθινού αριστερού Τούρκου ιστορικού Halil Berktay. O Berktay δεν αποδέχεται ότι έγιναν πολλές ξεχωριστές γενοκτονίες απ’ τους Νεότουρκους, αλλά ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, αυτή δηλαδή που αμφισβητεί ο Μπίστης και οι αντιπρόσφυγες όμοιοί του. Δηλαδή, ο Berktay υποστηρίζει ότι οι Νεότουρκοι, οι Τούρκοι εθνικιστές δηλαδή, αποφάσισαν και πραγματοποίησαν ΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ εις βάρος των μη μουσουλμανικών λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας :

«Πιστεύω ότι υπήρχε μόνο μία Γενοκτονία και δεν εννοώ ότι αυτό που συνέβη στον Πόντο δεν ήταν Γενοκτονία. Αντίθετα, λέω ότι οι Ενωτικοί, δηλαδή η ηγεσία της επιτροπής Ένωσης και Προόδου, κυρίως δε ο Ταλάτ, είχαν ένα μαζικό σχέδιο για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας. Και αυτό εφαρμόστηκε στους Αρμενίους, τους Ποντίους και τους Ασσυρίους. Προτιμώ να το βλέπω ως ένα ενιαίο σχέδιο, που και το κάνει και πιο εύκολα συζητήσιμο και κατανοητό» υπογραμμίζει…»

Ας δούμε το κείμενο απ’ το ‘Αμαστρις“, που κι αυτό μπερδεύει το νόμο του ’98 που αφορούσε τη Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας και καθιέρωνε ως ημέρα Μνήμης τη 14η Σεπτεμβρίου, με τον προγενέστερο νόμο του ’94 που αφορούσε μόνο την ποντιακή υποπερίπτωση. Αλλά μάλλον στο μπέρδεμα αυτό τους έσπρωξε η ημιμάθεια και η ασχετοσύνη του ίδιου του Μπίστη ( Που διετέλεσε και υπουργός ο  άσχετος, και μας πρόσφερε τη δυνατότητα της  εύκολης απάντησης στο ερώτημα: τί έφταιξε και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση!) :

Μία δυσάρεστη έκπληξη περίμενε όσους Πόντιους έτυχε να διαβάσουν το βιβλίο του πρώην υφυπουργού κ. Νίκου Μπίστη «Προχωρώντας και αναθεωρώντας», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Πόλις». Περιγράφοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τις διάφορες εθνοτοπικές ομάδες της Β΄ Αθήνας, στην οποία ήταν υποψήφιος κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές,  ο γνωστός από τη συμμετοχή του σε πάσης φύσεως τηλεοπτικά παράθυρα πολιτικός του κυβερνώντος κόμματος φτάνει στην ανοιχτή αμφισβήτηση -για πρώτη φορά από Έλληνα πολιτικό- της ίδιας της ύπαρξης της γενοκτονίας ως ιστορικού γεγονότος!

Ο κ. Μπίστης αφιερώνει δύο ολόκληρες σελίδες του ενδιαφέροντος κατά τα άλλα πονήματός του σε ένα προκλητικής εμπάθειας αντιποντιακό παραλήρημα, με το οποίο κατηγορεί ανοιχτά το χώρο των ποντιακών οργανώσεων για φασισμό και υποστηρίζει ότι το αίτημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας χρησιμοποιείται σκόπιμα από διάφορους «επαγγελματίες ποντιοπατέρες» ως εμπόδιο για τη βελτίωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού!

Δεν αρκείται όμως μόνο στην έκφραση των «πολιτικών» του θέσεων επί του θέματος ο κ. Μπίστης, αλλά υπεισέρχεται -και μάλιστα με αυτοπεποίθηση ιστορικού ολκής- στην ουσία, υποστηρίζοντας ότι «στα σαντζάκια όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους κατά των Τούρκων, δεν τους πείραξαν». Ακριβώς δηλαδή αυτό που έλεγε και το επίσημο κείμενο του τουρκικού ΥΠΕΞ για τη Γενοκτονία των Ποντίων, που μεταφράσαμε και δημοσιεύσαμε σε παλαιότερο τεύχος μας.  Και βέβαια μη σπεύσετε να αναρωτηθείτε από αντλεί ο κ. Μπίστης τόση βεβαιότητα για το ατράνταχτο ιστορικό επιχείρημα που επικαλείται,  διότι στις επόμενες σελίδες του βιβλίου του παρουσιάζει επαρκείς αποδείξεις του σεβασμού που τρέφει προς την επιστήμη της ιστορίας, αναφερόμενος επανειλημμένως στη εκτίμηση που τρέφει προς το πρόσωπο της κυρίας Ρεπούση (της γνωστής «μοντέρνας» ιστορικού, που έγραψε και τύπωσε με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων τα γνωστά φληναφήματα περί «συνωστισμού» στην προκυμαία της Σμύρνης), αλλά και στον αποτροπιασμό του για την άδικη επίθεση που αυτή δέχθηκε από διάφορους αγράμματους υπερπατριώτες!

Κι αφού λοιπόν δικαιολογημένα οι Τούρκοι έκαναν όσα έκαναν «στα σαντζάκια όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους», ο βαθύς γνώστης των διεθνών σχέσεων (και επί σειράν ετών εκπρόσωπος για θέματα εξωτερικής πολιτικής κόμματος του Ελληνικού Κοινοβουλίου)  κ. Μπίστης αποδίδει εύσημα στον ΟΗΕ, διότι «έχει πολύ αυστηρά κριτήρια για την αναγνώριση γενοκτονιών  -διαφορετικά, η ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη από πολέμους, σφαγές, βιασμούς και εθνοκαθάρσεις ανθρωπότητα θα έμπαινε σε νέες περιπέτειες, και μάλιστα αναδρομικά, για το χατίρι προέδρων και ενώσεων αποστράτων» (ενώ η μη αναγνώριση παρόμοιων γενοκτονιών προφανώς είναι κατά τον κ. Μπίστη άσχετη με τα διεθνή συμφέροντα και τους διεθνοπολιτικούς συσχετισμούς!).

Βέβαια κάθε άποψη έχει τη σημασία και την αξιοπιστία της αναλόγως του προσώπου που την εκφράζει. Και ο κ. Μπίστης κάθε άλλο παρά τυχαίο πρόσωπο μπορεί να θεωρηθεί. Υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου -αλήθεια, αυτή η έρμη η συμμετοχή στο Πολυτεχνείο για πόσες ακόμη ατυχείς επιλογές και για πόσα ακόμη μεταπολιτευτικά πολιτικά αμαρτήματα των νεαρών τότε πρωταγωνιστών του θα χρησιμεύει ως άλλοθι;- ενώ κατανάλωσε τα υπόλοιπα τριάντα χρόνια της πολιτικής του διαδρομής σε μία πρωτοφανή για την ελληνική πολιτική ιστορία προσπάθεια περάσματος απ’ όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα του αριστερού τμήματος του πολιτικού φάσματος. Αρχίστε λοιπόν να κρατάτε λογαριασμό: μεταπολιτευτικά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, από το οποίο διαγράφτηκε το 1983. Εν συνεχεία προσχώρησε στο ΚΚΕ εσωτερικού. Το 1986 με τη διάσπαση του ΚΚΕ εσωτερικού ακολούθησε το Γιάννη Μπανιά στο ΚΚΕ εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά.  Το 1989 προσχώρησε στον ενιαίο Συνασπισμό και με τη διάσπαση του τελευταίου το 1993 εντάχθηκε στο νέο Συνασπισμό της κας Δαμανάκη. Αφού παρέμεινε σε αυτόν για μερικά χρόνια, τασσόμενος πάντα στην πλευρά των ανεξαρτήτως προέδρου «προεδρικών»,   αποχώρησε από το Συνασπισμό και ηγήθηκε της αλήστου μνήμης ΑΕΚΑ (Κίνησης Ανανεωτικής και Εκσυγχρονιστικής Αριστεράς), την οποία διέλυσε λίγο αργότερα, όταν αποφάσισε να ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ και να αναλάβει υφυπουργός Εσωτερικών στη βραχύβια τελευταία κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Σημίτη. Ζητάμε ειλικρινά συγνώμη αν λησμονήσαμε να αναφέρουμε κάποιον σημαντικό σταθμό της πολυκύμαντης πολιτικής του διαδρομής, αλλά δυστυχώς η παρακολούθησή της μάλλον υπερβαίνει τις δυνατότητές μας!

