Eυχαριστώ τους ‘Ελληνες-”Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς”

-

Με ιδιαίτερη χαρά, δημοσιεύω το κείμενο της μεγάλης Ελληνίδας (εκ Γάλλων), φίλης κυρίας Simone LE BARON. Αν η ελίτ μας είχε ένα μικρό, έστω, ποσοστό της αγάπης της για την Ελλάδα και τους Έλληνες, η τύχη μας θα ήταν διαφορετική..




Simone LE BARON
Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com/
Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» – που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά– στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway – και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα… Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου…
Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας…

Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας – πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό… Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω… με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».
Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό,. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Καλή Ανάσταση
Simone Le Baron

Εμπλέκουν το Ινστιτούτο «Μωχάμετ Άλι» της Καβάλας σε «τουρκικά παιχνίδια» - Δημοσίευμα γεννά ερωτηματικά

Από το "KavalaNet"
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Την εμπλοκή της Καβάλας, και ειδικότερα του Ινστιτούτου «Μωχάμετ Άλι», στα περίεργα παιχνίδια που παίζει τελευταία η Τουρκία στην ελληνική Θράκη τονίζει δημοσίευμα της ιστοσελίδας «newpost.gr», συνδέοντας την υπόθεση αυτή με την πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου στην Καβάλα!
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η συγκεκριμένη επίσκεψη δεν φαίνεται να είναι άσχετη με την πρόθεση της διοίκησης του Ινστιτούτου να διευρύνει τους ορίζοντές του προς την πλευρά της Τουρκίας, με την ίδρυση «Κέντρου Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας» στους κόλπους του. Σχετικό δημοσίευμα είχε φιλοξενήσει πρόσφατα και η τουρκική εφημερίδα Aksam, επικαλούμενη τη δρομολογούμενη συνεργασία του Ινστιτούτου με το τουρκικό πανεπιστήμιο Bahcesehir και τη συχνή παρουσία του Αμερικανού τουρκολόγου Heath W. Lowry (καθηγητή Ιστορίας του συγκεκριμένου τουρκικού πανεπιστημίου) στην Καβάλα.
Μάλιστα, γίνεται λόγος για τροποποίηση του καταστατικού του Ινστιτούτου «Μωχάμετ Άλι» προ διμήνου, προκειμένου να περιληφθούν προοπτικές συνεργασίας –πλην της Αιγύπτου- και με άλλες «μεσογειακές χώρες» (ώστε να συμπεριλαμβάνεται και η Τουρκία).
Η θερμή υποδοχή που έτυχε από την ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου Ιμαρέτ –και εξέχων μέλος του δ.σ. του Ινστιτούτου Μωχάμετ Άλι- Άννα Τζούμα – Μισσιριάν ο κ. Νταβούτογλου (φωτό), καθώς και οι δικές του ένθερμες δηλώσεις για την Καβάλα προδιαγράφουν το κλίμα που διαμορφώνεται για το Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας.
Αν, δε, συνυπολογιστεί πως ο καθηγητής Lowry (συνεργάτης και του αμερικανικού πανεπιστημίου Princeton) είναι ένας από τους ακαδημαϊκούς που προσφέρουν επί πολλά χρόνια τις υπηρεσίες τους στην Τουρκία, επιχειρηματολογώντας κατά της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων από τους Τούρκους, δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά:

Ποιος παίρνει -και με ποια κίνητρα και κριτήρια- την πρωτοβουλία για τη δημιουργία τέτοιου είδους προγεφυρωμάτων της τουρκικής διπλωματίας στην Καβάλα;
Η συγκεκριμένη Καβαλιώτισσα επιχειρηματίας και η περί αυτήν –ή μήπως κάποιοι άλλοι;
Με ποιες προοπτικές και στόχους γίνεται το «άνοιγμα» αυτό; Την αύξηση (ενδεχομένως) της επισκεψιμότητας στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, εν ονόματι της οποίας ασκούν κάποιοι -μη έχοντες κανέναν θεσμικό ρόλο- «επιχειρηματική διπλωματία»; Ή της οικονομικής ενίσχυσης (κρυφής ή φανερής) του Ινστιτούτου «Μωχάμετ Άλι» από την Τουρκία πλέον –τώρα που το καθεστώς Μουμπάρακ κατέρρευσε παταγωδώς στην Αίγυπτο;
Μήπως ο χειρισμός της νέο-οθωμανικής επεκτατικής πολιτικής στην περιοχή μας είναι μια υπόθεση πολύ σοβαρή για να αφεθεί στα χέρια φιλόδοξων επιχειρηματιών και κοντόφθαλμων τοπικών παραγόντων, που δείχνουν να προτάσσουν πάνω απ' όλα τα (ποικίλης φύσης) κέρδη τους;
Παρακάτω αναδημοσιεύουμε όλο το κείμενο από την ιστοσελίδα «newpost.gr»:

