Εκδήλωση τού Σάββα Καλεντερίδη στόν Χολαργό

"Οδοιπορικό στά χνάρια τού Ελληνισμού στη Μικρασία"
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χολαργού
Περικλέους 53-55
Δημαρχείο Χολαργού

Ψυχή βαθειά 2

Από τό ιστολόγιο "Χρύσα Χατζηβασιλείου"

Από την προηγούμενη Πέμπτη η ταινία παίζεται στους κινηματογράφους και η συρροή των θεατών (εντυπωσιακή χθές στον Απόλλωνα) αποδεικνύει εκτός από την εκτίμηση στο πρόσωπο του σκηνοθέτη ότι ο εμφύλιος εξακολουθεί να ενδιαφέρει και το θέμα είναι ακόμη ζωντανό στην ψυχή των Ελλήνων. Αποτελεί άλλωστε μιά εποχή αρκετά άγνωστη για το ευρύ κοινό αλλά και για το πιο υποψιασμένο κοινό συνήθως η γνώση είναι μονόπλευρη και σχετική με την προσωπική και οικογενειακή ιστορία του καθενός. Η ιστορική πραγματικότητα έχει αντικατασταθεί από μύθους που πλάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια της ηθελημένης συσκότησης και που δυσκολεύουν την αντικειμενική θεώρηση των γεγονότων.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας δήλωσε ότι διάβασε περί τα 600 βιβλία για να γνωρίσει την εποχή και να γυρίσει την ταινία. Κάποιοι αναρωτήθηκαν που φάνηκε αυτό το διάβασμα στην ταινία, αφού απουσίαζαν τα πολιτικά και ιστορικά στοιχεία, οι πολιτικές διεργασίες, οι αναφορές στις διεθνείς συγκυρίες και στα αίτια. Η ταινία πράγματι δεν ασχολείται με τα παραπάνω, και επικεντρώνεται στο ανθρώπινο δράμα, καταδεικνύοντας ότι στον εμφύλιο υπήρχαν μόνο θύματα, οδύνη και σπαραγμός. Χρειάζεται πραγματικά πολύ μελέτη και ουσιαστική γνώση για να φτάσεις στο συμπέρασμα αυτό. Μελετώντας ξεπερνάς τους μύθους, εκπλίσσεσαι βλέποντας πως δεν επιβεβαιώνεται το μοτίβο του «καλού» και του «κακού» και αντιλαμβάνεσαι πως ο ελληνικος λαός ήταν το θύμα, και οι ηγέτες του οι θύτες που του προκάλεσαν τόσο πόνο και συμφορά. Ήταν μια τραγωδία για το ελληνικό έθνος την οποία οι επικεφαλής και των δύο στρατοπέδων δεν προσπάθησαν να αποφύγουν.

Εξήντα χρόνια μετά, ο εμφύλιος αποτελεί ακόμη αντικείμενο ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και τα πολιτικά πάθη είναι ακόμη ζωντανά. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η ταινία να δεχτεί εκτός από θετικά και αρνητικά σχόλια. Στην πραγματικότητα η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη να δεχτεί την αλήθεια. Οι μύθοι είναι ακόμη ισχυροί και δεν επιθυμεί κανείς να τους αμφισβητήσει. Η αλήθεια είναι ακόμη συσκοτισμένη και λίγοι επιθυμούν να την κοιτάξουν κατάματα. Μετά την δεξιά θεώρηση των γεγονότων που φασιστικά επιβλήθηκε κατά τον ψυχρό πόλεμο, και ως αντίδραση στα δεξιά ψεύδη και τις υπερβολές, από τη μεταπολίτευση και έπειτα περάσαμε στην μονόπλευρη κομμουνιστική ιστοριογραφία, που σφυρηλάτησε με τη σειρά της τους αριστερούς μύθους.

Εξήντα χρόνια μετα το τέλος του εμφυλίου είναι η ώρα για την αντικειμενική συγγραφή της ιστορίας. Πρεπει με τόλμη να ξεπεράσουμε τους μύθους και να επιτρέψουμε στην αλήθεια να αποκαλυφθεί. Η ευθύνη τόσο των ιστορικών όσο και των καλλιτεχνων είναι μεγάλη. Ο Παντελής Βούλγαρης κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση και έκανε το χρέος του. Πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι, γιατί ο εμφύλιος είναι τόσο πολύπλευρος και τόσο πλούσιος σε γεγονότα που για να φωτιστεί επαρκώς απαιτούνται εκατοντάδες ταινιών και χιλιάδες βιβλίων.

Τα αρνητικά σχόλια ήταν αναμενόμενα από τον σκηνοθέτη, όπως δήλωσε ο ιδιος. Ήταν άραγε αναμενόμενη η τόσο σκληρή πολεμική που ασκήθηκε από το ΚΚΕ; Μέχρι φυλλάδια μοιράστηκαν έξω από κινηματογράφους που καταγγέλουν την ταινία. Το ΚΚΕ ποτέ δεν είχε καλή σχέση με την αλήθεια, αλλά εσχάτως έχει ξεπεράσει κάθε όριο, και καταγγέλει κάθετι που δεν ταυτίζεται πλήρως με τη δική του γραμμή.

Η ταινία εστίαζε στο ανθρώπινο δράμα, δεν έθιγε καθόλου τα κακώς κείμενα του ΔΣΕ και κατά συνέπεια δεν υπήρχε κανένας λόγος για τέτοια αντίδραση. Και μόνο το αυταπόδεκτο γεγονός ότι οι μαχητές περίμεναν την υποσχεθείσα βοήθεια απο τη Σοβιετική ένωση που δεν ήρθε ποτέ, αρκεί για να ενοχλησει το σταλινικό ΚΚΕ, καθώς και το γεγονός ότι δεν παρουσίαζόνταν ο εθνικός στρατός σαν αγριεμένα κτήνη, αλλά σαν άνθρωποι που βίωσαν επίσης ένα δράμα.

Δεν υπήρχαν καθόλου αιχμές για τον ΔΣΕ, η ταινία δε μιλούσε (παρά ελάχιστα) για τις βίαιες στρατολογήσεις νεαρών αγοριών και κοριτσιών, καθόλου για τις λιποταξίες, για τις εκτελέσεις των στρατολογημένων που προσπαθούσαν να αποδράσουν, για τα λαικά δικαστήρια που εξόντωναν κατόπιν εντολής αριστερούς και δεξιούς «προδότες», για το παιδομάζωμα, για την απόφαση να διαιρέσουν την Ελλάδα στα δύο, για τη θέση υπέρ της αυτονομίας της Μεκεδονίας, για τις αυθαιρεσίες του Ζαχαριάδη και των συνεργατών του Γούσια και Βλαντά έναντι των μαχητών και των αξιωματικών του ΔΣΕ, τους οποίους για να καλύψουν δικές τους αποτυχίες κατηγορούσαν για προδότες και υπέβαλλαν σε φρικτα βασανιστήρια για να ομολογήσουν. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν μιλούσε για όλα αυτά!

