Καλό Παράδεισο, Θόδωρε..

" Τελικά , το Μετέωρο Βήμα της Ύπαρξης βρίσκει το Τέλος της.     Περνάει το όριο μετά το οποίο συμπυκνώνεται στο Τίποτε.     Ενίοτε αφήνει πίσω της εικόνες, ήχους, λόγο...."  Από το ιστολόγιο του  "Ανέστιου"

Κατά μια άλλη εκδοχή- δουλεμένη επί 2000 χρόνια, κυρίως εδώ, στα Βαλκάνια, πού τόσο αγάπησε ο Θόδωρος,- όταν η παρούσα ύπαρξη περάσει το όριο του φυσικού θανάτου, όχι μόνο δεν βρίσκεται στό Τίποτε, αλλά βρίσκεται στό Αληθές Πάντοτε, καί εκεί της ξεδιαλύνεται το μυστήριο της ουσίας του ανθρώπου, όταν γνωρίζει την ουσία του θεού, του οποίου αποτελεί τον κατ εικόναν, και δυνητικά το κατ ομοίωσιν.
  Κι αυτήν την εκδοχή, την ξέρουν καλά οι Ρωμιοί των Βαλκανίων, που Άγιαζαν συλλήβδην, λίγο πριν σφαγούν μεταξύ τους, εκατό χρόνια, αλλά και είκοσι χρόνια πρίν..
 Κατ'αυτήν την εκδοχή, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, αυτήν την στιγμή, όχι μόνο δεν περνά στήν ανυπαρξία, αλλά τώρα αρχίζει να ζεί τήν άφατη και ατελεύτητη χαρά, την Όντως ζωή, την δοσμένη μέσα από « άρρητα ρήματα» ακατανόητα για τούς ανυπόμονους θετικιστές, σαν τά ανυπόφορα για τους βιαστικούς ιστορικιστές πλάν σεκάνς του..
 Γιατί κάτω απ την κρούστα της αριστερής του αμηχανίας και μελαγχολίας, πίσω απ την νοσταλγία ενός χαμένου νοήματος, εσαεί υπαινισσόμενου και μηδέποτε σαφώς δηλούμενου, κρύβεται η αναζήτηση τού απολεσθέντος μεγάλου Άλλου, που δεν είναι πια ούτε η φυσική του μάνα, ούτε η μάνα Πατρίδα, ούτε ο Ζαχαριάδης και ο Στάλιν.
 Είναι η προσπάθεια του Θόδωρου, να βρει το χαμένο νόημα, στο Όλον της Οικουμένης, της Βαλκανικής τουλάχιστον.
 Κι ο πόνος του Θόδωρου δεν είναι κανένας χαζοχαρούμενος γιάπικος οικουμενισμός.
 Είναι ο πόνος τού αφουγκρασμού της αλήθειας του άλλου.
 Τί άλλο είναι αυτό, αν όχι ό,τι ονομάζει ο Γρηγόριος Παλαμάς " μετά παντός είδους κτήσεως", -άρα αγκαλιά με τον άλλον μαζί- άνοδο, στόν μεγάλο αυτοθυσιαζόμενο Πατέρα;   Τι άλλο σημαίνει, εκτός από την " περιχώρηση" του άλλου εντός μου;  Δεν είναι αυτό η " ανάκρασις" του Γρηγόριου Παλαμά;  Δηλαδή ο πλήρης εναγκαλισμός και η συνομιλία μου με την αλήθεια του άλλου, χωρίς να χάνω την δική μου,  αλλά και χωρίς να την κραταω στα δόντια σαν αδιαπραγμάτευτο φονταμενταλιστικό θέσφατο;
 Δέν πιστέυω ότι τελείωσε ο Θόδωρος.
 Τώρα, το βήμα του πελαργού του, βρήκε τον αληθινό προορισμό του:
 Την ατελεύτητη επουράνια αγάπη, που δίνει ο Πατέρας, στα σκεπτόμενα και αγωνιζόμενα παιδιά του που δεν ανακυκλώνονται στον αυτάρεσκο ατομικό και ομαδικό, εθνικό ή πολιτικό  ναρκισσισμό τους αλλά του δίνουν μια κλωτσιά για να ανέβουν λίγο πιο πάνω, αγκαλιά με τον χθεσινό " αντίπαλο" ..
 Καλό Παράδεισο Θόδωρε. Σε ευχαριστούμε. Και θα τα ξαναπούμε, αργά η γρήγορα, από πολύ κοντά και υπό διαφορετικές συνθήκες.