"Συνεχίζουν τα περίεργα παιχνίδια στη Θράκη οι Τούρκοι. Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο κλείσιμο της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης (ΕΠΑΘ), από την οποία αποφοιτουν οι εκπαιδευτικοί των μειονοτικών σχολείων, όπως φαίνεται, δημιουργεί τα κατάλληλα πεδία στους τουρκόφωνους της Θράκης να υποστηρίζουν την ανάγκη δημιουργίας δικού τους πανεπιστημίου στην περιοχή.
Ήδη άνθρωποι της Άγκυρας αναζητούν χώρο στη Θράκη για την ίδρυση τουρκικού πανεπιστημίου. "Είναι θέμα χρόνου να τεθεί και επίσημα το ζήτημα στην κυβέρνηση, με αίτημα των τουρκοφρόνων της Θράκης" λένε τοπικοί παράγοντες της περιοχής.
Σύμφωνα με ομιλία του κυβερνητικού βουλευτή Ροδόπης Αχμέτ Χατζηοσμάν στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, αναφέρθηκε ότι "μία διάταξη με μέγιστη σπουδαιότητα για εμάς, τα μέλη της μειονότητας στη Θράκη. Εμείς στη Θράκη είμαστε πεπεισμένοι ότι η ΕΠΑΘ ευθυνόταν για πολλά αρνητικά στον χώρο της μειονοτικής εκπαίδευσης, όπως το ιδιαίτερα χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του μειονοτικού πληθυσμού".
Αν αληθεύει το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Aksam, ότι στην Καβάλα θα ιδρυθεί από το τοπικό Ινστιτούτο Μεχμέτ Αλή Πασά και το τουρκικό Πανεπιστήμιο Bahcesehir "Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας", τότε πράγματι η διαμονή του Νταβούτογλου στη μακεδονική πόλη εξηγείται.
Η πληροφορία αναφερόταν στο Κέντρο που σχεδιάστηκε από το Princeton και τον αμερικανό καθηγητή ιστορίας του πανεπιστημίου Bahcesehir, Heath W. Lowry, και το οποίο θα πραγματοποιήσει εργασίες για τον τουρκικό, τον ελληνικό και τον αραβικό κόσμο στα πεδία της ιστορίας, της φιλοσοφίας, των Τεχνών.
Ο Heath W. Lowry του πανεπιστημίου του Bahcesehir, αν και κάτοικος Κωνσταντινούπολης, περνά μεγάλο μέρος από τον χρόνο του στην πόλη της Καβάλας, κατέχει την έδρα "Κεμάλ Ατατούρκ" στο πανεπιστήμιο του Princeton από το 1993, ενώ με άλλους ακαδημαϊκούς και με τουρκικά χρήματα ίδρυσε το Ινστιτούτο Τουρκικών Σπουδών στο Georgetown University και μετά πήρε την έδρα στο τουρκικό πανεπιστήμιιο Bahcesehir.
Ο 68χρονος τουρκολόγος παίζει κομβικό ρόλο στην προσπάθεια των Τούρκων να αμφισβητήσουν την γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών στη Μικρασία (Αρμένιοι, Έλληνες) και πρωτοστάτησε στην κίνηση να μην αναγνωριστεί στις ΗΠΑ η Γενοκτονία των Αρμενιων. Είναι χαρακτηριστική η κριτική του στον Αμερικανό πρέσβη της Κωνσταντινούπολης Ε. Μοργκεντάου, που τεκμηριώνει τα τουρκικά εγκλήματα. Θα λειτουργήσει άραγε τώρα ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του Ινστιτούτου Μωχάμεντ Άλη στην Καβάλα και των δυο πανεπιστημίων Princeton και Bahcesehir, και για τίνος τα συμφέροντα;
Το Ινστιτούτο που ιδρύθηκε ως πολιτιστικό ίδρυμα το 2006, που θα προωθούσε τη συνεργασία με την Αίγυπτο, έχει όντως αλλάξει το καταστατικό του προ διμήνου κι αναφέρει πλέον τώρα "συνεργασία με μεσογειακές χώρες", ώστε να συμπεριλάβει την Τουρκία; Ήταν άσχετα τα ταξιδάκια του Τούρκου Προξένου Κομοτηνής στην Καβάλα και οι αναγορεύσεις σε επίτιμους πολίτες δυο Τούρκων πολιτών (30/10/2010) με καταγωγή από την μακεδονική πόλη; Και τι είναι αυτό με το καλοκαιρινό σεμινάριο για τους μαθητές των διπλωματικών ακαδημιών Ελλάδος και Τουρκίας που γράφει το ενημερωτικό φυλλάδιο του νέου ιδρύματος;
Το θέμα εντάσσεται στην τουρκική πολιτική της διείσδυσης στη χώρα μας, τώρα ειδικά που όλες οι αντιστάσεις πέφτουν.
Δεν κατηγορείται κανένας για μειοδοσία, όμως πρέπει να αποφευχθούν και πράξεις πολιτικά αφελείς. Η Καβάλα δεν είναι εξοικειωμένη με την τούρκικη παρουσία και ίσως πολλοί να τη βλέπουν απλώς ως ...εξωτικό χρήμα.
Κάπως έτσι κινείται το πράγμα και στην Αλεξανδρούπολη. Πέρα από τους ...παραδοσιακούς τουρκόφιλους μιας καθεστωτικής Αριστεράς, που δεν διακρίνεται για την πολιτική ευφυία της, εσχάτως δείχνουν ευεπίφοροι σε εξ Ανατολών μηνύματα κι άλλοι χώροι. Το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης παρουσιάζει την τουρκική μουσική ή την ποίηση του (Οθωμανού Πέρση) Τζελαλαντίν Ρουμί, ενώ η Μητρόπολη Αλεξανδρούπολης διοργανώνει ημερίδα για την "προσέγγιση του Άλλου στη σύγχρονη Τουρκία"!

Σκοπιανοί επιστήμονες: Είμαστε Σλάβοι, που ήλθαμε στην περιοχή τον 6ο αιώνα, και δεν έχουμε σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες (video)

Διαβάστε το πόρισμα για τον φάκελο της Κύπρου

ΦΑΚΕΛΟΣ-ΚΥΠΡΟΥ

"Προσοχή, προσοχή. Δεχόμαστε επίθεση" ανήγγειλαν τα μεγάφωνα του Δήμου στην Κερατέα, υπό τον ήχο των σειρήνων..Δείτε το

"Καλόν κορίτς". Παίζει λύρα και τραγουδά ο Δάσκαλός μου Ηλίας Υφαντίδης

Η Ελληνόφωνη Καλαβρία: Εκεί, ευτυχώς, δεν έφθασε ακόμα ο Βερέμης....

