Παράδεισος. Σκέψεις και προσευχή στον Χριστό ενός άθεου Έλληνα, στο δρόμο για την Δαμασκό.

Αν είναι δυνατόν, άς βασανίζομαι αιώνια με κατάθλιψη πόνο και δύσπνοια, προκειμένου να μην τα ζήσει άλλο όν πάνω σ’ αυτήν την γή.

Αν είναι δυνατόν , ας σταυρώνομαι καθημερινά για να μην πονέσει παιδί με λευχαιμία.

Αν είναι δυνατόν, ας πατάω κάτω κάθε μέρα τον εγωισμό μου, τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου.

Ο Παράδεισος δεν είναι η βλακώδης αποχαυνωτική ευδαιμονία αιώνιας πνευματικής ηδονοθηρίας .

Ο Παράδεισος είναι το επ’ αόριστον και εις τους αιώνας άθλημα της ελευθερίας από την ανάγκη-συμφέρον και της θυσίας για τον άλλον, για το κοινόν.

Είναι ο αιώνιος πόνος, κατάθλιψη, δύσπνοια της διαρκούς αυθυπέρβασης, του διαρκούς σταυρώματος για τους άλλους.

Δεν ξέρω Χριστέ μου αν έχεις εσύ κάποια δύναμη για να μου την δώσεις. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν σε θέλω περιφερόμενο μάγο. Δεν λατρεύω την δύναμη και την παντοδυναμία. Μού φτάνει το λαμπρό σου παράδειγμα της αυτοθυσίας για τους άλλους.

Αυτό θέλω να με φωτίζει καθημερινά.

Θέλω να αντλώ την δύναμη να σηκώνω καθημερινά το φορτίο όχι απλά του δικού μου πόνου, αλλά του εγωισμού και του πόνου των άλλων.

Φώτισέ με αν μπορείς να αντέξω την Ελευθερία μου. Κι αν δεν μπορείς, δεν πειράζει. Εγώ σ’ αγαπώ, γιατί θυσιάστηκες για μένα.



Ο Εγωιστής Γιώργος Πολυχρονίδης.

Δούλος κανενός.

Ελεύθερος ‘Ελληνας