Τη Τρίχας τό γεφύριν

Επάνω στίς Τρίχας τό γεφύρι, τον Αύγουστο τού 2007, ο Χάμπον (Γρηγοριάδης Χαράλαμπος) παίζει λύρα καί οι κυρίες χορεύουν. Τό παρόν γεφύρι βρίσκεται αριστερά από τον δρόμο Τραπεζούντας-Ματσούκας, καί είναι πολύ μικρό γιά νά τό κτίζουν τοσα χρόνια, τόσοι πολλοί άνθρωποι, όπως λέει τό τραγούδι. Τό πράγμα μυρίζει τουριστική εκμετάλευση, αλλά τέλως πάντων, ας κάνουμε πώς δέν καταλαβαίνουμε..

ΤΗ ΤΡΙΧΑΣ ΤΟ ΓΕΦΥΡΙΝ

Ακεί πέραν σό Δρακολίμν', σή Τρίχας τό γεφύριν,
χίλιοι μαστόρ' εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες.
Όλεν τήν μέραν έχτιζαν, τή νύχτα εχαλάουντον.
Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν' η ρόγα,
οι μαθητάδες έκλαιγαν, τσι κουβαλεί λιθάρια.
Κι ατός ο πρωτομάστορας νουνίζ' νύχταν κι ημέραν.
Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ'
- Αν δίγω σε τον κύρην μου, άλλον κύρην πα 'κ' έχω!
- Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ' ;
- Αν δίγω σε τη Μάνα μου, μάναν άλλλο πα 'κ' έχω!
- Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ' ;
- Αν δίγω σε τα πουλόπα μ', ζωήν ατά 'κ' εγνώρσαν!
- Ντο δίεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ' ;
- Θα δίγω σε την κάλη μου. Καλύτερον ευρήκω!
Μενεί και λέει την κάλην ατ', αγλήγορα να έρται.
'Κόμαν τον Γιάννεν 'κ' έλουσεν και σο κουνίν 'κ' εθέκεν,
'κόμαν τα χτήνια 'κ' έλμεξεν, τα μουσκάρια 'κ' εδέκεν.
Διπλομενεί την έρημον με τ' άοικον πουλόπον:
Σάββαν να πάει σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν, αδά να ευρισκάται.
Σάββαν επήγεν σο λουτρόν, την Κερακήν σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν σο Δρακολίμν' ευρέθεν.
- Καλή μ', ακεί σο Δρακολίμν', ερούξεν το σκεπάρι μ',
ήν ποίος μπαίν' και παίρ' ατό, θα εν τ' εμόν η κάλη.
Πέντε οργέας κατηβαίν' και με την τραγωδίαν,
και άλλα πέντε κατηβαίν' με την μοιρολογίαν.
- Κι άρ 'κι πονώ τα κάλλια μου, κι άρ 'κι πονώ τη νέτε μ',
πονώ και κλαίγω το πουλί μ' ντ' εφέκα κοιμισμένον.
Πώς τρομάζνε τα γόνατα μ', να τρομάζ' το γεφύρι σ'.
Κι άμον ντο σείουν τα μαλιά μ', να σείουν οι διαβάτοι.
Κι άμον ντο τρέχνε τα δάκρυα μ', να τρέχ' και το ποτάμιν!
- Ευχέθ' καλή μ'. Ευχέθ' καλή μ'. Ευχέθ', μην καταράσαι,
Αδέλφια έεις σην ξενειτιάν, έρχουνταν και διαβαίνε.
- Κι άμον ντο στέκνε τα γόνατα μ', να στέκει το γεφύρι σ'.
- Κι άμον ντο στέκνε τα μαλιά μ', να στέκνε οι διαβάτοι.
- Κι άμον ντο στέκνε τα δάκρυα μ', να στ'εκει το ποτάμι!
Τρί' αδελφάδες έμνες εμείς κι οι τρεις καταραμένοι.
Είνας, έχτσεν την Άδεσσαν κι άλλε το Δεβασίριν
κι εγώ η τρικατάρατος, τη Τρίχας το γεφύριν!