Ο Μίκης Θεοδωράκης στα οδοφράγματα της αγωνιζόμενης Κερατέας !!

Tα ΜΑΤ στασίασαν για την Κερατέα

Αστυνομία και Παπουτσής έχα­σαν τ’ αυγά και τα πασχάλια στην Κερατέα. Έπρεπε να πε­ράσουν πάνω από 100 μέρες, από τις 11 Δεκεμβρίου που ξεκίνησε η έντα­ση, με τις εμφανείς από την αρχή τά­σεις κλιμάκωσης, για να καταλάβουν ότι προσέκρουσαν σε αδιέξοδο και πως η μοναδική διέξοδος απαγκί­στρωσης από την κρίση είναι να φύ­γουν με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια.
Τα ανυπέρβλητης οξυδέρκειας, δι­ορατικότητας και προβλεπτικότητας think tanks του ένστολου κατασταλτι­κού μηχανισμού, ύστερα από τρεισή­μισι μήνες συμπλοκών, αιματοχυσίας και ψεκάσματος παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων μ’ ένα τεράστιο σύν­νεφο χημικών, αποφάνθηκαν με... στόμφο για τους κατοίκους ότι θα πα­ραμείνουν ανυποχώρητοι στις επάλ­ξεις του αγώνα.
Στις αναλύσεις που κάνουν για τα γεγονότα, ...
σημειώνουν ότι λύση στις δυναμικές συγκρούσεις με τους κα­τοίκους δεν υπάρχει. Τα σαΐνια λένε τώρα λοιπόν πως η κυβέρνηση άρχισε ανάποδα τη διαχείριση του θέματος: με αστυνομική καταστολή και βίαιη επιβολή μιας προειλημμένης απόφα­σης, που αφενός ήταν εσφαλμένη, αφετέρου θα συντελέσει καταλυτι­κά ώστε το κράτος, οι μηχανισμοί του και οι εμπλεκόμενες εταιρείες αργά ή γρήγορα να φύγουν έχοντας αποδε­χτεί ότι κερδήθηκαν κάποιες μάχες, αλλά η έκβαση του πολέμου θα έχει αρνητικό γι’ αυτούς πρόσημο.
Και μετά την επέλευση, αργά ή γρή­γορα, του αρνητικού για τους εμπνευ­στές αποτελέσματος το ερώτημα είναι ποιοι πλέον κάτοικοι, ποιας περιοχής, θα επιτρέψουν τη δημιουργία μιας τέ­τοιας εγκατάστασης στον τόπο τους. Η απάντηση είναι αυτονόητα απλή. Κανείς και πουθενά.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η εμβόλιμη παρέμβαση Παπουτσή, ο οποίος στις 31 Μαρτίου, στο περιθώριο της συνάντησης με αντιπροσωπεία της ομάδας Σοσιαλιστών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ανήμερα της Πρωτα­πριλιάς, στη Βουλή, έσπευσε ασμένως να πει μισές αλήθειες. Διαχώρισε την εμπλοκή της αστυνομίας από τη... «συ­νταγή» της κρίσης δηλώνοντας με κα­τηγορηματική σαφήνεια ότι:
«Ορισμένοι επιχειρούν να εμφανί­σουν την κυβέρνηση ως μια κυβέρνη­ση η οποία λειτουργεί σε αστυνομικό κράτος... Η αστυνομία βρίσκεται εκεί στο πλαίσιο των αποφάσεων της κυ­βέρνησης, της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας... Κάποιοι ευνοούνται από αυτή την κατάσταση. Αυτές τις ευθύ­νες νομίζω ότι είναι καιρός η Δικαιο­σύνη να πάρει τις πρωτοβουλίες που πρέπει και να τις αποδώσει».
Ο εστί μεθερμηνευόμενον, «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».