Από όλη πάντως αυτή την ιστορία των ανοησιών που έγραψε ο κ. Μπίστης (χολωμένος πιθανότατα  και από τη μόνιμη εκλογική του αποτυχία, αφού μέχρι σήμερα εξελέγη βουλευτής μόνο μία φορά κι αυτή με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας), βγαίνουν αβίαστα τρία συμπεράσματα.
Το πρώτο, το θετικό, είναι ότι παρά την πολυετή περιηγητική του δραστηριότητα, ο κ. Μπίστης βρήκε το χρόνο να ασχοληθεί με εμάς τους Πόντιους και την άγνοιά μας περί της ιστορίας μας, που τείνει κατά τη γνώμη του να χαλιναγωγεί επικίνδυνα την Ελληνική εξωτερική πολιτική!
Το δεύτερο, το αρνητικό, είναι ότι απόψεις σαν του κ. Μπίστη εξακολουθούν απ’ ότι φαίνεται να συγκινούν ένα κομμάτι του πολιτικού μας προσωπικού, που συνεχίζει να εμπνέεται ακόμη από τις «υγιείς» αντεθνικιστικές ιδεοληψίες του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος.
Συμπέρασμα τρίτον, και ίσως ουσιαστικότερο από τα τρία: η ανθρώπινη βλακεία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της εκάστοτε ακροδεξιάς, αλλά δυνητικά ανήκει εξ ίσου σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Επίλογος: έχουν περάσει ήδη αρκετές εβδομάδες, αν όχι μήνες, από την κυκλοφορία του βιβλίου του κ. Μπίστη, χωρίς ωστόσο να σημειωθεί η παραμικρή δημόσια αντίδραση εκ μέρους του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε οι Πόντιοι δεν είναι τελικά τόσο φασίστες, όσο υποστηρίζει ο κ. Μπίστης, είτε οι εκπρόσωποι των οργανώσεών τους θα πρέπει να επισκέπτονται λίγο συχνότερα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία….

Γράφει ο κ. Μπίστης:

“… Διάφοροι πρόεδροι Ποντιακών Ομοσπονδιών, που έφτασαν στα χέρια και τα δικαστήρια για το παγκάρι της Παναγίας Σουμελά, είχαν στόχο ζωής να αναγνωριστεί η «γενοκτονία των Ποντίων». Από κοντά, σύσσωμη η Δεξιά, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, με την Αριστερά να σφυρίζει αδιάφορα, σαν να μην ήθελε να καταλάβει τι κρυβόταν πίσω από το «αθώο» αίτημα. Επειδή όμως ο ΟΗΕ έχει πολύ αυστηρά κριτήρια για την αναγνώριση γενοκτονιών  -διαφορετικά, η ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη από πολέμους, σφαγές, βιασμούς και εθνοκαθάρσεις ανθρωπότητα θα έμπαινε σε νέες περιπέτειες, και μάλιστα αναδρομικά, για το χατίρι προέδρων και ενώσεων αποστράτων-, περιόρισαν, τελικά, τις φιλοδοξίες τους στην αναγνώριση της «γενοκτονίας» από τη Βουλή των Ελλήνων και το ελληνικό κράτος.

Κατά σατανική σύμπτωση, κάθε φορά που γινόταν  -ή φοβούνταν ότι θα γίνει- μισό βήμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, οι επαγγελματίες ποντιοπατέρες, συνεπικουρούμενοι από ιστορικούς πέμπτης διαλογής και βουλευτές της Β΄ Αθήνας και της Βόρειας Ελλάδας όπου αφθονεί το ποντιακό στοιχείο, έριχναν λάδι στη φωτιά της αμάθειας και του φόβου. Τέτοια ήταν η πίεση, που την τελευταία στιγμή ο Σημίτης μετέτρεψε την «ημέρα της γενοκτονίας» σε «ημέρα μνήμης». Αλλά αυτό  δεν τους πτόησε. Άρχισαν ναγιορτάζουν την «ημέρα μνήμης» για τη γενοκτονία των Ποντίων, όπως συμπλήρωναν. Μια

ομάδα κανονικών ιστορικών, και η μικρή ΑΕΚΑ από όλο το πολιτικό προσωπικό, στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο κύμα της εθνοπρεπούς παραπληροφόρησης. Ως επικεφαλής της ΑΕΚΑ έπρεπε, μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του τηλεοπτικού χρόνου, να αναδείξω λεπτές αποχρώσεις, έχοντας απέναντί μου, κατά κανόνα, τον τηλεπαρουσιαστή που είναι πάντα με τους πολλούς για να εξασφαλίσει το παντεσπάνι του, έναν αγανακτισμένο Πόντιο, έναν κατά δήλωσή του ιστορικό, και ενίοτε τον ηθοποιό-ταγό της εθνικοφροσύνης και ίνδαλμα του Τζέημς Πάρις, τον Κώστα Πρέκα. «Πείτε το σφαγή», τους έλεγα, «πείτε το ξεριζωμό, έγκλημα, αλλά όχι γενοκτονία, γιατί στα σαντζάκια όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους κατά των Τούρκων, δεν τους πείραξαν. Δεν είναι λοιπόν καθολική, συστηματική εξόντωση, βάση σχεδίου, που απαιτείται για τη γενοκτονία». Ψύλλοι στ’ άχυρα. Ο ιστορικός επιτρέπεται, ίσως, να τα λέει αυτά. Ο πολιτικός όμως, που θέλει μάλιστα σταυρό στη Β΄ Αθήνας, πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι παλιοί μου σύντροφοι στην Αριστερά και οι μελλοντικοί μου στο ΠΑΣΟΚ: σιωπή και νηστεία από τις κακοτοπιές. Τι κι αν μ’ αυτό τον τρόπο στραβώνονται γενιές ολόκληρες και γίνονται βοά ενός φαιού εθνικισμού. Αυτοί θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα; (Σε αυτό το φίδι θα επανέλθω). Κοιτώντας σήμερα πίσω, επιμένω ότι, παρά το πολιτικό κόστος, πολύ καλά κάναμε και πήγαμε κόντρα στο ρεύμα, και σε εκείνη και σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα -και οπωσδήποτε δεν έχει γούστο- να ασχολείσαι με την πολιτική. Οι καλοπροαίρετοι κάποτε θα καταλάβουν. Για τους άλλους δεν έχει σημασία, μια χαρά περνάνε παρέα με το φίδι μέσα στην τρύπα. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο τα ξινισμένα μούτρα μου από το μαρτύριο της λύρας που αποθάρρυναν τους Πόντιους δυνητικούς ψηφοφόρους μου. Είχαν και καλύτερους λόγους. Ο φίλος μου ο Γιώργος Καρυπίδης, φυσιολογικός Πόντιος αριστερός που ζει στη Θεσσαλονίκη, ισχυρίζεται ότι η πλειοψηφία των Ποντίων δεν τα πιστεύει αυτά. Μακάρι, παρότι οι πλειοψηφίες αρέσκονται στα στερεότυπα. Αν πάντως έχει δίκιο, καλό είναι αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία να βρει τη λαλιά της, γιατί μόνο η μειοψηφία ακούγεται…”

Τι έμαθα από τη χθεσινή εκπομπή του skai για την επανάσταση του 1821 (25.1.2011)

Posted by netakias στο Ιανουαρίου 27, 2011

Μετά την πτώση των Ψαρών - Ν.Γύζη

http://www.antibaro.gr/forum/2571
Τι έμαθα από τη χθεσινή εκπομπή του skai για την επανάσταση του 1821:
1. Η υπόδουλη Ελλάδα εκτεινόταν μέχρι τη Λαμία (να δεις που τα γηπεδικά συνθήματα γέμουν ιστορικών πληροφοριών…).
2. Οι μισοί της κάτοικοι ήταν Αλβανοί (οι άλλοι μισοί κάτι άλλο, πάντως σίγουρα κάτι μπάσταρδο).
3. Αρχικά μας άρεσε που ήμασταν υπόδουλοι (μετά μάλλον βαρεθήκαμε…).
4. Ποτέ δεν μας άρεσε να πληρώνουμε φόρους. Όταν σταματήσαμε να βγάζουμε πολλά, τότε και μόνο τότε αρχίσαμε να έχουμε αρνητικά αισθήματα για την Υψηλή Πύλη.(σ.σ.netakias το γνωστό ως το κίνημα Χαράτσι-STOP!)
5. Τα κίνητρα της Επανάστασης ήταν κυρίως οικονομικά (δεν έγινε λόγος για τα προηγούμενα επαναστατικά κινήματα, ούτε καν νύξη…).
6. Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Έλληνες απολάμβαναν δωρεάν παιδείας στην πληθώρα σχολείων που οικοδόμησαν οι Οθωμανοί, δωρεάν υγεία στα πολλά νοσοκομεία που επίσης έκτισαν οι Οθωμανοί, και άριστων κοινωνικών υπηρεσιών στο πλήθος οικοδομημάτων κοινωνικής ωφέλειας που και πάλι έκτισαν οι Οθωμανοί.
7. Ότι όσοι πήραν τα όπλα ήταν κατσαπλιάδες, που ήθελαν να πάρουν το πάνω χέρι για ίδιον όφελος.
8. Ότι υπάρχει φυλετική ασυνέχεια του ελληνικού έθνους, καθότι όλοι εμείς σήμερα είμαστε μάλλον τουρκόσποροι, απόγονοι επιμιξιών με όλους τους υπόλοιπους γειτονικούς μας λαούς (αυτοί πάντως παραμένουν γνησιότατοι…) που για κάποιο λόγο μας άρεσε ή απλά έτυχε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα και να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.
9. Η Εκκλησία αποτελούσε ένα από τα τρία κακά που βίωνε ό μέσος χριστιανός υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
10. Tους φόρους τους συνέλεγαν και πάλι Έλληνες, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (όπως ήταν εξάλλου όλοι οι Έλληνες…) και τελικά αυτοί διέφθειραν την Υψηλή Πύλη στο χρηματισμό και όχι το αντίστροφο, όπως νομίζαμε τόσο καιρό….
Αναμένω με αγωνία το επόμενο επεισόδιο… Πού ξέρεις, ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν gay… (Προφανώς έτσι θα εξηγείται και το όνομα…)
http://pyrgostrifylias.blogspot.com/2011/01/skai-1821-2512011.html