Κατά τις δεκαετίες 50 και 60 η κυριαρχία της άκρας δεξιάς επέβαλλε γιορτές μίσους, παρουσίαζε τους αριστερούς σαν άγριους και αιμοβόρους σφαγείς και δεν επέτρεπε καμία διαφορετική άποψη απο την δική της. Οι αντιστοιχίες με τη σημερινή πολιτική του ΚΚΕ είναι εμφανείς. Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ αφού έκανε προσπάθεια να σταματήσει τις δεξιές γιορτές μίσους, οργανώνει πλέον αριστερές γιορτές στο Γράμμο, κατηγορεί οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη για την ιστορία και καταγγέλει τώρα τον Παντελή Βούλγαρη γιατί δεν παρουσιάζει τους δεξιούς σαν άγριους δολοφόνους. Οι οιμοιότητες των άκρων είναι τόσο πολλές!!

Η δική μας Ιστορία

Από σχόλιό μου στό Ιστολόγιο "Πόντος και Αριστερά", στην ανάρτηση "Τό ύστατο "ΟΧΙ" ενός μικρού ανθρώπου"

1. “Δεν είναι μυστήριο, η Ελλάδα ποτέ δε νίκησε μόνη της την Τουρκία, ούτε και καμία άλλη χώρα δηλαδή.
   2 αυτοκρατορίες μαζί, Μ.Βρετανία και Γαλλία, κι έπαθαν πανωλεθρία στην Καλλίπολη τo 1916 και περιμένατε να νικήσει η Ελλάδα μόνη και με όλους τους άλλους να υποστηρίζουν τους Τούρκους;”

   Κωνσταντίνε, μέχρι και τον Νοέμβριο τού 20, πού έγιναν οι εκλογές, ο Κεμάλ δεν είχε κανέναν αξιόλογο στρατό.
   Ελάχιστους μόνιμους αξιωματικούς, μαζί μέ ατάκτους τσέτες.
   Εφτιαξε στρατό απο το 1921, όταν έρρευσαν τα χρυσά ρούβλια απο την Ρωσσία τού Λένιν, και μπορεσε να μισθοδοτήσει τούς μόνιμους αξιωματικούς τού τέως Οθωμανικού στρατού,πού παρέμεναν άνεργοι επί διετία και πού άρχισαν να συρρέουν κατα κύματα στην Αγκυρα.
   Αρα ήταν πολύ ρεαλιστική η συντριβή του εκείνη την περίοδο, πού οι Αγγλοι δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι, και απο ότι περιγραφει ο Σβωλόπουλος, δέχθηκαν ευνοϊκα την εισήγηση τού Βενιζέλου, για ετρατεια στην Αγκυρα με σκοπό την διάλυση του Κεμάλ.
   Επίσης, δέχθηκαν την εισήγηση τού Βενιζέλου, για ίδρυση Ποντιακής Δημοκρατίας και άνοιγμα δεύτερου μετώπου στόν Πόντο.
   Ηταν πολύ ρεαλιστική, λοιπόν, τό 1920, η νίκη κατα τού αδύναμου, τότε, Κεμάλ.

   Σχόλιο από vripol | Οκτωβρίου 28, 2009

2. Επίσης, Κωνσταντίνε, ξεχνάς κάτι σημαντικό:
   Την θέληση των προγόνων μας, των Ελλήνων, δηλαδή, της Μικρας Ασίας και τού Πόντου, που εχοντας υποστεί τό πρωτο κύμα της γενοκτονίας από τό 1914 έως τό 1918, έψαχναν εναγώνια κάποια κρατική διευθέτηση πού θα εξασφάλιζε ότι δεν θα ξανασφαγούν.
   Μάς πρότειναν να υποταχθούμε σε Αρμενικό κράτος, και δεν το δεχθήκαμε, γιατι φοβόμασταν πως αυτή η λύση θα ξαναφερνε ματοκύλισμα στην πατρίδα μας, τόν Ποντο.
   Μας πρότειναν Ποντιοαρμενική Ομοσπονδία και την δεχθήκαμε, όπως φάνηκε να την δέχονται και οι Αρμένιοι στις διαπραγματεύσεις τού Ερεβάν, αλλά δεν την δέχθηκε η Αρμενική αντιπροσωπία στο συνεδριο των νικητων, στό Παρίσι.
   Μέχρι και κρατος χριστιανων και μουσουλμάνων διερευνούσε ο Χρύσανθος, προκειμένου να μην ξανασφαγούμε.
   Προσβλέπαμε στην Ελλάδα τού Βενιζέλου για να γλυτώσουμε, 1.700.000 Ελληνες.
   Εμας, μας λογάριασε, ο Μεταξάς και τό ΣΕΚΕ, όταν συμμαχούσαν με τό περίφημο “Ελιά-στεφάνι, σφυρί-δρεπάνι;”
   Ο Μεταξάς, κρίνοντας με τά κριτήρια τής παραδοσιακής παλιελλαδίτικης ελίτ, δεν έβρισκε συμφέρουσα την Μικρασιατική Εκστρατεία.
   Ο Βενιζέλος, συγχρονιζόμενος, τότε, με την βούληση της κοινωνίας, για προστασία και ενσωμάτωση τού πέραν των μέχρι τότε Ελλαδικών συνόρων, Ελληνισμού, στό υπό σχηματισμόν Εθνος-Κράτος, ανταποκρίθηκε,με την απόβαση στην Σμύρνη.
   Εμείς οι Πόντιοι, τον ψέγουμε γιατί δεν ανταποκρίθηκε έγκαιρα στό δικό μας αίτημα, για στήριξη τού Αντάρτικου του Δυτικού Πόντου, και της Ποντιακής Δημοκρατίας.

   Σχόλιο από vripol | Οκτωβρίου 29, 2009

3. Κωνασταντίνε, ο Ελληνισμός ξερριζώθηκε το 1923 από την Μικρα Ασία, μετα απο 2700 χρόνια ζωής εκεί, γιατί σε εκείνες τις καταραμένες εκλογές του 1920, οι τριακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνοι των νέων χωρών, ψήφισαν τό Λαϊκό κόμμα του Βασιλιά και τού Μεταξα.
   Δεν έχω καμία αντίρρηση πού ψήφισαν και οι μουσουλμάνοι.
   Τό πρόβλημά μου είναι, ότι αυτοί πού κάθισαν στην εξουσία με τίς ψήφους τους, δεν είχαν κανέναν ενδιασμό, να απαγορεύσουν, δια νόμου, τον Ιούλιο τού 1922, τούς Ελληνες της Μ.Ασίας να έλθουν στην Ελλάδα, καθώς επίκειτο η σφαγή τους…
   Εμείς γι αυτούς δεν είμασταν επιθυμητοί πολίτες,όσο οι πολιτικοί τους φίλοι και ψηφοφόροι μουσουλμάνοι, γιατί είμασταν Βενιζελικοί και “τουρκόσποροι” …..
   Γιατί, τό μέλημά τους δεν ήτανε η σωτηρία τού Ελληνισμού, αλλά η σωτηρία τής βολής τους στό κρατίδιό τους..
   Γιατί γι αυτούς “Εθνος” και “Εθνικισμός”, σήμαινε τό στενό συμφέρον της κρατικής ελίτ και η προάσπισή του..
   Φτιάξαν και την Ιστορία, όπως τούς βόλευε..
   Καί γι αυτην την Ιστορία εμείς είμασταν σκιές ανύπαρκτες, ικανες μόνο για να “συνοστίζονται” στίς παραλίες πόλεων που δεν πρέπει να πολυαναφέρονται, για να μην θίγουν τίς ευαισθησίες της κρατικης Τουρκικής ελίτ..
   Καί για να μπορούν οι πορφυρογέννητοι μεταξοσκόληκες, να χορεύουν στα γρασίδια τους αποστεωμένο ζεϊμπέκικο, καταθέτοντας στεφάνια στόν τάφο τού Κεμάλ και φτύνοντας στούς δικούς μας τάφους..

