Τήν Πατρίδα μ' έχασα

Την πατρίδα μ’ έχασα,

έκλαψα και πόνεσα (2)

Λύουμαι κι’ αρροθυμώ

Ωι ωι, ωι ωι

Ν’ ανασπάλω κι’ επορω(2)

Μίαν κι άλλον σην ζωη μ’

σο πεγάδι μ’, σην αυλή μ’( 2)

νέροπόν ας έπινα

Ωι ωι, ωι ωι

και τα ομάτεα μ’ έπλυνα(2)

Τα ταφία μ’ έχασα ,

Ντ’ έθαψα κι’ ενέσπαλα (2)

Τ’ εμετέρς αναστωρώ

Ωι ωι ,ωι ωι

και σο ψώπο μ’ κουβαλώ(2)

Μιαν κι άλλον σην ζωη μ’

σο πεγάδι μ’, σην αυλή μ’( 2)

νέροπόν ας έπινα

Ωι ωι, ωι ωι

και τα ομάτεα μ’ έπλυνα(2)

Εκκλησίας έρημα

μοναστήρεα ακάντηλα(2)

Πόρτας και παράθυρα

ωι ωι , ωι ωι

επέμναν ακράνοιχτα(2)

Μιαν κι άλλον σην ζωη μ’

σο πεγαδι μ’, σην αυλη μ’( 2)

νέροπόν ας έπινα

Ωι ωι, ωι ωι

και τα ομάτεα μ’ έπλυνα(2)

Τήν πατρίδα μου έχασα,

έκλαψα και πόνεσα,

λιγώνω καί θυμούμαι,

νά ξεχάσω δέν μπορώ.

Μιά φορά ακόμα στην ζωή μου,

στό πηγάδι μου, στην αυλή μου,

νεράκι άς έπινα

και τα μάτια μου να έπλενα

Τούς τάφους μου έχασα,

ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΘΑΨΑ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ,

γιά τούς δικούς μου συνέχεια μιλάω

και τούς κουβαλάω στην ψυχή μου

Μιά φορά ακόμη στην ζωή μου,

στό πηγάδι μου, στην αυλή μου,

νεράκι άς έπινα

και τα μάτια μου να έπλενα

Εκκλησίες έρημες,

μοναστήρια χωρίς καντήλια,

πόρτες και παράθυρα,

έμειναν ορθάνοιχτα.

Μιά φορά ακόμη στην ζωή μου,

στό πηγάδι μου, στην αυλή μου,

νεράκι άς έπινα

και τα μάτια μου να έπλενα

Ανάθεμά σε Καζακστάν: Αφιερωμένο στούς Πόντιους πού έπεσαν θύματα των Σταλινικών διωγμών τό 1936-37, 1942, 1944, 1949

Αχ, ανάθεμά σε Καζακστάν,
ατέλειωτα γιαζία (δίς)
σά γιαζία σ' εχάθανε
παλικάρεα παιδία (δίς)

Αχ, εθυμέθα τό Καζακστάν
και τα λόγια μ' είν' βαρέα (δίς)
κι θά νασπάλνε οι Ρωμαίοι
τά σερανταεννέα (δίς)

Αχ, ντό είδαν καί ν' υπόφεραν,
φυλακές, εξορία (δίς)
καί τσάτσαλοι καί πεινασμέν'
έχτιζαν πολιτείας (δίς)

Πολλιά είδανε οι Ρωμαίοι
καί βάσανα καί πόνεα(δίς)
καί με την λύραν επέρασαν
τά δύσκολα τά χρόνεα (δίς)


Αχ, ανάθεμά σε Καζακστάν,
ατέλειωτες πεδιάδες,
στίς πεδιάδες σου χάθηκαν
νέα παλικάρια.

Αχ, θυμήθηκα τό Καζακστάν
και βάραινε η ψυχή μου
δεν θα ξεχάσουν οι Ελληνες
τό σαρανταεννέα.