Οι... «καταδρομείς»
Νωρίτερα, βέβαια, τα ίδια think tanks με τους επαΐοντες αναλυτές έκαναν άλλου είδους εκτιμήσεις. Μί­λησαν για εξελιγμένες, νέας γενιάς μολότοφ, με περισσό­τερο δραστικό αποτέλεσμα απ’ ό,τι οι συνη­θισμένες, που χρησιμοποιεί η... «μαφία» της Κερα­τέας, για ηγετική κλίκα που μανιπουλάρει κι εκ­βιάζει τις... αποστασιοποιημένες (!) μάζες, για οργανωμένες καταδρομι­κές ομάδες συγκροτημένες από κατοίκους της περιοχής, ηλικίας μέχρι 35 χρόνων, με προηγούμενη στρατι­ωτική θητεία στις ειδικές δυνάμεις, για εμπροσθοφυλακή στελεχωμένη από Αλβανούς μισθοφόρους και άλλα έξοχα τινά.
Κι επειδή αυτά που έλεγαν τα... πί­στευαν κιόλας, δεν πρέπει να θε­ωρηθεί τυχαίο πως όλα αυτά τα αστυνομικά θεωρήματα υιοθετήθηκαν μέχρι κεραίας και στο έπα­κρο από τον αντιπρόεδρο της κυβέρ­νησης Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος τα δημοσιοποίησε σε μια κρίση πανι­κού, αμέσως μετά τη... «λευκή» επί­θεση που δέχτηκε με γιαούρτι στις 17 Μαρτίου, την ώρα που γευμάτιζε σε ταβέρνα, στη γειτονική της Κερατέας περιοχή των Καλυβίων.
Οι αναφορές της αστυνομίας κά­νουν σχοινοτενείς αναφορές μεταξύ άλλων για ευρεία χρήση δολοφονι­κών μολότοφ, που περιέχουν μείγ­μα εμπρηστικής και καυστικής ύλης, ενισχυμένο με αμμωνία, στο οποίο περιλαμβάνονται και μπουλόνια. Οι μολότοφ αυτές δεν εκρήγνυνται στο έδαφος, όπως οι συνηθισμένες, αλλά σκάνε στον αέρα κι έτσι δημιουργούν ένα σύννεφο φωτιάς και εκτοξευόμενων πυρωμένων βλημάτων που, εάν πετύχουν στόχο, είναι ικανές, σύμ­φωνα πάντοτε με το περιεχόμενο των αναφορών, να επιφέρουν ακόμη και θανατηφόρο αποτέλεσμα.
Το επιτελείο της ΕΛ.ΑΣ., που συγκε­ντρώνει κι επεξεργάζεται τα σχετικά στοιχεία, αναφέρει την ύπαρξη μιας αξιόμαχης και πολυάριθμης καταδρο­μικής ομάδας από παλιά στελέχη των ειδικών δυνάμεων, η οποία «διοικεί­ται» από απόστρατους αξιωματικούς του στρατού, της αστυνομίας και κυ­ρίως της αεροπορίας.
Τα μέλη των συγκεκριμένων... ταγ­μάτων εφόδου είναι, καταπώς λέγε­ται, εφοδιασμένα με διόπτρες νυκτός, ενδεδυμένα με φόρμες παραλλαγής και κουκούλες full-face. Έρπουν ως αιλουροειδή κατά την προσέγγιση του στόχου κι επιτίθενται, λέει, σαν άγρια φαντάσματα που ξεπηδούν μέ­σα από το εφιαλτικό σκοτάδι.
Εξέγερση των ΜΑΤ
Η Πρωταπριλιά όμως αποδείχθηκε πολλαπλής σημασίας για το θέμα της Κερατέας. Μας προέκυψε ως η πλέ­ον ειλικρινής ημέρα - σταθμός σε όλη την περίοδο της κρίσης.
Την προπερασμένη Παρασκευή, λοι­πόν, τα ΜΑΤ, στο πλαίσιο του αδιεξό­δου που νωρίτερα περιγράψαμε, στα­σίασαν! Απέκλεισαν συμβολικά για μία ώρα την πρόσβαση στην έδρα της υπηρεσίας τους στο Γουδή και, σύμ­φωνα με πληροφορίες, σκέφτονται ν’ αντιδράσουν με μηνύσεις για έκθεση σε κίνδυνο κατά της πολιτικής και της φυσικής τους ηγεσίας, ενώ εξετάζουν κι άλλες προοπτικές κλιμάκωσης των αντιδράσεων, όπως μεταξύ άλλων τη λευκή απεργία στα γήπεδα.
Τις προάλλες, έλεγαν συγκεκριμέ­να, υπέστησαν εγκαύματα αστυνο­μικοί και τραυματίστηκαν πολίτες οι οποίοι περίμεναν για μιάμιση ώρα στον δρόμο ένα ασθενοφόρο. «Γί­νεται καθημερινά σκοτωμός και δεν υπάρχει ένα ασθενοφόρο» λένε χα­ρακτηριστικά και προσθέτουν «κα­νένας σοβαρός λόγος δεν μπορεί να γίνει ακόμα και για στοιχειώδη δι­οικητική μέριμνα σε ό,τι αφορά την προμήθεια και διανομή νερού και σά­ντουιτς».
Κι επειδή η... ειρωνεία, όταν προκύ­πτει, αρέσκεται να επαναλαμβάνεται, ανήμερα της Πρωταπριλιάς και πάλι, η ηγεσία της αστυνομίας υπέστη σύ-γκρυο μπροστά στην αδυναμία διαχεί­ρισης ενός απλού σε άλλη περίπτωση περιστατικού: Λίγες εστίες φωτιάς σε κάδους απορριμμάτων τη νύχτα στα Εξάρχεια έφεραν τέτοιας μορφής απορρύθμιση, ώστε από τους ειδήμο­νες προτάσσονται ως ένδειξη για εν δυνάμει εφιαλτικές προοπτικές.
Αδυναμία
Στη διάρκεια των ανεπαίσθητων επεισοδίων φάνηκε ξεκάθαρα η αδυ­ναμία ενίσχυσης των εκεί διμοιριών με πρόσθετες δυνάμεις, οι οποίες ήταν αδύνατον να εξευρεθούν εξαιτί­ας της πολυήμερης και πολύωρης κά­θε φορά απόσπασής τους στα μέτω­πα της Κερατέας, με συνέπεια διαθέ­σιμοι ανθρώπινοι πόροι να μην υπάρ­χουν οποτεδήποτε χρειαστεί.
Αυτή καθαυτή η διαπίστωση, σε συ­νάρτηση με μια κλιμάκωση της έντα­σης και στα Εξάρχεια, δημιουργούν ένα ασυνήθιστο για τις αρχές κοκτέιλ διαχείρισης υψηλού βαθμού δυσκο­λίας, που φέρνει την αστυνομία στη δυσκολότερη θέση που βρέθηκε πο­τέ, ακόμη κι από αυτή την τραγική για την ΕΛ.ΑΣ. περίοδο μετά την εν ψυ­χρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα.


Σύμφωνα τέλος με τα λαγωνικά, που είδαν τώρα το αδιέξοδο, αφού προηγουμένως μας σέρβιραν πλού­σιας έμπνευσης και κινηματογραφι­κής υφής σενάρια, όχι μόνο – υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση των πολι­τικών ταγών τους –, έκαναν μια τρύπα στο νερό, αλλά επιπλέον μας κόστισε κι ο κούκος αηδόνι. Κι αυτό διότι για την αστυνομική παρουσία στο μέτω­πο της Κερατέας, στη διάρκειας άνω των 110 ημερών τεταμένη και πνιγμέ­νη στα χημικά ατμόσφαιρα, «ξοδεύ­τηκαν» παραπάνω από 2.000.000 ευρώ. Εύγε, μπρε!
απο το Ποντικι

Αυτή η χώρα είναι η Γη των Ελλήνων!

