Εκδήλωση: "Νεοθωμανισμός και Ελληνική Θράκη"

Το Cdrsee και ο Μπουτάρης

 Απο τον ιστότοπο του "Άρδην"

 

Το Cdrsee και ο Μπουτάρης

Συγγραφέας: 

Της Σύνταξης

Έχουμε γράψει από την πρώτη στιγμή που εκλέχτηκε ο Γ. Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, ότι αυτή ήταν πολή αρνητική εξέλιξη για την πόλη. Έχει βαλθεί ο Μπουτάρης κάθε μέρα που περνά να μας επιβεβαιώνει.

Το χθεσινό του κατόρθωμα ήταν να παρεβρεθεί και να μιλήσει  σε εκδήλωση του CDRSEE που είχε αντικείμενο τα βοηθητικά σχολικά εγχειρίδια που έχει εκδόσει να διανεμηθούν στους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης. Εκτός από τον Μπουτάρη μίλησαν οι Χ.Κουλούρη,  Κ. Καρράς (της περιώνυμης λέσχης), Ν.Ευθυμιάδης (βιομήχανος που στήριξε τον Μπουτάρη). 

 

Ακολουθεί το σημερινό δημοσίευμα του «ΒΗΜΑΤΟΣ». 

Πολύπλευρη και σφαιρική διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας και μέσα από τις ιστορίες των «γειτόνων» μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη αλληλοκατανόηση και συνύπαρξη των λαών των Βαλκανίων. Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα της διημερίδας του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση της Νοτιανατολικής Ευρώπης που οργανώθηκε το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών από χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής.

Το Κέντρο προχώρησε πριν από λίγα χρόνια και στη συγγραφή εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού για τη διδασκαλία της Ιστορίας της Νοτιανατολικής Ευρώπης- με επιστημονική υπεύθυνη την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κυρία Χριστίνα Κουλούρη - το οποίο περιέχει ιστορικές πηγές και των «άλλων», δηλαδή των γειτονικών βαλκανικών εθνών. Τα εν λόγω εγχειρίδια χρησιμοποιούνται ως βοηθήματα στο μάθημα της Ιστορίας σε αρκετές βαλκανικές χώρες, όχι όμως και στην Ελλάδα.

Ο διακεκριμένος τούρκος ιστορικός Χαλίλ Μπερκτάι μίλησε για το «μαύρο κουτί», δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο το εκπαιδευτικό κατεστημένο της χώρας του αναστέλλει κάθε προσπάθεια προόδου στη διδασκαλία της Ιστορίας, αναφερόμενος στο εξής περιστατικό: Μια ομάδα εργασίας του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας στην οποία συμμετείχε εκπόνησε μελέτη βάσει της οποίας γράφτηκε ένα βιβλίο Ιστορίας για τα σχολεία με εκσυγχρονισμένο περιεχόμενο. «Οταν εκδόθηκε το βιβλίοο πρόεδρος του Συμβουλίου μου είπε: “Αυτό δεν είναι το βιβλίο που ενέκρινα!”. Το βιβλίο της Ιστορίας έγινε ακόμη χειρότερο τελικώς!» εξιστόρησε.

Στις επιθέσεις που δέχτηκε από εθνικιστικούς κύκλους η πρωτοβουλία για τη συγγραφή ενός εναλλακτικού βιβλίου Ιστορίας αναφέρθηκε το μέλος του ΔΣ του Κέντρου κ. Κ. Καρράς, ο οποίος τόνισε τη σημασία της πολύπλευρης διδασκαλίας της Ιστορίας και εξέφρασε το παράπονό του για το γεγονός ότι μέχρι σήμερα το υπουργείο Παιδείας δεν έχει απαντήσει στο αίτημα για χρήση του βιβλίου στα σχολεία της χώρας μας.

«Ήρθε η ώρα να επαναφέρουμε τη μνήμη της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης» σχολίασε ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Ι. Μπουτάρης, ο οποίος πρότεινε στο Κέντρο να διοργανώσει σχετικό συνέδριο με την αφορμή του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης.

 

Διαβάστε και κάποια παλιότερα κείμενα του Άρδην για το τι εστί CDRSEE: 

• CDRSEE

ποιοι είναι οι χορηγοί:

• Οι χορηγοί του CDRSEE

Και τι το πρόγραμμα κοινής (βαλκανικής) ιστορίας που προωθεί (μεταξύ άλλων) και ο Μπουτάρης

• Τι είναι το πρόγραμμα κοινής (βαλκανικής) ιστορίας;

• Της Σύνταξης
• Επικαιρότητα

• Προσθήκη νέου σχολίου

Ραβίνος Yitzhak Shapira: “Οι εχθροί του Ισραήλ πρέπει να δολοφονούνται. Ακόμη κι αν είναι νήπια”

Δυστυχώς, αυτή η “θρησκευτική” προτροπή του Ραβίνου δεν αποτελεί είδηση για τα αργυρώνητα ΜΜΕ.

Δεν αποτελεί απειλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί δεν συμβαίνει στην Κούβα, τη Γάζα, τη Βενεζουέλα, τη Συρία, το Ιράν, τη Β. Κορέα…

Συμβαίνει… στον χωροφύλακα των ΗΠΑ και αφεντικό των ευρωπαίων πολιτικών ηγετών…

Η “πολιτισμένη” δύση εξανίσταται συνεχώς και αδιάκοπα για τις παραβιάσεις των “Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”, αρκεί οι «παραβιάσεις» να συντελούνται σε χώρες αντιπάλους των ΗΠΑ.