Αχ, τί είδαν και υπέφεραν,
φυλακές, εξορίες,
και γυμνοί και πεινασμένοι
χτίσανε πολιτείες.

Πολλά είδαν οι Ελληνες,
και βάσανα και πόνους,
καί με την λύρα πέρασαν
τα δύσκολα τα χρόνια.

Τσάμπασιν 1914, Σμύρνη 1922, Πάτρα 2009. "Εκάεν και τό Τσάμπασιν κι επέμναν τά λιθάρεα"

Παππού, ξέρω, πώς όταν σας ξέβρασε τό καράβι, εσάς τούς ξερριζωμένους,τό 1923, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, θέλατε από κάπου να πιαστείτε....
Περιμένατε έναν παρήγορο λόγο, μιά ματιά συμπάθειας, μιά πρακτική βοήθεια...
Ξερω, πόσο πικράθηκες, εσύ, ο Δάσκαλος, πού σπούδασες Ελλάδα στό Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, όταν, αντ' αυτών, συνάντησες τά επιφυλακτικά βλέμματα, τόν φόβο γιά σένα τόν "ξένο", τόν "Τουρκομερίτη", και την επίκληση "Τουρκόσπορε"....

Παππού, νομίζω πώς σε είδα να κλαίς, χθές, στην πυρκαγιά της Πάτρας....

Η φωτιά της Σμύρνης και η φωτιά της Πάτρας

Ποιος έβαλε την φωτιά στην Σμύρνη; "Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι", λένε οι Τούρκοι..
Ποιος έβαλε την φωτιά στον καταυλισμό των μεταναστών στην Πάτρα;
Δέν ξέρω. Πάντως, εμένα μου θύμισε την Σμύρνη....
Ναι, τα ανθρώπινα γκέτο δέν αρέσουν σε κανένα.
Ούτε εγώ θα ήθελα να είχα ένα δίπλα στό σπίτι μου.
Αλλά, τό πρόβλημα δέν λύνεται μέ αυτό τον βάρβαρο τρόπο..
Μιά πολιτισμένη μεταναστευτική πολιτική θά φρόντιζε να στεγάσει αξιοπρεπώς και ανθρώπινα τούς μετανάστες, μέχρι να τούς ενσωματώσει στην χώρα, ή έστω μέχρι να απελάσει αυτούς πού θά έκρινε ότι δεν μπορεί να δεχτεί.
Τά γκέτο και τα στρατόπεδα, οι μπουλντόζες και οι εμπρησμοί, είναι οι μέθοδοι τού Κεμάλ και τού Χίτλερ.
Ο Ελληνικός πολιτισμός, ήκμασε σέ δύο αυτοκρατορίες , στούς Ελληνιστικούς χρόνους και στήν Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο).
Καί οι δύο ήταν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΈΣ, ήταν δηλαδή ανοικτές στην ομαλή ενσωμάτωση τού ξένου...
Η βαρβαρότητα και η ξενοφοβία είναι τό ίδιον τού εκπεσμού τού Οικουμενικού Ελληνικού πνεύματος σε φοβικό μισαλλόδοξο μικροελλαδικό εθνικισμό..
Εχουμε τό ΛΑΟΣ και την ΝΔ πού μας αξίζουν.......

ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ (ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΪΤΕΔΕΣ), ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΡΑΦΑΪΛΙΔΗ

ΞΥΛΑ ΘΑ ΦΕΡΩ Α ΣΟ ΡΑΣΙΝ
Ξύλα θα φέρω α σό ρασίν και α σήν καρδεά μ’ φωτίαν (δίς)
Σ ένα τόπον θα θέκ’ ατα και καίγω όλια μίαν, και καίγω όλια μίαν.
Ωχ και ψηλά ρασία χωρίζνε μας, και κι’ έχνε τελεσίαν, και κι έχνε τελεσίαν
Βάι, ψηλά ρασία χωρίζνε μας, και κι έχνε τελεσίαν, και κιέχνε τελεσίαν
Τα γράμματα φαί κι έσαν πουλί μ σην μανασία σ’, πουλί ‘μ σήν μανασία σ’
Αχ, τα γράμματα φαί κι έσαν πουλί μ σην μανασία σ’, πουλί ‘μ σήν μανασία σ’.