Αναρτήθηκε από τον/την defactogr στο Απριλίου 8, 2011

Γράφει ο Χάρρυ Κλύνν  Δε χωράει στο ψέμα η αλήθεια… Ούτε το φως στο σκοτάδι…
Δε φτάνει ο κίβδηλος λόγος να δαμάσει τα αφηνιασμένα άλογα, να γητέψει τα τρομοκρατημένα όνειρα.
Με το πηχτό σκοτάδι να απλώνεται στη νεκρική κοιλάδα των μοιραίων και των δοσίλογων, οδοιπορούμε την οδό του μαρτυρίου.
Σε κάθε σταυροδρόμι το εκτελεστικό απόσπασμα των τοκογλύφων, σε κάθε ανηφοριά οι φονιάδες της ιστορίας υψώνονται φαντάσματα δυσθεώρητα με μάτια κόκκινα, με στόματα γλοιώδη και λαίμαργα.
Μας εκφοβίζουν, μας τρομοκρατούν…

Μας πυροβολούν με λόγους δόλιους από τις τηλεοπτικές οθόνες τα αδειανά κουστούμια και τα παραγεμισμένα στόματα.
Μας φτύνουν οι αρουραίοι των εφημερίδων, οι αρθρογράφοι του μεγάλου κενού, οι εθνοφθόροι και οι Ελληνόφοβοι.
«Θέμα χρόνου» αποφαίνονται οι ειδήμονες  με τους υπερσύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα ατσαλάκωτα κουστούμια και τα αρπακτικά  χέρια που στάζουν αίμα.
Καλά κρατεί ο χορός των κερδοσκόπων και των εφιαλτών…το πανηγύρι της εκφοράς των ελπίδων και των οραμάτων.
Η μεγάλη ομήγυρη των αδημονούντων την απώλεια του έθνους των ανυπότακτων έχει κιόλας παραταχθεί με κάθε επισημότητα για να παρακολουθήσει το μεγάλο θέαμα.
Ο δήμιος με την κουκούλα, τις πλαδαρές σάρκες και τα διάστικτα μπράτσα  με τα φασιστικά σύμβολα, αναμένει το νεύμα του «Μεγάλου Στοχαστή».  Κι ο «Μεγάλος Οπισθοδρομιστής» ετοιμάζεται να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας τριάντα χρόνια πίσω.
Δεν επιθυμούν να πιστέψουν οι εξαγορασμένοι, οι υπόδουλοι και οι ματαιόδοξοι στη μεγάλη στρατιά των αρίστων της ιστορίας, των λαμπρών δημιουργών, των ποιητών, των αγωνιστών της ζωής, των εργατών, των καλλιτεχνών, των ανθρώπων της τίμιας δουλειάς και του πνεύματος. Ότι είχαν να κλέψουν το έκλεψαν, ότι είχαν να προσβάλουν το πρόσβαλαν, ότι είχαν να ατιμάσουν το ατίμασαν. Ήρθε η ώρα να πετάξουν  το αποστεωμένου κουφάρι του λαού στη χωματερή της εξαθλίωσης και της απέραντης θλίψης. Ήρθε ή ώρα να ανοίξουν τις πόρτες σε κυνηγούς κεφαλών, σε ζόμπι που τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες και αίμα ζεστό…
Έτσι πιστεύει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στα κελεύσματα  των καιρών ο «Μεγάλος Στοχαστής», ο δειλός πολεμιστής με τη λερωμένη σκελέα, ο αποτυχημένος ταχυδακτυλουργός  με τα τρεμάμενα δάχτυλα και το θολωμένο μυαλό, ο θλιβερός ψεύτης, ο αμήχανος Οδυσσέας που ούτε ταξίδι, ούτε Ιθάκη του απέμεινε, παρά μόνο η χλεύη των ανθρώπων και της ιστορίας.
Ημέρα σκότους η μέρα που ξημερώνει…
Έκπληκτα τα μάτια της ιστορίας βλέπουν τη λαίλαπα να πλησιάζει.
Έντρομοι οι ένοχοι χειρουργοί βιάζονται να επικαλύψουν με το σεντόνι της υποταγής και της ανικανότητας το κέρινο πρόσωπο της ναρκωμένης πατρίδας.
Βιάζεται το τσούρμο των θρασύδειλων και των μισαλλόδοξων να τελειώνει μια και καλή με το γένος των αδάμαστων. Το βιβλίο που λέγεται Ελλάδα πρέπει να κλείσει, η σπορά να νοθευτεί , ο αγρός με τα γεννήματα  να καταλειφθεί από αγριόχορτα και ζιζάνια και ακόμα μια «χαμένη πατρίδα» να προστεθεί στις τόσες χαμένες.
Δεν πρέπει ούτε νερό για τα διψασμένα χείλη να περισσέψει, ούτε φαί για τους πεινασμένους την περηφάνια και την αξιοπρέπεια.
Ακούστε ράκη ανθρώπινα, ξεχειλωμένα μυαλά, και κοιμισμένες συνειδήσεις…
Ακούστε υπερφίαλοι αγορητές του θράσους και της ανοησίας…
Ακούστε κύμβαλα αλαλάζοντα, σπιθαμιαίοι διανοητές και προσκυνημένοι  υπηρέτες των ξένων συμφερόντων…
Ακούστε πουλημένα τομάρια…

ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΕΠΙΤΗΡΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΙΤΑ.
ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ…  ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ.-

Να τι είναι το Έθνος: Βίωμα, το γάλα της μάνας, η Ελευθερία που προυποθέτει και συνεπάγεται το βίωμα της συλλογικής ταυτότητας.