Μάλιστα έχουν βρει και τη συνταγή -όπως προχθές στη Λισαβόνα οι «ηγέτες»-υπάλληλοι των ΗΠΑ-, που «αναπροσάρμοσαν το «νέο δόγμα» εναντίον της «τρομοκρατίας»…

Κανείς ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης (έχουν εξαφανιστεί -ή αγοράστηκαν;- και οι διανοούμενοι), δεν εξανίσταται όταν ένας θρησκευτικός ηγέτης της «μοναδικής δημοκρατίας στη Μ. Ανατολή» (διάβασε το ναζιστικό θεοκρατικό καθεστώς του Ισραήλ), προπαγανδίζει το μίσος, τη βία, την Εθνοκάθαρση!

Ο κύριος Yitzhak Shapira, ο Ραβίνος, έκανε τις...

 δηλώσεις και τις αιτιολόγησε σύμφωνα με τις διδαχές του Ταλμούντ, το ιερό βιβλίο των εβραίων που νομιμοποιεί τη δολοφονία σε όποιον δεν είναι εβραίος…

Αναφερόμενος στα νήπια, ο Ραβίνος τονίζει «Αν η παρουσία τους θέτει σε κίνδυνο έναν ισραηλινό, τα παιδιά των παλαιστινίων όχι μόνον πρέπει, αλλά είναι χρέος να δολοφονηθούν γιατί μεγαλώνοντας θα είναι εχθροί του Ισραήλ».

Και δεν είναι μια είδηση που κατασκευάζουν Κουβανοί ή Παλαιστίνιοι, αλλά την έχει και η ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz»…

Αναρτήθηκε από σίβυλλα στις Δευτέρα, Νοέμβριος 22, 2010

Από τη Σαμψούντα στη Σρεμπρένιτσα: Ας τελειώσουμε επιτέλους με τις ιστορικές εκκρεμότητες

Από την "Αυγή της Κυριακής"

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/11/2010
 

Toυ Βλάση Αγτζίδη

...Αφορμή για το σημείωμα αυτό αποτελεί η πρόσφατη αναφορά στην ομαδική σφαγή 7.000 χιλιάδων αμάχων Βόσνιων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα και η τελετουργική ταφή των υπολειμμάτων των θυμάτων που ταυτοποιήθηκαν. Στην τελετή για τα θύματα της Σρεμπρένιτσα παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο προεδρεύων της Ε.Ε., αλλά και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. Η κυβέρνηση Ερντογάν είχε μεσολαβήσει για να αναγνωρίσουν οι Σέρβοι τη σφαγή. Επιπλέον, στο πλαίσιο της «προστασίας» που θέλει να παρέχει στους μουσουλμάνους της Βαλκανικής και της προβολής της «οθωμανικής κληρονομιάς» έχει στηρίξει οικονομικά τη Βοσνία, προωθώντας επενδύσεις στη χώρα, ενώ έχει μεσολαβήσει στις συνομιλίες προσέγγισης μεταξύ Σερβίας, Βοσνίας και Κροατίας.
Όμως, πριν από δύο χρόνια, όταν είχε βρεθεί ένας ομαδικός τάφος στο παλιό ελληνικό χωριό Γιαζισιλάρ της Σαμψούντας και παρ' όλες τις εκκλήσεις των προσφυγικών ρωμαίικων οργανώσεων, η επίσημη Τουρκία κώφευσε. Το ζήτημα των ομαδικών τάφων στην περιοχή του δυτικού Πόντου από την περίοδο 1914-1922 είναι άγνωστο μεν, υπαρκτό δε.

Από την ανοχή και την ποικιλία στον αποκλεισμό και το μοναδικό πολιτισμό
Αυτό που συνέβη εκείνη την εποχή σχετίζεται με την απόφαση που είχαν λάβει οι Νεότουρκοι στο Συνέδριό τους της Θεσσαλονίκης το 1911 για την ομογενοποίηση της Ανατολίας μέσω της φυσικής εξαφάνισης ή της αφομοίωσης των χριστιανών της Αυτοκρατορίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι Έλληνες της Ανατολής είχαν ενισχύσει με κάθε τρόπο τις οθωμανικές μεταρρυθμίσεις και είχαν επενδύσει στο κοινό οθωμανικό όραμα όλων των λαών της Αυτοκρατορίας. Ένα όραμα δημοκρατικό, που έθετε τα δικαιώματα του πολίτη στο επίκεντρο και εξαφάνιζε τις διακρίσεις και τη θρησκευτική ή εθνική καταπίεση. Όμως το όραμα αυτό, όπως και η οθωμανική «περεστρόικα» που άρχισε με το Τανζιμάτ, εξοβελίστηκαν από τον εθνικισμό όταν αποφασίστηκε η καταστροφή της πολυπολιτισμικής και πολυεθνοτικής οθωμανικής κοινωνίας. [...]
Από το 1916 άρχισαν οι συστηματικές σφαγές στην περιοχή του Δυτικού Πόντου. Την περίοδο που ακολούθησε υλοποιήθηκε το προαποφασισμένο σχέδιο των εθνικιστών, για φυσική εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων. Η δράση Ρωμιών ανταρτών χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για την πλήρη εκκαθάριση της περιοχής από τον άμαχο πληθυσμό. Ήταν τέτοια η ένταση και η έκταση των διωγμών, ώστε ακόμη και οι σύμμαχοι των Νεότουρκων εθνικιστών διατύπωσαν εγγράφως τις αντιρρήσεις τους. [...]

