Ου παντός πλείν ες Πόντον: Ρήξη-κέλευθα 11.01.10: Συζήτηση με τον Γιάννη Ταχόπουλο για το βιβλίο του Όψεις Εθνοαποδόμησης

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Ρήξη-κέλευθα 11.01.10: Συζήτηση με τον Γιάννη Ταχόπουλο για το βιβλίο του Όψεις Εθνοαποδόμησης

Εκπομπή Ρήξη-κέλευθα, 11.01.10 from Άρδην - Ρήξη on Vimeo.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Προτάσεις για θεσμοποιημένη είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική

Τό πολιτικό προσωπικό να είναι υπόλογο στην δικαιοσύνη για τίς πολιτικές του και τις βλάβες πού αυτές προκαλούν στην κοινωνία. Καί φυσικά κατάργηση καθε βουλευτικής ασυλίας.
Σώμα 1000 πολιτών, κάθε εκλογικής περιφέρειας, πού θα προέρχεται απο κλήρωση, ανά εξάμηνο, να ελέγχει τους βουλευτές της περιφέρειας, με δικαίωμα παραπομπής στην δικαιοσύνη και ανάκλησης του βουλευτικού αξιώματος, εφ' όσον κριθεί ότι βλάπτουν την κοινωνία.
Τεχνοδυκτιακό κοινωνικό σώμα ελέγχου των ΜΜΕ, με δικαίωμα ανάκλησης της άδειας του μέσου, εφ' όσον κριθεί ότι παραβιάζει κανόνες μη ανάμιξης στην πολιτική ζωή.
Τεχνοδυκτικός "Δήμος", που θα βουλεύεται και θα απαιτείται συμφωνία του προκειμένου να ισχύσει κοινοβουλευτική ή κυβερνητική απόφαση.
Τά ίδια να ισχύσουν σε κάθε επίπεδο οργάνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ο παπούς μου Γιάννης Πεϊμανίδης, για τα τάγματα θανάτου.

Ερζερούμ. Τάγματα εργασίας (βλέπε θανάτου) του Τουρκικού στρατού:

" Σο Ερζερούμ εδέβασαμε τη κόλασης τα βάσανα. Κάθαν ημέραν βάσανα, κάθαν ημέραν πόνεα και πολλά λείμψανα. Τ' ιφτεάρεα εδούλευαν κι ένοιγαν ταφία.... Όσοι επόρεσαν και έφυγαν κρυφά, εγομώθαν σα ρασία κιάν' και εγλύτωσαν το θάνατον, αμα οι Τούρκ' εγένταν ανήμερα θερία. Ερούζ'ναν σα Ρωμαίικα τα χωρία κιάν', εταλάνευαν τ' οσπίτεα και εράευαν να ευρήκ'νε κρυμμέντς κατσάκηδες. Εσκότωναν αγούρτς, ατίμαζαν γυναίκ΄ς και κορίτσεα. Επαίρναν ήνταν καλόν εύρηκαν, εδούναν φωτίαν και έκαιγαν τ΄οσπίτεα.

Ήντσαν 'κι επήεν σο Τουρκικόν στρατόν και σα εξορίας σο Ερζερούμ και αλλού, 'κι επορεί να εγροικά ντο έτον τ΄"Αμελέ Ταπουρού"...

Νεοελληνική μετάφραση:

" Στό Ερζερούμ τραβήξαμε τα βάσανα της κόλασης. Κάθε μέρα βάσανα, κάθε μέρα πόνοι και πολλά λείψανα. Τα φτυάρια δούλευαν και άνοιγαν τάφους....Όσοι μπόρεσαν κι έφυγαν κρυφά, τρέξαν στα βουνά και γλύτωσαν το θάνατο, αλλά οι Τούρκοι γίνονταν ανήμερα θεριά. Επέδραμαν στα Ελληνικά χωριά, ανακάτωναν τα σπίτια κι έψαχναν να βρούν κρυμμένους φυγάδες. Σκότωναν τα αγόρια και ατίμαζαν τις γυναίκες και τα κορίτσια. Έπαιρναν ότι καλό εύρισκαν, έβαζαν φωτιά και έκαιγαν τα σπίτια.
Όποιος δεν πήγε στον Τουρκικό στρατό και στις εξορίες στο Ερζερούμ και αλλού, δεν μπορεί να καταλάβει τι ήταν τα "Αμελέ Ταπουρού" ("Τάγματα Εργασίας)...

Γιάννης Πεϊμανίδης. Πόντος 1962.

"Επήεν να δεαβαίν' ο νους ιμ'.
Εκλίστα κά' κι εφίλεσα τό χώμαν καί τα χορτάρεα.
Εσ'κώθα έφυγα καί οπίσ' άλλο 'κι ετέρεσα.
Τά δάκρεα μ' ετσουρώθαν και η καρδία μ' πολλά αιματώθεν."

"Τό μυαλό μου πήγε να φύγει.
Έσκυψα κάτω καί φίλησα τό χώμα και τα χορτάρια.
Σηκώθηκα έφυγα και πίσω δεν ξανακοίταξα.
Τά δάκρια μου στέρεψαν και η καρδιά μου μάτωσε πολύ."

Ο Ξένος

Δός μοι τούτον τον ξένον,
τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.
Δός μοι τούτον τον ξένον,
ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον
Δός μοι τούτον τον ξένον,
όν ξενίζομαι βλέπων του θανάτου τό ξένον...

Γεώργιος Ακροπολίτης (1217-1282)

Τού. Αντώνη Παυλίδη, Προέδρου του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.

"Οι υγιείς σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν μπορούν να οικοδομηθούν πάνω στην παραχάραξη ή την αποσιώπηση της αλήθειας, γιατί αυτή αργά ή γρήγορα θα γίνει γνωστή. Η νέα γενιά της Τουρκίας δεν είναι υποχρεωμένη να μολύνεται με το άγος του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων του Πόντου (και των λοιπών χριστιανικών λαών της Ανατολής Αρμενίων και Ασσυρίων) κατά την περίοδο 1916-1922. Η ιστορική αποκατάσταση παρά την αρχική έκπληξη ή ακόμη και οδύνη που θα επιφέρει για την άγνωστη μέχρι τότε αλήθεια, στη συνέχεια μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για την τουρκική κοινωνία. Θ’ αποτελέσει προϋπόθεση να ζητήσει συγνώμη η Τουρκία για το έγκλημα αυτό, ως εγγύηση ότι δεν θα επαναληφθούν ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον. Μια τέτοια πράξη άλλωστε δεν είναι μοναδική στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Ο Βίλυ Μπραντ πριν από αρκετά χρόνια γονάτισε στο μνημείο του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπως λίγα μόλις χρόνια πριν έκανε ο Γερμανός Πρόεδρος στο μνημείο των Καλαβρύτων, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα ότι η σημερινή Γερμανία δεν έχει ουδεμία σχέση με το γενοκτόνο ναζιστικό καθεστώς. Μπροστά στην ίδια πρόκληση βρίσκεται και η Τουρκία."