Κωνσταντίνε, τό “παλαιολλαδίτικη”, δεν εχει την έννοια τού ψόγου κατα των Ελλήνων της παλαιάς Ελλάδας, πού πολεμούσαν ηρωϊκα επι 10 ετία και ματωσαν στην Μακεδονία και την Μ.Ασία..
Αναφερεται στην κρατική γραφειοκρατία και τα κόμματα της Παλαιάς λεγόμενης Ελλάδας, πού τό μέλημά τους ήταν η διασφάλιση της πολιτικής αναπαραγωγής τους, και των οικονομικών και κοινωνικών τους προνομίων στά πλάισια τού μικρού Ελλαδικού κρατους,
και δεν ήθελαν να μπούν σε περιπέτειες πού θα εξασφάλιζαν καλύτερη μοίρα για τον εκτός των συνόρων του κρατιδίου Ελληνισμό, αλλά θα έθεταν εν αμφιβόλω την διαιώνηση της κυριαρχίας τους.
Σύνθημά τους το “οίκαδε” και το “μικρα πλήν έντιμος Ελλάς”
Στην συλλογιστική μου, ξεχωρίζω το συμφέρον των πολιτικών ελίτ και της κρατικής γραφειοκρατίας, απο το συμφέρον της υποκέιμενης κοινωνίας, Ελλαδικής και εξωελλαδικής….
Τό ίδιο θεμα υπάρχει και σημερα:
Οι κρατικές ελίτ (κόμματα εξουσίας, κρατικό προσωπικό) και οι οικονομικές ελίτ, αποφασίζουν ερήμην της κοινωνίας.
Αποφασίζουν αν θα ανήκουμε στην Δύση ή στην Ανατολή, χωρίς ποτε να μας ρωτήσουν, ως κοινωνία, και να αποφασίσουμε μεσα απο σοβαρή διαβούλευση, τί θέλουμε στην Κύπρο, στό Αιγαίο, στα Ελληνοτουρκικά, στό Σκοπιανό…
Τό ότι τούς εκλέγουμε ανα τετραετία τούς δίνει την αποκλειστική αρμοδιότητα της διαχείρησης αυτών των θεμάτων, εν λευκώ..

«12/2008 Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης θα παρουσιάσει το βιβλίο του «12/2008 Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος» και θα συζητήσει με τους πολίτες που θα παρίστανται, για τα θέματα του βιβλίου, την Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009, στις 20.30, στο café του Βιβλιοπωλείου IANOS (Σταδίου 24).

Από τις εκδόσεις IANOS κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη «12/2008, Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος», στο οποίο ανατέμνει την κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και τον χαρακτήρα του αδιεξόδου της νεοτερικότητας με αφορμή την πρόσφατη εξέγερση της νεολαίας και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική αναταραχή.

Συγχρόνως διαλογίζεται για την κατεύθυνση της εξέλιξης που αναμένεται να λάβει ο κόσμος στο περιβάλλον του 21ου αιώνα.

Όντως ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι η στασιαστική έκφραση της οργής των νέων του περασμένου Δεκεμβρίου, ανεξαρτήτως της αφορμής που την προκάλεσε και της άμεσης αιτιολογίας της, ανέδειξε με μεγάλη καθαρότητα το αδιέξοδο της εποχής μας. Αδιέξοδο που οφείλεται στην ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς, υπέρ της πολιτικής κυριαρχίας της τελευταίας.
Αδιέξοδο με ειδικότερα ελληνικά χαρακτηριστικά, τα οποία τη φορά αυτή προέβαλαν στην παγκόσμια σκηνή ως προάγγελος γενικότερων εξελίξεων που δεν εγγράφονται στην περιοχή της παραδοσιακής αμφισβήτησης.
Το γεγονός αυτό εξηγεί, άλλωστε, γιατί οι πολιτικές δυνάμεις παρακάμφθηκαν με τόση ευκολία από τους νέους, στα συναισθήματα των οποίων οι διακινητές της ιδεολογίας της καταστροφής επικράτησαν κατά κράτος και καρπώθηκαν εξ ολοκλήρου την οργή τους, δίδοντάς της διαστάσεις τυπικής εξέγερσης.
Με δεδομένη την αίσθηση του αδιεξόδου, που έγινε εμφανής στο πρόταγμα της ελληνικής νεολαίας, είναι όμως εξίσου κατάδηλη στο σύνολο της νεοτερικής σκέψης, ο συγγραφέας επέλεξε να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη διερώτηση για τη σημειολογία της κρίσης, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη μιας προβληματικής για την κατεύθυνση της εξέλιξης.
Στο πλαίσιο αυτό, διεξάγει ένα γόνιμο διάλογο με θεμελιώδεις έννοιες της εποχής μας, όπως της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης, της αγοράς και του οικονομικού συστήματος, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, της αναρχίας και της ιδεολογίας της καταστροφής, της συλλογικής ταυτότητας και της κοσμο-πολιτειότητας, προκειμένου να αναδείξει το βάθος του γνωσιολογικού αδιεξόδου και του συντηρητικού εγκιβωτισμού της νεοτερικότητας.
Πρόθεση του συγγραφέα δεν είναι να κατευθύνει τη σκέψη των νέων, αλλά να συμβάλλει στην αποδέσμευσή της από τα απολιθωμένα στερεότυπα της νεοτερικής γνωσιολογίας που την κρατούν δέσμια ποικίλλων όσων αναχρονισμών και προκαταλήψεων.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Υπεύθυνος: δρ. Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός

Άρχισαν και πάλι στις 20 Οκτωβρίου (και θα συνεχιστούν έως το Μάιο του 2010) τα μαθήματα ιστορίας που διοργανώνει το Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο «Ν. Αντωνόπουλος». Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε δεύτερη Τρίτη στη Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Ισιδώρων & Κυριακού.

