Προς όσες/όσους δεν έκαναν απεργία – ανοιχτή επιστολή

Από την "Αλεπού του Ολύμπου"



Προς όσες/όσους δεν έκαναν απεργία – ανοιχτή επιστολή



του Μάριου Μιχαηλίδη



Αγαπητή συναδέλφισσα / αγαπητέ συνάδελφε,

σήμερα έσπασες την απεργία. Την ώρα που εμείς, δεκάδες χιλιάδες, ίδιοι με εσένα, με τα ίδια προβλήματα που έχεις κι εσύ, διαδηλώναμε στους δρόμους, εσύ έκανες μάθημα.



Τις προηγούμενες μέρες τα είπαμε πολλές φορές. Συζητήσαμε για το πόσο επικίνδυνη έγινε η κατάσταση για δικαιώματα που έχουμε κατακτήσει εδώ και δεκαετίες μετά από σκληρούς αγώνες. Επισημάναμε ότι οι περικοπές δεν είναι «για την Ελλάδα ρε γαμώ το», αλλά για μια χούφτα χρυσοκάνθαρους που δημιούργησαν την κρίση, που τη φορτώνουν στις πλάτες μας, που μας γυρίζουν στον εργασιακό μεσαίωνα, για να ξαναβγάλουν «τρελά λεφτά» και να δημιουργήσουν την επόμενη κρίση.



Όπως φαίνεται, άφησες τις κουβέντες αυτές να τις πάρει ο αέρας. Πρόβαλες πολλά επιχειρήματα για να δικαιολογήσεις την απουσία σου από τον αγώνα: «δεν έχεις λεφτά» (ενώ εμείς έχουμε!), «δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα» (παλιά πώς κερδίζαμε;), «με μια μέρα απεργίας δεν νικάμε» (αν ήταν για πολλές μέρες, θα έλεγες ότι δεν έχεις λεφτά!). Επίσης: «η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να τα κάνει» (από ποιον όμως και γιατί να μην την «ξεαναγκάσουμε» εμείς;) ή «είναι οι ξένοι που μας προστάζουν» (τι γιορτάζεις, αλήθεια, στις 25 Μαρτίου;).



Δε θυμήθηκες, βέβαια, ότι ΟΛΑ ΟΣΑ μέχρι τώρα απολαμβάνεις ως δάσκαλος είναι καρπός προηγούμενων αγώνων. Το ότι και αυτά τα λίγα που κερδίσαμε με τη μεγάλη απεργία της ΔΟΕ τα πήρες χάρη σε αυτή (αλήθεια, έκανες τότε απεργία;). Το ότι χάρη σε αυτό (τον «κουτσό», έστω) συνδικαλισμό μας μπορείς να έχεις μειωμένο διδακτικό ωράριο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το ότι μπορείς (ακόμη) να είσαι ΜΟΝΙΜΟΣ ή να τρέφεις (ακόμη) την ελπίδα της μονιμοποίησης. Το ότι (ακόμη) μπορείς να ελπίζεις ότι θα πάρεις μια σύνταξη που δε θα είναι φτωχοεπίδομα, ότι μετά θα μπορείς να χαρείς τα εγγόνια σου για αρκετά χρόνια.