Ο τάφος του Γιαζισιλάρ
Η ανακάλυψη ομαδικού τάφου στη Σαμψούντα, που ανήκει σε Έλληνες Ποντίους της περιόδου των διωγμών από τους Τούρκους, έφερε και πάλι στην επικαιρότητα την άγνωστη σφαγή των Ρωμιών αμάχων εκείνης της εποχής από τους εθνικιστές μετά το 1916. Τα οστά βρέθηκαν τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών σε σχολείο του χωριού Γιαζισιλάρ, ενώ σύμφωνα με τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων οι εργάτες πέταξαν τα οστά στο ποτάμι της περιοχής. Ο κάτοικοι του χωριού όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και ερείπια από τέσσερις ελληνικές εκκλησίες. Μία απ’ αυτές βρισκόταν εκεί που σήμερα έχει κατασκευαστεί το σχολείο.
Ο συγκεκριμένος ομαδικός τάφος που εντοπίστηκε στη Σαμψούντα φαίνεται ότι εντάσσεται στον κατάλογο με τα κατορθώματα του Τοπάλ Οσμάν, ενός αιμοβόρου τσέτη απ’ το Rize με ακραία συμπεριφορά, που τελικά θα βρει το θάνατο μετά από εντολή του Μουσταφά Κεμάλ. Για τον τάφο αυτό ο μελετητής της ιστορίας των Ελλήνων του Δυτικού Πόντου, εκπαιδευτικός Γιώργος Αντωνιάδης γράφει: «Το χωριό Γιαζιλάρ, αποτελεί συνοικισμό του χωριού Τερέκιοϊ, που βρίσκεται πάνω στην παραλιακή οδό. Τον Ιούνιο του 1921, συγκέντρωσαν τα γυναικόπαιδα του χωριού Τερέκιοϊ και αφού τα έπνιξαν με βρόχο τα πέταξαν σε ένα λάκκο και στη συνέχεια κάλυψαν το λάκκο αυτό με χώμα...»
Για άλλη μια φορά το θέμα υποβαθμίστηκε και από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες, στο πλαίσιο της υποτίμησης της τραυματικής προσφυγικής εμπειρίας και της επίτευξης ελληνοτουρκικής συνεννόησης χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών ανθρωπιστικών αρχών, όπως είναι ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών και η απόδοση των στοιχειωδών τιμών που απαιτούν οι -τυπικά αποδεκτοί- απ’ όλους πολιτισμικοί κανόνες.
Έχει γίνει ήδη καταγραφή πολλών τέτοιων τοποθεσιών ομαδικών τάφων. Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με νηφαλιότητα, τόσο από την Τουρκία όσο και την Ελλάδα, η οποία φαίνεται να αγνοεί τεχνητά το ζήτημα, ακολουθώντας την παλιά τακτική της περιφρόνησης των Ρωμιών προσφύγων απ’ την Ανατολή. Ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ενιαίου τάφου, όπου θα μαζευτούν όλα τα οστά που θα ανευρεθούν, με πρώτα αυτά του ομαδικού τάφου του Γιαζισιλάρ.

Επίλογος
Ίσως ήρθε η ώρα οι απλοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες και οι χορευτές λαϊκών χορών που μοιράζονται τους πολλούς όμορφους κοινούς πολιτισμούς μας, μαζί με τους μη εθνικιστές ιστορικούς, να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν εκείνες τις γέφυρες γνώσης, φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών που ζουν και θα ζουν για πάντα στις ακτές του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας. Nα καταλάβουν πώς σκέφτεται ο «άλλος», ο «διαφορετικός». Να προσπαθήσουν να μιλήσουν για τα κοινά στοιχεία -κάτι που είναι εύκολο- αλλά και να διερευνήσουν -όσο οδυνηρό κι αν είναι αυτό- τα δύσκολα, εκείνες τις μαύρες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας, όταν οι άνθρωποι αποθηριωμένοι, «λαίμαργοι για βία» που λέει ο Steiner, μετέτρεπαν ακόμα και τους ναούς και τα τεμένη σε τάφους των απελπισμένων αμάχων.
Όλη αυτή η απόπειρα επικοινωνίας έχει και μια λυτρωτική σημασία. Διερευνώντας τις ενοχές του εθνικισμού και του κράτους, οι λαοί απαλλάσσονται από το βάρος της ταύτισης με απρόσωπες δολοφονικές εξουσίες, αναζητώντας παράλληλα τους δικούς τους ακηδεμόνευτους κώδικες επικοινωνίας.
* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα τουρκικά, στην αριστερή εφημερίδα Newroz της Κωσταντινούπολης, στις 3 Noεμβρίου 2010, αρ. φ. 151. Για λόγους χώρου, ορισμένα γνωστά στο ελληνικό κοινό στοιχεία έχουν παραληφθεί.

Πηγή: Ο πίνακας αυτός συντάχθηκε με βάση τα στοιχεία ανέκδοτης μελέτης του εκπαιδευτικού Γιώργου Αντωνιάδη. Η μελέτη συντάχθηκε μετά από επιτόπιες έρευνες και συνεντεύξεις των επιζώντων. Ο ίδιος ο Αντωνιάδης γεννήθηκε στο χωριό Καράπουναρ της Σαμψούντας. Βλ. και Γιώργος Κιούσης, «Τι αποκαλύπτουν τα ευρήματα στη Σαμψούντα. Το δικό μας ολοκαύτωμα», Ελευθεροτυπία, 26 Ιουλίου 2010, σελ. 15.

Δεν μπορούμε να διαγράψουμε την ιστορία

της Σοφίας Βούλτεψη
  Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την συνέντευξη του νέου δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη στην «Ελευθεροτυπία» και στον Άρη Χατζηγεωργίου. Πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλη επιτυχία του συναδέλφου.
  Παραβλέπω την υποτιμητική και αλαζονική χρήση των ονομάτων συνανθρώπων του (Ψωμιάδηδες, Παπαγεωργόπουλοι).
  Παραβλέπω την μαγκιά του τύπου «παπά, ξύρισε τα γένια και κάνε κόμμα αγόρι μου», όταν μιλά για τον Μητροπολίτη Άνθιμο, ο οποίος έχει δικαίωμα ως Έλλην πολίτης να λέει την γνώμη του.
  Παραβλέπω την άγνοιά του σε θέματα ορκωμοσίας, καθώς αυτά είναι λυμένα – οι χριστιανοί δίνουν τον χριστιανικό όρκο, οι μουσουλμάνοι τον μουσουλμανικό, οι εβραίοι τον εβραϊκό – από το ίδιο το Σύνταγμα, που κατοχυρώνει τις αναγνωρισμένες θρησκείες.
  Παραβλέπω τις αγοραίες εκφράσεις του τύπου «χώνουμε τα ωραία μας λεφτά» και «φάε τον Παπαγεωργόπουλο στην μάπα».