Η δομή του σεμιναρίου θα βασιστεί φέτος στην πρόσκληση εξειδικευμένων μελετητών για διάφορα θέματα της νεότερης Ιστορίας. [Δείτε ΕΔΩ το περσινό πρόγραμμα]

Πρόγραμμα μέχρι το τέλος του 2009

-20 Οκτωβρίου : Έναρξη του σεμιναρίου. Περιγραφή των θεματικών αξόνων.

-3 Νοεμβρίου: Η παράδοση της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922, μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Μουδανιών.

Εισηγητής: Δημήτρης Μαυρίδης, συγγραφέας-ερευνητής, εξειδικευμένος σε ζητήματα θρακικού ελληνισμού

-17 Νοεμβρίου : Η Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και το διεθνές νομικό πλαίσιο

Εισηγήτρια : Χαρά Γαλανού, μάστερ στην νομική για το διεθνές νομικό πλαίσιο περί του εγκλήματος της Γενοκτονίας

-1 Δεκεμβρίου : Αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού Δεκέμβρη του ‘44

Εισηγητής : Γιώργος Πολυχρονίδης, ερευνητής-ιατρός

-15 Δεκεμβρίου : Χριστούγεννα στον Πόντο των Ελλήνων πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή

Εισηγήτρια : Έλσα Γαλανίδου, φιλόλογος-συγγραφέας

Tα ΟΧΙ του μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών, Χρύσανθου

Αυτός ο τόπος βγάζει δύο πράγματα ελιές και παλικαριά.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ (1881-1949)
Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων, ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος, στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας, ως Μητροπολίτης Τραπεζούντας στα δύσκολα χρόνια (1913-1923), στάθηκε στον Ελληνισμό του Ευξείνου Πόντου και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία, το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας (1933), το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Ο Αρχιεπίσκοπος του '40.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος σ’ αυτόν τον πόλεμο πολέμησε μαζί με το μαχόμενο έθνος από την πρώτη στιγμή και κατά του Ιταλού αλλά και κατά του Γερμανού εισβολέα. Δεν υπήρξε ενέργεια πού έπρεπε να κάνει Ορθόδοξος Ιεράρχης που να μη την έκανε, δίπλα στον μαχητή αλλά και δίπλα στον τραυματία. Παρηγορητής της χήρας και εμψυχωτής του πολεμιστή, ακούραστα στήριξε τον άνισα μαχόμενο Ελληνισμό, και όταν πλησίαζαν τα δύσκολα πιο πεισματικά πύκνωνε τις γραμμές μη και περάσει ο εχθρός.

ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ
Ας δούμε τι γράφει στο ημερολόγιο του ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος:
29/4/1941
«Πληροφορούμαι ότι ο στρατηγός Τσολάκογλου αφού σύνηψε την επονείδιστον συμφωνία με τους Γερμανούς επάνω στο μέτωπο, κατελθών εις Αθήνας πρόκειται εντολή των Γερμανών να σχηματίσει Κυβέρνησιν. Τούτο με στεναχωρεί πολύ διότι θα περιπέσωμεν εις δεινά, .... Προτιμότερον μόνοι οι Γερμανοί να έχουν την ευθύνη της διοικήσεως οπότε θα είναι προσεκτικότεροι».
Πράγματι λοιπόν, οι Γερμανοί, ευθύς μόλις μπήκαν στην Αθήνα και ενώ ακόμα η Ελλάδα πολεμούσε στην Κρήτη, πραγματοποίησαν συναντήσεις με πρόθυμους παράγοντες για να φανεί η κατοχή μια ομαλή συνέχεια, όλα να ξεχαστούν. Σα να μη χύθηκε ποτέ αίμα στα οχυρά, μήτε η Ελλάδα είπε ΟΧΙ, μια παρένθεση που πρέπει να πάρουμε μια γόμα και να την σβήσουμε. Δεν έγινε τίποτα, όλοι πρόθυμοι, στρατιωτικοί, κάθε είδους παράγοντες, ακόμα και η εκκλησία θα κάνουμε μια μασκαράτα και θα ξυπνήσουμε με τον μηχανισμό όπως ήταν με μια κυβέρνηση που διέθετε Ελληνικά πιστοποιητικά γέννησης, και όλα θα είναι καλά αγγελικά πλασμένα. Κάποιοι Ιταλοί και Γερμανοί θα παρακολουθούσαν και θα έλεγχαν τα πάντα, κάποιες μικρές αλλαγές στα σύνορα υπέρ των Βουλγάρων κα των Ιταλών (πάει η Θράκη, η Μακεδονία, τα Επτάνησα, η Ήπειρος και οι Κυκλάδες), και πια σύμμαχοι είμαστε βοηθήστε και εσείς τώρα με το αίμα σας την επιβολή της νέας τάξης του Χίτλερ....
Και οι νεκροί στο Έλλη; Και τα παιδιά με τα κομμένα πόδια; Και οι χήρες και τα ορφανά της βομβαρδισμένης Πάτρας;

ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
27/4/1941
Ο Αρχιεπίσκοπος ήρθε πρωί στην Αρχιεπισκοπή «Δεν θα λειτουργήσω σήμερα για να είμαι έτοιμος για ό,τι προκύψει» και έστειλε τον Αρχιδιάκονο Νικόδημο (μετέπειτα Μητροπολίτη Πατρών) να τελέσει την λειτουργία λέγοντας του «Πρόσεχε παιδί μου έχε το νου σου μη και σε ειδοποιήσω». Κυριακή του Θωμά λοιπόν κήρυξε απ’ άμβωνος ο Αρχιδιάκονος και κάποια στιγμή είδε μαντατοφόρο να του κάνει νόημα: γρήγορα στον Αρχιεπίσκοπο. Τελείωσε την λειτουργία και πήγε στο γραφείο του, τον βρήκε να κλαίει βλέποντας την σημαία των Ναζί να κυματίζει στον Παρθενώνα.
Σύντομα κάθε είδους μαντατοφόροι άρχισαν να φτάνουν στο γραφείο του Χρύσανθου, με κάθε είδους προτάσεις, απειλές, εκβιασμούς, γλυκόλογα. Και ο Χρύσανθος εκείνες τις ημέρες θυμήθηκε τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας και με Ποντιακό πείσμα είπε τέσσερα βασικά ΟΧΙ.

ΠΡΩΤΟ ΟΧΙ
Ήρθε μια επιτροπή και πρότεινε για το καλό του Ελληνικού λαού και για να καλοπιάσουμε τον κατακτητή, να πάμε με μπροστάρη την θρησκευτική μας ηγεσία να παραδώσουμε την πόλη των Αθηνών στους Γερμανούς, και Χρύσανθος απάντησε:
«Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν πόλεις στον εχθρό, καθήκον έχουν να εργαστούν δια την απελευθέρωση».

ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΧΙ
Ήρθαν κάποιοι και είπαν ας κάνουμε κάτι να μας πάρουν από καλό μάτι οι κατακτητές, μη τους πάμε πια κόντρα, τελείωσε ο πόλεμος. Και τι να κάνουμε βρε παιδιά; Δεν κάνουμε μια δοξολογία στην Μητρόπολη! Και αγρίεψε το μάτι του Μητροπολίτη Τραπεζούντας:
«ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ! Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας, η ώρα της δοξολογίας θα είναι άλλη».