Παράδεισος των ομαδικών τάφων η Τουρκία-Ρεμζί Μπουνταντζίρ

Η ανεύρεση του ομαδικού τάφου στο Μούτκι κατά τις ανασκαφές την προηγούμενη εβδομάδα, θύμισε παρόμοια περιστατικά στην πρόσφατη ιστορία της Τουρκίας.O όρος ομαδικοί τάφοι τις τελευταίες δύο εβδομάδες επανήλθε στην Τουρκία, με τις ανασκαφές στην περιοχή Μούτκι του Μπίτλις. Βέβαια δεν είναι ο πρώτος μαζικός τάφος της νεότερης ιστορίας…
Η διαδικασία που άρχισε με τα πολλά πτώματα που ανακαλύφθηκαν στο ποταμάκι των Χασάπηδων στην πόλη Σίιρτ το 1989, τώρα έφτασε στο Μούτκι. Περιοχές όπου βρίσκονται οι περισσότεροι ομαδικοί τάφοι που έχουν ανασκαφεί ή περιμένουν να ανασκαφούνε είναι οι πόλεις Σίιρτ, Μπίνγκιολ, Ντιαρμπακίρ, Τάτβαν, Μπασκαλέ και Άγρι. Στην Τουρκία από τότε που άρχισε ο ένοπλος αγώνας του ΠΚΚ το 1984 μέχρι το 1999, σε αυτή τη 15ετία χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους. Άνθρωποι δολοφονήθηκαν με βασανιστήρια και με εξωδικαστικές εκτελέσεις και χιλιάδες χωριά εκκενώθηκαν. Σε αυτή τη διαδικασία η χώρα ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα των μαζικών τάφων όπου τάφηκαν ΠΚΚδες που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις και πολίτες που εξαφανίστηκαν και χάθηκαν. Αυτή η φοβερή πραγματικότητα επανήλθε ξανά στην πραγματικότητα με τους μαζικούς τάφους στην περιοχή Μούτκι του Μπίτλις.

Ο πρώτος βρέθηκε το 1989

Η πραγματικότητα των μαζικών τάφων εμφανίστηκε στην επικαιρότητα της Τουρκίας το 1989. Τότε βρέθηκαν πολλά πτώματα στην περιοχή Νεβάλα (ποταμάκι των Χασάπηδων) της πόλης Σίιρτ. Στις 5 Ιουλίου του 2002 η Τουρκία κλονίστηκε για μια ακόμη φορά από την πραγματικότητα των μαζικών τάφων. Ήρθαν στο φως μαζικοί τάφοι που είχαν παραμείνει στο σκοτάδι από την εποχή των συγκρούσεων, στο χωριό Τάνζε της περιοχής Σασόν της πόλης Μπάτμαν. Η περιοχή όμως που κορύφωσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τους μαζικούς τάφους ήταν το Κουλπ. Κατά την διάρκεια επιχείρησης της ταξιαρχίας στρατοχωροφυλακής του Μπόλου, στην περιοχή Κουλπ του Ντιαρμπακίρ 11 χωρικοί που είχαν συλληφθεί με την κατηγορία ότι ¨εξασφάλιζαν τροφή στο ΠΚΚ¨ εξαφανίστηκαν. Το Δικαστήριο Εθνικής Ασφάλειας (DGM) στα 1997 εξέτασε το περιστατικό. Αφού δεν υπήρξε κάποια εξέλιξη στη δίκη, οι συγγενείς των αγνοουμένων προσέφυγαν στο ΕΔΑΔ και η Τουρκία καταδικάστηκε να πληρώσει 1 τρις τ.λ. αποζημίωση. Τα οστά των αγνοούμενων χωρικών ανακαλύφτηκαν 10 χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2003. Μετά την ανεύρεση ανθρώπινων οστών από χωρικούς του χωριού Αλατζά της περιοχής Κουλπ, η Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κινητοποιήθηκε. Με την βοήθεια μιας ομάδας χωρικών ο ομαδικός τάφος ανακαλύφθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 2004. Το γεγονός αυτό μεταφέρθηκε στη βουλή στις 11 Νοεμβριου του 2005. Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της τουρκικής βουλής, στην αναφορά της που δημοσίευσε στις 23 Δεκεμβρίου του 2005, αναφέρει ότι οι χωρικοί που είχαν συλληφθεί χάθηκαν από το στρατόπεδο της ταξιαρχίας ειδικών δυνάμεων του Μπόλου. Από τα δείγματα που έστειλε η εισαγγελία, διαπιστώθηκε στην ιατροδικαστική, πως τα οστά ανήκαν στους αγνοούμενους χωρικούς.

Μπίνγκιολ

Η πρώτη εξέλιξη σχετικά με τους ομαδικούς τάφους στην πόλη Μπίνγκιολ, υπήρξε το 2000 όταν διέρρευσαν στον τύπο ισχυρισμού στρατιώτη που υπηρετούσε στο στρατόπεδο Γεντισού της Μπίνγκολ πως υπήρχε ομαδικός τάφος στον κήπο του στρατοπέδου. Μέχρι τώρα υπήρξαν αιτήματα για ανασκαφές περί ομαδικών τάφων σε 73 διαφορετικά σημεία της περιοχής Γεντισού. Απάντηση στα αιτήματα δεν δόθηκε. Η περιοχή Γκεντς του Μπίνγκιολ είναι μια από αυτές όπου βρέθηκε ομαδικός τάφος. Ο τάφος φέρεται να ανήκει σε στελέχη του ΠΚΚ που σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις κατά τα έτη 1988-1997 και βρέθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 2009 στην περιοχή Κουπάρ της συνοικίας Πολιτισμός της πόλης Γκεντς. Στις ανασκαφές που έγιναν υπό την επίβλεψη της εισαγγελίας του Γκέντς, διαπιστώθηκε πως βρέθηκαν ομαδικοί τάφοι σε τρία μέρη. Βρέθηκαν 38 άτομα τα οποία είχαν θαφτεί μαζί με τα ρούχα τους.

Τάτβαν

Διέρρευσε η είδηση στον τύπο πως 34 ΠΚΚδες που είχαν σκοτωθεί στις 3 Ιουνίου του 1995 σε συγκρούσεις στην περιοχή Κεντέρ της πόλης Μπίτλις, θάφτηκαν μαζικά σε δύο ομαδικούς τάφους. Μετά την είδηση, στις έρευνες που έγιναν με εισαγγελική εντολή, βρέθηκαν στις 15 Οκτωβρίου 2004 σε δύο διαφορετικές περιοχές ανάμεσα στον οικισμό Σουτλού του χωριού Κόκαρσου και της κορυφής Κέντζο, τα πτώματα 27 μελών του ΠΚΚ.

Μπασκαλέ

Στην περιοχή Μπασκαλέ της πόλης Βαν βρέθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2005 ομαδικός τάφος με 7 άτομα θαμμένα. Τα άτομα που ήταν θαμμένα εκεί, φέρεται να ανήκαν σε μέλη του ΠΚΚ που σκοτώθηκαν το 1997 σε ένοπλη σύγκρουση στην αγροτική περιοχή Άκτσαλι του Μπάσκαλε.

Άγρι

Ομάδες της κρατικής υπηρεσίας νερού στις 4 Οκτωβρίου του 2010 άρχισαν εργασίες στο 1ο χλμ της οδού Άγρι-Χάμουρ. Κατά την διάρκεια εκσκαφών σε περιοχή που έγινε γνωστό πως παλιότερα χρησιμοποιούνταν από Διοίκηση της Στρατοχωροφυλακής του Μπόλου, βρέθηκαν ανθρώπινα οστά. Μετά την ενημέρωση των αρμόδιων, η εισαγγελία του Άγρι ερευνώντας επιτόπου, κατέσχεσε τα οστά.