Σήμερα, όμως, βλέπεις ότι διακυβεύονται ΟΛΑ. Ξέρεις ότι σε λίγο θα προσπαθήσουν να βάλουν στην τάξη σου τον «επιθεωρητή νέας κοπής», ο οποίος θα ελέγξει το κατά πόσο τα καταφέρνεις με τα μαθηματικά της Ε΄ του Δημοτικού, το κατά πόσο συμμορφώνεσαι με τη δική τους εκδοχή της Ιστορίας, το κατά πόσο κάνεις «προγράμματα» σε «συνεργασία» με την τάδε ή δείνα επιχείρηση. Με την «αξιολόγηση» (κρίμα για τη λέξη!) θα σε καταστήσουν προσωπικά υπεύθυνο για τις μειωμένες επιδόσεις των μαθητών σου και θα «σου κόψουν τα πόδια» άμα «βλάψεις το κύρος της υπηρεσίας» (άμα, δηλαδή, αγωνίζεσαι για την Παιδεία και τον Εκπαιδευτικό). Από την έκθεση «αξιολόγησης» θα εξαρτάται το εκκαθαριστικό σου αλλά και αυτή η ίδια η παραμονή σου στην εκπαίδευση. Άλλωστε, όσο θα περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο ακριβός θα είσαι στην «επιχείρηση» της κατ΄ όνομα δημόσιας Παιδείας. Και «χαμένος» θα είσαι απέναντι στα νέα, φτηνά «παιδιά», που θα σε ανταγωνίζονται με καινούρια Μάστερ και Διδακτορικά. Η κλωτσιά στα οπίσθια δε θα είναι «προνόμιο» του ιδιωτικού τομέα…



Ακόμη θεωρείς ότι όλα αυτά αποτελούν πολύ μακρινά σενάρια, ότι εσύ θα προλάβεις «να την κάνεις»… Ακόμη (μεταξύ μας, αλλά το ξέρει ο κόσμος όλος), κάπως «την κουτσοπαλεύεις» με κανένα «ιδιαιτεράκι». Όμως, πλησιάζουν οι μέρες που θα αρχίσουν την υλοποίηση. Που θα «μαζέψουν» και τα «μαθήματα», που θα σ΄ εξευτελίσουν σε όλη την κοινωνία, που θα σου καταρρακώσουν την αξιοπρέπεια του παιδαγωγού. Τότε θα βιώσεις το ότι ο καπιταλισμός «δε χωρατεύει». Θα εξαγριωθείς, θα τα βάλεις, μάλιστα, και με τους συνδικαλιστές (!!!), όταν εσύ δεν έχεις πατήσει σε καμία συνέλευση και σπανίως έχεις απεργήσει. Όμως, τότε, φίλτατη / φίλτατε, θα είναι αργά. ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΥΝΕΝΟΧΗ θα έχει αποδυναμωθεί τόσο πολύ το συνδικαλιστικό κίνημα, που θα οδεύεις (με όλο τον κλάδο) ως πρόβατο επί σφαγή. Θα ζεις καταστάσεις σαν και αυτές που περιέγραφε η τηλεοπτική σειρά για τον Καρυωτάκη, όταν αναφερόταν στους δημόσιους υπαλλήλους και στους συνδικαλιστές τους (ο ποιητής ήταν διωκόμενος συνδικαλιστής).



Αγαπητή / αγαπητέ,

εμείς, που βγαίνουμε στο δρόμο, «δε θα μασήσουμε». Θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις. Δε θα «κατέβουμε» για να σε συναντήσουμε. Εσύ πρέπει να «ανέβεις» για να μας συναντήσεις. Ούτε μπορούμε αλλά και ούτε θέλουμε να σε σώσουμε ερήμην σου.

«Αν είναι ο λάκκος σου βαθύς,



χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», έγραψε ο Βάρναλης.

ΚΑΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ το αν θα ζήσουμε ανθρώπινα με τη σύγχρονη έννοια του όρου ή αν θα σερνόμαστε στη λάσπη. Όρθωσε, λοιπόν, το ανάστημά σου! Και θα μου επιτρέψεις, χωρίς να έχω διάθεση να σε προσβάλω, να τελειώσω με το Βάρναλη:

«χάιντε θύμα,

χάιντε ψώνιο,

χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς

θα ρτη ανάποδα ο ντουνιάς»!



«Καλημέρα» συναδέλφισσα / συνάδελφε και καλή αντάμωση στους δρόμους! Στους δρόμους κι όχι «στα γουναράδικα» (που έλεγε κι ο Άρης)!