Καταλάβατε τώρα κ. Βερέμη , γιατί ο Σιμάκος είναι ΠΟΝΤΙΟΣ και ΕΛΛΗΝΑΣ, ενω εσείς και ο ΓΑΠ δεν θα γίνετε ποτέ;

Ο μικρός Σιμάκος απ την Αργυρούπολη Δράμας τραγουδάει στην TV Εγνατία. Υπάρχει Ελπίδα.

O ΣΑΝΤΑΙΤΕΣ..ΜΑΝΤΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

ψήφισμα 9ου Συνεδρίου για τις Γερμανικές Οφειλές - 3 Απριλίου 2011

Το 9ο Συνέδριο
του Εθνικού Συμβουλίου
για τη Διεκδίκηση των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα


Διαπιστώνει ότι η Γερμανία εξακολουθεί να οφείλει στην Ελλάδα:


1. Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που άρπαξαν οι δυνάμεις κατοχής
από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές.


2. Τις επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της
κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938.
Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως
τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108,43 δισ. Ευρώ, χωρίς τόκους.


3. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. Δολαρίων (αγοραστικής αξίας 1938).
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το ποσό ανέρχεται σήμερα
σε περίπου 54 δισ. Ευρώ, χωρίς τόκους.


Επιπλέον, οφείλει να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων των 89
τουλάχιστον μαρτυρικών πόλεων και χωριών καθώς και όλων των θυμάτων των
γερμανικών στρατευμάτων κατοχής.


Γνωρίζει ότι τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν
παραγράφονται.


Αξιώνει από την Ελληνική Κυβέρνηση να πράξει το ιστορικό της χρέος και να
απαιτήσει, επιτέλους, από τη Γερμανία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.


Καλεί τη Γερμανική Κυβέρνηση να πάψει να υπεκφεύγει, διαδίδοντας ψευδώς
ότι τάχα έχει πληρώσει στο παρελθόν ή ότι δεν οφείλει τίποτα. Η καταβολή των
αποζημιώσεων στην Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει οριστικά η
μαύρη σελίδα του ναζισμού και για να προχωρήσουμε, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά,
προς ένα κοινό δημοκρατικό ευρωπαϊκό μέλλον.


Καλεί τους θεσμικούς εκπροσώπους του Ελληνικού Λαού, τον Πρόεδρο της
Δημοκρατίας, τη Βουλή, τα Κόμματα, τις πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις,
να ασκήσουν την επιρροή τους προς την Κυβέρνηση ώστε να τεθεί τέρμα στην
προσβλητική αδικία σε βάρος του Λαού και της Χώρας.


Καλεί, τέλος, τον Ελληνικό Λαό, και ιδιαίτερα τη νεολαία, εφ’ όσον η Κυβέρνηση
και οι θεσμικοί του εκπρόσωποι αδρανούν, αδυνατούν ή δεν επαρκούν, να κάνει τον
αγώνα μας δική του υπόθεση, να πυκνώσει τις τάξεις του Εθνικού Συμβουλίου ώστε
να μην μπορεί κανείς πια να αγνοεί τη φωνή μας μέχρις ότου δικαιωθούμε!


Αθήνα, 3 Απριλίου 2011

Η συνένετευξη του Μίκη στον Αντένα, στις 5 Απριλίου 2011

ΛΕΓΝΙΜ' ΠΟΛΛΑ ΛΕΓΝΕΣΑΜ'..ΜΑΝΤΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

ΙΩΔΙΟ, ΚΑΙΣΙΟ, ΣΤΡΟΝΤΙΟ-ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ/ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ

Από το "HMEROLOGIO TΡ--ΕΛΛΑΣ" της Τασούλας

«Η εκδοτική αυτοκτονία δική σας υπήρξε επιλογή»Tου Χάρρυ Κλυνν..

Από την "Αλεπού του Ολύμπου"

"Άκουσαν τον «εθνικό ψεύτη» να λέει «λεφτά υπάρχουν» και σου λένε, θα φάμε καλά! Και πέσανε με με τα μούτρα οι... 
μυαλοσακατεμένοι του εκδοτικού κατεστημένου να στηρίξουν ξεδιάντροπα την ανίκανη κυβέρνηση του νεραϊδοχτυπημένου, μετατρέποντας εαυτούς σε νεροκουβαλητές του μνημονίου και της Τρόικας. Και όχι μόνο...



....δε φάγανε, από που να φάνε άλλωστε, σιγά μην αφήνανε οι Τροϊκανοί να τους πάρουν τα λεφτά από την τσέπη, χάσανε τα αυγά, χάσανε και τα πασχάλια!

Και που είσαι ακόμα… Η εποχή της αλληλοϋποστήριξης και αλληλεξάρτησης ΜΜΕ, ναυτιλίας, τραπεζικού τομέα, φαρμακοβιομηχανίας και βιομηχανίας πετρελαίου, παρήλθε ανεπιστρεπτί…

ΔΟΛ: Ζημιά 46,9 εκατ. ευρώ, Πήγασος: Ζημιά 31,1 εκατ. ευρώ, Η Καθημερινή: Ζημιά 6,1 εκατ. ευρώ, Αττικές Εκδόσεις: Ζημιά 2,3 εκατ. ευρώ, Χ. Κ. Τεγόπουλος: Ζημιά 21,3 εκατ. Ευρώ

Συνεχίστε εραστές του μιντιοαυτοκτονικού ιδεασμού να προβάλλετε προκλητικά και να στηρίζετε ξεδιάντροπα τους Παπανδρεομειοδότες και τα τσιράκια τους και ετοιμαστείτε από τώρα να πουλήσετε και τα σώβρακά σας, προκειμένου να κρατήσετε στη ζωή τις φυλλάδες σας που πρωταγωνίστησαν στο βρόμικο παιχνίδι της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Απ’ την άλλη μεριά τα βοθροκάναλα με την ευέλικτη «σοσιαλιστική» γλώσσα έχουν αρχίσει ήδη να σέρνουν το χορό του Ζαλόγγου… Ένα από αυτά φούνταρε κιόλας και τα άλλα είναι σχεδόν έτοιμα για το άλμα χωρίς επιστροφή.