Σχόλιο : Η φωτογραφία είναι από άλλο δημοσίευμα και δείχνει περιοχές που έχουν βρεθεί ομαδικοί τάφοι, και άλλες που ακόμη δεν έχει δοθεί άδεια για εκσκαφή. http://tourkikanea.gr/2011/01/28/toplumezar/

Προβοκάτσιες απ'τη Ρόδο ως την Ξάνθη

Δευτέρα, 24 Ιανουαρίου 2011

Του Αντιφωνητή

Πέρασαν τόσες μέρες ἀπό τήν ρίψη τῆς μολότωφ στό τέμενος τοῦ χωριοῦ Παλιό Ἄβατο, κι ἀκόμη τίποτε δέν ἔγινε γνωστό ἀπό τήν Ἀστυνομία σχετικά μέ τούς δράστες. Καί παρότι οἱ ζημιές ἦταν τῆς τάξης τῶν …500 εὐρώ, κάποιοι μειονοτικοί καλοί μας συντοπίτες συνεχίζουν νά τό χρησιμοποιοῦν ὡς σημαία γιά ὅσα «ὑφίστανται» στή Θράκη οἱ μουσουλμάνοι.
Παράδειγμα οἱ Ἀλή Τσαβούς καί Σιμπέλ Μουσταφάογλου, πού ἐκπροσωπώντας τό κόμμα D.E.B. τῶν τουρκοφρόνων καί τόν ἀντίστοιχο δημοτικό συνδυασμό γιά τόν δῆμο Κομοτηνῆς κατήγγειλαν τό περιστατικό «ὡς χτύπημα στήν θρησκευτική ἐλευθερία».
Θά ἤθελα ὅμως νά δῶ τά μοῦτρα ὅλων αὐτῶν τῶν εὐαίσθητων ἀνθρώπων μόλις γίνει γνωστή ἡ ἔνορκη κατάθεση τοῦ ἰμάμη τοῦ χωριοῦ, ὁ ὁποῖος – κατά πληροφορίες τοῦ «Ἀντιφωνητῆ» – κατέθεσε ὅτι οἱ δράστες ἦταν μουσουλμάνοι! Αὐτό δηλαδή πού ἐξαρχῆς ἦταν οὕτως ἤ ἄλλως τό πιθανότερο σενάριο.

Καί σάν νά μήν ἔφτανε αὐτό, εἶχαμε καί δεύτερη καραμπινάτη προβοκάτσια μέσα στίς γιορτές, αὐτή τή φορά στόν νέο στόχο τῆς τούρκικης ἐπιθετικῆς πολιτικῆς, τή Δωδεκάνησο. Πληροφορηθήκαμε ἀπό τούς παρακρατικούς μηχανισμούς τῆς Ἄγκυρας (Σύλλογος Ἀλληλεγγύης Τούρκων Δυτικῆς Θράκης – BTTDD) ὅτι τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων «ὀργανώθηκε ἐπίθεση μέ μολότωφ πού προκάλεσε ἐλαφρές ζημιές στόν Πολιτιστικό Σύλλογο Μουσουλμάνων Ρόδου». Προσέξτε τό ρῆμα, «ὀργανώθηκε»! Ποιός δηλαδή τήν ὀργάνωσε; Ὄχι βέβαια κάποιοι χαφιέδες τῆς Τουρκίας… Τό μπαλλάκι πῆρε μετά ἡ «Συμβουλευτική Ἐπιτροπή τῆς Τουρκικῆς Μειονότητας Δυτικῆς Θράκης» (B.T.T.A.D.K) καί μέ ἕνα πανομοιότυπο δελτίο Τύπου στις 26 Δεκεμβρίου κατήγγειλαν κι αὐτοί τήν ἐπίθεση πού δέχθηκαν τ’ ἀδέρφια τους στή Ρόδο, τόνισαν ὅτι «τέτοιου εἴδους ἐπιθέσεις ζημιώνουν τό περιβάλλον εἰρήνης καί γαλήνης» καί ἄλλα τέτοια πρωτότυπα ἀπό τούς κήνσορες τῶν ἀκροτήτων καί τῶν φανατισμῶν. Ἄξιος καί αὐτωνῶν ὁ μισθός…

Δέν θά σχολιάσουμε ἄλλο τά συμβάντα, μιλοῦν ἀπό μόνα τους γιά τήν τακτική τῆς γείτονος μέσα στήν ἑλληνική Ἐπικράτεια. Ἐκεῖνο πού θέλουμε καί ἀπευθύνουμε στίς ἑλληνικές Ἀρχές εἶναι νά κάνουν τό καθῆκον τους καί νά ὑπερασπίζονται τή δημόσια τάξη καί γαλήνη μέ ἀποφασιστικότητα. Τί ἀπέγινε, λ.χ., μέ τήν ἔρευνα πού διατάχθηκε σχετικά μέ τό δημοσίευμά μας («Α», 1-6-10) γιά τή χρήση τῶν ἀλυτρωτικῶν συμβόλων στό χάτιμ τοῦ Ἐχίνου, παρουσίᾳ τῶν Μέτε – Σάρνιτς; Ἀσκήθηκε κάποια δίωξη κατά τῶν τραμπούκων πού ἐνώπιον τῆς Ἀστυνομίας ἐπιτέθηκαν στό Τρίτο γαλλικό κανάλι στίς Θέρμες τόν περασμένο Μάιο; Γιατί ἄν κι ὁ νόμος ἐφαρμόζεται ἐπιλεκτικά, μέ κριτήριο τό φρόνημα/θρήσκευμα τῶν ἑκάστοτε παραβατῶν του, ζήτω πού καήκαμε…

“Αντιφωνητής”, 1-1-2011

Κωνσταντινούπολη / Ισταμπούλ

Το περίπλοκο και δύσκολο θέμα της τακτοποίησης και τυποποίησης των γεωγραφικών ονομάτων απασχόλησε τα Ηνωμένα Έθνη από τη δεκαετία του 1960. Ύστερα από πενήντα, σχεδόν, χρόνια εργώδους προσπάθειας στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες εμπειρογνώμονες, ποικίλων ειδικοτήτων και επιστημονικών κατευθύνσεων, από όλες τις χώρες του κόσμου, κατέληξε σε μερικές βασικές αρχές οι οποίες έγιναν από όλους αποδεκτές. Αρχές οι οποίες βοηθούν στη διεθνή επικοινωνία και συντείνουν στην αποφυγή παρεξηγήσεων.

Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει άγνοια για αυτόν τον πλούτο των εκατοντάδων χιλιάδων σελίδων που απέφερε ο διεθνής προβληματισμός της τυποποίησης γεωγραφικών ονομάτων με αποτέλεσμα να γράφουνται διάφορα τραγελαφικά, όπως για το θέμα της χρήσης των ονομάτων Κωνσταντινούπολη και Ισταμπούλ, πρόσφατα και σε ένα γραφικό σημείωμα της Μαρίας Κατσουνάκη στην εφημερίδα Η Καθημερινή (19 Ιανουαρίου 2011).

Ένα από τα βασικά θέματα της τυποποίησης ονομάτων είναι το εξώνυμο. Μια ελληνικής προέλευσης λέξη που μπήκε στο διεθνές λεξιλόγιο (exonym) και αναφέρεται στο παγιωμένο όνομα που χρησιμοποιούν άλλοι λαοί και το οποίο δεν ταυτίζεται με το επίσημο όνομα μιας χώρας ή μιας πόλης. Ουδείς μπορεί να απαγορεύσει σε οποιοδήποτε λαό να χρησιμοποιεί εξώνυμο, το μόνο που μπορεί μια χώρα είναι να ζητήσει στην αλληλογραφία που απευθύνονται σ’ αυτή να αναγράφεται το επίσημο όνομα που τυποποίησε η ίδια. Τα εξώνυμα, λοιπόν, θεωρούνται αποδεκτά και σεβαστά στη διεθνή πρακτική, έτσι ενώ οι Γερμανοί ονομάζουν τη χώρα τους Deutschland όμως δέχονται και το αγγλικής προέλευσης εξώνυμο Germany, οι Άγγλοι έχουν ως επίσημο όνομα της χώρας τους το United Kingdom [of Great Britain and Northern Ireland] όμως δέχονται τις επιστολές που αναγράφουν England, καθώς και άλλες που αναγράφουν: Angleterre, που προέρχονται, κυρίως, από τη Γαλλία.

Όταν το Δημαρχείο της Αθήνας υποδέχεται αντιπροσώπους της αγγλικής πρωτεύουσας αναφέρει ότι καλωσορίζει τους αντιπρόσωπους του Λονδίνου (και όχι τους αντιπροσώπους του Λάντον) και όταν στην Αγγλία υποδέχονται εκπροσώπους του Δημαρχείου της Αθήνας αναφέρουν ότι: We welcome the representatives of Athens (και όχι: the representatives of Athina)

Οι Έλληνες ονομάζουν την πρωτεύουσα της Γαλλίας Παρίσι και την πρωτεύουσα της Γερμανίας Βερολίνο και ουδείς διαμαρτύρεται γιατί δεν χρησιμοποιούν τις λέξεις Παρί και Μπέρλιν. Αμέσως, εικάζεις ότι αυτή η επιλεκτική ευαισθησία για την Κωνσταντινούπολη, ότι ντε και καλά πρέπει να την αποκαλούν όλοι Ισταμπούλ, είναι απότοκο μιας γενικότερης στάσης να προχωρούμε όχι με βάση τη διεθνή πρακτική και το διεθνές δίκαιο αλλά με βάση να προκαλούμε ευαρέσκεια στην Τουρκία. Ότι δηλαδή υποκλινώμεθα και υπακούμε.