  Αυτά αφορούν τον ίδιο, την αγωγή του και τους ψηφοφόρους του.

  Δεν μπορώ, όμως, να παραβλέψω την σαφή πρόθεσή του να διαγράψει την Ιστορία και να προσβάλει την μνήμη των νεκρών της γενοκτονίας. Στη συνέντευξή του ο κ. Μπουτάρης υποστηρίζει ότι σκοπεύει να τοποθετήσει μνημείο για την «Επανάσταση των Νεοτούρκων» στην Πλατεία Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης!
  Κατηγορεί μάλιστα όλους τους υπολοίπους ότι δεν διαβάζουν Ιστορία! Μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ο ίδιος δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Ιστορία. Ο Κεμάλ Ατατούρκ και οι Νεότουρκοί του υπήρξαν οι σφαγείς του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού.
  Καμία σχέση δεν έχει το γεγονός ότι «αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν εδώ» και καλό είναι «να έρχονται να προσκυνάνε τα πατρογονικά τους και να μας τα χώνουν».

  Δεν πρόκειται - να το βάλει καλά στο μυαλό του ο κ. Μπουτάρης - να δεχθούμε ξεπούλημα του αίματος των προγόνων μας. Να βρει άλλους τρόπους «να του τα χώνουν».
----
  Πριν από δύο χρόνια, με αφορμή την υπόθεση του βιβλίου της έκτης Δημοτικού, είχα γράψει το ακόλουθο άρθρο. Το αφιερώνω σε όσους με ελαφρότητα αντιμετωπίζουν όσα λέει σήμερα ο κ. Μπουτάρης – και σε όσους τον βοήθησαν και τον έφεραν στη θέση να τα λέει:

Η ιστορία της γιαγιάς από τον Πόντο

   Αν είναι να στοιχειώσει το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, καλύτερα να στοιχειώσουν οι – αληθινές - ιστορίες της γιαγιάς μου. Ήταν κάποτε μια αρχοντοπούλα του Πόντου. Σαν έβγαινε βόλτα στα παρχάρια πάνω στο άσπρο της άλογο, το κεφάλι της βάραινε από τα χρυσά φλουριά που φορούσε στεφάνι. Παντρεύτηκε, γέννησε τέσσερα παιδιά, έζησε λίγα ευτυχισμένα χρόνια. Μετά ήλθε η καταστροφή. Ο πρώτος της άντρας σκοτώθηκε στο μέτωπο. Πέταξε τα φλουριά από το κεφάλι, μπήκε μπροστά για να σώσει ό,τι της απέμεινε.
  Δεν τα κατάφερε. Είδε να εκτελούνται μπροστά στα μάτια της τα τρία της αδέλφια. Σπάραξε, αλλά προσπάθησε να σώσει τα παιδιά της. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Τα έχανε ένα- ένα στην μακριά πορεία ως το λιμάνι του «συνωστισμού» - ελάτε τώρα μια λέξη είναι, τόσο πολύ σας πείραξε; Το πιο μικρό δάγκωσε το βυζί της και άφησε την τελευταία του πνοή. Το πιο μεγάλο, ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών, κατόρθωσε να μπει μαζί της στο καράβι της σωτηρίας. Το τύλιξε με το πανωφόρι της σε μια γωνιά του πλοίου και πήγε να βρει λίγη σούπα από το συσσίτιο. Όταν γύρισε, ούρλιαξε. Ψέκαζαν για πανούκλα, δεν το είδαν το παιδί έτσι όπως ήταν κουκουλωμένο και ζαρωμένο. Το κοριτσάκι πέθανε από ασφυξία. Η θάλασσα έγινε ο υγρός του τάφος.

   Βρέθηκε ολομόναχη στον Πειραιά. Ταξίδεψε ως την Κέρκυρα για να βρει την αδελφή της. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε – έναν πρόσφυγα, παλιό εργάτη στα κτήματά της. Έφερε στον κόσμο δυο κόρες, τις ανάστησε σε μια παράγκα στο Κερατσίνι. Δούλεψαν όλοι μαζί σκληρά, άντεξαν στις κακουχίες της Κατοχής, αποταμίευσαν, απέκτησαν ένα οικόπεδο και έχτισαν ένα σπίτι στα σύνορα Ν. Σμύρνης και Π. Φαλήρου.
  Άντεξαν, γιατί έμειναν ενωμένοι. Άντεξαν επειδή δεν ξέχασαν. Η οικογένεια μεγάλωσε με τις ιστορίες του παππού και τις προσευχές της γιαγιάς. Είχε το δικό της δωμάτιο με τους τοίχους γεμάτους εικόνες. Δεν ξανάφαγε κρέας από το 1922. Ήταν το τάμα της, μια από τις πολλές δοκιμασίες που επέβαλε στο ταλαιπωρημένο σαρκίο της για να ξορκίσει την καταστροφή.

  Αυτή ήταν η γιαγιά μου η Σοφία. Αυτήν την Ιστορία δίδαξε στις κόρες και στα εγγόνια της. Αυτήν διδάξαμε αργότερα κι’ εμείς στα δισέγγονά της. Προχωράμε μπροστά, αλλά δεν ξεχνάμε. Μας κρατά ενωμένους η αλήθεια της Γενοκτονίας. 

Το φαινόμενο της "μουδιασμένης συνειδήσεως" και οι επικείμενες απολύσεις..

