Ψυχή βαθιά

Έρχομαι μόλις τώρα από την ταινία..
Ναι, μιλάει με την ψυχή της κοινωνίας και των ανθρώπων, και οχι με την ψυχή του κόμματος ή του κράτους.
Τίποτα εξωπραγματικό ή υπερβολικό δεν έχει. Η σκληρότητα της μάχης πού δείχνει, δεν έχει τίποτε το υπερβολικό..
Ο πόνος και η αγωνία των δύο αδελφών, ναι ήταν ο πόνος και η αγωνία αυτού τού κόσμου πού διχασμένος συγκρούονταν.
Η μεγαλοψυχία τού καπετάν-Ντούλα απέναντι στους παγωμένους στρατιώτες και η μεγαλοψυχία τού υπολοχαγού Τριαντάφυλλου Ράπτη, απέναντι στον μισοκαμενο απο την Ναπαλμ Ντούλα, ειναι τελείως πραγματικά, διότι τέτοια συνέβησαν.
Είναι ο ίδιος, ο Τριαντάφυλλος πού έβριζε χυδαία την αντάρτισσα Γιαννούλα..Πού έφτυσε στο πτώμα της… Ναί, ειναι μια ιστορία χαρακτήρων πού δεν είναι απολυτα καλοί ή απολυτα κακοί, γιατί έτσι ειναι οι άνθρωποι, όσο κι αν οι μηχανισμοί πού εξουσίαζαν την κάθε μιά πλευρά (κόμμα απο την μιά και κράτος και Αμερικάνοι από την άλλη) θέλουν να μας τα πούν άσπρα-μαύρα.
Ο μανιχαϊσμός τους, τινάζεται στον αέρα απο τόν πονο της μανας, πού έχει δυό παιδια στα αντίπαλα στρατόπεδα, όπως τινάζεται στον αέρα απο την αγάπη πού είναι τελείως φυσικό να αισθάνεται ο ένας αδελφός γιά τον άλλον.
Ναί, η ταινία δεν έχει κανένα τρομερό σενάριο, απο εκείνα πού δείχνουν τα παιχνίδια των εξουσιών πού αποφασίζουν ερήμην των ανθρώπων.
Η ταινία έχει σαν σενάριο, τήν ώρα με την ώρα και μέρα μέ την μέρα αγωνία και τόν πόνο των απλών ανθρώπων.. Πού βιώνουν τις αποφάσεις των εξουσιών, χωρίς να έχουν κανεναν λογο για την μοίρα τους..
Ειναι μία ταινία πού επιτελους, δείχνει τον Εμφύλιο σαν Εμφύλιο..