Η χρήση το ονόματος Κωνσταντινούπολη εκ μέρους του ελληνικού λαού και των λογίων του αποτελεί ένδειξη σοβαρότητας που, εκτός από την εκδήλωση σεβασμού στην ιστορική μνήμη, συμβαδίζει με τη διεθνή πρακτική. Το πράγμα κάνει πιο τραγελαφικό το ότι το όνομα Κωνσταντινούπολη ήταν το επίσημο όνομα της πόλης για πέραν από μιάμισι χιλιάδες χρόνια και έγινε απλώς μετά εξώνυμο, ότι το όνομα Ισταμπούλ προέρχεται, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, από το ελληνικό όνομα και ότι έγινε επίσημο από το 1930 ενώ προηγουμένως ήταν ενδώνυμο (άλλη ελληνική λέξη που μπήκε στο διεθνές λεξιλόγιο [=endonym] και αναφέρεται σε ονόματα που επιχωριάζουν στο εσωτερικό μιας χώρας και δεν ταυτίζονται με τα αναγνωρισμένα και επίσημα). Όμως στη χρήση του ονόματος Κωνσταντινούπολη διάφοροι προοδευτικώνυμοι βλέπουν ανάπτυξη του σοβινισμού γι’ αυτό και αισθάνονται έντονα την ανάγκη να προτάξουν τα στήθη τους εις τον σοβούντα εθνικισμό και να δώσουν τον αγώνα τον καλό εναντίον του.

Χαρακτηριστικά, κάποτε ο Ηλίας Πετρόπουλος σε μια κατεδαφιστική κριτική του για τον Γιώργο Ιωάννου τον κατηγόρησε για φανατικό σοβινιστή και ανάμεσα στα διάφορα τόνισε: “Ο Ιωάννου, με πείσμα, αποκαλεί την Ισταμπούλ Κωνσταντινούπολη. Δεν ξαφνιάζομαι. Με το ίδιο πείσμα οι τσαρικοί εμιγκρέδες αποκαλούσαν το Λένιγκραντ Αγία Πετρούπολη.”  Το παράδειγμα, με το Κωνσταντινούπολη / Ισταμπούλ, επανέρχεται σε συνέντευξή του στην εφημερίδα των Σκοπίων ΕΠΟΧΑ (14/3/1992) στην οποία αναφέρεται απαξιωτικά στους συμπατριώτες του που “επιμένουν να ονομάζουν την Ισταμπούλ Κωνσταντινούπολη”. Το παράδειγμα με τα ονόματα Λένιγκραντ και Πετρούπολη και τους ρώσους εμιγκρέδες δεν χρησιμοποιούνται ξανά γιατί το σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε και το 1991 η πρώην πρωτεύουσα της Ρωσίας πήρε πανηγυρικά τα παλιό της όνομα. Όμως ο Ηλίας Πετρόπουλος δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναφερθεί στο ατυχές παράδειγμά του για το Πετρούπολη/Λένιγκραντ και τους τσαρικούς εμιγκρέδες κι ούτε να ζητήσει συγγνώμη από τον Γιώργο Ιωάννου. Έχω προσέξει ότι όλοι όσοι υπεισέρχονται στη συγγραφική σκηνή με τσαμπουκά και προκλητικότητα αγνοούν, δυστυχώς, τη λέξη αυτοκριτική.

Θέσατε, λοιπόν, την μάχαιραν εις την θήκην, ω προοδευτικώνυμοι δημοσιογράφοι και συγγραφείς, και ερευνήστε καλύτερα τα θέματα με τα οποία ασχολείστε. Ο θεωρητικός εξοπλισμός με μερικές μπροσούρες ουδένα ωφέλησε.

Σάββας Παύλου, Μέλος της Κυπριακής Επιτροπής Τυποποίησης Γεωγραφικών Ονομάτων

Ειδήσεις στα Ποντιακά!!

Από την "Πολλα πυκνόν Ορμάν Μακροτέρεμαν" (Zougla TV)

Πάτε εδώ και κάντε κλίκ στό "ειδήσεις στα Ποντιακά"

ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

-Έκθεση γλυπτικής του Χρήστου Μαχαιρίδη : Μέχρι τίς 22 Ιανουαρίου 2011.

Από το "Πόντος και Αριστερά"

Μια αναδρομική έκθεση του γλύπτη Χρήστου Μαχαιρίδη παρουσιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου  Καλλιθέας  (Αττικής) (Λασκαρίδου 129 και Φιλαρέτου) από τον Πολιτιστικό Οργανισμό.

Τον Χρήστο γνωρίζουν πολύ καλά όσοι παρακολούθησαν τις απαρχές συγκρότησης του ποντιακού ριζοσπαστικού κινήματος κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Όταν τέθηκαν εκ νέου οι βάσεις για την προσέγγιση του ιστορικού αυτού φαινομένου και προτάχθηκε το αίτημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, μαζί επίσης με την υπενθύμιση της τραγικής μοίρας των σοβιετικών ελληνικών κοινοτήτων που συνετρίβησαν απ’ το σταλινισμό, καθώς και την υποχρέωση του ελλαδικού χώρου για αξιοπρεπή υποδοχή των νέων Ποντίων προσφύγων από την ΕΣΣΔ.

Με βάση την παλιά “Αργώ” στην Καλλιθέα, ο Χρήστος συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση των νέων αιτημάτων. Σε δικό του θέμα θα βασιστεί η πρώτη δημόσια αφίσα με τίτλο “Πόντος: Δικαίωμα στη Μνήμη”  (Σεπτέμβρης του ’86) που θα σηματοδοτήσει τη νέα περίοδο για το ποντιακό κίνημα. Η αφίσα αυτή εκδόθηκε με αφορμή ένα νέο θεσμό-φεστιβάλ, που δημιούργησε τότε εκείνη η παρέα των πρώτων ονειροπόλων και πήρε το όνομα “Ποντιακό Τριήμερο”. Όμως ποτέ ο Μαχαιρίδης δεν άφησε την άλλη του αγάπη, τη γλυπτική η οποία αποτελούσε και κύρια επαγγελματική του διέξοδο. Ήταν και είναι μέλος του σωματείου των Ελλήνων γλυπτών.

Και όταν αργότερα εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Χανιά, δραστηριοποιήθηκε παράλληλα με τις υπόλοιπες ασχολίες του στο προσφυγικό κίνημα της πόλης. Στο εξαιρετικό περιοδικό που εξέδιδε με τον τίτλο Έρεισμα (“περιοδική έκδοση Λόγου και Τέχνης”), συμπεριλάμβανε πάντοτε υψηλότατης επιστημονικής και εικαστικής ποιότητας κείμενα που αφορούσαν τον Πόντο.

Στο άμεσο μέλλον θα αναφερθούμε αναλυτικά τόσο στο ‘Ερεισμα, όσο και στις εκδοτικές προσπάθειες του Χρήστου Μαχαιρίδη και ειδικά στο τελευταίο του βιβλίο που βασίζεται σε μια πραγματική συζήτηση του ιδίου, εκφράζοντας τη συνειδητοποιημένη τρίτη προσφυγική γενιά με την Ελευθερία Μπαντουράκη-Μπολέτη, μια διανοούμενη πρόσφυγα της πρώτης. Μια συζήτηση, που έλαβε χώρα μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας “Χανιώτικα Νέα”. Ο τίτλος του νέου βιβλίου είναι: Η φλόγα της αγάπης και οι αλησμόντες πατρίδες της Ανατολής….

Στο βιβλίο αυτό συζητιούνται όλα τα επίμαχα θέματα. Από το πολιτικό διακύβευμα εκείνης της εποχής, μέχρι την πολιτική του Βενιζέλου και των μοναρχικών, καθώς και η αντιμετώπιση των προσφύγων στην Ελλάδα μετά την Ήττα.

Προς το παρόν όμως ας επικεντρωθούμε στην αναδρομική έκθεση γλυπτικής που θα διαρκέσει μέχρι και τις 22 Ιανουαρίου 2011.

Στην έκθεση αυτή μπορείτε να προμηθευτείτε τόσο το νέο βιβλίο, όσο και τεύχη του Ερείσματος….

