Αητέν' τς επαραπέτανεν.(Αητός πετούσε στά ψηλά). Ακριτικό τραγούδι, γιά τόν "άγνωστο στρατιώτη"

Αητέν’ τς επαραπέτανεν
Αϊτέν’ τς επαραπέτανεν ψηλά σά επουράνια, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
Εισεν τζαγκία κόκκινα και το τσαρκουλν’ ατ’ μαύρον, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμάν
Εκράτνεν και σα κάρτζια του παλλικαρί βρασόνας, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
-Αητέ μ’ για δός με ασό κρατείς, για πέ με όθεν κείται, ούιι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
-Ασό κρατώ κι δίγω σε, άρ όθεν κείται λέω, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
Ακεί σό πέραν τά ρασεά , σ ελάτεα πού χει μέρος, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν
Τραντελλεναν εσκότωσαν και κειται ματωμενος, ούι αμαν αμαν, ούι αμαν αμαν

Αητός πετούσε στα ψηλά
Αητός πετούσε στα ψηλά, ψηλά στα επουράνια,
Τά πόδια του ήταν κόκκινα κι είχε το ράμφος μαύρο,
Στα νύχια του παλληκαριού σφιχτά κρατούσε χέρια
-Αητέ, μού δίνεις τι κρατάς; Μού λές πούναι το σώμα;
-Δεν δίνω κείνο πού κρατώ. Το σώμα πέρα κείται.
Εκεί στα πέρα τα βουνά, σ’ έλατα πού χει μέρος,
Τραντέλλενα (τριάντα φορές Ελληνα, δηλαδή γενναίο) σκοτώσανε και κείται ματωμένος.