   "..Τό φαινόμενο αυτό της προκλήσεως μιας τεχνητής ψυχικής αποχαυνώσεως δια της συνεχούς διαψεύσεως της υποσχέσεως, δια της συνεχούς αναβολής του αναμενομένου, αποκαλείται φαινόμενον της "μουδιασμένης συνειδήσεως". Αυτό δέ, είναι δυνατόν να προκληθεί όχι μόνον προκειμένου περί ζώων αλλά και περί ανθρώπων, ακόμη δε και περί ολοκλήρων λαών.
  Υποδειγματικώς εφήρμοσαν αυτήν την τεχνικήν ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς. Επί μίαν πενταετίαν απειλούσαν ότι θα εισβάλουν εις την Αυστρίαν. Όλοι επερίμεναν απο στιγμής εις στιγμήν την εισβολήν και προετοιμάζοντο να αντιδράσουν αναλόγως. Αλλά τελικώς η εισβολή δεν επραγματοποιείτο, Αυτή η συνεχής διαδοχή απειλής-αναβολής και συναγερμού-ανακουφίσεως επανελήφθη πολλάς φοράς και όταν τελικώς η εισβολή επραγματοποιήθη ουδείς αντέδρασεν. Τόσον οι αντιχιτλερικοί αυστριακοί όσον και η παγκόσμιος κοινή γνώμη είχαν περιέλθει εις την κατάστασην της "μουδιασμένης συνειδήσεως" και δεν εκινήθησαν. Όταν συνήλθαν απο την εντέχνως προκληθείσαν απάθειάν των ήτο πλέον πολύ αργά.."

Θα γίνουν, λοιπόν, ή όχι απολύσεις;

Ο Καζαντζίδης υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος

 

Από το ιστολόγιο "Στέλιος Καζαντζίδης 1931-2001"

 

Ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε ένας εξαιρετικά λαοφιλής καλλιτέχνης. Αυτό διαπιστώνεται ακόμα και σήμερα, εννέα χρόνια μετά το βιολογικό του θάνατο. Οι σύλλογοι φίλων πληθαίνουν και ο μύθος ενισχύεται… Αβίαστα, ακατάπαυστα...

Η απήχηση του Καζαντζίδη στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, στις πρώτες δεκαετίες ενός μεταπολιτευτικού κύκλου, (που άνοιξε με την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών και πρόσφατα έκλεισε οριστικά), κίνησε - κατά περιόδους - το ενδιαφέρον των κομματικών σχηματισμών να τον εντάξουν στους κόλπους τους.

Ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που διαπίστωσε τη δυναμική του Στέλιου Καζαντζίδη, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Λίγο πριν τις εκλογές της 20^ης Νοεμβρίου του 1977, ο δημοσιογράφος (και εκδότης, σήμερα, του περιοδικού «Λαϊκό Τραγούδι»), Γιώργος Κοντογιάννης, είχε ενημερώσει τον τότε αρχηγό και ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ πως όλοι οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι πρόσκειντο στα κόμματα της αριστεράς (Κ.Κ.Ε, Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών δυνάμεων κ.τ.λ). Όλοι εκτός από τον Ηλία Ανδριόπουλο και τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος Καζαντζίδης – όπως σημειώνει ο Γιώργος Κοντογιάννης στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Λαϊκό Τραγούδι – σύστηνε, χιουμοριστικά, τον εαυτό του ως εξής: «Καζαντζίδης, τα τρία Πι. Πόντιος ΠΑ.ΣΟ.Κ και Π.Α.Ο.Κ».

Δεν είναι ψέμα να ισχυριστούμε πως ο Καζαντζίδης ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Ανδρέα Παπανδρέου και άνθρωπος με αριστερό παρελθόν (Είναι γνωστό πως ο πατέρας του δολοφονήθηκε το 1945, όντας μέλος της Επιμελητείας του Αντάρτη). Ο ίδιος ο Καζαντζίδης θα δηλώσει στον Νάσο Αθανασίου στο 1994: «Ανδρέας Παπανδρέου, μέγας πολιτικός…Από τη δεξιά έχω καταστραφεί, δεν γνώρισα πατέρα, δεν είχα στοργή πατρική. Από μικρό παιδί ορφάνεψα… Η δεξιά μου σκότωσε τον πατέρα και ταλαιπωρήθηκα στη ζωή μου. Πουλούσα τσιγάρα…Κύριος να τα πάμε… Δούλευα κάτω στον ηλεκτρικό, κουβαλούσα βαλίτσες, πούλαγα νερό με στάμνα στην λαχαναγορά και ένα σωρό άλλα τίμια, πάντα, επαγγέλματα… Λοιπόν, δεν την συμπαθώ τη δεξιά, το λέω έτσι απροκάλυπτα.». Ήταν η περίοδος που το ΠΑ.ΣΟ.Κ και η ιδρυτική του διακήρυξη, ακόμα ενέπνεαν το λαό και ενσάρκωναν τους ευσεβείς πόθους μιας αριστεράς, που ερχότανε στο προσκήνιο κυνηγημένη και φοβισμένη και ενός προοδευτικού χώρου που ζητούσε εκπροσώπηση. Πώς θα μπορούσε ο Καζαντζίδης να παραμείνει ουδέτερος μπροστά στις εξελίξεις, που σάρωναν την πολιτική ζωή του τόπου και να μην υποστηρίξει ένα πραγματικό κίνημα όπως ήταν και το ΠΑ.ΣΟ.Κ;

Πριν τις εθνικές εκλογές του 1981, ο Καζαντζίδης δέχεται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρόταση να πολιτευθεί. Αρνείται. Ο γνωστός δημοσιογράφος – και κουμπάρος του Καζαντζίδη - Κυριάκος Διακογιάννης, εντοπίζει το λόγο της άρνησης στις ασφυκτικές πιέσεις που δέχθηκε ο τραγουδιστής, από τις εσωκομματικές ομάδες του ΠΑ.ΣΟ.Κ – τα «κυκλώματα» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο αφιέρωμα για τον Στέλιο Καζαντζίδη (εκδόσεις «Κάκτος», 2001). Βλέπετε η δημοφιλία του Καζαντζίδη ήταν τόσο μεγάλη, που εγγυόταν την επιτυχία του ΠΑ.ΣΟ.Κ, μα σύγκαιρα την αποτυχία για κάποια στελέχη του κινήματος…