19   MAΪΟΥ   1919

Του  ΧΡΗΣΤΟΥ  ΜΑΧΑΙΡΙΔΗ

Σχίζεις με λέξεις φονικές

-οστά απ’ το πέτρινο κορμί του ουρανού-

την ενδοχώρα της καρδιάς μου.

Στάλες της Μαύρης Θάλασσας,

τα μάτια σου,

κι οι γάζες του πελάγου

έμφυτος επίδεσμος στις σάρκες σου.

Έγινες μνήμη μολύβι,

και πυρακτώνεις τις πληγές μου…

… Τα μισοτελειωμένα χέρια μου

ασπρίζουν, ασβεστόλιθοι,

στην έρημο,

και χάνεται η γραφή τους

με τα χρόνια.

Μόνο η λύρα απόμεινε να σχίζει,

με τις αιμάτινες χορδές της

τις σιωπές…

Κι ένας ανεμοδείχτης,

Ρωμιός πρόγονος,

να ορίζει τα σημάδια

της παρουσίας σου.

Στίγματα αφής

στην πορεία του χρόνου.

Τραπεζούντα, Σοχούμι,

Τασκένδη, Άλμα-Άτα.

Εγκαύματα της Μνήμης

στους καρπούς της άνοιξης.

Χανιά 6 Μαϊου 1992

Τουρκία: Ξαναζωντανεύει το κράτος συμμορία;

Τί σημαίνει η πρόσφατη απελευθέρωση των ηγετικών στελεχών της Χιζμπουλάχ στην Τουρκία!

Του Σάββα Καλεντερίδη

skal@infognomon.gr

Η ανάληψη της εξουσίας από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (2002) και η άνοδος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον πρωθυπουργικό θώκο (2003), υπήρξε γεγονός που σηματοδότησε σειρά εξελίξεων στον τομέα του εκδημοκρατισμού και της μείωσης του ρόλου του στρατού και των μηχανισμών του βαθέος κράτους στην άσκηση εξουσίας, ακόμα και στην καθημερινή ζωή των πολιτών.

Οι εξελίξεις αυτές τροφοδότησαν και τις ελπίδες για την αλλαγή της στάσης της Τουρκίας στο Κυπριακό και τα λεγόμενα ελληνο-τουρκικά προβλήματα, αφού η σκληρή στάση που τηρούσε η Τουρκία στα ζητήματα αυτά εδώ και δεκαετίες, χρεωνόταν από τους Έλληνες διπλωμάτες και αναλυτές, στο στρατό και το βαθύ κράτος, δηλαδή στο κεμαλικό κατεστημένο.

Είναι αλήθεια ότι ο Ερντογάν συγκρούστηκε με τους στρατιωτικούς και τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους, αν και υπάρχουν σοβαρές απόψεις που θέλουν τις ΗΠΑ να είναι αυτές που ισχυροποίησαν και ‘όπλισαν’ το χέρι του Τούρκου πρωθυπουργού, για να μπορέσει να βάλει στη φυλακή δεκάδες ανωτάτους αξιωματικούς (βλέπε υποθέσεις ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, ΚΛΩΒΟΣ κλπ), που αντιστέκονταν σθεναρά και έμπρακτα στις πολιτικές της Ουάσιγκτον στο Βόρειο Ιράκ.

Επίσης είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια σταμάτησαν οι λεγόμενες ‘ανεξιχνίαστες δολοφονίες’ που έκαναν μηχανισμοί του βαθέος κράτους, με θύματα κυρίως Κούρδους αγωνιστές ή συμπαθούντες στο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα. Να σημειωθεί ότι πάνω από είκοσι χιλιάδες Κούρδοι έχασαν τη ζωή τους, θύματα αυτών των ‘ανεξιχνίαστων δολοφονιών’ του τουρκικού κράτους. Οι κύριοι μηχανισμοί που ανέλαβαν το βρώμικο έργο της διάπραξης των δολοφονιών αυτών ήταν η Υπηρεσία Πληροφοριών και Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας της Στρατοχωροφυλακής, γνωστή ως Jitem, η μαφία των Γκρίζων Λύκων και η ισλαμιστική οργάνωση Χιζμπουλάχ (Hizbullah ή Hizbi-Kontra).

Η ένοπλη ισλαμιστική οργάνωση Χιζμπουλάχ, που είχε ιδρυθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και είχε εξοπλιστεί από το ίδιο το τουρκικό κράτους, ήταν στελεχωμένη εξ ολοκλήρου από Κούρδους και δρούσε κυρίως στο Κουρδιστάν, υπό την κάλυψη της Στρατοχωροφυλακής, εκτελώντας Κούρδους πατριώτες που βοηθούσαν το κουρδικό αντάρτικο. Όπως προαναφέρθηκε, τα χρήματα, τα όπλα, τα πυρομαχικά και η κάλυψη των δολοφόνων της Χιζμπουλάχ, εξασφαλιζόταν από την Στρατοχωροφυλακή, που είναι κατά νόμον αρμόδια υπηρεσία για την τάξη και την ασφάλεια στην ύπαιθρο του Κουρδιστάν.

Μόλις ένα μήνα μετά τη σύλληψη του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, δηλαδή τον Μάρτιο του 1999, οι τουρκικές αρχές ασφαλείας ‘ανακάλυψαν’ το αρχείο της οργάνωσης, στην κωμόπολη Κιζίλτεπε του Μαρντίν. Ανάμεσα στα άλλα, η τουρκική Ασφάλεια απέκτησε πρόσβαση στο μυστικό ‘στρατό’ της Χιζμπουλάχ, αφού στο αρχείο υπήρχαν οι κωδικοί και τα πραγματικά ονόματα είκοσι χιλιάδων μελών της ένοπλης ισλαμιστικής οργάνωσης, που εκπαιδεύτηκαν στην ένοπλη δράση από ειδικές μονάδες του τουρκικού στρατού. Ένα χρόνο μετά, τον Ιανουάριο του 2000, οι τουρκική Ασφάλεια εισέβαλε στο ‘επιτελείο’ της οργάνωσης, στη συνοικία Μπέικοζ της Κωνσταντινούπολης, σκοτώνοντας τον Χουσεΐν Βελίογλου, αρχηγό της Χιζμπουλάχ. Στον κήπο και στους τοίχους της μονοκατοικίας είχαν βρεθεί θαμμένα και ‘χτισμένα’ τα πτώματα δεκάδων θυμάτων της οργάνωσης, ενώ στα πλαίσια της επιχείρησης εξάρθρωσής της, συνελήφθησαν και αρκετά ηγετικά στελέχη της, τα οποία δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια, για το θάνατο 188 ατόμων.

Τα τέλη της προηγούμενης εβδομάδος η τουρκική δικαιοσύνη απελευθέρωσε όλα τα φυλακισμένα ηγετικά μέλη της Χιζμπουλάχ, αφήνοντας άναυδο το νομικό κόσμο αλλά και τη δημοκρατική κοινή γνώμη στην Τουρκία.

Οι Κούρδοι και ο έγκλειστος στη φυλακή του Ιμραλί ηγέτης τους, εξέλαβαν την απελευθέρωση των εγκληματιών της Χιζμπουλάχ ως κίνηση που υπαγορεύθηκε από το βαθύ κράτος, έχοντας ως στόχο την επαναδραστηριοποίηση της δολοφονικής οργάνωσης για εξουδετέρωση της πολιτικής επιρροής των Κούρδων, εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουλίου 2011.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το στόχο που επιδιώκει η κυβέρνηση και το Ερντογαν-ικό πλέον βαθύ κράτος, με την επαν-ενεργοποίηση της Χιζμπουλάχ, πρέπει να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας μερικά πράγματα.

Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές το κουρδικό κόμμα DTP κέρδισε 100 δήμους, οι οποίοι ήδη λειτουργούν ως νησίδες αυτοδιοίκησης και αυτονομίας των Κούρδων στα πλαίσια της Τουρκικής Δημοκρατίας. Επίσης, στο πρόσφατο δημοψήφισμα οι Κούρδοι έδειξαν την πολιτική τους παντοδυναμία στο Κουρδιστάν, σημειώνοντας αποχή που σε ορισμένους νομούς ξεπέρασε το 85 και το 90%, δίνοντας έτσι το στίγμα της βούλησης του κουρδικού λαού και το κατάλληλο μήνυμα στην Άγκυρα και στη διεθνή κοινότητα, που παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο Κουρδικό. Τέλος, στη συνδιάσκεψη της Κουρδικής Δημοκρατικής Εθνοσυνέλευσης, στο Ντιγιαρμπακίρ, στις 20 Δεκμεβρίου2010, η εγκρίθηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα προσχέδιο δράσης που ήδη άρχισε να εφαρμόζεται, με σκοπό να οδηγήσει στην δημοκρατική αυτονομία των Κούρδων, χωρίς, προς το παρόν, να θίγεται η ενότητα του τουρκικού κράτους.