ΤΡΙΤΟ ΟΧΙ
Μιας και οι ραγιάδες δεν μπορούσαν να τον πείσουν να σκύψει, είπαν να τον θαμπώσουν, του ζήτησαν να πάει να δει τον στρατηγό Στούμμε και τότε «υποχώρησε» ο Χρύσανθος είπε: «Θα τον αναμένω». Ο στρατηγός πήρε τα πόδια του και πήγε στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ο Γερμανός στρατηγός ότι δεν είχε να κάνει με προσκυνημένο ανθρωπάκι αλλά με ηγέτη που υπερασπιζόταν Θερμοπύλες και το ξεκίνησε μαλακά, να δει που θα του βγει. «Όμορφη η πατρίδα σας», «Οι Γερμανοί λατρεύουν τον Όμηρο». Και ο Αρχιεπίσκοπος ευγενικά, σεμνά, εκπροσωπώντας τους Έλληνες:
«Ελπίζω να σεβαστείτε την Χώρα. Στρατηγέ μη θίξετε την φιλοτιμία του Ελληνικού λαού».

ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΧΙ
Τέλος, ο στρατηγός Στούμμε, την επόμενη τσούπ ξανά στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο και τι του ζήτησε λες; Να ορκίσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου!!! Την απάντηση δεν χρειάστηκε να την μεταφράσει διερμηνέας, την είπε στα Γερμανικά ο πρώην Τραπεζούντας και νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών:
«Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό. Εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των;»
Αναψοκοκκίνησε ο στρατηγός από το χαστούκι που δέχτηκε, χαιρέτησε, έκανε μεταβολή και βγαίνοντας από την πόρτα της Αρχιεπισκοπής σίγουρα κατάλαβε ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει.
Τώρα ήταν η σειρά των σκουλήκων, οι οποίοι για το 'καλό' της Πατρίδας και του λαού και το δικό του, τον εκλιπαρούσαν να μην αρνηθεί την πρόταση που του έκανε ο Στούμμε. Ο Ιεράρχης απάντησε:
«Εν γνώσει των συνεπειών που με αναμένουν, δεν δέχομαι την προτεινομένη πρόταση. Εμμένω εις τας αρχάς μου».
Και όταν τον παραπίεσαν:
«Ο πρωθυπουργός που όρκισα βρίσκεται και αγωνίζεται στην Κρήτη» είπε και σίγασε πια κάθε άλλη κουβέντα.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνεις αυτή η πράξη του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου ήταν η πρώτη πράξη εθνικής αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Ο Τσολάκογλου πως ορκίστηκε;
Στις 29/4/1941 11πμ ορκίστηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση από τον διάκονο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση …. Φυσικά ούτε ο Θεσσαλός Τσολάκογλου, ούτε οι Γερμανοί λησμόνησαν αυτή τη συμπεριφορά του Χρύσανθου. Στις 2/6/1941 επαύθη με Συντακτική Πράξη της ψευδοκυβέρνησης Τσολάκογλου, για να τοποθετηθεί κάποιο πιο βολικό άτομο στη θέση του Αρχιεπισκόπου.
Ο Χρύσανθος πέθανε το 1949, πάμφτωχος, χωρίς ακίνητη περιουσία και με ελάχιστα κινητά υπάρχοντα.

από τό Ιστολόγιο Ινφογνώμων Πολιτικά

26 Οκτωβρίου: Eπέτειος Άλωσης της Τραπεζούντας

Πίνακας που δείχνει την Άλωση της Τραπεζούντας

Σαν σήμερα, πριν από 548 χρόνια, έπεσε η Τραπεζούντα στα χέρια των Οθωμανών και του Σουλτάνου του Πορθητή.
Για την ακρίβεια, η Τραπεζούντα δεν έπεσε, παραδόθηκε κατόπιν συμφωνίας, μετά από 32 ημέρες πολιορκία και μετά από διαμεσολάβηση του αυλικού των Κομνηνών, Γεωργίου Αμοιρούτζη, μεταξύ του τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας, Δαβίδ του Μεγαλοκομνηνού και του Μωάμεθ του Πορθητή.
Ο Δαβίδ πείστηκε να παραδώσει την πόλη, για να μην καταστραφεί από τα αγριεμένα στίφη των Οθωμανών.
Ο Αμοιρούτζης, θεωρείται ότι μεσολάβησε για το καλό της πρωτεύουσας του Πόντου και των κατοίκων της.
Στη συνέχεια, ο Αμοιρούτζης ήταν αυτός που φέρεται να παρέδωσε επιστολές που του εμπιστεύθηκε ο Δαβίδ, με τις οποίες ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας επεδίωκε τη σύναψη συμφωνιών για την απελευθέρωση του Πόντου.
Το τέλος του Δαβίδ και της οικογένειάς του ήταν τραγικό, ενώ ο Αμοιρούτζης έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που πρόδωσε τον προστάτη και ηγέτη του.
Μεχτέρ τακιμί: Οθωμανικό τμήμα τελετών, σε παρέλαση που γίνεται στην Τραπεζούντα, με την ευκαιρία της επετείου της Άλωσης

Οι τουρκικές αρχές γιόρτασαν σήμερα την επέτειο "απελευθέρωσης" της Τραπεζούντας, με τη συμμετοχή των σημερινών τραπεζουντίων, που στην πλειοψηφία τους αποτελούν απογόνους των Ελλήνων του Πόντου.
Εμείς, οι απόγονοι των γενοκτονημένων και των ξεριζωμένων από τα χώματα του προσφιλούς Πόντου, βιώνουμε τη νεοελληνική πραγματικότητα, ενώ δεν έχουμε κάν την ημέρα αυτή στο επετειολόγιό μας.
Έστω και χωρίς τύπους, άς αφιερώσουμε μερικές στιγμές στην ημέρα αυτή και άς κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στους ήρωες και τους μάρτυρες του Πόντου, σε όλους εκείνους που έδωσαν διαχρονικά το αίμα τους για την υπεράσπιση της φυλής.