Η λαϊκή οργή έχει ξεχειλίσει και τα ΜΜΕ δε δικαιούνται, κόντρα στην πολιτική ηθική και στη λαϊκή θέληση, να στηρίζουν και να εξυμνούν τους παραχαράκτες του σοσιαλισμού και τους βιαστές των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Συνεχίστε τη βιόλα σας και ελάτε του χρόνου τέτοια εποχή, αν ακόμα υπάρχετε, να αποτιμήσουμε ηθικά, οικονομικά και πατριωτικά τα πεπραγμένα σας ή γυρίστε όσο ακόμα υπάρχει καιρός το χαρτί επανακτώντας τη χαμένη σας αθωότητα και απαλλάξετε τη χώρα από το προδοτικό αμερικανοπαπανδρεϊκό σκυλολόι…

Ο λαός, που απτόητοι συνεχίζετε να τον φτύνετε κατάμουτρα και να κρίνει γνωρίζει, αλλά και να τιμωρεί…

Άντε γεια…

ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ Η ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΠΙΛΟΓΗ… "

Για τους επίδοξους κατασκευαστές της ποντιακής λύρας...

Τα «μυστικά» της κατασκευής της ποντιακής λύρας χάνονται στα βάθη της ιστορίας. Για τους πόντιους, σ' όλο τον κόσμο, αποτελεί τη «βασίλισσα» της μουσικής τους παράδοσης. Από το μέγεθος της, το σχήμα της, το μήκος, την ποιότητα του ξύλου κι άλλους παράγοντες εξαρτάται το ιδιαίτερο ηχόχρωμά της.