Με βάση τις ως άνω εξελίξεις, το τουρκικό κράτος και η φαινομενικά μετριοπαθής και δημοκρατική κυβέρνηση του Ερντογάν, και μπροστά στην αδυναμία να αντιμετωπίσει το κουρδικό κίνημα με πολιτικά μέσα, δεν περιορίστηκε στην απελευθέρωση των δολοφόνων της Χιζμπουλάχ. Συνεργαζόμενη με τα πιο συντηρητικά και σκοταδιστικά κομμάτια του τουρκικού κράτους και της τουρκικής κοινωνίας, σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει συνολικά το Ισλάμ ως το υπερόπλο που θα κατανικήσει το κουρδικό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα. Όπως πληροφορούμεθα από το βιβλίο του Κούρδου συγγραφέα Ρόνι Αλασόρ, «Ο Σαΐτ-ι-Νουρσί και ο Φεττουλάχ Γκιουλέν», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στις Βρυξέλες, από τον εκδοτικό οίκο ARARAT NEWS-PUBLISHING, το τουρκικό βαθύ κράτος και η κυβέρνηση Ερντογάν πρόκειται να κατασκευάσει 1400 τζαμιά εντός του 2011 μόνο στην περιοχή του τουρκικού Κουρδιστάν. Επίσης, πάντα με βάση την ίδια πηγή, η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων έχει προετοιμάσει περί τους δέκα χιλιάδες ειδικά εκπαιδευμένους έμμισθους ιμάμηδες και μουεζίνηδες, που θα αναλάβουν δράση σε πόλεις και χωριά του Κουρδιστάν, όπου ήδη δραστηριοποιούνται στελέχη της οργάνωσης του Γκιουλέν, που υπηρετούν στα δεκάδες εκπαιδευτικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από τον αμφιλεγόμενο ισλαμιστή ηγέτη που ζει εδώ και δεκαπέντε χρόνια στις ΗΠΑ.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Ερντογάν, ταυτισμένη πλέον απόλυτα με το τουρκικό βαθύ κράτος, για να αντιμετωπίσει το Κουρδικό Ζήτημα, αντί να προχωρήσει σε παραχώρηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως απαιτούν τα είκοσι εκατομμύρια Κούρδοι της Τουρκίας, χρησιμοποιεί ως υπερόπλο το Ισλάμ και τους ίδιους μηχανισμούς που χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί του κεμαλιστές, με αιχμή του δόρατος την τρομοκρατική ισλαμική οργάνωση Χιζμπουλάχ, δημιούργημα του τουρκικού βαθέος κράτους.

Ας ελπίσουμε το παράδειγμα αυτό και ιδιαίτερα το γεγονός της απελευθέρωσης των δολοφόνων χιλιάδων ανθρώπων, για να χρησιμοποιηθούν ως όπλο για την ‘αντιμετώπιση’ του Κουρδικού Ζητήματος, να φρονηματίσει τους Έλληνες διπλωμάτες και πολιτικούς που προσδοκούν δημοκρατική και λογική συμπεριφορά από την κυβέρνηση Ερντογάν για την επίλυση του Κυπριακού και των ελληνο-τουρκικών προβλημάτων.

Είπαμε, ο λύκος αλλάζει το τρίχωμα, αλλά δεν αλλάζει τις συνήθειές του. Ιδιαίτερα όταν αυτός είναι γκρίζος...

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14-1-2011

Μάρκος Μπότσαρης - 1989, πολυφωνικό συγκρότημα Γλύνας Βορείου Ηπείρου

Θρήνος για την άλωση της Πόλης. Χρόνης Αηδονίδης

Κοσμοεξουσιαστές: First we take Greece, then we take Ireland...Καί έρχονται και οι υπόλοιποι

Σύγκριση ΕΟΚΑ-ΤΜΤ

 Από το ιστολόγιο ΑντιΠαρακμή





*Από την εκδήλωση της Ανεξάρτητης Φοιτητικής Έπαλξης Πανεπιστημίου Κύπρου με θέμα: "Η κρίση του Ελληνισμού, Νεοθωμανισμός & Αντιστάσεις" με ομιλητές τους Γϊώργο Καραμπελια, Λάζαρο Μαύρο και Λάμπρο Καούλλα. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου στα κεντρικά κτήρια Πανεπιστημίου Κύπρου.

Το ΟΧΙ της ανασφάλειας, δεν είναι το ίδιο με το ΟΧΙ του Αυξεντίου...

Κακά τα ψέμματα... Στην Κύπρο είπαμε (ευτυχώς!!) το ΟΧΙ, από τον φόβο να μην χάσουμε τον πλούτο μας, και τώρα λέμε τό ΝΑΙ, με την ελπίδα ότι θα συνεχίζουμε να πλουτίζουμε αδιατάρακτα στο μέλλον....Εκείνο που φοβούμαστε και τότε και τώρα, είναι οι αναταράξεις που δυνητικά θα έπλητταν την ψευδοευδαιμονία μας...
Τότε είπαμε ΟΧΙ, γιατί ακόμα και η  βουλωμένη απο τα χαρτονομίσματα μύτη μας, μύριζε την οσμή του θανάτου του Ναι. Χανόμασταν άμεσα και τα χάναμε όλα (δεν μας ένοιαζε η Λευτεριά, αλλά η τσέπη)..
Τώρα ψελίζουμε ΝΑΙ, γιατί ο χαμός είναι λίγο πιό μακριά απο την εμβέλεια της μυωπικής κερδοσκοπικής όρασής μας. Γιατί δεν έχουμε το μπόι να διακινδυνεύσουμε την τσέπη μας για το ΟΧΙ της Λευτεριάς.
Δεν είπαμε το Λεύτερο ΟΧΙ, αλλά  το ΟΧΙ της ανασφάλειας.
Δεν βροντοφωνάζουμε  το ΟΧΙ της αξιοπρέπιας, αλλα το ΝΑΙ της ψωφοδεούς ηδονοχρησιμοθυρικής βραχυμεσοπρόθεσμης προσδοκίας..Καί όταν ο Οθωμανός γίνεται απροκάλυπτα ανένδοτος στις "συνομιλίες", φοβούμαστε, κάνουμε λίγο πίσω, μέχρι η μουδιασμένη ραγιάδικη συνείδησή μας να ξανααναζητήσει το σατέν του σαλβαριού του Δυνάστη, για να ξανακάνει το παλινπαιδικό "γούτσι-γούτσι" του συμβιβασμένου ραγιά στην αγκαλιά του Δυνατού και δυνητικά αυριανού σφαγέα...
Σαν ποτέ το γλείψιμο του υποταγμένου να εκτιμήθηκε απο τον Πασά και να απέτρεψε την σφαγή....

Σαν τον "κοτζάμπαση του καστρόπυργου" του Καραγάτση, που ενώ είχε τουρκέψει για να σώσει το τομάρι του, έγινε ήρωας χωρίς να το θέλει, κατα λάθος, στα Δερβενάκια, 'ετσι είπαμε το ΟΧΙ το 2004..

Και στην Κύπρο, και στην Ελλάδα, στα μυαλά μας και στίς ψυχές μας, πρέπει να ξαναμπεί η ΑΡΕΤΗ και το συμφέρον της Πόλης και του Κοινού, πάνω απο το ΚΕΡΔΟΣ της πάρτης μας.
Πρέπει να ξαναγίνουμε ΕΛΛΗΝΕΣ, απο Σκρούτζ και Σάιλωκ  που καταντήσαμε τα τελευταία 30-40 χρόνια...
Η Λευτεριά, το '21, δεν βγήκε απο τα κόκκαλα του Νενέκου..

Γιώργος Πολυχρονίδης 6/1/2011

Ερζερούμ 1921...¨Ερζερούμ 2011: Σαν σε νεοναζιστική συνάντηση στο Άουσβιτς...

 

Διηγείται ο πατέρας της μάνας μου, Γιάννης Πεϊμανίδης (1898-1968).

Ερζερούμ. Τάγματα εργασίας (βλέπε θανάτου) του Τουρκικού στρατού:

" Σο Ερζερούμ εδέβασαμε τη κόλασης τα βάσανα. Κάθαν ημέραν βάσανα, κάθαν ημέραν πόνεα και πολλά λείμψανα. Τ' ιφτεάρεα εδούλευαν κι ένοιγαν ταφία.... Όσοι επόρεσαν και έφυγαν κρυφά, εγομώθαν σα ρασία κιάν' και εγλύτωσαν το θάνατον, αμα οι Τούρκ' εγένταν ανήμερα θερία. Ερούζ'ναν σα Ρωμαίικα τα χωρία κιάν', εταλάνευαν τ' οσπίτεα και εράευαν να ευρήκ'νε κρυμμέντς κατσάκηδες. Εσκότωναν αγούρτς, ατίμαζαν γυναίκ΄ς και κορίτσεα. Επαίρναν ήνταν καλόν εύρηκαν, εδούναν φωτίαν και έκαιγαν τ΄οσπίτεα.