Σάββας Καλεντερίδης

από τό Ιστολόγιο Ινφογνώμων Πολιτικά

Ψυχή βαθιά

Έρχομαι μόλις τώρα από την ταινία..
Ναι, μιλάει με την ψυχή της κοινωνίας και των ανθρώπων, και οχι με την ψυχή του κόμματος ή του κράτους.
Τίποτα εξωπραγματικό ή υπερβολικό δεν έχει. Η σκληρότητα της μάχης πού δείχνει, δεν έχει τίποτε το υπερβολικό..
Ο πόνος και η αγωνία των δύο αδελφών, ναι ήταν ο πόνος και η αγωνία αυτού τού κόσμου πού διχασμένος συγκρούονταν.
Η μεγαλοψυχία τού καπετάν-Ντούλα απέναντι στους παγωμένους στρατιώτες και η μεγαλοψυχία τού υπολοχαγού Τριαντάφυλλου Ράπτη, απέναντι στον μισοκαμενο απο την Ναπαλμ Ντούλα, ειναι τελείως πραγματικά, διότι τέτοια συνέβησαν.
Είναι ο ίδιος, ο Τριαντάφυλλος πού έβριζε χυδαία την αντάρτισσα Γιαννούλα..Πού έφτυσε στο πτώμα της… Ναί, ειναι μια ιστορία χαρακτήρων πού δεν είναι απολυτα καλοί ή απολυτα κακοί, γιατί έτσι ειναι οι άνθρωποι, όσο κι αν οι μηχανισμοί πού εξουσίαζαν την κάθε μιά πλευρά (κόμμα απο την μιά και κράτος και Αμερικάνοι από την άλλη) θέλουν να μας τα πούν άσπρα-μαύρα.
Ο μανιχαϊσμός τους, τινάζεται στον αέρα απο τόν πονο της μανας, πού έχει δυό παιδια στα αντίπαλα στρατόπεδα, όπως τινάζεται στον αέρα απο την αγάπη πού είναι τελείως φυσικό να αισθάνεται ο ένας αδελφός γιά τον άλλον.
Ναί, η ταινία δεν έχει κανένα τρομερό σενάριο, απο εκείνα πού δείχνουν τα παιχνίδια των εξουσιών πού αποφασίζουν ερήμην των ανθρώπων.
Η ταινία έχει σαν σενάριο, τήν ώρα με την ώρα και μέρα μέ την μέρα αγωνία και τόν πόνο των απλών ανθρώπων.. Πού βιώνουν τις αποφάσεις των εξουσιών, χωρίς να έχουν κανεναν λογο για την μοίρα τους..
Ειναι μία ταινία πού επιτελους, δείχνει τον Εμφύλιο σαν Εμφύλιο..

Εχω στον Πόντο, μιά ολόκληρη πόλη συγγενείς. Καί καμιά δύναμη δεν θα με ξεριζώσει..

Στον Πόντο, παντρεύονταν οι περισσότεροι γύρω στα είκοσί τους.
Οι γυναίκες, ακόμα νωρίτερα..

Έτσι, σε κάθε αιώνα είχαμε πέντε γενιές, πού είχαν απο δύο γεννήτορες η κάθε μία, άρα δέκα άτομα.

Στον Πόντο ζήσαμε απο το 700 πρό Χρηστού, μέχρι τό 1923. Είκοσι επτά αιώνες, επί δέκα γεννήτορες σέ κάθε αιώνα, μας κάνουν 270 προγόνους.

Οι οικογένειες τους ήταν πολυμελείς. Αν λογαριάσουμε, ότι ο καθε ένας απο αυτούς είχε δύο κατά μέσο όρο αδέλφια, τότε μιλάμε για 540 συγγενείς δευτέρου βαθμού, τουλάχιστον.

Επομένως, κατα την μετριοπαθέστατη αυτή εκτίμηση, στον Πόντο έχουν ταφεί τουλάχιστον 810 συγγενείς μου, πρώτου και δευτέρου βαθμού.

Στά Άγια χώματα της Πατρίδας, έχω θαμμένους 810 τουλάχιστον συγγενείς..

Εκεί ανήκω..

Καί σε καμιά Λωζάνη δεν δίνω τό δικαίωμα να με ξεριζώσει

Κράτη, βρείτε τα μεταξύ σας..

Κυβερνήσεις, καντε όσες συμφωνίες θέλετε, ερήμην μου.

Εγώ εκεί ανήκω..




ΤΑ ΤΑΦΙΑ 'Μ ΕΧΑΣΑ. ΝΤ' ΕΘΑΨΑ ΚΙ ΕΝΕΣΠΑΛΑ...
(Τούς τάφους μου έχασα. Αυτούς πού έθαψα δεν ξέχασα..)

Συγκλόνισαν τα «Αληθινά Σενάρια» του Νίκου Ασλανίδη στην ΕΤ3

Επανασύνδεση με μνήμες και ιστορίες του παρελθόντος, νοσταλγία για μια πατρίδα που» δε γνωρίσαμε, αλλά και συγκίνηση προκάλεσε η εκπομπή του Νίκου Ασλανίδη «Αληθινά Σενάρια, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης (08/10) στην ΕΤ3.

Ταξιδέψαμε μέσω Κωνσταντινούπολης και Αμάσειας σε χωριά της Σαμψούντας, ακολουθώντας την ιστορία των προγόνων ενός Πόντιου γιατρού από την Αθήνα, αλλά και στην Παναγία Σουμελά, όπου βρέθηκαν και φέτος εκατοντάδες προσκυνητές από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Το α΄ μέρος της εκπομπής έκλεισε με το γραφικό τουριστικό θέρετρο Uzungol (Σαράχο), όπου όλοι μιλούν την ποντιακή διάλεκτο. Τραγούδια, χοροί, βόλτες με παϊτόνια αλλά και η ποντιακή κουζίνα δέσποζαν στις εικόνες της εκπομπής.

Uzungol

Η ίδια εκπομπή θα επαναληφθεί την Κυριακή 11 Οκτωβρίου στις 11 το πρωί, ενώ το β΄μέρος θα προβληθεί την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου, 23.00 μ.μ. (επανάληψη Κυριακή 18/10, 11.00 π.μ.). Το β΄μέρος περιλαμβάνει πανηγύρια που γίνονται στα παρχάρια, αλλά και ανθρώπους που επισκέπτονται τα χωριά των προγόνων τους.

Μην το χάσετε!

Αναρτήθηκε από Theophilos Kotsidis

Μήν τα χάσετε ! Τά "αληθινά σενάρια" στόν Πόντο. Στήν ΕΤ 3.

Προσκύνημα στον Εύξεινο Πόντο

Στις αλησμόνητες πατρίδες ταξίδεψε η εκπομπή της ΕΤ3 «Αληθινά Σενάρια», του Νίκου Ασλανίδη. Η εκπομπή, ακολούθησε το προσκυνηματικό ταξίδι των συλλόγων «Ελληνικό Σωματείο Διάσωσης και Διάδοσης της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς Οι Μωμόγεροι» και «Φάρος Ποντίων», που πραγματοποιήθηκε 12 με 22 Αυγούστου 2009.

Το α΄ μέρος θα προβληθεί στην ΕΤ3 την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου στις 20:45 μ.μ. (επανάληψη Κυριακή 12 Οκτωβρίου, 11:00 π.μ.).

Το β΄μέρος θα προβληθεί την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου στις 20:45 μ.μ. (επανάληψη Κυριακή 18 Οκτωβρίου).

Μην τα χάσετε!

Αναρτήθηκε από Theophilos Kotsidis

Εδώ και τώρα εκλογές!!!!

Άντε, όλα τα καλά έχουν ένα τέλος..
Αρκετά αφήσαμε τον Γιωργάκη να παίξει για δύο ημέρες με τις τύχες μας, ως πρωθυπουργός
Χάρηκε, ανθρώπινο είναι, αλλά ως εδώ.
Εδώ και τώρα εκλογές!!!!!