Για την ιστορία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ κέρδισε τις εκλογές της 18^ης Οκτωβρίου του 1981 επιτυγχάνοντας το υψηλό ποσοστό της τάξης του 48,07 % έναντι του 35,88 % της Νέας Δημοκρατίας του Γεωργίου Ράλλη.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, δεν πολιτεύθηκε το 1981. Και αυτό, το γνωρίζουν οι περισσότεροι σήμερα. Κι όμως… Ο Καζαντζίδης πολιτεύθηκε, αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές του 1981. Και αυτό οι περισσότεροι το μαθαίνουν από τη δημοσίευσή μας αυτή. Έθεσε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος στις δημοτικές εκλογές του 1982, με το συνδυασμό «Δημοκρατική Ενότητα» (με τη στήριξη του Κ.Κ.Ε.) στο δήμο της Πεύκης. Στη διπλή εκλογική διαδικασία, που πραγματοποιήθηκε (ο πρώτος εκλογικός γύρος διεξήχθη στις 17/02/1982 και ο επαναληπτικός στις 24 του ίδιου μήνα) ο Καζαντζίδης δεν εξελέγη δημοτικός σύμβουλος. Αντ’ αυτού εξελέγησαν, στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Πεύκης, ο Στυλιανός Βάζος (επικεφαλής του συνδυασμού «Δημοκρατική Ενότητα»), ο Μιχαήλ Δαλμάρας και ο Ιωάννης Παναγιώτου.

Τα αναλυτικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου ήταν τα εξής:

«Δημοτική Αλλαγή Πεύκης» - Αντώνιος Κυδωνάκης : 39,59 %

«Ελεύθερη δημοκρατική Κίνηση» - Ειρήνη Μαυροπούλου: 29,71 %

«Δημοκρατική Ενότητα Πεύκης» - Στυλιανός Βάζος: 23,85 %

«Νικολάου Ε. Τρυπιά» - Τρυπιάς – Νικόλαος Γρατσέας: 6,75 %

.

.

Στην τελική αναμέτρηση του δεύτερου γύρου, δήμαρχος εξελέγη ο Αντώνης Κυδωνάκης, με τη «Δημοτική Αλλαγή Πεύκης».

Ο Καζαντζίδης, στήριξε τα ψηφοδέλτια του Κ.Κ.Ε. σε κάθε δήμο της Αθήνας. Μαζί με τέσσερις ακόμα λαοπρόβλητους καλλιτέχνες (την Χαρούλα Αλεξίου, τον Χάρυ Κλυν, τον Λάκη Χαλκιά και τον Χρήστο Λεοντή) συνυπέγραψαν διακήρυξη στήριξης στον συνδυασμό « Δημοκρατία - Ανοικοδόμηση» του Παναγιώτη Μακρή, ο οποίος σημειωτέον, εξελέγη από την πρώτη Κυριακή δήμαρχος Καισαριανής με ποσοστό: 52,18 %. Παράλληλα ο ίδιος ο Καζαντζίδης απέστειλε μήνυμα συμπαράστασης στον υποψήφιο - με το συνδυασμό «Δημοκρατική Συνεργασία» - δήμαρχο της Νέας Ιωνίας Γιάννη Δομνάκη.Το μήνυμα αυτό, διαβάστηκε στην προεκλογική συγκέντρωση του Γιάννη Δομνάκη στην Νέα Ιωνία, στις 7 Οκτωβρίου του 1982. Έγραψε, λοιπόν, ο Καζαντζίδης απευθυνόμενος στο λαό της Νέας Ιωνίας: «Γνωρίζετε πόσο αγάπησα και αγαπώ την Νέα Ιωνία μας, τον εργατόκοσμο, τους πρόσφυγες, όλο το λαό της. Τους πόνους, τους καημούς και τις ελπίδες αυτού του κόσμου τραγούδησα. Η αγάπη η δικιά σας με δυνάμωσε και με ζεσταίνει ακόμα. Για το καλό του τόπου μας, για να συνεχιστεί το έργο που έχει ξεκινήσει, για να γίνει η πόλη μας πιο ανθρώπινη, αντάξια του κόσμου της πρέπει να εκλεγεί δήμαρχος που έχει την πείρα, την θέληση, την αγωνιστικότητα και την ικανότητα να τα κάνει πράξη. Γνωρίζω από πολλά χρόνια τον δήμαρχο Γιάννη Δομνάκη, γνωρίζω την ανθρωπιά του, τους αγώνες του, την αγάπη του για τους πρόσφυγες. Είμαι κοντά στο Γιάννη Δομνάκη. Σας καλώ να τον ψηφίσετε. Είναι ο δήμαρχος για όλους τους Ιωνιώτες. Το έχουν δείξει τα 12 χρόνια που υπηρέτησε αυτό τον τόπο».

Παρόλο που ο Στέλιος Καζαντζίδης στήριξε άμεσα ή έμμεσα κομματικούς σχηματισμούς, δεν μπορεί να ενταχθεί στους κομματικούς τραγουδιστές. Ναι, ο Καζαντζίδης ήταν αριστερός. Οι αντιλήψεις του και τα τραγούδια του μαρτυρούσαν το ιδεολογικό του παρελθόν και την ταξική του καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής και ο ίδιος βρέθηκε στην Μακρόνησο για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Παρόλα αυτά, η καριέρα του και η πορεία του στο καλλιτεχνικό στερέωμα δεν συνδέθηκαν με κομματικούς σχηματισμούς. Δεν εξαργύρωσε ο Καζαντζίδης – ακόμα και όταν μπορούσε να το πράξει – τους αγώνες του πατέρα του και την ιδεολογία του. Πόσοι άραγε από τους «φτασμένους» της μεταπολιτευτικής εποχής, μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο;

Η ιδεολογική συγκρότηση του Καζαντζίδη, ήταν συνεχώς διαμορφούμενη. Κάπως έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει με όλους όσοι ψηφίζουν και καθορίζουν πλειοψηφικά, τη μοίρα και τις ζωές τρίτων. Άσχετα αν οι εκλογές, επί της ουσίας, δεν αλλάζουν τίποτα.