  Ήντσαν 'κι επήεν σο Τουρκικόν στρατόν και σα εξορίας σο Ερζερούμ και αλλού, 'κι επορεί να εγροικά ντο έτον τ΄"Αμελέ Ταπουρού"...

Νεοελληνική μετάφραση:

" Στό Ερζερούμ τραβήξαμε τα βάσανα της κόλασης. Κάθε μέρα βάσανα, κάθε μέρα πόνοι και πολλά λείψανα. Τα φτυάρια δούλευαν και άνοιγαν τάφους....Όσοι μπόρεσαν κι έφυγαν κρυφά, τρέξαν στα βουνά και γλύτωσαν το θάνατο, αλλά οι Τούρκοι γίνονταν ανήμερα θεριά. Επέδραμαν στα Ελληνικά χωριά, ανακάτωναν τα σπίτια κι έψαχναν να βρούν κρυμμένους φυγάδες. Σκότωναν τα αγόρια και ατίμαζαν τις γυναίκες και τα κορίτσια. Έπαιρναν ότι καλό εύρισκαν, έβαζαν φωτιά και έκαιγαν τα σπίτια.
  Όποιος δεν πήγε στον Τουρκικό στρατό και στις εξορίες στο Ερζερούμ και αλλού, δεν μπορεί να καταλάβει τι ήταν τα "Αμελέ Ταπουρού" ("Τάγματα Εργασίας)...

Αν δεν ξέρετε που πάτε, κύριε Παπανδρέου, είστε ασυγχώρητος... Σας πληροφορώ ότι πρόκειται για νεοναζιστική συγκέντρωση στο Άουσβιτς..
Αν πάλι ξέρετε που πάτε, τότε είστε δυό φορές ασυγχώρητος...
Είθε ο αχός απ' το ποτάμι του αίματος των πεθαμένων να μην σας αφήσει ούτε στιγμή ήσυχους να κάνετε το συνέδριό σας στο Ερζερούμ...

Γιώργος Πολυχρονίδης 5/1/2011

Ο Κώστας Ζουράρις για την "Σπίθα" του Μίκη Θεοδωράκη

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ για την ΣΠΙΘΑ του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ from foit.antifono on Vimeo.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Θ. ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

ΜΑΡΤΥΡΙΑ Θ. ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

   Η θεία Κερέκη, πρώτη εξαδέλφη του πατέρα μου, όταν πληροφορήθηκε ότι θα πάω στην Τραπεζούντα, μου έστειλε ένα γράμμα από την Αλεξανδρούπολη, με την παράκληση να βρω το σπίτι της σε μία συνοικία έξω από την πόλη προς τα Πλάτανα.
         
                                                            Πλάτανα, σημερινό Akcaabat
   Η θεία Κερέκη είχε ένα μωρό τον Κωστή, που της το άρπαξαν βίαια οι Τούρκοι, όταν έδιωχναν τον Ελληνικό πληθυσμό από την Τραπεζούντα το 1922. Το δεξί της χέρι ήταν κουλό από το χτύπημα του υποκόπανου στην προσπάθεια της να κρατήσει το παιδί. Η θεία Κερέκη ποτέ δεν ξέχασε τον Κωστή της. Η φωτογραφία του μωρού ήταν φυλαγμένη στο εικονοστάσι μαζί με τα εικονίσματα και το κρεμαστό καντήλι, που είχε φέρει από την πατρίδα. Το παιδί είχε μια χαρακτηριστική ουλή στη δεξιά πλευρά του μετώπου, που έγινε στη γέννα με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής και των περιστάσεων. Στο γράμμα της με παρακαλούσε να ψάξω στο τζάκι του σπιτιού. Σε μια τρύπα, καλυμμένη με τούβλο και σοβά, είχε κρύψει φεύγοντας ένα κουτί με τα χρυσαφικά της και το χρυσό σταυρό του Κωστή. Να άφηνα τα χρυσαφικά, ήθελε μόνο το χρυσό σταυρό του μωρού.   Δύσκολη αποστολή.
   Με τη βοήθεια του διαγράμματος της θείας και αγωνία ανακατεμένη με φόβο βρήκα το σπίτι, δεν ήταν δύσκολο. Από μακριά φάνηκε η ελληνική κλασσική αρχιτεκτονική των αρχών του αιώνα με τα οφηνωτά κλειδιά στα γείσα των παραθύρων, τη σφυρήλατη πόρτα με τους ωραίους ανάγλυφους καράβολους, τα μπαλκόνια με τις ωραίες σιδεριές και τακαλλιτεχνικά φουρούσια. Το σπίτι διατηρούνταν σε καλή κατάσταση. Χτύπησα την πόρτα με το ρόπτρο. Μου άνοιξε μια γυναίκα. Της εξήγησα ποιος είμαι και ότι θα ήθελα να δω το σπίτι.
   Η συνεννόηση ήταν δύσκολη. Κατάλαβα όμως ότι δεν μπορούσε να
με δεχτεί, γιατί έλειπε ο άνδρας της στη δουλειά και θα γύριζε το απόγευμα. Πράγματι το απόγευμα ξαναπήγα στο σπίτι. Ένας εύσωμος άνδρας με υποδέχτηκε. Παρόλη την ηλικία του, γύρω στα 71, ήταν γεροδεμένος με γαλανά λαμπερά μάτια και κόκκινα χείλια. Μετά τις σχετικές ευχαριστίες στα αγγλικά, του έδειξα τη φωτογραφία του μωρού και του είπα την επιθυμία της θείας Κερέκης. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Του εξήγησα την ιστορία με το θαμμένο κουτί και ότι επιθυμία της θείας μου είναι να αφήσω όλα τα χρυσαφικά και να πάρω μόνο το χρυσό σταυρό, γιατί ήταν ο βαφτιστικός σταυρός του χαμένου Κωστή της. Η ματιά του εξακολουθούσε να με τρυπάει βαθιά στα μάτια. Εντάξει είπε, θα προσπαθήσω να δω τι μπορώ να κάνω. Περάστε αύριο την ίδια ώρα".
   Σχετικά χαρούμενος, που η αποστολή μου πήγαινε καλά, γύρισα την επόμενη μέρα στο σπίτι. Με περίμενε στο διάδρομο. Η γυναίκα του έλειπε.

   "Πάρτε το κουτί μου είπε και δώστε το στη θεία σας".
   Άνοιξα το παλιό κουτί με συγκίνηση. Μέσα ήταν μερικά χρυσά σκουλαρίκια, ένα περιδέραιο, βραχιόλια, φλουριά από αυτά που έραβαν οι Πόντιες στα γιορτινά φορέματα τους και μερικές χρυσές λίρες.

   "Το σταυρουλάκι του Κωστή δεν βρέθηκε;" ρώτησα.
   "Να το σταυρουλάκι, μου απαντά", και έβγαλε από την τσέπη του ένα χρυσό σταυρό με αλυσίδα. Στο πίσω μέρος έγραφε "Κωνσταντίνος 1921".
   "Πάρτε όλα τα χρυσαφικά, μου είπε, αλλά το σταυρουλάκι θα το κρατήσω εγώ".
   "Μα, πως, μήπως είστε κρυπτοχριστιανός"; ρώτησα δειλά.
   "Όχι ακριβώς", απάντησε κατεβάζοντας το βλέμμα του, "αλλά ... εγώ είμαι ο Κωστής ... ".
   Άφωνοι σκύψαμε και φιληθήκαμε ... , σαν δυο ξαδέρφια. Η ουλή φαινόταν καθαρά στη δεξιά πλευρά του μετώπου του. Με παρακάλεσε η ιστορία αυτή να μείνει μεταξύ μας. Αλλιώτικα θα κινδύνευε η καριέρα των δύο παιδιών του, που ήταν μόνιμοι αξιωματικοί του τουρκικού στρατού αλλά και η δική του θέση, ως διευθυντού του τελωνείου. Επέμεινε, ... "δεν έχει πια κανένα νόημα ... ". Έφυγα χωρίς να πάρω τίποτα. Το κουτί και το περιεχόμενό του ανήκε σ’ αυτόν.
   Όταν γύρισα στην Αθήνα σκεπτόμουνα, πώς θα παρουσιάσω στη Θεία Κερέκη την εμπειρία μου. Ευτυχώς ο Θεός έλυσε με το δικό του τρόπο το πρόβλημα. Η θεία Κερέκη είχε πεθάνει πριν από 10 ημέρες. Δεν είχα καμία άλλη επαφή με τον Κωστή, "δεν είχε πια κανένα νόημα ... ".

Aρχείο Kώστα Φωτιάδη.

Προφορική μαρτυρία Θεοδώρου Kωνσταντινίδη,

Iασωνίδου 23, Σούρμενα Aττικής, ετών 72.

Eρευνήτρια: Όλγα Nτέλλα, φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής A.Π.Θ.

Kαταγραφή (14.10.1992).΄

Λένα Σαββίδου για το Thalassa Kara Deniz