ΞΥΛΑ ΘΑ ΦΕΡΩ ΑΠ ΤΟ ΒΟΥΝΟ

Ξύλα θα φέρω απ το βουνό, κι απ την καρδιά μου φλόγα(δίς)

Σ’ ένα μέρος θα τά βάλω μαζί, και θα τα κάψω με την μία.

Ψηλά βουνά μας χωρίζουν, πού τελειωμό δεν έχουν,

Τά γράμματα δεν χορταίνουν πουλί μου την μοναξιά σου..

ΓΙΑ ΕΛΑ ΓΙΑ ΘΑ ΕΡΧΟΥΜΑΙ

Ωχ, και για έλα για θα έρχουμαι για το ποτάμ θα σύρω,

για έλα για θα έρχουμαι για το ποτάμ θα σύρω,

θέλω με το μαντίλοπο σ τα δάκρυα μ να σπογγίζω

θέλω με το μαντίλοπο σ τα δάκρυα μ να σπογγίζω

Ωχ, και για ελα για θα ερχουμαι , σην στρατα μ’ θ’ απαντώσε

για ελα γιά θα ερχουμαι σην στρατα μ’ θ’ απαντώσε

εντρεπουμαι να λέγω σε γιαβρόπο μ’ ντ’ αγαπώ σε

εντρεπουμαι να λέγω σε γιαβρόπο μ ντ αγαπώ σε.

ΓΙΑ ΕΛΑ, ΓΙΑ ΘΑ ΕΡΘΩ ΕΓΩ

Για έλα για θα έρθω εγώ ,για το ποτάμι θα διαβώ

Θέλω με το μαντήλι σου τα δάκρυα μου να σκουπίσω

Για έλα , για θα έρθω εγώ, στο δρόμο να σε συναντήσω,

Ντρέπομαι, γιαβρί μου να σου πώ πως σ’ αγαπώ.

Αητέν' τς επαραπέτανεν.(Αητός πετούσε στά ψηλά). Ακριτικό τραγούδι, γιά τόν "άγνωστο στρατιώτη"

Αητέν’ τς επαραπέτανεν
Αϊτέν’ τς επαραπέτανεν ψηλά σά επουράνια, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
Εισεν τζαγκία κόκκινα και το τσαρκουλν’ ατ’ μαύρον, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμάν
Εκράτνεν και σα κάρτζια του παλλικαρί βρασόνας, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
-Αητέ μ’ για δός με ασό κρατείς, για πέ με όθεν κείται, ούιι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
-Ασό κρατώ κι δίγω σε, άρ όθεν κείται λέω, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
Ακεί σό πέραν τά ρασεά , σ ελάτεα πού χει μέρος, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
Τραντελλεναν εσκότωσαν και κειται ματωμενος, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν

Αητός πετούσε στα ψηλά
Αητός πετούσε στα ψηλά, ψηλά στα επουράνια,
Τά πόδια του ήταν κόκκινα κι είχε το ράμφος μαύρο,
Στα νύχια του παλληκαριού σφιχτά κρατούσε χέρια
-Αητέ, μού δίνεις τι κρατάς; Μού λές πούναι το σώμα;
-Δεν δίνω κείνο πού κρατώ. Το σώμα πέρα κείται.
Εκεί στα πέρα τα βουνά, σ’ έλατα πού χει μέρος,
Τραντέλλενα (τριάντα φορές Ελληνα, δηλαδή γενναίο) σκοτώσανε και κείται ματωμένος.