Παρόλο που στήριξε το Κ.Κ.Ε. στις εκλογές του 1982, βρέθηκε απέναντί του το Δεκέμβρη του 1996, οπότε και δήλωσε στο Νάσο Αθανασίου: «Ο πατέρας μου ήταν κτίστης. Άνθρωπος του μόχθου, της λάσπης και του κασμά. Το κόμμα της φτώχειας, τότε… ήταν το Κ.Κ.Ε. Αυτό λοιπόν, διάλεξε ο πατέρας μου και ο υποφαινόμενος, δυστυχώς. Το λέω με πίκρα. Υπάρχουν στην οικογένεια δύο θύματα…Του ενός τα κόκαλα σχεδόν έχουνε λιώσει και ο άλλος αν τυραννιέται νομίζω πως αιτία είναι τα φρονήματά του, τα οποία ποτέ δεν έδειξε, αλλά μερικοί πονηροί έχουν καταλάβει πως ο Καζαντζίδης για να λέει τέτοια τραγούδια ξεκινάει από εκεί. Στην δικτατορία δεν πειράξανε κανένα καλλιτέχνη, μα κανένα. Σε κάποια φάση ρώτησα τον διευθυντή της εφορίας – πέστε μου κύριε έφορα υπάρχει κάποιος συνάδελφός μου με το ίδιο πρόβλημα με μένα, έτσι να απαλύνει τον πόνο μου; Γιατί με βάλανε κάτω και μου πήρανε ότι είχα και δεν είχα δημιουργήσει μέχρι το 1967. Από ξενύχτια, από κάποιες ψευτοταινιούλες, ότι μάζεψα… Μου τα πήραν όλα. Γιατί το κάνανε αυτό; Γιατί με διάλεξαν εμένα από 1000 τραγουδιστές που υπήρχαμε τότε; Δεν πρέπει να υπήρχε κάποιος άλλος λόγος… ούτε είχα δράση πουθενά, ούτε αντάρτικο είχα κάνει, ούτε τίποτα. Τα φρονήματά μου και τα τραγούδια που είχα πει. Τόλμησαν (οι του ΚΚΕ) σε μια εκπομπή του Παναγιωτόπουλου, και στείλανε κάποιον ινστρούχτορα να πει ότι είμαι αφελής. Εγώ ο Καζαντζίδης είμαι αφελής. Πρώτα από όλα δεν τους συνέφερε οπαδοί τους να είναι αφελείς όπως εγώ… Έχουν κάνει ένα κανάλι, έχουν γεμίσει όλα τα φασισταριά και παίζονται νυχθημερόν και όχι εγώ, που έπρεπε να ανοίγει το κανάλι τους με μένα και να κλείνει. Όχι για να κερδίσω χρήματα από αυτή τη δουλειά… Από ότι ξέρεις και συ, όλοι οι καλλιτέχνες χτυπιούνται όλη μέρα σε κανάλια με τελικό στόχο το νυχτερινό μεροκάματο… Εμένα ο στόχος μου δεν είναι αυτός. Εγώ δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Απλώς ήθελα να βοηθούσαν οι κύριοι αυτοί να υπάρχει λαϊκό τραγούδι. Γιατί μιλάνε για λαό. Ότι είναι οι εκπρόσωποι του λαού.».

Αυτά τα λόγια του Καζαντζίδη, ενισχύουν την άποψη που καταθέτει ο Διονύσης Χαριτόπουλος, σε ένα άρθρο του με τίτλο «Το ΑΑΑ του κόσμου». Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Η κοντόφθαλμη αριστερά δεν είδε πως ήταν το πιο ατόφιο, δικό της παιδί· οι διανοούμενοι περιφρονούσαν και απέρριπταν τα τραγούδια του. Δεν κατάλαβαν ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν ήταν απλώς ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο.».

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και η αντιμετώπιση, της οποίας τύγχανε, θα «αναγκάσουν» τον Καζαντζίδη να δηλώσει έναν περίπου χρόνο πριν το βιολογικό του τέλος: «Άμα σου έχει διορίσει, το παιδί σου, τη νύφη σου, το γαμπρό σου, τον πεθερό σου, την πεθερά σου, την κουνιάδα σου, σε κάποια θέση – ΟΤΕ λέγεται, ΔΕΗ λέγεται, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς θα ψηφίσεις είτε Νέα Δημοκρατία είναι, είτε ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εγώ δεν είμαι τίποτα… Ποια δημοκρατία; Από πού και ως που δημοκρατία. Είναι ντροπή. Η λέξη δημοκρατία δεν ταιριάζει σε αυτόν το τόπο. Εγώ δεν ρίχνω καμία ευθύνη στο λαό. Ο λαός είναι το κοπάδι με τα πρόβατα. Οι τσοπάνηδες φταίνε… Δεν πειράζει (που δεν κάνω για πολιτικός). Αυτός είναι και ο λόγος που δεν με πάει κανένας. Δεν είμαι ούτε ΠΑΣΟΚας, ούτε ΝεοΔημοκράτης, ούτε ΚΚΕες, ούτε Δίκης, ούτε Μίκης, ούτε τίποτα… Είμαι άνθρωπος του δικαίου και της αλήθειας. Αυτός είμαι. Αυτός είναι ο Στέλιος, για αυτό και μ’ αγαπάει το πανελλήνιο ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθετήσεως. Αυτό τουλάχιστον μου το λένε οι ίδιοι.»

