Η νεωτερικότητα με τον φιλελευθερισμό της και τον κομμουνισμό της, πεθαίνει στην Ελλάδα. Πεθαίνει, δηλαδή το ανελεύθερο και ασύνειδο ιστορικό Υποκείμενο.

Αρθρο του Δ. Τζουβάνου στο "Αντίφωνο"

"Μέσα απ’ αυτά η ελληνική κρίση πλάι στη διεθνή υπογραμμίζει, με όρους πρωτοποριακούς παρά την ορισμένη ασάφεια και τις αντιφάσεις των προσανατολισμών, το τέλος της Νεωτερικότητας, το τέλος της μηχανοϊστορικής εποχής, το τέλος του ανελεύθερου κι ασύνειδου ιστορικού Υποκειμένου. Η μεταβατική εποχή για ολόκληρο τον κόσμο, μια εποχή που άρχισε ήδη με την κατάρρευση της σοσιαλιστικής καρικατούρας το 90, και το ξήλωμα της νεοταξικής ηγεμονίας μόλις σε 10-20 χρόνια μετά, τίθεται πλέον με όρους θετικούς. Τίθεται ως Μετάβαση σε νέο κοινωνικό τοπίο. Μια μετάβαση μακρόχρονη και καθημερινή, δημοκρατική κι αγωνιστική, με μεταρρυθμιστικά σκαλιά κι αναγκαία κεφαλόσκαλα, παγκοσμιοποιημένη κι εθνική ταυτόχρονα σε βήματα σύνθετα και πρωτόγνωρα, μια μετάβαση της κατεδάφισης και της οικοδόμησης μαζί, μια μετάβαση παγκοινωνικά συνειδητή και πέραν του «κόμματος-κεφαλιού που χειραγωγεί τις οργισμένες κι ασύνειδες μάζες του στομαχιού»."

Όλο το άρθρο εδώ