Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ναί, σήμερα είμαι κι εγώ φορτηγατζής.

 Όταν ο μηχανισμός της τηλεβυσσοδόμησης, εν ολομελεία και με όλα του τα εξουσιαστικά φερέφωνα σε πλήρη γκεμπελική έκπτυξη επιχειρεί να συνθλίψει την φωνή των απελπισμένων μεταφορέων, που αφού τους ξεζούμισαν για μια άδεια, τώρα τους κάνουν πέρα σαν στημένες λεμονόκουπες..

Όταν, με πρόσχημα τους φεουδάρχες του κλάδου, επιχειρούν με μπαμπεσιά και ατιμία να αθετήσουν ως κράτος την συναλλαγή την οποία επέβαλλαν με το αζημίωτο στα φτωχαδάκια, προκειμένου να αποκτήσουν μία άδεια και τώρα, τους στερούν το δικαίωμα για το οποίο πλήρωσαν, χωρίς να τους επιστρέφουν πίσω τα λεφτά τους..

 Όταν με το πρόσχημα της "απελευθέρωσης", οι κυβέρνηση κατοχής επιχειρεί να παραδώσει τον  κλάδο των μεταφορών στα μεγαθήρια του είδους, πιστή στα κελεύσματα της φωνής των κυρίων της...

Ελάχιστο χρέος όλων μας, είναι η συμπαράσταση στους σημερινούς πληττόμενους..
(Διότι, δεν αργεί και η σειρά μας..)

2 σχόλια:

ΠΛΑΝΗΤΑΣ είπε...

Aκριβώς αυτό. Χτες οι δημόσιοι υπάλληλοι, σήμερα οι φορτηγατζήδες, διαίρει και βασίλευε. Για πόσο ιθαγενείς μας έχουν;

Ντρουσίλα είπε...

"Ελάχιστο χρέος", ακριβώς!

Η πλειοψηφία όμως, φοβάμαι, του λαού έχει "αποκοιμηθεί", κάποτε -χρόνια πολλά πριν- ένας κλάδος έκανε απεργία, όλοι οι κλάδοι στα πεζοδρόμια...
Ακόμη και οι -τότε- πουλημένοι εργατοπατέρες, μοιάζουν... επαναστάτες σε σχέση με τους σημερινούς!

Να ξυπνήσουν πρώτα, όσοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά απ' ό,τι συμβαίνει γύρω και το μόνο που μπορεί να τους "ξεσηκώσει" είναι όταν χάσουν -πρόσκαιρα- το βόλεμά τους.