Όσο μηδενιστικός και αν φαντάζει ο λόγος του Καζαντζίδη, δικαιώνεται σήμερα. Και μαρτυρά την λογική των ψηφοφόρων και τις πελατειακές σχέσεις που τα κόμματα εξουσίας διαμόρφωσαν ώστε να επιτυγχάνουν στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν αποδέχεται ο Καζαντζίδης την αστική δημοκρατία και τις ζημιογόνες πλειοψηφίες. Δε ρίχνει το βάρος των ευθυνών στο λαό (όσο και αν τον θέλουν κάποιοι συνυπεύθυνο, ακόμα και σήμερα που η χώρα παραπαίει). Παρόλο που ο Καζαντζίδης δεν ήταν «τίποτα», τα τραγούδια του και ο λόγος που εκφέρει μέσα από αυτά παραμένουν πολιτικά, σε μια απολιτική κοινωνία. Ο «ακομματικός» Καζαντζίδης θα ηχεί για χρόνια ακόμα στις πολιτικές συγκεντρώσεις, τις εργατικές πορείες και τις λαϊκές συνοικίες, όταν άλλοι «κομματικοί» καλλιτέχνες θα προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρύψουν το παρελθόν της υποτέλειας και της ξεφτίλας, που θα σκιάζει κάθε τους – ενδεχομένως – άδολη και καλοπροαίρετη πράξη.

Δεν παραλείπουμε να ευχαριστήσουμε το Δήμο Πεύκης και ιδιαίτερα την κυρία Τσολακίδου Νατάσσα - με την οποία επικοινωνήσαμε - για την πληροφόρηση που μας παρείχε.

Read more: http://stelioskazantzidis.blogspot.com/2010/11/blog-post.html#ixzz14dOxKS36

"Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη δω τη χώρα!"

Από τον ιστότοπο του "Φυλλομάντη"

γραφει : Γιώργος ΜΑΛΦΑΣ

(Δημοσίευση: 5 Νοεμβρίου 2010). Είναι ο πανηγυρικός για την 28η Οκτωβρίου. Εκφωνήθηκε από τον θεολόγο του Γυμνασίου Σαγέικων από τον άμβωνα της εκκλησίας. Και έμειναν όλοι άφωνοι...   "Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη δω τη χώρα!"                                               του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου                                                    ( malfasg@gmail.com )      Εβδομήντα χρόνια μετά...      Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες... Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες...      Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου... Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να... φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες... για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.      Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.      Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας...».       Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;       «Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»      Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»       Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό:      «Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά...                 Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ             από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό                     γιατί ανήκω εδώ.      Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».              (Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)                                                                 Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Γιορτές οθωμανικής μνήμης στην Καβάλα. Πώς να χαρακτηρίσει κανείς μια τέτοια πράξη;

Αναδημοσιευση απο το "Ινφογνώμων Πολιτικά"

του Σάββα Καλεντερίδη
Ακριβώς μια εβδομάδα πριν τις εκλογές, αφού προηγουμένως, με πρωταγωνιστή τον κ. Ξυνίδη, τα έδωσαν όλα στους ισλαμορατσιστές της Άγκυρας, καθορίζοντας τα όρια των δήμων του Καλλικράτη έτσι όπως βολεύει τους σχεδιασμούς των εθνικιστών της Τουρκίας, για εξευμενίσουν το
στέλεχος της ΜΙΤ που παίζει το ρόλο του προξένου, κ. Σαρνίτς, και να προσεταιριστούν τις ψήφους των μουσουλμάνων της Θράκης στις εκλογές για τη θέση του Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ο δήμαρχος Καβάλας και τα εκεί στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, θεώρησαν καλό να αποδώσουν τον τίτλο του Επίτιμου Δημότη Καβάλας σε δυο Τούρκους πολίτες που έλκουν την καταγωγή τους από την Καβάλα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, για τις νεοοθωμανικές γιορτές της Καβάλας, που έγιναν υπό το βλέμμα του πρόξενου-προβοκάτορα, ξόδεψαν και 60.000 ευρώ, εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τη εφημερίδα ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ της Καβάλας, η εν λόγω τελετή είχε προγραμματιστεί να γίνει στις 19 Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά μάλλον τότε θεωρήθηκε ότι ίσως το νεοθωμανικό μενού θα έπεφτε "βαρύ", αφού την ίδια μέρα το κύριο 'πιάτο' είχε "Το σπίτι του Κεμάλ", της κυρίας Διαμαντοπούλου και των λοιπών κρυπτο- και φανερο-κεμαλιστών του υπουργείου της, που επιλέχτηκε ως θέμα στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Είναι να απορεί κανείς για το πώς τους ανέχεται ακόμα ο λαός όλους αυτούς τους άθλιους και τους προσκυνημένους, που εξυπηρετώντας μικροκομματικούς σκοπούς και σχεδιασμούς σκοτεινών κέντρων, με κινήσεις που αποφασίζουν και υλοποιούν βήμα-βήμα, ετοιμάζονται να παραδώσουν τη Θράκη στους ισλαμοφασίστες της Άκγυρας, μια περιοχή που αποτέλεσε την αφετηρία του ελληνικού πολιτισμού και στην οποία βρέθηκαν οι Τούρκοι από το 13-14ο αιώνα και μετά ως κατακτητές και εξολοθρευτές του Ελληνισμού.
Παραθέτουμε σχετικά ρεπορτάζ της εφημερίδας ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ της Καβάλας και για άλλη μια φορά ευχόμαστε να μας διαψεύσουν οι εξελίξεις, να είμαστε εμείς οι 'ακραίοι' και οι 'υπερβολικοί' και να αναδειχτούν πραγματικοί πατριώτες οι θιασώτες του εν Καβάλα και Θράκη νεοοθωμανισμού και όχι μόνο.