Ακτή Παύλου Κουρούπη

Όταν σου έλαχε να αντιμετωπίσεις , εκείνο το πρωινό την βαρβαρική λαίλαπα,

με λιγότερους από τους τριακόσιους του Λεωνίδα,

γιε της άλλοτε υπόδουλης στην Σπάρτη, Μεσσηνίας,

έκανες αυτό που ο αχός τριών χιλιάδων χρόνων λεύτερων κυμάτων του Αιγαίου

σού ψιθύριζε με το ανάλαφρο βάρος του στ’ αυτιά της λεβέντικης ψυχής σου…

«Καραογλάνογλου»  ονόμασαν μετά οι βάρβαροι το Πεντεμήλι..

Πενήντα μέτρα επί πεντακόσια η διήμερή τους κράτηση,

στην ακτή που βεβήλωσαν, και που τους συγκράτησε καθηλωμένους έμφοβους,

η ψυχή των λιανοτούφεκων του κουτσουρεμένου 251.

Αυτή, που λαβωμένη και  περήφανη

 ρούφηξε μέσα της, την πρώτη νύχτα,  τον αρχιβάρβαρο  Καραογλάνογλου…

Κι αυτοί που κάποτε ορκίζονταν στην ΕΝΩΣΗ,

που δήθεν, ύστερα , κάποτε θάρχονταν

 με τα μασημένα λόγια και τα καθεστωτικά βολεμένα φληναφήματα  της «ανεξαρτησίας» και της «αυτοδιάθεσης»,

απλώσανε τη λήθη πάνω στην θυσία σας,

σαν να μην υπήρξατε ποτέ, εκεί, εκείνο το διήμερο,

σαν κάτι που θα έπρεπε να ξεχαστεί και να μην είχε καν υπάρξει..

Σαν να πρεπε  να ντρέπονταν για σας τα Ελληνόπουλα..

Γιατί, αν δεν Σας ξέρουν, Παύλε, ποτέ δεν θα επιθυμήσουν να Σας μοιάσουν..

Καταραμένοι, λεγαν, καλαμαράδες Ελλαδήτες ,

και  δέκα χρόνια θέρμαιναν το ντόπιο μίσος εναντίον σας,

στάζοντας δηλητήριο στην ψυχή εκείνων,

που και πέτρες θα τρωγαν κάποτε,

 για να μπορούνε να σας αγκαλιάζουν σαν αδέλφια..

Για σένα και το κολοβό σου  τάγμα , ΛεωνιδόΠαυλε,

έδοξε τω Δήμω των Πανέλληνων

Να ονομασθεί το Πεντεμήλι, «ακτή Παύλου Κουρούπη».

Και δεν μπορεί κανένα κράτος  να μας το αρνηθεί,

Ούτε Τούρκικό, ούτε Κυπριακό,

Γιατί, κανείς δεν τολμάει να σταθεί κόντρα στ’ αυτονόητα,

τριών χιλιάδων χρόνων Έθνους λεύτερου, μοναδικού και μονάκριβου…

Γ.Π.