Ο παπούς μου, πατέρας της μητέρας μου, Ιωάννης Πεϊμανίδης, ο Δάσκαλος.ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ
Το τρένο φεύγει και σφυρίζει.
Μονάχος σ’ άγνωστο σταθμό στου Ερζερούμ την χώρα,
Στα στήθια σου η καρδιά χορεύει εδώ και ώρα
Καθώς κρυφάκουγες των δολοφόνων τις πλεκτάνες,
Θανάτου μήνυμα θα φέρει θρήνο στων ρωμιών τις μάνες .
Γλύτωσες την σφαγή του τρένου πού μακριά ματώνει
Δυό μαύρα χρόνια στο φριχτό της κόλασης καζάνι
Πού αντί για φλόγες παγωνιά κι αίμα ζεστό ξερνάει,
Στο τάγμα του θανάτου ο χάροντας γλεντάει,
Τά ζωντανά τα σκέλεθρα πού σπάζουν πέτρες τυρανάει.
Τρύπια κουρέλια πάνω σου η στολή σου,
Στάζει απ τις τρύπες κάθε μέρα η ψυχή σου,
Σαν νεφελώδες όνειρο η Ματσούκα σε στοιχειώνει
Όμως για σένα Γιάννη το μαρτύριο δεν τελειώνει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου