ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ Χορός - Pyrrihios in Athens 1st August 1997

ΤΡΙΑ ΣΕΡΒΙΕΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙ ΤΩΝ ΕΛΙΤ. Του οικονομολόγου Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στη συνάντηση Μέρκελ – Σαρκοζί που έγινε στις 21 Ιουλίου στο Βερολίνο, ελάχιστοι γνωρίζουν, ότι η πραγματική ατζέντα αφορούσε εκτός -της «συμφωνίας σωτηρίας»- και στη διανομή των «ελληνικών ιματίων». Οι πληροφορίες αυτές, που έφτασαν καθυστερημένα –ως συνήθως- στην ελληνική κυβέρνηση, αντήχησαν στ’ αυτιά των κυβερνητικών στελεχών, όπως το αιφνίδιο ουρλιαχτό του λύκου που έχει ήδη εισβάλλει μέσα στην αγέλη των προβάτων. Δεν νομίζω όμως πως θα περίμενε κανείς τη διεθνή καταγγελία των μεθοδεύσεων αυτών. Η εξάρτηση των «προβάτων» είναι τέτοια που θα συνεχίζουν μέχρι τέλους να εκπληρώνουν τον εντεταλμένο ρόλο τους, προσηλωμένοι στην ιδέα ότι «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών σε μια παρέα 5 λύκων και 4 προβάτων, που ψηφίζουν για το επόμενο φαγητό τους.
Η αλήθεια είναι, ότι η μεταπολιτευτική περίοδος κλείνει τον κύκλο της, με τρία τουλάχιστον «σερβιετάκια» που όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, λεκιάζουν με το αίμα του τόπου, το λευκό παντελονάκι των ελίτ που καμώνονται ότι κυβερνούν.

Το πρώτο είναι το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων του Ταμείου «Αξιοποίησης» Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο αναλαμβάνει στην πραγματικότητα το σύνολο των αρμοδιοτήτων στην διαδικασία εκποίησης του εθνικού πλούτου.
Το δεύτερο είναι η λεγόμενη «τεχνική βοήθεια» στην διαχείριση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που σε συνδυασμό με δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, θα αποτελέσει την αναπτυξιακή αιχμή της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι με διαδικασίες εξπρές το γερμανικό Υπουργείο Ανάπτυξης σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) διοργανώνει ήδη συνέδριο για τις αναπτυξιακές ευκαιρίες στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή των 20 μεγαλύτερων κλάδων της γερμανικής οικονομίας.
Το τρίτο «σερβιετάκι» αφορά ουσιαστικά στην «ευρωποίηση» των «ελληνικών» τραπεζών, που θα συμβεί υποχρεωτικά στο βαθμό που οι ελληνικές τράπεζες θα αποδεχθούν haircut των ομολόγων που διαθέτουν, κατά 21%. Ένα τέτοιο «κούρεμα» θα σημάνει εγγραφή ζημιών ύψους 9 δις στους ισολογισμούς τους και κατά συνέπεια κατ’ ευθείαν υπαγωγή στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή στον έλεγχο της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών πανεπιστημίων αντιλαμβάνονται ότι, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να εξασφαλιστεί ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος μιας χώρας. Ελέγχοντας τη Δημόσια Περιουσία, τον Αναπτυξιακό Σχεδιασμό και το Τραπεζικό Σύστημα, η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο είναι δεδομένη.
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, που συντελέστηκε μόλις σε 21 μήνες, οι πιθανότητες αυτόκεντρης οικονομικής ανάπτυξης και εθνικής ανεξαρτησίας περιορίζονται δραματικά. Η παρασιτική οικονομική μεγέθυνση και η περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία που βιώσαμε και καταγγείλαμε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, δίνει τώρα τη θέση της στην απόλυτη οικονομική –και όχι μόνο- κατοχή.
Κι’ όμως, τελικά, στο βαρέλι υπήρχε ακόμη πιο κάτω. Το μέλλον του Λαού και του Τόπου να σχεδιάζεται λεπτομερώς στο Βερολίνο από μια παρέα ροδομάγουλων καλβινιστών που επιμένουν να θεωρούν ότι η αποταμίευση είναι το κλειδί του παραδείσου. Και δυστυχώς -προς ώρας- ο Καραϊσκάκης αρνείται πεισματικά να αναστηθεί...


ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
Οικονομολόγος
26.07.2011

ΜΟΥΣΙΩΤΙΤΣΑ Κάτω Λάκκας ΣΟΥΛΙΟΥ, 25-7-1943

ΜΟΥΣΙΩΤΙΤΣΑ Κάτω Λάκκας ΣΟΥΛΙΟΥ, 25-7-1943 by apmaster

Ολα ταυτόχρονα, καλά και κακά, βαρίδια και ευκαιρίες

Θεωρώ, πώς η προχθεσινή εξέλιξη στην ΕΕ, συνιστά όλα τα αντικρουόμενα παρακάτω:

1. Προσπάθεια της Ευρώπης να οχυρωθεί έναντι των επιθέσεων των Αμερικανοεβραϊκών και αντιστοίχων εδωδίμων κερδοσκοπικών κεφαλαίων, που με μοχλό την Ελλάδα και την πολιτική της ελίτ, πέρα από το ίδιον οικονομικό όφελος, στόχευαν στον τορπιλισμό της Ευρωζώνης και στην ενίσχυση του δολαρίου έναντι του ευρώ.

2. Προσπάθεια στεγανοποίησης του κινδύνου που συνιστά η κρίση της Ελλάδας για την ευρωζώνη.

3.Ατελή κατά το 1. άμυνα, διότι τα υπόλοιπα pigs αφήνονται εκτεθειμένα στους κερδοσκοπικούς κινδύνους

4.Προσπάθεια κερδοσκοπικής-τοκογλυφικής αξιοποίησης της Ελλάδας από την Ευρώπη. Η αγελάδα θα ψοφούσε. Τώρα θα ζει για να την αρμέγουν επί δεκαετίες

5. Ένα βήμα εμπρός για την οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά με τον τρόπο των πολιτικών ελίτ, που προτάσσουν την δική τους επιβίωση, αφήνοντας τους λαούς εκτεθειμένους και απροστάτευτους στην ωμή δύναμη των "αγορών". Εξαναγκασμός των ομολογιούχων ασφαλιστικών ταμείων σε αναγκαστική «αλλαγή» χαμηλότερης αξίας ομολόγων, και καταδίκη τους σε ατροφία και μαρασμό.

6. Περαιτέρω υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας και αφαίρεση δυνατοτήτων άσκησης Εθνικής οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής.

7. Ανάσα για την Ελλάδα από τον κίνδυνο της άμεσης χρεοκοπίας με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να ανακάμψει οικονομικά.

8.Περαιτέρω πίεση για διαρθρωτικές αλλαγές που θα έχουν καλή και κακή όψη: καλή στον βαθμό που θα μειώνουν το κομματαρχικό κράτος και τα κατοχυρωμένα προνόμια των ομάδων συνομιλητών του. Κακή, στο μέτρο που με πρόσχημα το προηγούμενο, θα καταστρέφουν την μεσαία επιχειρηματικότητα, εισάγοντας τα επιχειρηματικά μεγαθήρια στα επαγγέλματα που θα ανοίγονται.

9. Τακτικά, ανάσα για την κεντροαριστερά των Παπανδρεοβενιζέλων, ειδικά αν μπορέσει να χαλαρώσει λίγο τα οικονομικά λουριά στα υποζύγια. Πιθανώς, βελτιωμένο ποσοστό σε εκλογές και καλύτερες ευκαιρίες για στρατηγική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ.

10. Εκ του προηγουμένου: Περαιτέρω προσπάθεια αποβλάκωσης-συγκάλυψης ουσιωδών-επιλεκτικής παραπληροφόρησης των καθεστωτικών ΜΜΕ. Άρα, περαιτέρω απαιτούμενη αντικαθεστωτική μελέτη και προσπάθεια αναζήτησης κριτηρίων κρίσης των τεκταινομένων.

11. Ολίγη ή και πολλή αμηχανία στους καθεστωτικούς εταίρους του ΓΑΠ, της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Πεισματική οχύρωσή τους σε αποδιαπαιδαγωγητικές ιδεολογικοπολιτικές εμμονές. (Στείρος ανιμνημονιασμός, χονδροκομμένος αντικαπιταλισμός, μονομερής-μονοθεματικός πατριωτισμός)

12. Ευκαιρία στην Τουρκία για γεωπολιτικά κέρδη έναντι της επί μακρόν χειμασθησομένης Ελλάδας.

13. Ευκαιρία για περαιτέρω πολιτισμική διολίσθηση ή για πολιτισμική ανά-σταση των Ελλήνων: Διολίσθηση σε συμφεροντολογικές ωφελιμιστικές εξατομικευμένες ή και συλλογικές επιδιώξεις ή, αντίθετα, αναζητήσεις ενανθρώπισης εν αλληλεγγύη και αυταπαρνήσει.

14. Νέο έδαφος δράσης του αποδιαπαιδαγωγητικού και αντεθνικού νεοφιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού, του αντεθνικού αριστερού ταξικού διεθνισμού, αλλά και του ανιόντος, φιλοσοφικά επανελληνίζομένου και δι αυτού επανελληνίζοντος, αποδογματιζόμενου, μετανεωτερικού, εθνοανασυνθετικού, αντικαθεστωτικού, αντιρεπουμπλικανικού, δημοκρατικού πατριωτισμού.

Ο επανελληνιζόμενος Έλληνας, καλείται να εγκαταλείψει την βολική πλην ευνουχιστική επανάπαυσή του στα εύκολα και διαμεσολαβητικά, και να αναλάβει τις τραγικές του ευθύνες: Δράση, σε συνθήκες αβεβαιότητας, για να κερδίσουμε (δια της αλλαγής του πολιτικού συστήματος σε προσομοίωση (τουλάχιστον) πραγματικής αντιπροσώπευσης), την καθυπόταξη της πολιτικής τάξης στα συλλογικά μας κελεύσματα. Ίσως, δυσκολότερο και από το προηγούμενο, είναι η ενανθρώπιση αυτών των κελευσμάτων, ώστε να μην αποτελούν κραυγές συντονισμένων τομαριών.

Γιώργος Πολυχρονίδης 25-7-11

Πατριωτικό Μέτωπο: Ή θα ξαναγίνουμ​ε ραγιάδες, ή θα αντισταθού​με. Το Κίνημα, μπήκε ήδη σε παράταξη μάχης

ΚΑΤΑΒΛΗΘΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ Β’ ΤΡΙΜΗΝΟ…

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΦΑΝΕ…


ΣΤΑ 13.504.656 ΕΥΡΩ Η ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ Β' ΤΡΙΜΗΝΟ ΤΟΥ 2011

Στην κρατική οικονομική ενίσχυση, για το β' τρίμηνο του 2011, στα δικαιούχα κόμματα προχώρησε το υπουργείο Εσωτερικών, με κοινή Υπουργική Απόφαση που υπογράφουν ο υπουργός Εσωτερικών, Χάρης Καστανίδης και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης.
Αναμένεται η νομοθετική πρωτοβουλία που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση για την αναμόρφωση της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων, όπως αναφέρεται και στην απόφαση.

Η οικονομική χρηματοδότηση συνολικού ύψους 13.504.656 ευρώ κατανέμεται στα δικαιούχα πολιτικά κόμματα ως εξής:

ΠΑΣΟΚ: 5.436.332,61

ΝΔ: 4.249.890,51

ΚΚΕ: 1.306.274,48

ΛΑΟΣ: 1.089.378,37

ΣΥΡΙΖΑ: 972.624,83

ΟΙΚΟΛ. ΠΡΑΣΙΝΟΙ: 450.155,20

http://aganaktismenoipolitespierias.blogspot.com/2011/07/blog-post_5760.html#more

Too little, too late

Από τον ιστότοπο "Protagon"

του Γιάνη Βαρουφάκη
22/07/2011


Το βράδυ της Πέμπτης ανακοινώθηκε μια ευρωπαϊκή συμφωνία που, ουσιαστικά, αφορά την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους. Μια συμφωνία που, αν είχε συμφωνηθεί περί τον Φεβρουάριο του 2010, θα αποτελούσε θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και θα είχε καθυστερήσει πραγματικά την επέκτασή της στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Τώρα όμως είναι πολύ αργά. Η συμφωνία που ανακοινώθηκε, αν και περιέχει ένα σημαντικό βήμα (βλ. το άρθρο 8 παρακάτω), ήρθε πολύ αργά. Η Κρίση έχει εδώ και καιρό ξεφύγει από τα όρια του ελληνικού γίγνεσθαι, είναι συστημική και υπονομεύει όλη την ευρωζώνη. Με το έβδομο άρθρο της (βλ. παρακάτω) η χθεσινή συμφωνία εγγυάται την αποτυχία και αυτής της ευρωπαϊκής προσπάθειας να δαμαστεί το τέρας της Κρίσης που αποδομεί το ευρω-σύστημα εκ των έσω. Η απόφαση να επικεντρώσουν τα νέα μέτρα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, π.χ. αφήνοντας την Ιρλανδία στο χείλος της χρεοκοπίας και τις Ισπανία και Ιταλία στο έλεος των εταιρειών αξιολόγησης,ισοδυναμεί με δώρο ανεκτίμητης αξίας στους κερδοσκόπους.

Πριν προχωρήσουμε στην ερμηνεία της συμφωνίας, να επισημάνω ότι τίποτα από αυτά που συμφωνήθηκαν δεν είναι σίγουρο ότι θα εφαρμοστούν. Από την μία τα κοινοβούλια της Γερμανίας και της Φινλανδίας θα έχουν πολλές αντιρρήσεις ενώ, από την άλλη, το κείμενο της συμφωνίας αναφέρεται σε προθέσεις (π.χ. του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα) που υπάρχουν μόνο στην φαντασία των ηγετών μας. Επί πλέον, το κείμενο περιέχει τόσες ασάφειες που είναι σχεδόν αδύνατον να κριθεί σοβαρά. Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά. Έστω ότι όλα αυτά τα προβλήματα λυθούν. Ας δούμε τι θα σημάνει για εμάς και για την Ευρώπη, αν όλα πάνε κατ' ευχήν (που το εύχομαι αλλά δεν το πιστεύω):

I. Προαναγγέλλεται η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (την οποία τόσο χρόνο εξόρκιζαν), αν και δεν εξηγείται πως ακριβώς θα την διαχειριστεί η Ευρώπη. Το κούρεμα των ομολόγων θα συγκρατηθεί περίπου στο 21% και οι ομολογιούχοι θα επιλέξουν από ένα μενού διαφορετικών ειδών κουρέματος.
II. Ένα νέο δάνειο για την Ελλάδα ίσο με το πρώτο σε μέγεθος αλλά με το μισό επιτόκιο και μεγάλη προθεσμία αποπληρωμής (και παράλληλη επιμήκυνση του πρώτου, ακριβού δανείου)
III. Πρόβλεψη για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, και κάποιων από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές μέσω του EFSF
IV. Καμία πρόβλεψη για τις υπόλοιπες χειμαζόμενες χώρες

Όλα αυτά, όπως είπα και στην εισαγωγή μου, θα ήταν μια εξαιρετική παρέμβαση τον Φλεβάρη του 2010. Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν οι αγορές, στην βάση του "κάλλιο αργά παρά ποτέ", ηρεμήσουν για δύο μήνες. Το σημείο όμως IV παραπάνω (και το Άρθρο 7 της Συμφωνίας πιο κάτω) εξασφαλίζει ότι σε δύο ή τρεις μήνες η ΕΕ θα πρέπει να συνάψει μια αντίστοιχη συμφωνία για τις Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ. Αυτού του είδους τα μέτρα θα είναι τότε απαγορευτικά ακριβά (για όλες αυτές τις χώρες). Οι κερδοσκόποι το γνωρίζουν και μας την έχουν στημένη στην γωνία. Δεν θα αργήσουν να χτυπήσουν. Και τότε ίσως είναι πολύ αργά να συνειδητοποιήσουν οι ηγέτες μας το τεράστιο κόστος της άρνησης της ανάγκης για μια συστημική λύση. Μιας λύσης που να βασίζεται στην αναδιάρθρωση μέρους του δημόσιου χρέους όλης της ευρωζώνης (μέσω της έκδοσης ευρωομόλογου), σε ένα Σχέδιο Marshall για όλη την ευρωζώνη και, τέλος, σε ένα πανευρωπαϊκό (και όχι ποια εθνικό) πλαίσιο ελέγχου, επίβλεψης και κεφαλαιοποίησης των τραπεζών της ηπείρου μας. Όσο λείπουν αυτά τα τρία μέρη από την 'λύση', η τελευταία αποτελεί μέρος του προβλήματος και δώρο στην κερδοσκοπία.

Η Συμφωνία άρθρο προς άρθρο:

Στον Πρόλογο, η Συμφωνία επαναδιατυπώνει την αποφασιστικότητα της Ευρώπης να εξασφαλίσει την σταθερότητα στην ευρωζώνη δεσμεύοντας την Ευρώπη "στην ενίσχυση της σύγκλισης, της ανταγωνιστικότητας και της διακυβέρνησης".
Τα άρθρα 1 με 5 αφορούν αποκλειστικά την Ελλάδα.
1. Το πρώτο λέει ένα μπράβο στην κυβέρνηση Παπανδρέου που πέρασε από την Βουλή το Μνημόνιο αρχικά (με σκοπό την εξασφάλιση των πρώτων €110 δισ δανείων τον Μάη του 2010) και το Μεσοπρόθεσμο σε δεύτερη φάση. Τα 'μέτρα' αυτά χαρακτηρίζονται ως πολιτικές αναγκαίες για την έξοδο από την Κρίση.
2. Το δεύτερο άρθρο παραδέχεται ότι τα μέτρα αυτά, όσο αναγκαία και να είναι, δεν είναι ικανά για να ξεπεραστεί η Κρίση. Για αυτό τον λόγο προβλέπει άλλο ένα δάνειο, αυτή την φορά από το EFSF (όπως και εκείνα της Ιρλανδίας και Πορτογαλίας), ίδιου ύψους (αλήθεια, γιατί €109 δισ αυτή την φορά και όχι €110 δισ;) αλλά με σημαντικά χαμηλότερο επιτόκιο και με μεγάλη προθεσμία αποπληρωμής.
3. Το τρίτο άρθρο εξειδικεύει λέγοντας ότι τα νέα αυτά δάνεια από το EFSF θα αποπληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο μετά από 15, 30 ή και 40 χρόνια με επιτόκιο πιο κοντά σε εκείνο του ΔΝΤ και τουλάχιστον 45% μικρότερο εκείνου του πρώτου Μνημονίου (το οποίο είχε επιβάλει η κα Μέρκελ με στόχο να πείσει τους εκλογείς της ότι η Ελλάδα θα πάρει μεν δάνεια αλλά με επιτόκια διπλάσια εκείνων στα οποία δανείζεται η Γερμανία). Το τρίτο άρθρο κλείνει με μια πρώτη αναφορά στα δάνεια του πρώτου Μνημονίου λέγοντας καθαρά ότι το επιτόκιο για αυτά θα παραμείνει απαγορευτικά υψηλό (γύρω στο 6%) αλλά θα επιμηκυνθεί για δεύτερη φορά (μετά τον περασμένο Μάρτιο) η περίοδος αποπληρωμής τους.
4. Ένα νέο Σχέδιο Marshall για την Ελλάδα; Κάτι τέτοιο θυμίζει μια πρώτη ανάγνωση του τέταρτου άρθρου. Λέει ότι μια Ομάδα Εργασίας θα συσταθεί και θα σταλεί στην Ελλάδα με σκοπό την εκπόνηση έργων ανάπτυξης που θα κάνουν χρήση ευρωπαϊκών κονδυλίων και των καλών υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Τα κράτη-μέλη, στο μεταξύ, θα σπεύσουν να προσφέρουν τεχνική βοήθεια στην χώρα μας με στόχο την επανενεργοποίηση της Ελληνικής οικονομίας.
5. Το πέμπτο άρθρο αφορά, επισήμως, τα δάνεια που θα συνεισφέρουν στην Ελλάδα οι ευρωπαϊκές τράπεζες παρουσιάζοντας, ως δια μαγείας, το ποσό των €39 δισ. Δεν αναφέρει τι 'κίνητρα' θα τους δοθούν για να δανείσουν την Ελλάδα αυτά τα χρήματα. Δεν έχει όμως σημασία. Το πραγματικό ενδιαφέρον του άρθρου τούτου είναι η αναφορά του στην ανάγκη ενίσχυσης των ελληνικών τραπεζών, κάτι που υποδηλώνει σαφώς στα προβλήματα ρευστότητας που θα αντιμετωπίσουν... Με αυτό τον 'δόλιο' τρόπο η Διακήρυξη, στο πέμπτο της άρθρο, ουσιαστικά παραδέχεται ότι η προτεινόμενη λύση βασίζεται στο default (χρεοκοπία) των ελληνικών ομολόγων, στο πιστωτικό γεγονός, και στις πατέντες που σκαρφίζονται εδώ και μέρες οι εταίροι μας ώστε να βρεθεί ένα φύλλο συκής για τον κ. Trichet ώστε να βρει τρόπο να εξηγήσει (στον εαυτό του κυρίως) γιατί η ΕΚΤ θα συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες μετά την επίσημη (έστω και επιλεκτική) πτώχευση του ελληνικού δημοσίου του οποίου τα ομόλογα είναι το μόνο εχέγγυο που προσφέρουν στην ΕΚΤ οι ελληνικές τράπεζες. Αν και το άρθρο δεν αναφέρεται καθόλου στις λεπτομέρειες του πως

Τα επόμενα δύο άρθρα έχουν τίτλο: Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα και αναφέρονται στο γνωστό παράδοξο του πως να πείσεις τις ημι-πτωχευμένες τράπεζες να δανείσουν την πτωχευμένη Ελλάδα ώστε να πειστεί ο Γερμανός φορολογούμενος να συνεχίζει να δανείζει και τους δύο...

6. Το Άρθρο 6 ξεκαθαρίζει ότι οι τράπεζες καλούνται να συμμετάσχουν στον δανεισμό ΜΟΝΟ της Ελλάδας (καθώς οι αγορές θα πάθαιναν εγκεφαλικό άμεσα αν άκουγαν ότι θα τους επέβαλλαν κούρεμα στα ομόλογα των υπόλοιπων κρατών-μελών).
7. Από τα 16 άρθρα της Συμφωνίας αυτό αποτελεί την Αχίλλειο Πτέρνα. Γιατί; Επειδή ξεκαθαρίζει ότι ό,τι είπαμε παραπάνω ισχύουν μόνο για την Ελλάδα. Ούτε για την Ιρλανδία, ούτε για την Πορτογαλία, ούτε για Ισπανία και Ιταλία. Πρόκειται για δώρο στους κερδοσκόπους οι οποίοι, σας διαβεβαιώ, έχουν αρχίσει ήδη να επεξεργάζονται τα μεγάλα στοιχήματα που θα παίξουν για το πως θα σπάσει το Άρθρο 7 και το πως θα συρθεί η ΕΕ σε άλλη μια εξευτελιστική παραδοχή πως υποτίμησε την συστημική υφή της Κρίσης και πως τα Άρθρα 1 έως 5 θα πρέπει να επεκταθούν και στην υπόλοιπη περιφέρεια.

Τα άρθρα 8 και 9 έχουν τίτλο Σταθεροποιητικά Εργαλεία:

8. Πρόκειται για το πιο θετικό βήμα της Συμφωνίας. Πρώτον, προτείνει να σταματήσει η ανοησία του να πρέπει κάθε φορά που το EFSF καλείται να βοηθήσει τους υπό πτώχευση να εξασφαλίζει πρώτα την έγκριση 27 κυβερνήσεων και, αντ' αυτού να μπορεί το Ταμείο αυτό να εγγυάται πιστώσεις εν μία νυκτί, ανάλογα με τις εξελίξεις στις αγορές. Δεύτερον, δίνει στο EFSF την δυνατότητα να κάνει αυτό που έχουμε προτείνει εδώ και καιρό (βλ. την Πολιτική 2 εδώ): Να επανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες ολόκληρης της ευρωζώνης (και όχι μόνο των πτωχευμένων κρατών). Τρίτον, μεταφέρει το πρόγραμμα αγοράς παλαιών ομολόγων, που ξεκίνησε η ΕΚΤ τον Μάη του 2010, στο EFSF. (Αυτό το τρίτο σκέλος, αν και πολυδιαφημισμένο, είναι ήσσονος σημασίας καθώς (α) η επαναγορά χρέους θα αποδειχθεί απαγορευτικά ακριβή υπόθεση, και (β) το EFSF δεν διαθέτει αρκετά κονδύλια για να κάνει την διαφορά μέσω της συμμετοχής του στις δευτερογενείς αγορές ομολόγων).
9. Σύντομο άρθρο αμφίβολης ερμηνείας που φαίνεται να αφορά τις προβληματικές χώρες (π.χ. Ισπανία και Ιταλία) που καλούνται όλον αυτόν τον καιρό να εγγυώνται τα δάνεια του EFSF, καθιστώντας το τελευταίο... τοξικό (όπως έχω ξαναγράψει, βλ. εδώ για σχετικό αγγλικό κείμενο).

Τα άρθρα 10 με 12 υπόκεινται στην επικεφαλίδα Δημοσιονομική Προσαρμογή και Μεγέθυνση στην Ευρωζώνη. Δεν αξίζει να τα διαβάσει κανείς εκτός ως παράδειγμα της ξύλινης γλώσσας της ΕΕ, η οποία την ωθεί προς την μία αντίφαση μετά την άλλη. Στην ουσία, στα άρθρα αυτά οι ηγέτες μας νιώθουν την ανάγκη να πουν: "Μην βλέπετε που αναγκαστήκαμε να κάνουμε πίσω σχεδόν σε όλα όσα λέμε τόσον καιρό. Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο Μάαστριχτ, στην λιτότητα εν μέσω Κρίσης κλπ κλπ." (Εκεί που γελά κι ο κάθε πικραμένος είναι στο δωδέκατο άρθρο, και συγκεκριμένα στην αναφορά στην ανάπτυξη της ευρωζώνης που θα έρθει μέσω των... διαρθρωτικών αλλαγών.) Μέσα όμως σε όλη αυτή την αποπνικτική ευρω-σαχλαμάρα, υπάρχει και η είδηση: Αφορά την τρομακτική πίεση που ασκείται στην Ιρλανδία να αυξήσει τον φορολογικό συντελεστή στις επιχειρήσεις.

Τέλος, τα Άρθρα 13&14 υπόσχονται, αν κρίνει κανείς από τον τίτλο τους (Οικονομική Διακυβέρνηση) κάτι σημαντικό, μιας και ο τίτλος παραπέμπει στο μεγαλύτερο έλλειμμα της ευρωζώνης. Οποία απογοήτευση: Αφορά την ενίσχυση του Σύμφωνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (κάτι σαν να ζητούσαν οι Γάλλοι την ενίσχυση της Γραμμής Μαζινό αφού ο Χίτλερ πήρε το Παρίσι) και την υποστήριξη της Πολωνικής Προεδρίας που έρχεται...

ΥΓ. Σχόλιο στον Πρόλογο της Συμφωνίας: Όταν αναφέρονται στην βελτίωση της "ανταγωνιστικότητας", τι ακριβώς εννοούν; Μέγα πρόβλημα της ευρωζώνης είναι οι λεγόμενες ανισορροπίες που προκάλεσε η μεγάλη αύξηση, εντός της ευρωζώνης, της ανταγωνιστικότητας των Γερμανικών προϊόντων απέναντι στα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά. Όταν λοιπόν αναφέρονται στην ενίσχυση της "ανταγωνιστικότητας", κατανοούν ότι, χωρίς ένα ευρωπαϊκό σύστημα επενδύσεων το οποίο θα ανακυκλώνει συστηματικά τα πλεονάσματα της Γερμανίας υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια, μια γενική αύξηση της "ανταγωνιστικότητας" υποσκάπτει ακόμα περισσότερο την ευρωζών

Για όσους ετοιμάζονται να «μοιραστούν» το Αιγαίο με τους Τούρκους

Γράφει ο
Σάββας Καλεντερίδης
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα, δείχνοντας μια απαράδεκτη αναποφασιστικότητα και διστακτικότητα, δεν αποφάσισαν την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 ν.μ., όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας.
Αν είχε γίνει αυτό, η Τουρκία δεν θα είχε κανένα δικαίωμα να αμφισβητεί νησιά και βραχονησίδες, αφού όλα αυτά θα βρισκόταν πλέον μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τώρα, η Ελλάδα σύρεται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου θα συζητηθούν και θέματα πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδος, με κίνδυνο να τεθούν στην αίρεση του δικαστηρίου κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ενώ λοιπόν η Ελλάδα στην ουσία αποδέχεται τις προκλήσεις και τους εκβιασμούς και σκύβει το κεφάλι στην Τουρκία, που, σημειωτέον, συνεχίζει να κατέχει το 40% της Κύπρου, ένας υπόδουλος λαός, χωρίς να έχει κανέναν φίλο σε διεθνές επίπεδο, παλεύει και βήμα βήμα ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην Ελευθερία.

Στις 14 Ιουλίου 2011, «την ώρα που έπεφταν νεκροί οι 13 Τούρκοι στρατιώτες, λίγα χιλιόμετρα πιο κει, οι Κούρδοι ανακοίνωναν την αυτονομία τους».

Η κίνηση αυτή των Κούρδων, κινητοποίησε όλα τα κόμμα του τουρκικού κοινοβουλίου (εκτός φυσικά από το κουρδικό BDP) που εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, με το οποίο «καταδικάζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές επιθέσεις που στρέφονται εναντίον της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους».

Σύμφωνα με δηλώσεις των εκπροσώπων της Εθνοσυνέλευσης της Δημοκρατικής Κοινωνίας του Κουρδιστάν (DTK), το αμέσως επόμενο διάστημα τα όργανα της Εθνοσυνέλευσης σκοπεύουν να προβούν σε όλες εκείνες τις ενέργειες που θα επιτρέψουν στους Κούρδους να υλοποιήσουν σε πρακτικό επίπεδο τη Δημοκρατική Αυτονομία σε περιοχές που υπάρχει έντονη παρουσία κουρδικού στοιχείου. Η Δημοκρατική Αυτονομία θα υλοποιηθεί στους τομείς της Πολιτικής, της Δικαιοσύνης, της Αυτοάμυνας, της Κοινωνικής Ασφάλειας, της Οικονομίας, του Πολιτισμού και της Οικολογίας.

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα συγκροτήσουν την Βουλή των Κούρδων.

Η «Δημοκρατική Αυτονομία», που χαράχτηκε ως πλαίσιο από τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, στο Ιμραλί, παρουσιάστηκε από το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) ως μοντέλο επίλυσης του Κουρδικού Προβλήματος. Η Εθνοσυνέλευση Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK) και το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας χαρακτηρίζουν την αυτονομία ως «αυτοδιοίκηση και αυτοδιάθεση των Κούρδων».

Η Δημοκρατική Αυτονομία δεν θεωρείται από τους πρωταγωνιστές της ως μια απόπειρα δημιουργίας πολιτικής δομής κάτω από τη στέγη ενός ξεχωριστού κράτους, αλλά ως μια απόπειρα μεταβίβασης μέρους των αρμοδιοτήτων της διοίκησης και του κράτους στου τοπικούς εκλεγμένους αντιπροσώπους των Κούρδων.

Το DTK από την πλευρά του ονομάζει την αυτονομία ως μια «περίοδο οικοδόμησης του δημοκρατικού έθνους» και δηλώνει ότι για την εκλογή αντιπροσώπων του κουρδικού λαού, στις 24 Ιουλίου θα διεξάγει εκλογές στις πόλεις, τις κωμοπόλεις, τις γειτονιές και τα χωριά του Κουρδιστάν.

Οι αντιπρόσωποι αυτοί, στις 30-31 Ιουλίου, θα συμμετέχουν σε μια γενική συνέλευση, στο Ντιγιαρμπακίρ. Στη συνέχεια, το DTK, σχεδιάζει να δραστηριοποιηθεί σε διεθνές επίπεδο, με την ονομασία «Δημοκρατικό Αυτόνομο Κουρδιστάν».

Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων αυτών θα προετοιμαστούν οι δομές της Αυτονομίας και θα καταβληθούν προσπάθειες για την συνταγματική αναγνώριση του αυτόνομου καθεστώτος των Κούρδων. Επίσης, παράλληλα θα καταβληθούν προσπάθειες για τη διεθνή αναγνώριση του καθεστώτος του Δημοκρατικού Αυτόνομου Κουρδιστάν.

Να ξανατονίσουμε και να υπενθυμίσουμε σε όλους εκείνους που υποχωρούν στην τουρκική κρατική τρομοκρατία της απειλής πολέμου, προβαίνοντας σε κινήσεις που καθιστούν γκρίζες ζώνες τα Ίμια και το Καστελόριζο, ότι οι Κούρδοι σ΄ αυτόν τον αγώνα έχουν απέναντι τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη και ελάχιστους φίλους. Παρ’ όλα αυτά, επειδή πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα τους, αγωνίζονται και κερδίζουν.

Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι οι Κούρδοι, στα πλαίσια της δραστηριοποίησής τους σε διεθνές επίπεδο, θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν πολιτική στήριξη στην ελληνική κοινωνία και σε εκείνα τα κόμματα που σέβονται τον εαυτό τους και την ιστορία αυτού του τόπου.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4783.html

Ένα New Deal για την Ευρώπη

του Γιάνη Βαρουφάκη
04/07/2011


Διακήρυξη Έξι Ευρωπαίων Ηγετών για την Ευρωπαϊκή Κρίση και την Αναδόμηση της Ευρωζώνης: Παράλληλη δημοσίευση των Financial Times, Der Spiegel και protagon.gr

Πριν οκτώ μήνες, στις 18 Νοεμβρίου 2010, μαζί με τον Stuart Holland, παρουσιάσαμε στο protagon.gr ένα σκεπτικό-πρόταση για την Κρίση της ευρωζώνης. Για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις εξορθολογισμού της. Μερικούς μήνες μετά, στις 11 Μαρτίου 2011, η πρόταση εκείνη επαναδιατυπώθηκε και πάλι από την ιστοσελίδα του protagon.gr (βλ. εδώ για την εξέλιξή της στα αγγλικά). Από τότε οι βασικοί άξονες της πρότασης, έχουν υιοθετηθεί από συνδικάτα (την Ευρωπαϊκή Ένωση Εργατικών Συνδικάτων, το Scotland Unite κ.α.), ινστιτούτα (π.χ. το Levy Institute της Νέας Υόρκης), και οργανισμούς (π.χ. την τράπεζα UBS) στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Τις τελευταίες εβδομάδες, και πάλι από κοινού με τον Stuart Holland, συγγράψαμε μια Διακήρυξη που παραθέτει, υπό μορφή περίληψης, τα βασικά σημεία της πρότασης αυτής. Σκοπός μας ήταν η συγκομιδή υπογραφών από ευρωπαίους ηγέτες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην δόμηση της ευρωζώνης. Ηγέτες οι οποίοι μοιράζονται τις ανησυχίες μας και ενστερνίζονται την ουσία της πρότασης μας για τις θεσμικές αλλαγές που θα ωθούσαν την ευρωζώνη εκτός Κρίσης.

Σήμερα, η Διακήρυξη αυτή δημοσιεύεται, υπογεγραμμένη από έξι σημαντικούς ευρωπαίους, ταυτόχρονα στους Financial Times, στο Der Spiegel και, εδώ που πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας, στο protagon.gr (αφού άλλωστε εδώ πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας). Την παραθέτω αυτούσια και άνευ σχολίων:

Ένα νέο New Deal για την Ευρώπη
Διακήρυξη υπογεγραμμένη από τους:
Τζουλιάνο Αμάτο (τ. Πρωθυπουργός της Ιταλίας)
Γκι Βερχόφσταντ (τ. Πρωθυπουργός του Βελγίου, νυν ηγέτης της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο)
Μισέλ Ροκάρ (τ. Πρωθυπουργός της Γαλλίας)
Μάριο Σοάρες (τ. Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας)
Ενρίκε Μπαρόν (τ. ηγέτης της Σοσιαλιστικής Ομάδας και πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου)
Γιάτσεκ Σαριούζ Βόλσκι (Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, τ. Αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, και Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής)

Η Ευρώπη χάνει τον πόλεμο μεταξύ των εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατών-μελών που την απαρτίζουν και των οίκων αξιολόγησης που δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κυβερνήσουν αλλά οι οίκοι αξιολόγησης διατηρούν την εξουσία. Οι πολίτες το γνωρίζουν αυτό και, για αυτό, σε κάποια Ευρωπαϊκά κράτη δυστροπούν στην ιδέα παροχής οικονομικής βοήθειας σε άλλα κράτη.

Ωστόσο, ορισμένες από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, ωφελήθηκαν τα μέγιστα από ένα ευρώ φθηνότερο και πιο ανταγωνιστικό από ό,τι θα ήταν σε μια ευρωζώνη αποτελούμενη από λιγότερα (και πλουσιότερα) κράτη-μέλη. Παράλληλα, η χρεοκοπία των πιο ευάλωτων σε χρέη κρατών θα έπληττε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της Κεντρικής Ευρώπης, κάτι που σημαίνει ότι τα συμφέροντα του 'βορρά' είναι απόλυτα συνυφασμένα με εκείνα του 'νότου'. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

Ως προς την απάντηση σε αυτή την πολύπλοκη Κρίση, η απάντηση δεν μπορεί να είναι «λιγότερη» Ευρώπη αλλά «περισσότερη». Ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο Τζούλιο Τρεμόντι πρότειναν (όπως και άλλοι) την μετατροπή μέρους των εθνικών χρεών σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων, μια κίνηση που θα σταματούσε την παρούσα κρίση χρέους. Συμφωνούμε.

Η απόφαση για μια τέτοια μετατροπή δεν χρειάζεται να είναι ομόφωνη. Μπορεί να επιτευχθεί στην βάση της εθελοντικής συμμετοχής κρατών-μελών εφόσον η πλειοψηφία (των κρατών-μελών) την προτείνει, όπως ακριβώς συνέβη και με τη δημιουργία του ίδιου του ευρώ. Οι κυβερνήσεις που επιθυμούν να διατηρήσουν τα δικά τους ομόλογα, όπως πιθανώς η Γερμανία, μπορούν να το κάνουν.

Συμφωνούμε επίσης με την πρόταση Γιουνκέρ-Τρεμόντι στο σκέλος που προβλέπει ότι τα ευρωομόλογα θα μπορούν να διακινούνται διεθνώς και να προσελκύουν πλεονάσματα από κρατικά αποθεματικά ταμεία (sovereign wealth funds) και από τις αναδυόμενες οικονομίες, των οποίων οι κυβερνήσεις προτείνουν ένα πιο πλουραλιστικό διεθνές νομισματικό σύστημα. Τα κονδύλια που θα προσελκύσουν τα ευρωομόλογα θα αποτελούν οικονομικές εισροές στην ΕΕ συνολικά και όχι οικονομική βοήθεια μεταξύ των κρατών - μελών.

Εξάλλου προτείνουμε το μέρος των εθνικών χρεών που θα μεταφερθεί στην ΕΕ να αποσυρθεί από την αγορά ομολόγων. Απλά, τα ομόλογα αυτά θα εξυπηρετούνται από την ΕΕ, από τα κονδύλια που θα ελκύσουν τα (ελευθέρως διακινούμενα στις αγορές) ευρωομόλογα, χωρίς όμως να αγοράζονται και να πωλούνται στις αγορές. Από τη στιγμή που δεν θα αγοράζονται ούτε και θα πωλούνται, δεν θα αφορούν πλέον τους οίκους αξιολόγησης. Το επιτόκιο αποπληρωμής από τα κράτη-μέλη προς την ΕΕ αυτού του μεταφερθέντος χρέους θα μπορούσε να αποφασιστεί σε μια σταθερή βάση από τους υπουργούς οικονομικών του Eurogroup. Έτσι, θα θωρακιστεί από τους κερδοσκόπους και οι κυβερνήσεις θα επανακτήσουν τον έλεγχο μεγάλου μέρους του χρέους από τους οίκους αξιολόγησης.

Προτείνουμε επίσης να διδαχθούμε από το New Deal των ΗΠΑ τη δεκαετία του 30, το οποίο ενέπνευσε την πρόταση του Ζακ Ντελόρ το 1993 να υποστηριχθεί το κοινό νόμισμα με κοινά ευρωομόλογα.

Η κυβέρνηση Ρούσβελτ δεν ζήτησε να δανειοδοτήσουν (ή να εγγυηθούν δάνεια) πλεονασματικές πολιτείες όπως η Καλιφόρνια τις ελλειμματικές πολιτείες. Ούτε και απαιτούσε οικονομική βοήθεια από αυτές, ή την εξαγορά από εκείνες των χρεών άλλων πολιτειών ή της Ένωσης. Ακριβώς έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος η Ευρωπαϊκή Ένωση να ζητά την αγορά χρέους των κρατών-μελών ή την δανειοδότησή τους όταν δύναται να εκδώσει δικά της ευρωομόλογα τώρα.

Τα ομόλογα των ΗΠΑ χρηματοδοτούν την ομοσπονδιακή οικονομική πολιτική. Η Ευρώπη δεν διαθέτει τέτοια πολιτική. Όμως τα κράτη-μέλη, των οποίων τμήμα του εθνικού χρέους προτείνουμε να μετατραπεί σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομόλογων, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το υπόλοιπο χρέος τους μέσω των εσόδων από εθνική φορολογία και χωρίς οικονομική βοήθεια από άλλους.

Η Ευρώπη έχει επίσης ένα πλεονέκτημα που παραβλέπεται. Πολλά, αν όχι τα περισσότερα, κράτη-μέλη πνίγονται στα χρέη μετά τη διάσωση των τραπεζών. Όμως η ίδια η ΕΕ ουσιαστικά δεν έχει χρέος. Ακόμα και μετά την αγορά εθνικών ομολόγων από την ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά, από τον περασμένο Μάιο έως τώρα, το κοινό χρέος της Ένωσης είναι λιγότερο από 1% του ΑΕΠ.

Πρόκειται για λιγότερο από το ένα δέκατο του επιπέδου χρέους στο οποίο οι ΗΠΑ εξέδωσαν ομόλογα για να χρηματοδοτήσουν το New Deal, του οποίου η επιτυχία τους έδωσε την εμπιστοσύνη να χρηματοδοτήσουν το Σχέδιο Marshall το οποίο επανεκκίνησε την Ευρώπη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και από το οποίο η Γερμανία ήταν αυτή που επωφελήθηκε περισσότερο από όλα τα κράτη.

Η έκδοση ευρωομολόγων, επί πλέον, δεν απαιτεί τη σύσταση κάποιου καινούργιου θεσμού. Ένα καλά προστατευμένο ομόλογο μπορεί να το διαχειριστεί ακόμα και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Εκδόσεις ομολόγων για την ανάπτυξη μπορούν να γίνουν από αυτό το Ταμείο ή από το γκρουπ στο οποίο ανήκει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή από την ίδια την ΕΚΤ. Μπορούν επίσης να εξυπηρετηθούν από έσοδα συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει με τα ομόλογα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ο εγγυητής της νομισματικής σταθερότητας, αλλά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είναι εγγυητής της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Η δυνατότητά της να χρηματοδοτεί επενδυτικά προγράμματα ήδη είναι διπλάσια από αυτή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων εκδίδει τα δικά της ομόλογα εδώ και 50 χρόνια δίχως εθνικές εγγυήσεις ή οικονομική βοήθεια. Κανένα από τα ισχυρά κράτη-μέλη της ευρωζώνης δεν υπολογίζει σε δανεισμό στο εθνικό του χρέος.

Η έκδοση ομολόγων διαφέρει ριζικά από το τύπωμα χρήματος και δεν σχετίζεται με την διαχείριση των κρατικών ελλειμμάτων. Έκδοση ομολόγων από την ΕΕ θα σήμαινε εισροή κεφαλαίων για χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής ανάνηψης και όχι λιτότητα ή πληθωριστικές τάσεις. Ζητάμε επειγόντως την αναγνώριση αυτής της διαπίστωσης από το Ecofin και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ώστε να εξασφαλιστεί η ευρωζώνη και να επιτευχθεί οικονομική και κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού New Deal τώρα
 

Τι σημαίνει για μας;

του Γιάνη Βαρουφάκη
14/07/2011



Επιλεκτική χρεοκοπία δεν υπάρχει. Σε όλες τις περιπτώσεις στάσης πληρωμών κάποια ομόλογα αποπληρώνονται κανονικά. Ακόμα και η Αργεντινή επέλεξε ποιους δανειστές της θα αποπληρωνει κανονικά και ποιους όχι. Άρα επιλεκτική ήταν και εκείνη η χρεοκοπία. Συνεπώς προς τι η συζήτηση; Προκειται για άλλον ένα ευφημισμό με στόχο την προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια κοινή χρεοκοπία. Τόσο απλά. Να σας θυμίσω την χρονική ακολουθία της μεγαλιώδους άρνησης που μας έφερε εδώ; Αρχικά, με το πρώτο Μνημόνιο, μας είπαν ότι αποφύγαμε την χρεοκοπία. Οποίος έλεγε ότι η χρεοκοπία, στάση πληρωμών, αναδιάρθρωση (όλα αυτα είναι συνωνυμα) είναι αναπόφευκτες, θεωρήθηκε κάτι μεταξύ εθνοπροδοτη και ανοητου.

Αργότερα άφησαν να διαρρεύσει ότι συζητείται επιμήκυνση του χρέους προς ΕΕ-ΔΝΤ. Όταν είπαμε πως αυτο δεν θα αποφύγει την στάση πληρωμών, καθώς το πρόβλημα είναι το παλαιό χρεος σε συνδυασμό με την ύφεση, και παλι οι αρχές διεψευδαν.

Πρόσφατα, όταν πλέον αναγκάστηκαν να σχεδιάσουν δεύτερο Μνημόνιο, άρχισαν οι ίδιοι, ανερυθριαστοι, να μιλάνε για σχέδιο αναδιάρθρωσης. Αρχικά βασίστηκαν στην καπατσοσύνη των Γαλλικών τραπεζών να σχεδιάσουν ένα σχέδιο κουρέματος το οποίο δεν έπρεπε να χαρακτηριστεί... κούρεμα. Όταν οι Γαλλικές τράπεζες προσέκρουσαν στον ύφαλο των εταιρειών αξιολόγησης, ο κ. Σόιμπλε έδωσε πράσινο φως στο κουρεμα του ελληνικού χρέους, σηματοδοτώντας την καθυστερημένη αποδοχή της Γερμανίας της απλής αλήθειας ότι το ελληνικό χρεος δεν αντιμετωπίζεται με ακριβά δάνεια. Έτσι ο κ. Βενιζέλος, για να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για την στάση πληρωμών, χρεοκοπία, κουρεμα την ανέφερε συνοδευόμενη απο επιθετικό προσδιορισμό ('επιλεκτική') που την κάνει να φαίνεται πιο ανώδυνη. Η ουσια όμως είναι απλή: Ήρθε, επιτέλους, η ώρα εκείνου που χαρακτηρίζαμε αναπόφευκτο, την ώρα που οι ηγέτες μας περι αλλα ετυρβαζαν.

Και τώρα στο καυτό ερώτημα: Τι σημαίνει αυτο για τις ζωές μας; Είναι θετική εξέλιξη;

Άπαντηση γενική και αόριστη δεν υπάρχει. Το πρόβλημα, πιστέψτε με, δεν είναι ελληνικο. Άρα, ο αντίκτυπος μιας χρεοκοπίας του ελληνικού δημοσίου θα εξαρτηθεί απο την αντίδραση της Ευρώπης. Αν αντιδράσει ορθολογικά, π.χ. στην βάση της Πρότασης μας, με μια γενναία αναδόμηση της ευρωζώνης, τότε η Ελλάδα θα έχει την ευκαιρία να βγει δυνατότερη απο αυτη την χρεοκοπία, να σταματήσει την κατρακύλα και να μπορέσει να προβεί στις μεγάλες αλλαγές που θα δώσουν πνοή στον τόπο. Αν, από την άλλη, η Ευρώπη συνεχίσει στον σημερινό αδιέξοδο δρόμο, τότε απλά το ευρω θα καταρρεύσει και ολόκληρη η Ευρώπη θα πέσει σε μια νέα Μεγάλη Ύφεση.

Ταυτοποίηση DNA στους ομαδικούς τάφους σε Ερζερούμ και Σαμψούντα ζητάει ο Μάξιμος Χαρακόπουλος

• Ταυτοποίηση DNA στους ομαδικούς τάφους σε Ερζερούμ και Σαμψούντα
• Να διεθνοποιηθεί το αίτημα αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας

Νέα δεδομένα για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων δημιουργεί η πρόσφατη αποκάλυψη ομαδικού τάφου, αυτή τη φορά στο Ερζερούμ της ανατολικής Τουρκίας, μετά από εκείνη στη Σαμψούντα το 2008, υποστηρίζει ο Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος.

Με ερώτηση που απευθύνει στον υπουργό Εξωτερικών κ. Σταύρο Λαμπρινίδη, ο βουλευτής Λαρίσης ζητά από την κυβέρνηση να αξιώσει εξέταση DNA στα ανευρεθέντα οστά και να προωθήσει διεθνώς το ζήτημα της αναγνώριση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής.

Η ερώτηση του κ. Χαρακόπουλου έχει ως εξής:

«Η είδηση για την αποκάλυψη νέου ομαδικού τάφου στο Ερζερούμ της ανατολικής Τουρκίας, στον οποίο πιθανότατα ετάφησαν θύματα των τουρκικών θηριωδιών εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού του Πόντου κατά την περίοδο 1916-1923, συγκλονίζει κάθε Έλληνα. Ιδιαιτέρως, στους απογόνους των 353.000 Ποντίων που εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, τα νέα για την αποκάλυψη οστών σε ομαδικούς τάφους δημιουργούν έντονη συγκίνηση.

Ο ομαδικός τάφος στο Ερζερούμ είναι ο δεύτερος που αποκαλύπτεται και βλέπει το φως της δημοσιότητας, μετά από αυτόν στο χωριό Γιαζιλάρ (Yazılar) της Σαμψούντας, στις 23 Μαρτίου 2008, κατά την διάρκεια εργασιών για ανέγερση σχολείου σε οικόπεδο όπου υπήρχαν τα ερείπια χριστιανικού ναού. Με δεδομένο ότι κατά πάσα πιθανότητα θα αποκαλυφθούν και άλλοι ομαδικοί τάφοι στο μέλλον, λόγω των δημοσίων έργων που πραγματοποιούνται στην περιοχή του Πόντου, η ελληνική πολιτεία αλλά και κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει χρέος να μην αγνοήσει το γεγονός.

Χρέος στη μνήμη όσων χάθηκαν κατά τη διάρκεια των διωγμών των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής αλλά και οφειλή στους απογόνους τους είναι η απαίτηση από το τουρκικό κράτος της εξέτασης DNA, ώστε να πιστοποιηθεί, όπου αυτό είναι δυνατόν, η ταυτότητα των θαμμένων στους ομαδικούς τάφους.

Η σύγχρονη Τουρκία χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλει να συμφιλιωθεί με τις μελανές σελίδες του παρελθόντος της και να αναγνωρίσει την γενοκτονία σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Παρά τα δειλά ανοίγματα προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των εναπομενουσών μειονοτήτων και των αδειών για την τέλεση λειτουργιών στην Παναγία Σουμελά στον Πόντο ή σε εκκλησίες στην Καππαδοκία, η γειτονική χώρα έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμη για να αποδείξει ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις ευρωπαϊκές αρχές. Απαραίτητος σταθμός σε αυτή τη διαδρομή είναι η αποδοχή της ιστορικής αλήθειας, που ως σήμερα αρνείται σε πείσμα αδιάψευστων τεκμηρίων».

Κατόπιν τούτων ο Μάξιμος Χαρακόπουλος ρωτά τον αρμόδιο υπουργό:

1. Υπό το φως των νέων δεδομένων που δημιουργούν οι αποκαλύψεις των ομαδικών τάφων στη περιοχή του Ερζερούμ και της Σαμψούντας, πως προτίθεσθε να προωθήσετε την αναγνώριση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής την περίοδο 1916-1923 στην περιοχή του Πόντου και της Μικράς Ασίας;
2. Σε ποιες ενέργειες προτίθεσθε να προβείτε ώστε να επιτραπεί η εξέταση DNA στα ανευρεθέντα οστά στους ομαδικούς τάφους Σαμψούντας και Ερζερούμ ώστε να αναγνωρισθεί η ταυτότητά τους;
Αναρτήθηκε από Theophilos Kotsidis

Απόλυτα ασφαλές φορτίο...

Από το ιστολόγιο : "Εις γήν εναλίαν Κύπρον"

Ευαγόρα Παλλικαρίδη: Θα πάρω μια ανηφοριά ( Τραγούδι )

ΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΣΠΙΘΑ

γραφει : η σύνταξη του φυλλομάντη
(Δημοσίευση: 8 Ιουλίου 2011) Σκέψεις και θέσεις της σύνταξης του φυλλομάντη για τις εξελίξεις και την στροφή στην Σπίθα-Κίνηση Ανεξαρτήτων Πολιτών.


Πέρασαν μόλις έξι μήνες από την ιδρυσή της κι η Σπίθα του Μίκη αντιμετωπίζει την δική της κρίση. Πυκνοί οι καιροί, αναδεικνύουν γρήγορα κι έντονα τις χρόνιες αρρώστιες στην ιδεολογία και την πολιτική και ιδίως στην ιδεολογία για την πολιτική, αρρώστιες που πρέπει να ξεπεράσει το κίνημα για να βρεί τον εαυτό του και που θέτουν ξανά και ξανά το σχετικό στοίχημα ώσπου να το αποσαφηνίσουν.
Το εξάμηνο αυτό, μερικές δεκάδες Σπίθες και γύρω στα πέντε έως δέκα χιλιάδες μέλη κάθε πολιτικής προέλευσης και επιπέδου αναμόχλευσαν τις ελπίδες ή/και τις εμμονές τους πίσω από το κάλεσμα του Μίκη, στηρίζοντας στις δικές του πρωτοβουλίες μα και στις δικές τους προσπάθειες το ειδικότερο στοίχημα να γίνουν όντως Σπίθες στην ιδεολογία και την πολιτική. Όπως πάντα, όμως, εδώ δεν γεννήθηκαν μόνο δυνατότητες κι ελπίδες, μα και αντάμωσαν μεγάλες αδυναμίες - που αποδείχθηκαν ανυπέρβλητες. Το Σπιθοδυναμικό, παρά τις εξαιρέσεις, διέθετε χαμηλό ιδεολογοπολιτικό επίπεδο, πολύ πίσω από το μέσο κοινωνικό το οποίο τουλάχιστον μισογνωρίζει τις ελλείψεις του όπως γνωρίζει πια και τα αδιέξοδα της αριστερής πραξεολογίας. Μα και ο ίδιος Μίκης, παρά τα πρωτοποριακά του στοιχεία, κινήθηκε στα όρια της πραξεολογίας αυτής, αποτυγχάνοντας πλήρως στην πολιτική διαμόρφωση του δυναμικού της Σπίθας και διαχωρίζοντας ουσιαστικά, εν τέλει, το πολιτικό του εγχείρημα από την Σπίθα.

Ο διακηρυκτικός λόγος του Μίκη στάθηκε πρωτοποριακός στο ύφος και στο περιεχόμενο και έτσι θα λειτουργήσει πλέον, ανεξάρτητα ακόμα κι από τον Μίκη ή την Σπίθα, όπως ένα τραγούδι που μόλις το αγαπήσει ο κόσμος δεν ανήκει πια στον δημιουργό του - το ξέρει καλά αυτό ο Μίκης. Και τούτο διότι ως πολιτική πρόταση αφήνει πίσω όχι μόνο την συστημική στασιμότητα αλλά και την γνώριμη αριστερή εναλλακτική της. Η στενοχώρια και ο απολογισμός, όμως, είναι πως αυτός ο λόγος ελάχιστα αφομοιώθηκε από τις Σπίθες, μα και δύσκολα υποστηρίχθηκε στην συνέχεια από τον ίδιο τον Μίκη, που επιχείρησε την πολιτική του μετουσίωση στο μεν κοινωνικό πεδίο με μονομερείς επικεντρώσεις (λογουχάρη μνημόνιο, στενή κι εμπαθής αντίληψη εθνικής ανεξαρτησίας κ.λπ), στο δε εσωσπιθικό πεδίο με τελεσιγραφικά συμπληρώματα ιδεολογικής καθαρότητας και με πρακτικές επιβολής. Φυσιολογικά επακόλουθα ήταν η διαρκής συρρίκνωση και ιδεολογοπολιτική στασιμότητα της Σπίθας, οι εσωτερικές καταγγελτικές συγκρούσεις και βέβαια η πλήρης υστέρησή της απέναντι στις εκρηκτικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Η οργανωτική εσωστρέφεια και η μακρά σειρά διαδοχής οργανωτικών υπευθύνων είναι εδώ χαρακτηριστικά δείγματα της αδυναμίας του Μίκη να δει στις Σπίθες τα στοιχεία του υποκειμένου που ξεπερνούν τους γνωστούς εκτελεστικούς μηχανισμούς, πολύ δε περισσότερο να αναπτύξει μια πολιτική τέτοια ώστε η συμμετοχική ανάγκη κι απαίτηση να ξεπεράσει την αδέξια ή μικροπαραγοντίστικη έκφρασή της. Η κλασική αριστερή πεφωτισμένη γιακωβίνικη δεσποτεία στο όνομα του λαού βασίλευσε κι εδώ «έως ότου ο λαός ωριμάσει». Οσο για τα μικροτμήματα λαού (όπως πχ. οι Σπίθες), που συγκροτούν το δύσκολο εγχείρημα της υποκειμενικής του υπόστασης, αντιμετωπίζονται απλώς ως χειραγωγήσιμα ή αναλώσιμα πολιτικά στοιχεία χωρίς σημασία.
Η απόπειρα δεσποτικού ελέγχου της Σπίθας και πλήρους μετατροπής σε πειθήνιο υποστηρικτικό μηχανισμό, κορυφώθηκε την τελευταία περί την συνδιάσκεψη της Σπίθας περίοδο, οδηγώντας σε συγκρούσεις, προγραφές, αποχωρήσεις, δημιουργίες πλασματικών οργανώσεων, διαγραφές κι αυτοδιαλύσεις δεκάδων Σπιθών: ουσιαστικά στην διάλυση της Σπίθας.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, πέραν του εσω-δημοκρατικού, το οποίο διαπλέκεται σε αυτην την εξέλιξη και αποτελεί βασικό στοιχείο πολιτικής φυσιογνωμίας και κατεύθυνσης: πρόκειται για την μετακόμιση του πολιτικού σχεδίου του Μίκη από το αίτημα για βαθειά δημοκρατία και υπέρβαση του πολιτικού συστήματος στο έδαφος του αντι-μνημονιακού μετώπου, που επιχειρείται να συγκροτηθεί ως η σύγχρονη εκδοχή του Παλλαϊκού Μετώπου. Την στρατηγική αναπηρία του αντιμνημονιακού μετώπου (αναπηρία που ο φυλλομάντης προσπάθησε έγκαιρα να αναδείξει ήδη από τις αρχές του 2010) και την φανερή εδώ στροφή σε σχέση με τις διακηρύξεις της Σπίθας συμπληρώνουν η πολιτική στελέχωση του μετώπου αυτού, οι παρελκυστικές πρακτικές, οι εκλογικές του στοχεύσεις και οι προσωπικές στρατηγικές που όλα τους προέρχονται από τα πιο αναξιόπιστα τμήματα του ΠΑΣΟΚ αλλά κι από το βαθύτερο συστημικό παρασκήνιο. Ο γνώριμος παραγοντισμός «σωτήρων» αντάμωσε και πάλι με τον υποκειμενισμό των διανοούμενων και με περσόνες των media.
Δεν θεωρούμε ότι ο Μίκης έχει πλήρη συνείδηση των πολιτικών επιπτώσεων από τις εξελίξεις αυτές, ούτε όμως αγνοούμε ότι αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο των αποφάσεων που τις διαμορφώνουν.

Ο φυλλομάντης, ως μικρή συμβολή στα τεκταινόμενα του κινήματος, θεωρεί υποχρέωσή του να πάρει πλέον τις αποστάσεις του από τις εξελίξεις αυτές και την Σπίθα, με την ίδια ευθύνη με την οποία υποστήριξε το εγχείρημά της το τελευταίο 6μηνο. Η ειδικότερη αυτή πολιτική μας αποστασιοποίηση δεν αίρει τον σεβασμό μας στην μεγάλη προσωπικότητα του Μίκη, παρά την απογοήτευσή μας για τις επιλογές του.
Τους αναγνώστες μας που επιθυμούν λεπτομερέστερη ενημέρωση για τα σχετικά γεγονότα κι εξελίξεις παραπέμπουμε στην Κεντρική ιστοσελίδα της Σπίθας και στις εκεί αποφάσεις και κείμενα του Μίκη, της Σ.Ε, αλλά και των μελών της Σπίθας που συμμετείχαν στον σχετικό διάλογο, εάν αυτά δεν έχουν αποσυρθεί σαν «εσωστρεφή», όπως προανήγγειλε ήδη ο Μίκης. Σχετικό υλικό ποικίλης αξιοπιστίας παρέχουν επίσης κι άλλες ιστοσελίδες Σπιθών ή τρίτων πού έχουν κάποια αναφορά στην Σπίθα, καθώς και η διασπιθική συζήτηση μέσω διακινούμενων e-mail.
Ο φυλλομάντης, έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει κείμενα σχετικά με την Σπίθα, με τελευταίο το κείμενο του Α.Βαρβέρη με τίτλο « Σημειώσεις για την 1η συνδιάσκεψη - Ιούνιος 2011». Σαν περαιτέρω μικρό δείγμα του σχετικού προβληματισμού παραθέτουμε στην συνέχεια τις δύο τελευταίες αποφάσεις της συνέλευσης της Σπίθας Χαλανδρίου-Βριλησσίων, καθώς και απόσπασμα από πρόσφατο δημοσίευμα του «φίλου της Σπίθας» Χρ. Γιανναρά.

ο φυλλομάντης, 7 Ιουλίου 2011

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥΣ .

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥΣ .
Ιουλίου 9th, 2011


Του Δαμιανού Βασιλειάδη, Ποντίου.
Η ποντιακή διάλεκτος δεν είναι ελληνική. Οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες!
Αγαθοί Πόντιοι, αλλά και εκφυλισμένοι Πόντιοι (όσοι είσαστε κομματόσκυλα
του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να αποκλείονται και τα άλλα
κόμματα)Διαβάστε το κατωτέρω κείμενο του κ. Κωτσίρη, για να καταλάβετε περί τίνος
πρόκειται, καθώς και την ιστοσελίδα, που ...
παραθέτει.
Αυτά που θα διαβάσετε θα σας φανούν εξωπραγματικά, θα σας φανούν
γελοία, θα τα θεωρήσετε λάθη ή παραλήψεις κάποιων ανόητων παρατρεχάμενων
της κυβέρνησης.
Σας λέω ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα
είναι συνειδητή πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και της κλίκας του για να
δημιουργήσει από την πατρίδα μας, προσέξτε:
Πρώτον, μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική και πολυεθνική χώρα με ανοιχτά
σύνορα, όπου και οι Έλληνες, αν επιζήσουν, θα αποτελούν μειονότητα ανάμεσα
στις άλλες.
Δεύτερο, να παραδώσει στους γείτονές μας το Μισό Αιγαίο, τη Θράκη, τη
Μακεδονία και την Ήπειρο (την Κύπρο την έχει εγκαταλείψει) και
Τρίτον, να μας υπαγάγει ως δορυφόρο –υποτελή στη Νέο – Οθωμανική
Τουρκία, για να μας ελέγχει, γιατί είμαστε, όπως λέει και ο Κίσινγκερ ατίθασοι.
Κι’ όλα αυτά έως ότου εξαφανιστεί από προσώπου γης το ενοχλητικό γένος των
Ελλήνων και των Ποντίων φυσικά, παρ’ όλο που η κυβέρνηση του Γιώργου
Παπανδρέου δεν τους αναγνωρίζει ως Έλληνες.
Μέσα σ’ αυτή τη στρατηγική εντάσσεται και το σχέδιο που περιγράφει ο κ.
Κωτσίρης και φαίνεται εκ πρώτης όψεως άνευ σημασίας.
Ποιο είναι αυτό το σατανικό πραγματικά σχέδιο, που ξεπερνά τα όρια
της επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι φαντασία, παρά μόνο τραγική
πραγματικποτητα.
Απλούστατα: να μας κάνει κι’ εμάς τους Ποντίους μια μειονότητα
στην Ελλάδα, όπως τις άλλες που θέλει να δημιουργήσει, για να αφανιστεί ο
Ελληνισμός, χάρις στην παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη, που υπηρετεί
πιστά και συνειδητά η κυβέρνησή του Γιώργου Παπανδρέου, κατ’ εντολή
των «άσπονδων φίλων και συμμάχων μας».
Όπως είναι λογικό, όταν η μητρική γλώσσα κάποιου, στην περίπτωσή μας
των Ποντίων, δεν είναι ελληνική, σαφώς και εκείνοι που την ομιλούν δεν είναι
Έλληνες. Εμείς λοιπόν θα προσπαθούμε στη συνέχεια να αποδείξουμε στους
διεθνείς οργανισμούς, στα ξένα πανεπιστήμια και στο διαδίκτυο, ότι τρόπον
τινά δεν είμαστε ελέφαντες! Ακριβώς όπως συμβαίνει και με το πρόβλημα της

Μακεδονίας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, (η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του, ανάμεσα
στους οποίους υπάρχουν και επίορκοι Πόντιοι), εφαρμόζει, κατ’ εντολήν των
πατρόνων του, μια ανθελληνική πολιτική, η οποία είναι μοντέρνα και πολύ
πετυχημένη. Ποια δηλαδή: Στις απαιτήσεις των γειτόνων μας δεν αντιδρά, για
να μην πω ότι τους ενισχύει έμμεσα ή άμεσα. Λέει λ.χ. ο κ. Νταβούτογλου ότι
το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο. Η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιδρά. Η
Τουρκία το κυκλοφορεί παντού και δημιουργεί ντε φάκτο καταστάσεις, έως ότου
δημιουργηθούν και de jure.
Το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα εθνικά θέματα. Το ίδιο με τις γκρίζες ζώνες.
Ήδη το προξενείο στην Θράκη έχει μεταβληθεί σε τούρκικη κυβέρνηση της
περιοχής. Είναι κράτος έν ανυπαρξία κράτους, ελληνικού φυσικά, αν θεωρήσουμε
ότι σε τελευταία ανάλυση είναι ελληνικό.
Το σημαντικό είναι ότι, το γεγονός τελικά πως οι Πόντιοι δεν είναι Έλληνες,
αλλά μια μειονότητα στην Ελλάδα, δημιουργεί στους Σκοπιανούς την πρόφαση
και τελικά το δικαίωμα, να διεκδικούν την ελληνική Μακεδονία, μιας και στη
Μακεδονία, όπου ο πληθυσμός στην πλειονότητά του είναι κυρίως ποντιακός, δεν
υπάρχουν καν Έλληνες, αλλά διάφορες ξένες προς την Ελλάδα εθνότητες: Πόντιοι,
Βλάχοι, Αρβανίτες κ.λπ.
Τι κάνουν οι Πόντιοι στην περίπτωση αυτή και σε άλλες παρόμοιες
περιπτώσεις;
Τι κάνει η Παμποντιακή Ένωση Ελλάδας. Τι κάνουν οι Ποντιακοί Σύλλογοι;
Τι κάνουν οι ίδιοι οι Πόντιοι, εδώ και ανά την υφήλιο;
Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συν αυτώ, μας περνάει
ούτε λίγο ούτε πολύ για χ α ϊ β ά ν ι α!
Μήπως γνωρίζουν οι Πόντιοι ότι η ελληνική Βουλή δεν αναγνώρισε έως
σήμερα τη γ ε ν ο κ τ ο ν ί α των Ποντίων;
Κι’ εμείς ζητάμε από την Τουρκία την ίδια, αλλά και από όλα τα κράτη του
κόσμου να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία, όταν εμείς οι ίδιοι ως Έλληνες δεν την
αναγνωρίζουμε!;
Αιδώς Πόντιοι! Αιδώς! Εκτός κι’ αν οι ίδιοι αναγνωρίζετε και παραδέχεστε
ότι είμαστε χαϊβάνια. (Περιλαμβάνω και τον εαυτό μου, παρ’ όλο που
αντιστέκομαι).
Τότε καμία αιδώς! Και ζητώ γονυπετώς συγγνώμη.
Δαμιανός Βασιλειάδης,

Του Θεόφιλου Κωτσίδη

Πριν από ένα μήνα περίπου στην ιστοσελίδα της «Ανοιχτής Διακυβέρνησης» http:/
/opengov.gr την οποία χειρίζεται το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού και

συγκεκριμένα στην υπηρεσία της ιστοσελίδας όπου αναρτώνται οι προσκλήσεις
ενδιαφέροντος για την πλήρωση καίριων θέσεων ευθύνης στον κυβερνητικό και
στον κρατικό μηχανισμό (Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς Υπουργείων, Διοικήσεις
δημόσιων οργανισμών και φορέων, επιστημονικό προσωπικό κ.α.) και συγκεκριμένα
στην Φόρμα Υποβολής υπήρχε η κατηγορία «ΓΛΩΣΣΕΣ», όπου ο ενδιαφερόμενος
– υποψήφιος όφειλε να επιλέξει για τη «ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», τη «ΔΕΥΤΕΡΗ
ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ» και για άλλες «ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ» που ομιλεί και χειρίζεται.
Η επιλογή σε κάθε μία από αυτές τις υποκατηγορίες επρέπε να γίνει από μία λίστα
που διατίθεται από τον διαδικτυακό τόπο.

Στη λίστα των γλωσσών από τις οποίες πρέπει να επιλέξει ο ενδιαφερόμενος –
υποψήφιος συμπεριλαμβάνονται δεκάδες γλώσσες από ολόκληρη την υφήλιο με
πρώτη τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

Μέχρι εδώ όλα καλά!

Ωστόσο σοβαρότατα ερωτηματικά προκάλεσε μεταξύ άλλων η καταγραφή
στην κατηγορία των ξένων γλωσσών και των εξής επιλογών: «ΠΟΝΤΙΑΚΑ,
ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ, ΒΛΑΧΙΚΑ»!

Xακάν Φιλίζ, από την Οινόη του Πόντου. Ίσως ο πιο πλήρης λυράρης -με βάση τα δικά μας πρότυπα- του Πόντου σήμερα! Μπράβο Χακάν!

Από τα "Ποντιακά θέματα"

Τελευταία Απόφαση της Σπίθας Χαλανδρίου – Βριλησσίων

Τελευταία Απόφαση της Σπίθας Χαλανδρίου – Βριλησσίων
5 Ιουλίου 2011


Σε πρόσφατη απόφασή μας (27-6), μεταξύ άλλων, αναφερόμαστε στην παθολογία που έχει αναπτυχθεί στην ΚΑΠ και καλούσαμε το Μίκη να αναλάβει πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση της δημοκρατικής και ψυχικής ενότητας στη Σπίθα, που με ευθύνη του είχε βαρύτατα πληγεί.


Παρακολουθήσαμε ωστόσο στη συνέχεια, πρωτοβουλίες του Μίκη στην αντίθετη κατεύθυνση και μια άκρως προκλητική στάση του απέναντι στις Σπίθες και στους Σπιθίτες. Στο σπιθικό σκηνικό των τελευταίων ημερών παρήλασαν η πλήρης παράκαμψη των αποφάσεων της συνδιάσκεψης και της επιτροπής που προέκυψε απ’ αυτή, η «συνέχιση της συνδιάσκεψης» μέσω ανεξέλεγκτων διαδικτυακών διαδικασιών, ο διορισμός επιτροπής με οργανωτικά καθήκοντα αλλά και καθήκοντα καθορισμού της πολιτικής πρότασης (!!!) της Σπίθας, η συνεχιζόμενη λογοκρισία στην κεντρική ιστοσελίδα, και τέλος οι εκκαθαριστικές πρακτικές είτε με προσκλήσεις σε πογκρόμ, είτε με συστηματικές και προσβλητικές εξωθήσεις μελών σε αποχώρηση, είτε με απ’ ευθείας διαγραφές Σπιθών. Η θλιβερή αυτή κατάσταση, χαρακτηριστική της χρόνιας αριστερής παθολογίας, γίνεται για μας ακόμα πιο θλιβερή καθώς αφορά τις ιδιαίτερες ευθύνες ενός ανθρώπου με τεράστιο μέγεθος, αλλά και καθώς εκδηλώνεται σε μια περίοδο κρίσιμων κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων.


Τη δημοκρατική, εθνικά περήφανη και απελευθερωμένη κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε, πρέπει να την κάνουμε βίωμα μέσα στους κόλπους της ίδιας της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Μια απελευθερωμένη κοινωνία προϋποθέτει ελεύθερους και αγωνιζόμενους πολίτες.


Οι «υπέρ του λαού» προτεραιότητες που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν τα απαράδεκτα, δεν μας πείθουν, κι ο μόνος λόγος να αποφύγουμε καταγγελίες και χαρακτηρισμούς που αρμόζουν εδώ, είναι ο σεβασμός που γενικότερα οφείλουμε στο Μίκη. Κατανοούμε επίσης μ’ όλα αυτά, τα όρια που χαρακτηρίζουν και τις μεγάλες προσωπικότητες, τα όρια που έρχονται σε σύγκρουση με την εποχή μας και τις κοινωνικές ανάγκες, υποδεικνύοντας έτσι και τις κατευθύνσεις των ιδεολογικών και πολιτικών βημάτων που χρεωνόμαστε όλοι.


Δεν θεωρούμε τη Σπίθα ιδιοκτησία κανενός μιας και πολλοί έχουν ελπίσει και μοχθήσει γι’ αυτή. Δεν αγνοούμε όμως παράλληλα το βάρος του Μίκη στην ταυτότητά της, ούτε την επιθυμία του να τη θεωρήσει «σπίτι του» με τους γνωστούς και προκλητικούς όρους που διακηρύσσει. Μιας και οι όροι αυτοί όμως είναι αυτονόητα απαράδεκτοι, δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή παρά αυτή του διαχωρισμού των ευθυνών και της πολιτικής μας πορείας. Στο κλίμα που έχει ήδη δημιουργηθεί δεν υπάρχουν περιθώρια μιας αξιοπρεπούς πολιτικής συμμετοχής και προσφοράς.


Με περίσκεψη και αίσθημα ευθύνης αποφασίζουμε έτσι σήμερα τη διάλυση της Σπίθας Χαλανδρίου -Βριλησσίων και η σχέση πλέον του καθένα μας με τη Σπίθα και το Μίκη παύει να είναι η ως σήμερα οργανική κι οργανωτική πολιτική σχέση. Φυσικά παραμένουμε, με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο ο καθένας μας, προσηλωμένοι στις πολιτικές αρχές και στόχους της κοινής ως τώρα προσπάθειάς μας.


Ευχόμαστε κι ελπίζουμε ότι το δυναμικό που συναντήθηκε στην 6μηνη αυτή προσπάθεια, θα βρει τον τρόπο να συνεχίσει τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες. Ελπίζουμε επίσης ότι θα επιχειρήσει και θα καταφέρει να διατηρήσει κι αναβαθμίσει τους όρους ενός πολιτικού διαλόγου μεταξύ του αλλά και με την κοινωνία, ιδιαίτερα χρήσιμου για μια εποχή κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων.


Σπίθα Χαλανδρίου - Βριλησσίων

Βαθειά Δημοκρατία και Θεσμικές Αλλαγές

Γράφει ο
Δημήτρης Τζουβάνος
Είναι κοινός πλέον τόπος η ανάγκη αλλαγής του Πολιτικού Συστήματος ως όρου διεξόδου απ’ την πολύμορφη κρίση. Η μάχη εφεξής αφορά το βάθος και την κατεύθυνση των αναγκαίων αλλαγών, με την καθεστωτική κομματοκρατία-μιντιοκρατία να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει το βαθύ εκδημοκρατισμό και να ανανεώσει τους καθεστωτικούς ρόλους της, και την εξεγερμένη κοινωνία να αναζητά αγωνιωδώς πρακτικές διεξόδους. Φυσικά, πέρα από τερτίπια, παλαιοκομματικές ιδεοληψίες, αγκυλώσεις κι ακαδημαϊκές παρωπίδες, η αναγκαία κι ώριμη δημοκρατική μεταπολίτευση δεν αφορά τίποτα λιγότερο απ’ τη Δήμευση ( Απ-αλλοτρίωση ) των βασικών πολιτειακών θεσμών, δηλ. την απόσπασή τους απ’ τον αντικοινωνικό έλεγχο και την απόδοσή τους στην κοινωνία. Κι ενώ η σχετική πολιτική διεκδίκηση αποτελεί ένα στοίχημα σε εξέλιξη, αναγκαιεί η αποσαφήνιση βασικών θεσμικών επίδικων, κοινού νομοθετικού ή και συνταγματικού επιπέδου. Μια σχετική πρόταση, σε επιγραμματική εκδοχή, κατατίθεται στη συνέχεια :

ΤΑΙΛΑΝΔΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΕΜΕΤΙΚΕΣ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ…

Απο το "γνώμες και επιστήμη" (κάντε κλίκ)

The Cranberries - Zombie

Μίγμα Εξόδου

Δευτέρα, 04 Ιούλιος 2011 08:00Άρθρα



Δημήτρης Τζουβάνος*

Τα κύρια επιχειρήματα των οικονομολόγων για τα διάφορα προτεινόμενα μίγματα οικονομικής πολιτικής, δεν αφορούν παρά τα αδιέξοδα των προτάσεων των συναδέλφων τους – ο καθείς στηρίζει το μίγμα του στο άτοπο των άλλων μιγμάτων. Πιστοποιούνται έτσι τα κοινά αδιέξοδα νεοφιλελευθερισμού και κεϋνσιανισμού, όσο και η νύχτα των ειδημόνων παπαγάλων.

Στην πραγματικότητα, το αναγκαίο μίγμα δεν αφορά οικονομικά μέτρα, αλλά το συνδυασμό τους με πολιτικές εξελίξεις, αναγκαίες πλέον για την επιτυχία οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για την έμπρακτη κριτική της φιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας, την πολιτική δηλ. υπέρβαση του φιλελευθερισμού και στις δυο εναλλασσόμενες ή μιγνυόμενες εκδοχές του, τη νεοφιλελεύθερη και την κεϋνσιανή. Η κατεύθυνση βεβαίως δεν είναι ούτε ο αποτυχημένος κρατισμός της σταλιναριστεράς ούτε ο λαϊκιστικός παρασιτισμός της κεϋνσιαριστεράς, αλλά ένα δημοκρατικό σύστημα ευθύνης, συμμετοχής και δημιουργίας, ως εθνική και διεθνής εναλλακτική στην κεφαλαιοκρατία.

Κι ενώ η συστημική μετρολογία, ακριβώς αυτό θέλει να αποφύγει, για την κοινωνία η μετρολογία αυτή έχει νόημα ( δηλ. πρακτική σημασία ) μόνον ως στοιχείο της αναφερόμενης αναγκαίας μεταπολίτευσης. Στο πλαίσιο αυτό, καθόλου δεν αρκούν τα πατριδοκάπηλα του συστημικού νοικοκυριού, αλλ’ ούτε τα λαϊκιστικά και συσκοτιστικά του «προοδευτικού» διεκδικητικού παρασιτισμού. Απεναντίας η δημοκρατική μεταπολίτευση είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει δυνατότητες για άμεση χαλάρωση της κοινωνικής ασφυξίας, αλλά κυρίως να εξασφαλίσει ότι οι αναγκαίες κι αναπόφευκτες θυσίες δεν θα πάνε χαράμι, αλλά θα επενδυθούν στην κοινωνική προοπτική.

Στο άνω πολιτικό πλαίσιο, έχουν την ειδικότερη σημασία τους τα βασικά στοιχεία μιας ανατακτικής οικονομικής πολιτικής και η αποσαφήνιση των πιο συσκοτισμένων πλευρών της, όπου και θα αναφερθούμε επιγραμματικά :

1) Σε κάθε περίπτωση, οι επώδυνες προσαρμογές επανεκκίνησης και οι αντίστοιχες κοινωνικές θυσίες και προσπάθειες είναι αναπόφευκτες, ανεξάρτητα από ευθύνες – οι ευθύνες φυσικά υπάρχουν και υπαγορεύουν τη μη επανάληψη των ημαρτημένων και ιδίως την αναγκαία πολιτική αλλαγή. Τα ουσιαστικά ζητήματα στο σημείο αυτό δεν είναι τα γνωστά «δικαιωματικά» της αποφυγής των επωδύνων, αλλά : α) διασφάλιση των αναπότρεπτων θυσιών απ’ το συστημικό χαράμι. β) διασφάλιση ελάχιστων κι αλληλέγγυων βιοτικών όρων ιδίως στα πλέον χειμαζόμενα τμήματα της κοινωνίας, καθώς και ορισμένης απόσβεσης στη βιαιότητα της αναπόφευκτης προσαρμογής. γ) αποκατάσταση αισθήματος στοιχειώδους ασφάλειας και δικαιοσύνης στην κοινωνία, καθώς και πνεύματος αισιοδοξίας και δημιουργικής προσπάθειας. δ) ουσιαστκή διαφάνεια στην κρατική διαχείριση αλλά και στους εργασιακούς όρους κι αποδοχές των επί μέρους κοινωνικών τμημάτων, ώστε να ελέγχεται η εξαγορά και καθεστωτικοποίησή τους. ε) κατανόηση ότι η περαιτέρω οικονομική δικαιοσύνη δεν αφορά «διεκδικήσεις» του γνωστού τύπου, αλλά την ικανότητα της κοινωνίας και των θεσμών της ( των κομμάτων συμπεριλαμβανομένων ) να αντιμετωπίσουν εμπράκτως στο πολιτικό και παραγωγικό πεδίο τους συστημικούς-δομικούς επενδυτικούς εκβιασμούς και προκλήσεις.

2) Βασικό όρο κοινωνικής προοπτικής αποτελεί η απαλλαγή απ’ το Δημόσιο Χρέος και η αντίστοιχη πολιτική αποχρέωσης, πέραν μιας αδιέξοδης τοκογλυφίας αλλά και πέραν των αδιέξοδων στρουθοκαμηλισμών και βερμπαλισμών. Σε μια αδρή εικόνα εδώ, μπορούμε να δούμε το ΔΧ ( ~ 150% του ΑΕΠ ) να αντιμετωπίζεται σε 3 κατευθύνσεις, κατά το 1/3 ( ~ 130 δις, ενδεικτικά ) σε καθεμιά :

α) Απόσβεση του 1/3 σε βάρος Πιστωτών ( κούρεμα, φτηνή επαναγορά, ευρωομολογιακές παρεμβάσεις, επιτοκιακές και χρονικές απομειώσεις, διακρατήσεις κτλ. ), μαζί και των εγχωρίων ( ταμείων και τραπεζών, που ήδη κατέχουν τοξικά κρατικά χαρτιά ), με κατάλληλες κλιμακώσεις ενεργειών και κινήσεις απώθησης των κερδοσκόπων. Η πολιτική αυτή απαιτεί τη συνεργασία και στήριξη της ΕΕ, που όμως είναι δεδομένη εξ αρχής ( ως στρατηγικά αναγκαία στην ΕΕ, παρά τις «κερδοσκοπικές» κουταμάρες των δήθεν «αντικαπιταλιστικών» αναλύσεων ), πάντα υπό τον όρο μιας συνολικής ανατακτικής πολιτικής και μιας ανάλογης κοινωνικής πίεσης. Επίσης η απόσβεση αυτή επείγει, προκειμένου να «μπει πάτος στο βαρέλι» ( να μη χαραμίζονται δηλ. στο μεταξύ τα υψηλά τοκοχρεωλύσια ), πράγμα που με τη σειρά του καθιστά άκρως επείγοντα τα εγχώρια διαρθρωτικά μέτρα που εύλογα απαιτείται να προηγηθούν.

β) Μεσοπρόθεσμη εξόφληση του 1/3 ( πχ. 5 έτη Χ 25 δις / έτος ) με πόρους προερχόμενους από τη δημόσια περιουσία και τις δημόσιες απαιτήσεις, όπως ήδη επιχειρείται, πλήν με δικαιότερο, αποτελεσματικότερο, αλλά και μη εκχωρητικό τρόπο. Ειδικότερες πηγές εδώ είναι τα εξοικονομούμενα τοκοχρεωλυσία ( ως άνω σημείο [α] ), η αναδρομική φορολόγηση του πλούτου ( όπως των 600 δις που έφυγαν στο εξωτερικό ή του πολιτικού προσωπικού δεκαετιών ), η γενναία φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, οι γερμανικές οφειλές, η συνδρομή της εκκλησίας, η ενοικίαση δημόσιων υποδομών, οι (επιλεγμένες) ιδιωτικοποιήσεις, η εκποίηση ορισμένων κτιρίων κι εγκαταστάσεων, η νομιμοποίηση αυθαιρέτων, διάφορες μορφές διακρατικών αντιπαροχών ( πχ. τουριστικά κλήριγκ ) κτλ.

γ) Παραμονή ενός υπόλοιπου ΔΧ ~ 50% του ΑΕΠ, ως διαχειρίσιμου χρέους που δεν ταυτίζεται με εθνική οικονομική αιμορραγία.

3) Βασικός όρος για την απαλλαγή απ’ το Χρέος, αλλά και για τη γενικότερη ανάταξη, είναι ο άμεσος και δύσκολος μηδενισμός του πρωτογενούς Δ.Ελλείματος, σε συνθήκες μάλιστα συρρίκνωσης της οικονομίας και αντίστοιχης πίεσης στα δημόσια έσοδα. Μια μεγάλη κι αποτελεσματική εκστρατεία κατά της φοροδιαφυγής ( κι εισφοροδιαφυγής ) είναι εδώ αναγκαία, με στόχο κυρίως τα μεσαία και μεγάλα εισοδήματα ( ειδικότερα η πίεση στη μεσαία τάξη και κυρίως στις παρασιτικές πλευρές και λειτουργίες της, έχει επιπρόσθετα κρίσιμη στρατηγική σημασία ). Παρ’ όλα αυτά παραμένει το επείγον του δραστικού και στρατηγικού περιορισμού των Δ. Δαπανών, σε 4 βασικές κατευθύνσεις :

α) αποφασιστικός περιορισμός του κράτους και του υπαλληλικού προσωπικού του, στα 2/3 του σημερινού.

β) περικοπές σπατάλης προμηθειών κι εν γένει λειτουργικού κόστους του δημοσίου.

γ) ειδικότερα περικοπές παντοειδών υπεραμοιβών, ιδίως των υψηλόβαθμων κλιμακίων του δημόσιου τομέα.

δ) δραστική περικοπή δαπανών του πολιτικού συστήματος σε μικρό μόνο ποσοστό των σημερινών.

Η αποφασιστική αυτή τομή απο-παρασιτισμού, δεν πρέπει να ταυτισθεί με το ξεθεμέλιωμα των βασικών κρατικών-κοινωνικών υπηρεσιών, που ωστόσο οφείλουμε όλοι να τις δούμε πιο κοντά στην κοινωνική τους ουσία και οικονομία, και μακρυά απ’ τη σπάταλη κι εξαγοραστική αθλιότητα των μεταπολιτευτικών «προοδευτικών» δεκαετιών. Αυτό βεβαίως καμμιά σχέση δεν έχει με τα μισθολογικά-εργασιακά προνόμια της ΔΥ-ΔΕΚΟ τάξης, που σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν ούτε νομιμοποίηση ούτε προοπτική. Ας σημειωθεί εδώ ενδεικτικά, ότι το υπεράριθμο 1/3 των ΔΥ και η διαφορά των αποδοχών τους απ’ τον ιδιωτικό τομέα, τις τελευταίες δεκαετίες, ήδη ισοδυναμούν με το Δ.Χρέος, άσχετα απ’ το ότι εδώ πρόκειται για ένα παρασιτισμό κυρίως μη πολυτελή, καθώς κι απ’ το ότι άλλες μαύρες τρύπες του παρασιτισμού ( πχ. ο εργολαβικός ) κατεβρόχθισαν περισσότερα.


4) Εκτός απ’ τα άνω επείγοντα, το κλειδί της διεξόδου είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Δεν αφορά την «ανάπτυξη» που αντιπαραθέτουν στα δύσκολα μέτρα οι απολογητές του παρασιτισμού. Γιατί εδώ πρόκειται για μια ανάπτυξη, κατά βάση ενδογενή, εσωστρεφή και ισόρροπη, τη μόνη που έχει προοπτική και πού ταυτόχρονα αφορά την ποιότητα ζωής και το μέλλον της κοινωνίας. Βασικός κανόνας μιας τέτοιας ανάπτυξης είναι η παραγωγή και η κατανάλωση να συμβαδίσουν μεταξύ τους όσο και με τις ουσιαστικές βιοτικές αξίες, αφήνοντας πίσω τα κεϋνσιανά παραμύθια, τα νταραβέρια του Τίποτα, καθώς και την ελίτ ( πολιτική και τεχνικοεπιστημονική ) που τα μοσχοπουλά. Οι όροι της ανασυγκρότησης αυτής δεν είναι εύκολοι ούτε ανώδυνοι, απαιτώντας κατάλληλη κρατική υποστήριξη και λειτουργία την οποία και θα πρέπει η κοινωνία να διεκδικήσει και κατακτήσει, ξεπερνώντας τις γνωστές διεκδικήσεις «παροχών». Συνοπτικά, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί :

α) Αναπροσανατολισμό κι αναδιάρθρωση της δραστηριότητας κι απασχόλησης σε μεγάλη κλίμακα. Ενδεικτικά, το 50% των υπηρεσιών αλλά και του εμπορίου, οφείλουν να μεταστραφούν σε παραγωγικές δραστηριότητες που ανταποκρίνονται στις βιοτικές ανάγκες της κοινωνίας. Δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε στο χέρι του γνωστού κι αχρείου πολιτικού προσωπικού, όμως θα μπορούσε να γίνει μέσα σε μια 5ετία, με την κατάλληλη πολιτική και υποστήριξη.

β) Μείωση του εργασιακού κόστους ως τα επίπεδα διεθνούς ανταγωνιστικότητας της παραγωγής. Την αναπόφευκτη πίεση εδώ των ασιατικών και βαλκανικών μεροκάματων, μπορούν να εξισορροπήσουν όχι τα «δικαιώματα» μιας πλασματικής ευζωϊας (καθότι κούρευε το αυγό) αλλά 4 ειδικά στοιχεία πολιτικής. β1) η κρίσιμη μη χρηματική κρατική αντιστήριξη της ανταγωνιστικότητας. β2) το ειδικότερο χαρμάνι ποιότητας-τιμής που συνδέεται με τις εγχώριες ανάγκες και πού μπορεί να ανταγωνισθεί διμέτωπα κι αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή ακρίβεια και την ασιατική ποιότητα. β3) η συστηματική στήριξη της ελληνικής παραγωγής απ’ την ελληνική κατανάλωση, με όρους αγοράς. β4) στοιχεία ποιότητας ζωής και κοινωνικού μισθού χαμηλού κόστους και υψηλής χρηστικής αξίας, που διαθέτει σε αφθονία η χώρα προς αξιοποίηση.

γ) Στενή συνεργασία του κρατικού σχεδιασμού με την ιδιωτική πρωτοβουλία, στους τομεακούς και διαρθρωτικούς προσανατολισμούς. Αντικατάσταση του δόγματος της «εξωστρέφειας» και της μονομέρειας των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων» μ’ αυτό της ενδογενούς ανάπτυξης και της υψηλής βιοτικής αυτάρκειας, που μεταξύ άλλων σημαίνει στροφή στην υποκατάσταση εισαγωγών καθώς και στροφή στη μαζική παραγωγή ποιότητας.

δ) Ειδικότερη διαρθρωτική πολιτική επενδύσεων κι εργασίας στο άνω πλαίσιο. Αντικατάσταση της τουριστικής-κατασκευαστικής-καταπατητικής πανάκειας με αντίστοιχες βιώσιμες πολιτικές μετρήσιμου κοινωνικού αποτελέσματος ( πχ. προσοδοφόρος εξωτερικός τουρισμός και προσιτός εγχώριος, φτηνή ποιοτική κατοικία κι ανασύσταση του αστικού χώρου κτλ ). Επιστροφή στη Γεωργία της παραγωγής και της αγροδιατροφικής επάρκειας, καθώς και στην επ’ αυτής ανάπτυξη του αγροτικού χώρου. Ουσιαστική αυτοχρηματοδότηση των έργων υποδομής και στροφή μέρους της κατασκευαστικής δραστηριότητας σε αναγκαία υδροδιαχειριστικά έργα μεγάλης κλίμακας. Εντατική οικοδόμηση αποκεντρωμένης Βιοτεχνίας, Ελαφράς βιομηχανίας, Περιβαλλοντικής βιομηχανίας, τομέα Υψηλής Τεχνολογίας, καθώς και στήριξη τομέων βαρειάς Βιομηχανίας κατά περίπτωση, όπως η Ναυτιλία, η Ναυπηγική και η Ενέργεια.

ε) Χρηματοδοτική στήριξη της παραγωγικής επιχειρηματικότητας ( επιχορηγητική, εγγυητική-πιστωτική και φορολογική ), φθηνή κι αξιόπιστη συμβουλευτική στήριξη της μικρομεσαίας παραγωγικής επιχειρηματικότητας, ταχύρρυθμη κι αποτελεσματική εκπαιδευτική στήριξη του παραγωγικού δυναμικού, παραμερισμό της γραφειοκρατίας-μιζοκρατίας (όχι όμως διευκόλυνση των fast track περιβαλλοντικών κι αρχαιολογικών βιασμών), αποθάρρυνση των εγγείων και κτηματικών προσόδων, αποθάρρυνση των παράπλευρων παρασιτικών προσόδων ( υπέρ συντεχνιών κτλ. ), συστηματική ενημέρωση κι εκπαίδευση καταναλωτή κτλ.

στ) Ειδικές πολιτικές εργασίας όπως συγκράτηση-αξιοποίηση του επιστημονικού και του ειδικευμένου δυναμικού, στήριξη της παραγωγικής αυτοαπασχόλησης, στήριξη της μητρικής ημι-απασχόλησης, εξισορρόπηση της αναγκαίας εντατικοποίησης-ελαστικοποίησης με κατάλληλες βιοτικές αντιπαροχές, παρέμβαση στην πολυθεσία, εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου και σχόλης, δραστική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, εργασιακή και βιοτική ασφάλεια κτλ.

ζ) Μέτρα ελέγχου του υπερεπαγγελματισμού και του σχετικού πληθωριστικού κόστους παράλληλα με το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων καθώς και μέτρα εμμέσου ελέγχου τιμών ( αντικαρτέλ θεσμίσεις, μέτρα κατά λαθρεμπορίου-νοθεμπορίου, δημοσιοποιήσεις τιμών, ειδική φορολογία επί αποδόσεων κεφαλαίου κτλ ).

η) Αναζήτηση επενδυτικών ( συμμετοχικών και δανειακών ) κεφαλαίων σε ΕΕ και BRIC, σε τομείς συμβατούς με την επιδιωκόμενη ανάπτυξη και με όρους ουσιαστικής συμπαραγωγής. Ας σημειωθεί εδώ ότι σχετικό ενδιαφέρον από πλευράς πχ. Ρωσίας και Κίνας, έχει ήδη εκδηλωθεί.


Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα κράτος στρατηγείο υπό τον έλεγχο της κοινωνίας. Προϋποθέτουν δηλ. ένα μεγάλο δημοκρατικό – πολιτικό άλμα, ένα άλμα άμεσα αναγκαίο κι εφικτό στη χώρα μας, ένα άλμα βαθειάς δημοκρατίας, συνδυασμένο με τον ευρωπαϊκό δρόμο και τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που κυοφορεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η εποχή μας.

20-6-11

* Ο Δημήτρης Τζουβάνος υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Διαγράφηκε το 1980. Στη συνέχεια συμμετείχε στην έκδοση του πολιτικού περιοδικού «Φυλλάδιο». Την περίοδο 1997-2000 επανήλθε στην ενεργό πολιτική ως Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Γεωργίας, ενώ ποτέ δεν έπαψε να παρεμβαίνει με τις πολιτικές του αναλύσεις. Επίκαιρα άρθρα του υπάρχουν στην ιστοσελίδα Φυλλομάντης. Το 2010 εκδόθηκε το βιβλίο του "Κρίση και Από-κριση", εκδ. Φυλλομάντης (βλ. και βιβλιοκριτική από τον Βασίλη Ξυδιά). Κατάγεται από τις Σελλάδες της Άρτας. Ζει στην Αθήνα όπου εργάζεται ως γεωπόνος και μελετητής τοπικών αναπτυξιακών προγραμμάτων.

Βλ. του ιδίου, "Εθνική Κυβέρνηση και Βαθειά Δημοκρατία"

Πρώτη Δημοσίευση: Αντίφωνο

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ Σπίθας Χαλανδρίου-Βριλησσίων

Σπίθα Χαλανδρίου – Βριλησσίων     -   27/06/11

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

 για την κατάσταση και την πορεία της ΚΑΠ Σπίθα.



Συνεδριάσαμε για να συζητήσουμε τα όσα αφορούν την πρόσφατη συνδιάσκεψη και τα όσα ακολούθησαν, και που είναι ενδεικτικά και κρίσιμα για την πορεία και την προοπτική της Σπίθας. Συνεδριάσαμε ακόμα για να ανταποκριθούμε στην προτροπή του Μίκη, να διώξουμε απ’ το σπίτι μας, τη Σπίθα, ο,τι  ξένο το διεκδικεί με αναίδεια καθώς λέει κι ο ίδιος.



Τιμούμε και σεβόμαστε το Μίκη, την ιστορία του, το οικουμενικό του μέγεθος, την πολιτική του σκέψη, τις ανθρώπινες και πολιτικές αντιφάσεις του, τη σημερινή του φωνή, το καθοριστικό του βάρος στη δημιουργία και προοπτική της Σπίθας. Στο κάλεσμα του, ένα κάλεσμα σε αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Πατριωτική Αναγέννηση, ανταποκριθήκαμε όχι επειδή αυτά αποτελούν ωραία συνθήματα, αλλά επειδή αποτελούν κοινωνική ανάγκη. Μια ανάγκη άρρηκτα δεμένη μ’ αυτό που κάνει την ανάγκη ελπίδα και την ελπίδα νίκη, με το συμμετοχικό και δημοκρατικό στοιχείο όχι του στόχου, μα της ίδιας της διαδρομής μας. Μια ανάγκη άρρηκτα δεμένη όχι με το «για μας» αλλά με το «με μας». 



Κατανοούμε τις δυσκολίες της αρχής σε ένα εγχείρημα πρωτότυπο όπως το σπιθικό (πρωτότυπο, ακριβώς σ’ αυτό το «με εμάς»), και αντιπαλεύουμε όλο αυτό το διάστημα μ’ όλες μας τις δυνάμεις το ξεπέρασμα τους. Κατανοούμε τα αλλεπάλληλα λάθη των κεντρικών πρωτοβουλιών, τις υπερβολές, τις τραγικές υστερήσεις και τις ουραγές πρακτικές, τις εκκωφαντικές παλινωδίες, την κληρονομιά της παλαιοαριστερής παθολογίας που έχει καθηλώσει επί δεκαετίες τους κοινωνικούς αγώνες και που πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω μας. Αντιπαλεύουμε ενωτικά μα κι αποφασιστικά το μικροπαραγοντισμό, τη μίζερη εσωστρέφεια, την απολιτικότητα, τον κρυπτοκνιτισμό, τον ταχτικισμό, τις προσπάθειες μετωπικής χειραγώγησης, την ανωριμότητα, που ασφαλώς και περισσεύουν στις Σπίθες, με κορυφαίο παράδειγμα τη Συμβουλευτική Επιτροπή (ΣΕ) καθώς και τους εξωθεσμικούς παρατρεχάμενους παραγοντίσκους.