Η επέτειος της 5ης Οκτωβρίου 1912

" Επέτειος λησμονημένη, την οποία ο Ελληνισμός κακώς δεν εορτάζει, είναι η 5η Οκτωβρίου 1912. Η μέρα που η μικρή Ελλαδίτσα «της Μελούνας» κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία και εισήλθε στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο. Που μαζί με τον δεύτερο, του 1913, οδήγησε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Θράκης, της Ηπείρου και των νησιών του Αιγαίου. Διπλασιάζοντας την ελλαδική επικράτεια."
Τού Λάζαρου Μαύρου, από την "Σημερινή", της Κύπρου.






Ήταν τότε, πού ο Μέγας Κρητικός ανόρθωσε μέσα σε δύο χρόνια, οικονομικά καί στρατιωτικά την Ελλάδα της Μελούνας, και την κατέστησε ικανή, απο μίζερο Πελοποννησιακό κρατίδιο, να σταθεί αντάξια των προσδοκιών τού Ελληνισμού.. Μέσα σε δύο χρόνια..
Κι εδώ, 20 χρόνια οι μέν, 6 χρόνια οι δέ, 3 χρόνια ο άλλος, οι φαύλες οικογένειες, πού τό μόνο πού τούς νοιάζει είναι η ευδαιμονία εαυτών και τού εξωνημένου κρατικού προσωπικού, έχουν την Ελληνική κοινωνία υπό κρατική κατοχή, και ανερυθρίαστα, ερήμην μας,διαπραγματεύονται το ξεπούλημα της Κύπρου, τού Αιγαίου και της Θράκης....


Η ΔΗΘΕΝ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Όχι, η Ελλάδα και η Δύση δεν έχει Δημοκρατία.
Γιατί, Δημοκρατία στον Ελεύθερο πολύσημο και πλουραλιστικό Ελληνικό κόσμο, σήμαινε Ελευθερία, δηλαδή αυτονομία ατομική, πολιτική και κοινωνική...
Τό "μη υπό εταίρων άρχεσθαι", όπως έλεγε ό Αριστοτέλης.
Όταν μπροστά στην Δημοκρατία βάζουν τό "έμμεση", είναι σαν να βάζουν τό "ολίγον" μπροστά απο τό "έγγυος".
Ούτε καν αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν έχει η Ελλάδα και ο Δυτικός κόσμος..
Εχει προ-αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπου την πολιτική την ασκεί τό κράτος, πού προσποιείται ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, ενώ την έχει να ιδιωτεύει στό περιθώριο.
Έρχεται να μας διδάξει δήθεν Δημοκρατία, η Δύση,
πού μόλις πριν από 200 χρόνια κατέκτησε την ατομική ελευθερία έναντι τού Δεσπότη φεουδάρχη,
και πού στο πολιτικό επίπεδο, αντικατέστησε την Μοναρχική Δεσποτεία, με την δεσποτεία του κράτους-Θεσμού.
Σε ποιους; Σε εμάς, πού 3000 χρόνια στις πόλεις μας και στα κοινά μας διακονούσαμε την Ελευθερία...
Πού την διαφυλάξαμε κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, ακόμα και μέσα στην Τουρκοκρατία..
Κάντε κλίκ στην παρακάτω φωτογραφία:
Πόντος.
Περιοχή Αργυρούπολης.
Είναι το οροπέδιο όπου κρύβονταν το χωριό τού παππού μου και της γιαγιάς μου, τά Κοτύλια, πίσω από το κτίσμα πού μόλις διακρίνεται στο βάθος, και πού ήταν η εκκλησία τού χωριού..
Κρύβονταν εκεί για να παραμείνουν Ελεύθεροι..
Ήρθαν εκεί, 100 χρόνια πρίν απο τον ξερριζωμό, για να αποφύγουν την αυθαιρεσία των τοποτηρητών τού Οθωμανικού Κράτους, των ντερεμπέηδων..
Τό χωριό έπαιρνε μόνο του, όλες τίς αποφάσεις πού αφορούσαν την κοινωνία του..
Η ασθενής παρουσία του Οθωμανικου κράτους, βάραινε μεν, αλλά δεν αλλοίωνε το γεγονός της Ελευθερίας της κοινωνίας τού χωριού.
Δεν υπήρχε τσιφλικάς, δεν υπήρχε μισθωτή εργασία....
Μόνο στα τελευταία χρόνια, έφθασε ο χαλασμός των Νεότουρκων και τού Κεμάλ...
Καί μας φέραν εδώ, για να μας φορεσουν καπέλο την δεσποτεία τού Ελλαδικού Εθνους-κρατους.
Πού αποσιωπούσε την Ιστορία μας, γιατί δεν τού συνέφερε να την αναφέρει..
Πού όταν πιά δεν μπορούσε να μας κρύβει πίσω απο τίς Λευκες σελίδες της κρατικής Ιστορίας, μας "συνώστιζε" 'ως καλοκαιρινούς παραθεριστες, στίς παραλίες της Σμύρνης...
Πού ήθελε να ντρεπόμαστε πού μιλούσαμε την Ποντιακή μας διάλεκτο, διότι η κρατική μονοκρατορία δεν ανέχονταν την πολυσημία..
Ολα έπρεπε να εγκιβωτιστούν στα κρατικά-κατοχικά προτάγματα...
Μία γλώσσα, ένα Εθνος(-κρατος), μία ομοιογενής και ομοιογενώς υπόδουλη κοινωνία...
Αλλά, εμείς, οι Μικρασιάτες, με πρωτοπορία τον τότε και νύν αδούλωτο Πόντο μας, τούς χαλάσαμε την σούπα..
Τούς αναγκάσαμε να δεχτούν επίσημα τήν Γενοκτονία μας.
Γεμίσαμε την χώρα Ποντιακούς Συλλόγους...
Διδάσκουμε τόν πολιτισμό μας, τούς χορούς μας, τήν μουσική μας, και εσχάτως την γλώσσα μας.
Ολοένα και πληθαίνουν τα σχολία τής Ποντιακής γλώσσας, τώρα πού σιγά-σιγά φεύγει και η δεύτερη προσφυγική γενιά.
"Ερχόμαστε από πολύ μακριά..."
Καί είμαστε η Ελλάδα πού αντιστέκεται στό μίξερ της ασπόνδυλης ομογενοποίησης..


ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΚΡΑΤΙΚΉΣ ΔΕΣΠΟΤΕΊΑΣ.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΣΑΝ ΕΝΤΟΛΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥΣ.

