ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ 14η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

1. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΟΥ. 1900-1985

Γεννήθηκε στά Κοτύλια τής Αργυρούπολης τού Πόντου

Ηρωΐδα μάννα 7 παιδιών.

Αφθαστη στήν ταχύτητα στίς αγροτικές εργασίες.

Επλυνε, τάϊσε καί φιλοξένησε εκατοντάδες περαστικούς από τό χωριό Λεκάνη Καβάλας, πού τούς μάζευε ο σύζυγός της
Γιώργος Πολυχρονίδης σάν δέν είχαν πού νά μείνουν..

Αγωνίστηκε νά μεγαλώσει τά παιδιά της , μόνη της μετά τήν εκτέλεση τού συζύγου της τό 1947.

Ελεγε στό εγγονό της Γιώργο:

” Γιωρίκα, όντες θά ίνεσαι γιατρός, κι θα περτς παράδας α σί φτωχούς”

Γιώργο, όταν θά γίνεις γιατρός, δέν θά παίρνεις χρήματα από τούς φτωχούς,

“Γιωρίκα, πούλι ‘μ, όντας πέρτς γομώντς τήν τσόπα ‘σ.
όντας δείς, γομώντς τήν ψή ‘σ

Γιώργο, παιδί μου, ΟΤΑΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΣΟΥ
ΟΤΑΝ ΔΙΝΕΙΣ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ

Ηξερε μόνο νά δίνει. Αιωνία της η μνήμη

2. ΠΕ”Ι ΜΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ 1900-1968

Γεννήθηκε στό χωριό Κοσπιδί τής Ματσούκας τής Τραπεζούντας τού Πόντου.

Φοίτησε στό Φροντιστήριο τής Τραπεζούντας καί μετά τήν ανταλλαγή στήν Ακαδημία Αλεξανδρούπολης.

Υπηρέτησε δύο χρόνια στά Τάγματα Εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) όπου οδηγούνταν οι στρατευμένοι στόν Οθωμανικό Στρατό χριστιανοί. Επιβίωσε αυτός καί οι χωριανοί του, γιατί σάν ο μόνος εγγράμματος, ήταν σιτιστής στό τάγμα του καί φρόντισε ώστε νά μήν πεθάνουν από τήν πείνα.

Παντρέυτηκε τήν Ελένη Κοταλακίδου κάι έκαναν εξι παιδιά .
Τό πρώτο του παιδί, η Δεσποινούλα, πέθανε μέσα στόν ναό τού Αγίου Γρηγορίου τής Τραπεζούντας, από εξανθηματικό τύφο. Εκεί “συνοστίζονταν” επί δίμηνο οι πρόσφυγες, περιμένοντας τό πλοίο γιά τήν Ελλάδα. Εκεί πέθαναν καί οι δύο γονείς του απο την ιδια αιτία. Η Ελένη αρώστησε καί δέν μπόρεσε νά πάει στήν ταφή τού παιδιού της. Μιά ζωή γι αυτό μοιριλογούσε. Αργότερα, είχε τήν ευκαιρία νά πάει στήν κηδεία τού δεύτερου της παιδιού..

Αγωνίστηκε, όπως όλοι τότε, σάν αγρότης καί σάν δάσκαλος νά σταθούν στά πόδια τους στήν Λεκάνη Καβάλας. Σάν δάσκαλος έδωσε τήν ψυχή του. Η Λεκάνη ονομάστηκε “Τό χωριό τών γραμμάτων”

Ηξερε μόνον νά δίνει. Αιωνία του η μνήμη.

3. ΠΟΛΥΧΡΟΝΪΔΗΣ ΓΙΩΡΙΚΑΣ 1898-1947

Γεννήθηκε στό χωριό Κοτύλια τής Αργυρούπολης τού Πόντου.

Τό παλικάρι τού χωριού, καί ο πρώτος μαθητής

Φυγόστρατος μετά από τό 1914. Από τούς 18 πού στρατεύτηκαν από τό χωριό του, γύρισαν ζωντανοί μόνο οι 2

Επί χρόνια οι χωροφύλακες προσπαθούσαν νά τόν στρατεύσουν καί δεν τά κατάφερναν

Παντρεύτηκε τήν Αλεξάνδρα.

Αγρότης, καλαϊτσής, πρακτικός γιατρός μά πάνω απ όλα αφθαστος ταουλτσής.

Φανατικός Βενιζελικός. Πολέμησε στόν Στρυμόνα τό 1935, μέ τό κίνημα τού Βενιζέλου. Πρός τιμήν τού εκτελεσθέντος τότε ταγματάρχη Βολάνη, ονόμασε τό τελευταίο του κορίτσι Βολάνα. Τότε καθαιρέθηκε από πρόεδος τού χωριού του.

Γλύτωσε από εκτέλεση τό 1944 στό Κιλικίς, γιατί ο ένας από τούς ΠΑΟτσίδες πού θά τόν εκτελούσαν τόν ρώτησε : “Εσύ δέν είσαι ο Πολυχρονίδης από τήν Λεκάνη; Εγώ φιλοξενήθηκα στό σπίτι σου” καί τόν φυγάδευσε.

Δέν γλύτωσε από τήν εκτέλεση τό 1947, όταν οι παρακρατικοί
τού χωριού του τόν απήγαγαν από τό χωράφι, καί τόν κρέμασαν από ένα δέντρο ως κομμουνιστή.

Δέν μασούσε τά λόγια του.

Ηξερε μόνον νά δίνει. Αιωνία του η μνήμη.

4. ΕΛΕΝΗ ΠΕ”ΙΜΑΝΙΔΟΥ 1902-1987

Γεννήθηκε στήν Κοσπιδί τής Ματσούκας τής Τραπεζούντας τού Πόντου.

Γυναίκα τού Γιάννη. Ηρωϊδα τής φτώχιας καί τής προσφυγιάς όπως οι περισσότερες, τότε.

Φιλομαθέστατη, ίσως η μόνη γυναίκα από τό χωριό της πού επιχείρησε νά πάει στό σχολείο. Τά αδέλφια της πού ντρέπονταν γι αυτό τήν μάλωσαν. Εκείνη επέμενε καί πήγε τήν πρώτη μέρα. Κατά τήν διάρκεια τού μαθήματος, καί ενώ έξω γινόταν χαλασμος από βροχή καί αστραπόβροντα, φώναξε : “Κϋριε, κύριε, έξω ρούζνε γιλδιρίμεα” ( έξω πέφτουν κεραυνοί). Τά αδέλφια της προσβλήθηκαν, καί στήν επιστροφή τήν πέταξαν στό ποτάμι..Δέν ξαναπήγε..
Εμαθε νά κουτσοδιαβάζει στά 50 της..

Ηξερε μόνον νά δίνει. Αιωνία της η μνήμη..