Ο Μίκης δε μας κάλεσε σπίτι του. Με προσκλητήριο την ιδρυτική διακήρυξη – και τίποτα άλλο -  μας κάλεσε να χτίσουμε μαζί, ένα δρόμο απελευθέρωσης. Ανταποκριθήκαμε έχοντας ξεκάθαρο αυτό το Μαζί. Ότι στο δρόμο αυτό, ο Μίκης είναι ο πρωτομάστορας, κι όχι απλώς μια ηχηρή ταμπέλα που θα στηρίξει τις χωριστές επιδιώξεις και τις προσωπικές στρατηγικές όσων προστρέξουν. Μα ούτε ο άκριτος ημιονηγός που θα αντιμετωπίσει τη Σπίθα ως μοχλό ενός προσωπικού σχεδίου «απ’ το Α ως το Ω», όσο άγιο κι αν είναι αυτό. Ότι η καίρια προσφορά του θα συνεχίζεται μέσα από λόγο κατευθυντήριο και ταυτόχρονα επενδυόμενο στη δημοκρατική συγκρότηση κι ανάπτυξη της Σπίθας. Ότι η ανάπτυξη της ΚΑΠ θα πιστοποιείται στη διαμόρφωση περαιτέρω δημιουργικού κι όχι απλώς καταγγελτικού λόγου, στην απήχηση αυτού του λόγου σ’ όλο το λαό, στη διαχυσή του σ’ όλο το πολιτικό φάσμα ώσπου αυτό να οδηγήσει στην κρίσιμη πολιτική αλλαγή και να εξασφαλίσει όρους πατριωτικής αναγέννησης. Ότι ο πρωτομάστοράς μας δεν θα μας βάζει μεσοδρομίς κριτήρια ιδεολογικής καθαρότητας, όπως «ιδεολογοπολιτικους» δεκάλογους, για την «ολοκληρωμένη ένταξη στη Σπίθα» (!!!), ανεξάρτητα απ’ το αν συμφωνούμε στο περιεχόμενό τους. Ότι δεν θα χειρίζεται τη φυσιολογική ανωριμότητα του σπιθικού δυναμικού με τα γνωστά προσβλητικά τερτίπια, αλλά με τη σοφία που έχει κατακτήσει. Ότι δεν θα βασιλεύει η λογοκρισία του διακινούμενου λόγου, τα παιχνίδια «κίνηση ή κίνημα», τα ξαφνικά κι αδημοσίευτα ερωτηματολόγια, η υφαρπαγή διαδρομικών υπογραφών, τα γελοία γκάλοπ των στημένων εκλογομαγειρεμάτων της ιστοσελίδας κτλ. Ότι δεν θα επιβάλλει πρακτικές μετωπισμού, χειραγώγησης και καπελωμάτων. Ότι εδώ δεν είναι μια ΚΝΕ με σωστούς στόχους κι ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένα ΕΑΜ με το σωστό ΚΚΕ από πίσω. Ότι η Σπίθα δεν πρόκειται να γίνει ένας μηχανισμός ακτιβιστικής υποστήριξης «σωστών» αλλότριων αποφάσεων.


Κατανοούμε βαθειά την αγωνιά του Μίκη για τους στόχους του κοινωνικού αγώνα, κατανοούμε το βάρος της ευθύνης του να κινείται πρωτόβουλα κι επώδυνα, να κόβει δρόμο όπου χρειάζεται. Ας καταλάβει όμως, ότι στο τελευταίο αυτό δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Η ιστορία βρίθει από τομές που «χρειάζονται» και που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ακρωτηριασμοί των ίδιων των κοινωνικών προσπαθειών. Δεν είναι εύκολα εδώ τα κριτήρια, μα είναι καιρός να αναδείξουμε ένα κριτήριο που αφορά τα μέσα, κι όχι τον άγιο στόχο που πάντα θα εξαγιάζει τις εκτρωματικές πρακτικές. Ό,τι συνιστά τερτίπι (πχ. οι χειρισμοί πριν, κατά και μετά τη συνδιάσκεψη) είναι αυτοχειριαστικό, όποιους στόχους κι αν επικαλείται, κι απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δε χρειάζονται φλυαρίες για το τι είναι τερτίπι ή για τις σχετικές αποδείξεις ως προς τα γεγονότα, αρκεί η αυτεπίγνωση του ίδιου του Μίκη για όσα είναι πια κοινός τόπος και βίωμα τραυματικό, και πάντα ανεξάρτητα απ’ τον επικαλούμενο στόχο. Ίσως χρειάζεται μόνο να θυμίσουμε, ότι παρά τις εντυπώσεις και τις αυταπάτες, όλα είναι ως ένα βαθμό ορατά, ότι δηλαδή οι άλλοι μας βλέπουν σ’ ένα βαθμό, ό,τι κι αν πούμε.



Ο Μίκης πρέπει να κατανοήσει άμεσα κι έμπρακτα ότι εδώ δεν είναι αποδεκτές οι πρακτικές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, πολύ δε περισσότερο του συγκεντρωτισμού και του καπέλου, έστω κι αν πασαλείφονται με αμεσοδημοκρατικες φλυαρίες, πριν κι αυτές ανακληθούν ως πασίγνωστον. Ότι εδώ δεν αναζητείται ένας συνδυασμός «δημοκρατίας κι αποτελεσματικότητας» (!!!) αλλά καθαρά, η δημοκρατία και δι αυτής η αποτελεσματικότητα.



Αν κάτι τέτοιο, δημιουργεί στο Μίκη την εντύπωση ότι δεν αφήνει περιθώρια για την αναγκαία ταχύτητα κι πολιτική ευελιξία που επιβάλλουν οι κοινωνικές ανάγκες και οι περιστάσεις, τότε έχει κάνει λάθος στη βασική του ανάλυση, αυτή με την οποία μας έχει απευθυνθεί, αυτή για την οποία το αποτέλεσμα προκύπτει από εκείνες τις ταχύτητες κι ευελιξίες που αναδεικνύουν τη δημοκρατική συμμετοχή στο Α κι Ω του αποτελέσματος.  Εμείς πιστεύουμε πως τώρα κάνει το λάθος, τώρα που αντιπαραθέτει έντεχνα μα κι άκομψα τις Σπίθες «με όλο το λαό», τώρα που απευθύνει λόγο διχαστικό και ξεκαθαριστικό, τώρα που ζητά προγκρόμ «κατά των ξένων», τώρα που μιμείται όσα επί δεκαετίες έκαναν κι άλλοι αλλάζοντας διαρκώς την εξαπατημένη λαϊκή βάση τους, στο όνομα του επίσης εξαπατούμενου λαού.

Όπως και να έχει, είναι πλέον στο χέρι του Μίκη οι αναγκαίες διορθωτικές πρωτοβουλίες. Φυσικά είναι και στα καθήκοντα των μελών της ΣΕ να τιμήσουν επι τέλους την ιδιότητά τους καθώς και τη μεσοβέζικη σχέση τους με τις Σπίθες, μέσα απ’ την καθαρή τους στάση. Φυσικά είναι και στα καθήκοντα των απλών μελών να υπερασπίσουν με τον τρόπο που νομίζουν τις αρχές που τους έφεραν εδώ. Εμείς, δεν δεχόμαστε ότι στη Σπίθα είναι ξένοι όσοι δεν είναι τυφλοί οπαδοί, δεν δεχόμαστε ότι το σπίτι αυτό ανήκει σ’ ένα τέτοιο κοπάδι αναμιξ με τους καιροσκόπους παραγοντίσκους που περιτριγυρίζουν τη Σπίθα. Βεβαίως, ο ίδιος ο Μίκης έχει βαρύτερο λόγο στη Σπίθα, απ’ ότι ο καθείς μας χωριστά, και ισχυρότερους τίτλους ιδιοκτησίας, για να μιλήσουμε εδώ τη γλώσσα που χρησιμοποίησε. Έχει έτσι και το βάρος των ειδικότερων αποφάσεων κι επιλογών του, πχ. να καλεί σε προγκρόμ όπως ήδη έπραξε, να αγνοεί τη Σπίθα παντοιοτρόπως όπως πχ. στη Νάουσα, να τη διαιρεί και υπονομεύει επί σκοπώ συγχωνευσής της στα καιροσκοπικά αντιμνημονιακα μέτωπα, ή να την αφήσει εν γένει να σβήσει επικαλούμενος τις πραγματικές αδυναμίες της. Έχει το βάρος να αφήσει στη θέση της μια δράκα καιροσκόπων παραγόντων στα «ορεινά της βουλής» όπως ο ίδιος διακήρυξε στα προπύλαια, σαν άλλοθι ενός συστήματος που θέλει να ξεπεράσει. Έχει το βάρος να δείξει αν το σπίτι αυτό είναι δημοκρατικό ή απλώς προσαρμοσμένο ( κι αυτό ) στην υπόσχεση μιας δημοκρατίας του κόκκινου Μάη.



Όλα αυτά είναι επειγόντως απαραίτητα, για να μπορέσει η Σπίθα να ανταποκριθεί μπροστά στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ήδη, κι ενώ τα γεγονότα τρέχουν, η Σπίθα, πολύ πίσω απ’ τους αγανακτισμένους της πλατείας αναμασά τα νομικίστικα του αντιμνημόνιου και τα οργισμένα δίκια του λαού, ανίκανη να συμβάλλει σε διέξοδους προσανατολισμούς, καταδικασμένη να τσακώνεται και να τρώει τα σωθικά της για τα αυτονόητα, με την ιδρυτική της ηγεσία να εκτιμά ως πρόσφατα ότι ο λαός κατέχεται από «πρωτοφανή παθητικότητα» και σήμερα να στήνει ερήμην των Σπιθών «αντιμνημονιακά μέτωπα» με τους παραγοντίσκους τοκιστές του αντιμνημονιακού λόγου. Κι όλα αυτά, παρά την επίδραση που αναμφίβολα είχε όλο το διάστημα ο λόγος του Μίκη, στην εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης. Λόγος που πάντως ηχούσε και ηχεί ακόμα, αδικώντας τον ίδιο του τον εαυτό, ως καταγγελτικός κι όχι ως περαιτέρω προσανατολιστικός και μορφοποιητικός ενός ενωτικού αντισυστημικού κινήματος ικανού να δώσει πολιτική διέξοδο.

Η αντιμνημονιακη μονομέρεια (στην οποία συνέπραξε χωρίς εξαίρεση όλη η ΣΕ) υπήρξε τέτοια, που όχι μόνο το κοινωνικό ακροατήριο αλλ’ ούτε καν το σπιθιστικό δυναμικό θυμάται ότι ο ίδιος ο Μίκης έθεσε (με καθυστέρηση μηνών, περί το Πάσχα) ως κεντρικό στόχο  την  εδώ και τώρα αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Ακόμα κι ο ίδιος ο Μίκης δείχνει να το ξεχνά ως κεντρικό πολιτικό στόχο της περιόδου και το αναφέρει μόνο ως αόριστο σύνθημα, ως λογοκοπικό παρελκόμενο του κυρίαρχου αντιμνημονιακού λόγου, ως μια φράση που μπορεί να εναλλάσσεται με λόγια για «επαναστατικές κυβερνήσεις» και «άτυχους Βενιζέλους».

Έτσι το αντιμνημονιακό μέτωπο, ως εκ της ουσιαστικής νοηματικής και πολιτικής του ανεπάρκειας, τείνει να γίνει ο κοινός τόπος του αντιμνημονιακού πολιτικοοικονομικού παρασιτισμού με το λαϊκό γολγοθά, δηλαδή η υποθήκευση του κοινωνικού αγώνα στα παιχνίδια τυχοδιωκτών παραγόντων.



Συνοψίζοντας τους προβληματισμούς μας για την πορεία και τις προοπτικές της Σπίθας :



1) Καλούμε το Μίκη για τις αναγκαίες πρωτοβουλίες αποκατάστασης της δημοκρατικής και ψυχικής ενότητας στη Σπίθα, ενώ στην ίδια κατεύθυνση καλούμε να ενεργήσουν τα μέλη της ΣΕ. Φυσικά αποστρεφόμαστε κάθε απόφαση και πρόσκληση για προγκρόμ, ιδιαίτερα αυτές που επιζητούν να «…αποκτήσουν δημοκρατική νομιμότητα» (!!!) κατά την δημοσιευμένη προτροπή. Αντίθετα θεωρούμε ξένη στη Σπίθα οποιαδήποτε σχετική αντίληψη και πρακτική, χωρίς παρ’ όλα αυτά να πυροβολούμε τους φορείς τους που δικαιούνται τα λάθη τους, όσο αποδέχονται τη δημοκρατική κριτική.

2) Καλούμε το Μίκη και τις Σπίθες να αγνοήσουν το κείμενο που υπογράφηκε διαδρομικά στη συνδιάσκεψη ως στήριξη της οργανωτικής εισήγησης, πολύ περισσότερο όταν το β’ σκέλος του (στήριξη πρότασης ενός παρείσακτου εισηγητή, που αφορά ούτε λίγο ούτε πολύ την πολιτική της Σπίθας) προσαρτήθηκε δολίως κι εκ των υστέρων στο υπογραφέν κείμενο.

3) Καλούμε το Μίκη να θέσει την Κεντρική Ιστοσελίδα της ΚΑΠ και το αλογόκριτο των δημοσιεύσεων υπό τον έλεγχο των Σπιθών, και κατ’ οικονομία υπό 3μελη επιτροπή προερχόμενη εκ περιτροπής απ’ την οργανωτική επιτροπή που προέκυψε απ’ τη συνδιάσκεψη.

4) Απορρίπτουμε την πρόταση «η ΚΑΠ  να γίνει ισότιμο μέλος ενός ευρύτερου αντιμνημονιακου μετώπου …» τόσο για λόγους ουσίας, όσο και για το λόγο ότι κάθε σοβαρή απόφαση προαπαιτεί αντίστοιχα σοβαρή συζήτηση και αντίστοιχα κοπιώδη κεντρική προσπάθεια για το σκοπό αυτό.

5) Θεωρούμε ότι η οργανωτική εισήγηση του Μίκη πρέπει να ενταχθεί κι αξιοποιηθεί στο πλαίσιο του αναγκαίου διαλόγου ανάμεσα στα μέλη της Σπίθας, σε διασπιθική κλίμακα. Στο ίδιο πλαίσιο μπορούν να ενταχθούν οποιεσδήποτε προτάσεις του Μίκη ή της ΣΕ, διατηρώντας το ιδιαίτερο βάρος και τη σοβαρότητα αυτού που τις υπογράφει, χωρίς όμως την παραμικρή περαιτέρω θεσμική υπόσταση τους (π.χ. απόφαση ΣΕ !!! ), της οποίας ήδη έχει γίνει κατάχρηση.

6) Απαιτούμε απ’ την οργανωτική επιτροπή που προέκυψε απ’ τη συνδιάσκεψη να λειτουργήσει ενοποιητικά και συντονιστικά, αποκαθιστώντας άμεση επαφή με τις Σπίθες και εξαντλώντας το ρόλο της στη διαδικαστική οργάνωση κι εξυπηρέτηση του αναγκαίου πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στις Σπίθες, για όλα τα θέματα που αφορούν την ΚΑΠ, εν όψει και του φθινοπωρινού συνεδρίου.



ΣΠΙΘΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ -ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ..."

του Γιώργου Αυγερόπουλου

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι. Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά τοβραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένασυνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. "Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος. "Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα" μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά - μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ' τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος - ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι - και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.
Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα - έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:
Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά πετώντας κρότου - λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν τραυματίες καθ' όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν "κουκουλοφόροι", γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς "εδώ είναι ιατρείο" αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν. Όπως μας είπε ένας γιατρός "Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες." Τα μάζεψαν άρον - άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων. Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: "Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει"
Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ δεν γνωρίζω τον "ανώνυμο" ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: "Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε". Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την... "παρεξήγηση". Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί, που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα "Δημοσιογράφος" και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.
Πηγή: Exandas Documentaries