Πενήντα λύρες, περισσοτέρων από τριάντα κατασκευαστών απ' όλο τον κόσμο, θα διαγωνιστούν για την ανάδειξη της καλύτερης κατασκευής, στο πλαίσιο του δεύτερου παγκόσμιου διαγωνισμού κατασκευαστών ποντιακής λύρας, που θα γίνει σήμερα Σάββατο, στο συνεδριακό κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης» στην Αργυρούπολη (Κύπρου 68 - πλ. Δημαρχείου Ελληνικού - Αργυρούπολης).
Για ολόκληρους αιώνες και μέχρι τις μέρες μας, η κατασκευή της ποντιακής λύρας γινόταν, κατά το μεγαλύτερο τμήμα της, χειροποίητα. Ελάχιστα μέρη του «σκαριού» της, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας γίνονται πλέον με μηχανήματα, τόρνους και ηλεκτρικά ξυλοπρίονα, αλλά η βασική της κατασκευή παραμένει προνόμιο και αποτέλεσμα των ταλαντούχων χεριών του παραδοσιακού κατασκευαστή. Ιδιαίτερα το σκάλισμά της, η διακόσμηση του ηχείου και των κλειδιών μπορεί να χρειαστεί εβδομάδες δουλειάς, ανάλογα και με τις απαιτήσεις του αγοραστή, που είναι συνήθως δάσκαλος της λύρας, ή επαγγελματίας λυράρης. Το δοξάρι φτιάχνεται από τρίχες αλογοουράς και για να αποδώσει τον ήχο που φτάνει στα αυτιά μας χρειάζεται να τριφτούν με ρετσίνι, όπως και τα υπόλοιπα έγχορδα αυτής της κατηγορίας.
Οι περισσότεροι κατασκευαστές παίζουν και οι ίδιοι λύρα, αφού στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι πόντιοι. Στον παγκόσμιο διαγωνισμό στην Αργυρούπολη θα διαγωνιστούν εκτός από εγχώριους κατασκευαστές και αρκετοί από την ποντιακή διασπορά, αλλά - όσο κι αν ακούγεται περίεργο - και αλλοδαποί θαυμαστές και κατασκευαστές του παραδοσιακού οργάνου από διάφορες χώρες.
Ο πρόεδρος της Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης, Ηλίας Ιορδανίδης δηλώνει «έχουμε συμμετοχές απ' όλη τη χώρα, αλλά και από τη Ρωσία, την Τουρκία, τη Γερμανία, ακόμη και την …Κίνα. Όλος ο κόσμος γνωρίζει τη λύρα, αλλά όχι και τους κατασκευαστές της, που είναι αρκετοί, εξαιρετικά ταλαντούχοι και συμβάλλουν στη διατήρηση της παράδοσής μας».
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού Γιώργος Ηλιάδης τονίζει ότι ο διαγωνισμός ξεκίνησε με σκοπό να βελτιωθεί η εικόνα της λύρας ως μουσικό όργανο. Να σταματήσουν να κατασκευάζουν τη λύρα σαν μαραγκοδουλειά και να την αντιμετωπίσουν ως μουσικό όργανο.
Ο κ. Ηλιάδης ήταν αυτός που προσέγγισε τον Κινέζο κατασκευαστή μουσικών οργάνων και του πρότεινε να κατασκευάσει ποντιακές λύρες. «Δημιούργησα μία δική μου πατέντα κατασκευής ποντιακών λιρών και ψάχνοντας στο ίντερνετ να βρω κάποιον καλό κατασκευαστή μουσικών οργάνων, έπεσα πάνω στον κ. Πάι Τονκ Σον, που κατασκευάζει κυρίως βιολιά. Ήρθα σε επαφή μαζί του, ώστε να πέσει το κόστος κατασκευής και η λύρα να γίνει πιο προσιτή σε κάθε λυράρη».
Ο Πάι Τονκ Σον, αναφέρει «έμαθα για την ποντιακή λύρα πριν από δύο χρόνια, όταν επικοινώνησε μαζί μου ο κ. Ηλιάδης. Μου έστειλε τα σχέδια και άρχισα να φτιάχνω λύρες και τώρα είπα να πάρω μέρος και στον διαγωνισμό».
Όπως λέει ο κ. Τονκ Σον ο τρόπος κατασκευής της ποντιακής λύρας είναι παρόμοιος με αυτόν της κατασκευής βιολιού και επισημαίνει ότι η κατασκευή της λύρας δεν τον δυσκόλεψε ιδιαίτερα.
«Ο κάθε οργανοπαίχτης έχει το δικό του κατασκευαστή. Σ' αυτόν απευθύνεται για να προσαρμόσει κατά παραγγελία την κατασκευή της λύρας στην φωνή του, στον τόνο που συνηθίζει να τραγουδάει και ακόμη στο να προσαρμόσει κατάλληλα το «μανίκι», ανάλογα με το πώς τον βολεύει», λέει ο Γιάννης Δασκουλίδης, οργανοπαίχτης και κατασκευαστής.
Σημαντικό για τον κατασκευαστή είναι το επάνω καπάκι, πάνω από το οποίο δονούνται οι χορδές. Το ξύλο βρέχεται, καμπυλώνεται και στη συνέχεια στεγνώνει, διατηρώντας την καμπυλότητά του. Οι παλιοί μάστορες για να το «κουρμπάρουν» το τοποθετούσαν στο μπουρί της σόμπας και στη συνέχεια το προσάρμοζαν στο όργανο. Οι νέοι κατασκευαστές έχουν πιο σύγχρονα εργαλεία γι' αυτή τη δουλειά. Το «μανίκι» του οργάνου σχεδόν αιωρείται πάνω από το κύριο σώμα της λύρας για να μην «θαμπώνει» ο ήχος και να παράγονται καθαρότερες οι δονήσεις.
«Δεν υπάρχουν δύο ίδιες λύρες στον κόσμο. Η καθεμιά έχει το δικό της ηχόχρωμα, που εξαρτάται από το μήκος, το μέγεθος, την ποιότητα του ξύλου, τη σωστή προσαρμογή των μερών της και πολλούς άλλους παράγοντες», προσθέτει ο Χρήστος Πολιτίδης, κατασκευαστής λύρας από τη Θεσσαλονίκη.
Ο Χρήστος Πολιτίδης και ο Γιάννης Δασκουλίδης είναι δύο από τους κατασκευαστές που θα πάρουν μέρος στον δεύτερο παγκόσμιο διαγωνισμό λύρας στην Αθήνα, που διοργανώνει το τοπικό ποντιακό σωματείο της Αργυρούπολης. Θα συμμετάσχουν με δύο λύρες ο καθένας, μία με ψηλή και μία με πιο βαθιά χροιά, όσες έχει δικαίωμα και ο κάθε κατασκευαστής. Θεωρούν σημαντικότατη τη διοργάνωση, ακόμη και χωρίς χρηματικό έπαθλο, γιατί τους δίνει την ευκαιρία να αναδείξουν τη δουλειά τους σε γνώστες της ποντιακής μουσικής και οργανοπαίχτες απ' όλο τον κόσμο. Στα μειονεκτήματα, πάντως, των όρων του διαγωνισμού καταλογίζουν τον όρο ότι «πρέπει να πρόκειται για καινούρια λύρα, από φρέσκο ξύλο».
«Η αλήθεια είναι ότι όσο καλό και εάν είναι ένα όργανο και ιδιαίτερα η λύρα, γίνεται καλύτερο με τον καιρό και με τη χρήση, όσο δουλεύεται από τα δάχτυλα του μουσικού. Το ηχείο δονείται, το ξύλο έρχεται και προσαρμόζεται και ο ήχος που δίνει βγαίνει πιο καθαρός», λέει από την εμπειρία του ο κ. Πολιτίδης.
«Θέλω να συγχαρώ το σωματείο της Αργυρούπολης και ιδιαίτερα τον δραστήριο πρόεδρό του, τον Ηλία Ιορδανίδη, γι' αυτήν την εξαίρετη πρωτοβουλία. Η λύρα δεν είναι απλό όργανο, είναι το όργανο του ποντιακού ελληνισμού», δηλώνει ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας, Γιώργος Παρχαρίδης.
Το κόστος της λύρας δεν είναι απαγορευτικό και παρότι χειροποίητη στο μεγαλύτερο τμήμα της, σπανίως κυμαίνεται πάνω από τα 350 - 500 ευρώ. Η εκμάθησή της, όμως, δεν είναι εύκολη υπόθεση κι απαιτεί ακούσματα, ικανότητα, δεξιοτεχνία. Ωστόσο, οι κατασκευαστές διατηρούν και μαθαίνουν στους νεότερους την τεχνική κατασκευής της ποντιακής λύρας, που κρατά ζωντανή μια λαϊκή μουσική παράδοση αιώνων.
Ο διαγωνισμός τελεί υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων. Η πρωτοβουλία ανήκει στην Ένωση Ποντίων Αργυρούπολης, που είχε φιλοξενήσει και τον πρώτο παγκόσμιο διαγωνισμό, πριν από έξι χρόνια. Κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης, το απόγευμα, θα απονεμηθούν βραβεία στις τρεις πρώτες καλύτερες κατασκευές.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μαρτυρίες σοκ από την δολοφονική επίθεση στο Λαύριο

ΕΓΩ ΣΑΝΤΑΣ ΠΑΙΔΙΝ ΕΙΜΑΙ..ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