Μας καλούν κάθε τόσο να τούς νομιμοποιούμε στις εκλογές, και ύστερα μας βάζουν στο ψυγείο για τέσσερα χρόνια.
Σ' αυτά τα χρόνια, μπορούμε να ιδιωτεύουμε, να παράγουμε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και ύστερα να καταναλώνουμε. Εχθρεύονται την ιδέα να ασκήσουμε ως Δήμος ή ως "κοινόν", την πολιτική εξουσία..
Όχι, η Ελλάδα, δεν έχει τούς ηγέτες πού τής αξίζουν..
Αυτοί είναι άξιοι, μόνον τού κατοχικού επί του Ελληνισμού κράτους....
Τού κράτους του 1897 και τού "οίκαδε", τού 1920..
Ρώτησαν αυτοί οι κύριοι τού "οίκαδε", τα δύο εκατομμύρια των Μικρασιατών Ελλήνων, πού σφαγιάζονταν από το 1914 έως το 1918, αν συμφωνούν με το "οίκαδε" τους;
Μας ρώτησαν, όταν μας παράτησαν στην Σμύρνη για να μας σφάξει ο Κεμάλ, και απαγόρευσαν δια νόμου την επιβίβαση μας στα πλοία ή μη μόνον τού οπισθοχωρούντος στρατού;
Μας λογάριασαν, όταν δεν έστειλαν ούτε μια σφαίρα στο Ποντιακό Αντάρτικο (μέ ευθύνη και τού Βενιζέλου), πού αγωνίζονταν για την σωτηρία των γυναικόπαιδων, στα βουνά της Πάφρας και της Σάντας;
Ρώτησαν το 1959 τούς Έλληνες της Κύπρου για τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου; Γιατί, όταν αναγκαστικά τούς ρώτησαν το 2004, τούς έτριψαν στην μούρη το Ελληνοκτόνο έκτρωμα Αναν..
Η μετριότητα τού ανελλήνιστου Ανανολάτρη, είναι άξια μόνο τού μετριότατου κρατικού μηχανισμού, πού φιλοδοξεί, αύριο να εκπροσωπήσει
Σήκω, ελληνική κοινωνία, και ζήτα συνταγματική μεταρρύθμιση ώστε να ελέγχεις ουσιαστικά τό πολιτικό προσωπικό, και όχι να σε δυναστεύει εκείνο..
1. Ανα εξάμηνο, ο βουλευτής να απολογείται σε σώμα χιλίων κληρωτών πολιτών, πού θα έχει δικαίωμα ανάκλησής του, εάν αθετεί αυτά για τα οποία τον εξέλεξαν
2. Οι πολιτικοί να δικάζονται για τίς πολιτικές τους παραλήψεις καί όχι μόνο για τα ποινικά τους παραπτώματα..

Γιώργος Πολυχρονίδης
3/10/2009

Τό δίλημμα των εκλογών (από τά "Ποντακά θέματα")

Ο αείμνηστος Λεωνίδας Ιασωνίδης, αν και διετέλεσε επί δεκαετίες υπουργός και βουλευτής, αν και διαχειρίστηκε τα δισεκατομύρια της αποκατάστασης των προσφύγων του 1923, ζούσε πάντα σε ένα ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας και δεν απέκτησε ποτέ ούτε ακίνητη ούτε κινητή περιουσία. Πέθανε φτωχός.

Το αθάνατο ποντιακό πνεύμα

Μιλώντας κάποτε στη Θεσσαλονίκη ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός επί κυβερνήσεων Βενιζέλου και λαμπρός ρήτορας, σε μία στιγμή είπε:
"Αρ' ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα"
"Λοιπόν, τώρα ήλθαμε σε δίλημμα".
Το πλήθος των Ποντίων τον άκουγε σιωπηλό. Μέχρι που κάποιος σήκωσε το χέρι και υπέβαλε την ερώτηση που απασχολούσε όλους:
"Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;"
"Πατέρα μας, Ιασωνίδη, τί είναι τό δίλημμα;"
"Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα"
" Ακούστε να σας πώ τί είναι τό δίλημμα" απάντησε ο Ιασωνίδης.
"Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ' α ας σο στόμαν και βγάλουμ' ατό ας σον κώλον!
"Παίρνουμε ένα σκοινί. Τό περναμε από τό στόμα και το βγάζουμε από τον κώλο!
Σ' εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν!
Στό μπροστινό τό μέρος δένουμε ένα σκατό!
Σ' οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ'!
Καί στό πίσω μέρος δένουμε ένα αγγούρι!
Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας 'σο στόμας, εμπέν' το αγγούρ' σον κώλος!
Τραβάς να βγάλεις τό σκατό από τό στόμα σου, μπαίνει τ' αγγούρι στον κώλο σου!
Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ' ας σον κώλος, εμπέν το σκατό 'σο στόμας!
Τραβάς να βγάλεις τό αγγούρι από τον κώλο σου, μπαίνει τό σκατό στό στόμα σου!
Αρ' ατό εν το δίλημμα!"
Αυτό, λοιπόν, είναι τό δίλημμα!"

Ευχαριστούμε τον εκ Κερασούντος του Πόντου, ιατρό Ελευθέριο Τσιλιγγίρη που μας το έστειλε.
Αναδημοσίευση από τα "Ποντιακά Θέματα"

Η συμπεριφορά των μυγών, ως προανάκρουσμα τού εκλογικού αποτελέσματος (fly pol). μέρος 2.

Σήμερα, μέχρι τίς 9.30 π.μ., δεν ίπτατο ουδεμία μύγα, ενώ, εχθές , τίς αντίστοιχες ώρες επιθυμούσα να έχω ουρά, προκειμένου να τίς διώχνω συνέχεια.
Ξαφνικά, μετά τίς 9.30, εμφανίστηκαν, τό ίδιο επίμονες και προπετείς όσο και εχθές, αλλά, σε καπως μικρότερο αριθμό.
Πολιτικό συμπέρασμα:
Οι μύγες κάπου διαβουλέυονταν έως τίς 9.30, προκειμένου να εκτιμήσουν δεδομένα, εκ των οποίων δεν συνάγονταν αβίαστα και χωρίς σημαντικό ενδεχόμενο λάθους, η νίκη τού ΠΑΣΟΚ και η ήττα της Ν.Δ.
Κάτι, επεσκίασε την χθεσινή τους βεβαιότητα...
Φαίνεται, πώς τελικά, η πλειοψηφία αποφάσισε ότι ισχύουν τα χθεσινά, γι αυτό βγήκε στην πιάτσα με την ίδια, χθεσινή, συμπεριφορά.
Μία σημαντική μειοψηφία διαφώνησε, και διατήρησε τό δικαίωμα να μήν βγεί επιθετικα πρός την ανθρωπινη κοινωνία, αλλά να ασχοληθεί με τον συνήθη διακριτικό ανταρτοπόλεμο, έναντι του ανθρώπινου είδους.
Αρα, τό αποτέλεσμα των εκλογών αναμαίνεται λίαν αμφίρροπο.
Διαπιστώνουμε, όμως και τα εξής, για την μυγική κοινωνά:
Λείτουργεί με άμεση δημοκρατία, και χωρίς δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, εφ όσον η μειοψηφία δεν είναι υποχρεωμένη να εκτελεί τις αποφασεις της πλειοψηφίας.
Νεώτερα, αύριο..